คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Destiny Plan!!+1: เมื่อข้าพเจ้าได้พบกระต่ายน้อย (ดูชื่อตอนไม่ค่อยจะรู้เลยว่าใคร)
ในเช้าวันเสาร์ที่(น่าจะ)สดใส นกตัวเล็กๆกำลังร้องไล่กันตามประสานกอย่างสนุกสนาน แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องลงมากระสบกับหยดน้ำใสที่เกาะตามใบและกลีบของดอกไม้สีสด ร้านดอกไม้ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ของแจจุงที่น่าจะเป็นจุดผ่อนคลายของคนในละแวกนั้นกลับดูน่าอึดอัดขึ้นมาทันทีเมื่อชายชุดดำกว่า 50 คนมายืนอัดกันแน่นร้าน
“เอ่อ...ชั้นไปเอาน้ำมาให้นะ”แจจุงเอ่ยขัดบรรยากาศมาคุก่อนทำท่าจะลุกไปหลังร้านแต่โดนเพื่อน(เก่า)รักเรียกไว้ซะงั้น
“ไม่ต้องหรอกแจจุง...คือ...ลำบากนายเปล่าๆ”พี่ทึกกี้ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองชายชุดดำซึ่งพวกนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที
“ขอโทดนะฮะพี่ลีทึก แต่ช่วยคุยธุระเลยได้มั้ย???เดี๋ยวเซียก็จะมาแล้ว...เอ่อ...เดี๋ยวจะมีแฟนคลับมาด้วยน่ะฮะ”ดงแฮพูดขึ้นด้วยเสียงที่พยายามทำให้อ่อนที่สุด อันที่จริงเค้าก็ไม่ได้แคร์เรื่องนั้นหรอกแต่เค้ารำคาญอีตาบ้าแก้มป่องนี่น่ะสิ!!ขนคนมาทำไมตั้งเยอะแยะ เป็นลูกคนใหญ่คนโตมาจากไหนฟระ!!!(แถมยังนั่งจ้องเค้ามาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วด้วย
“ดงแฮ!อย่าเสียมารยาทงั้นสิ!!”เมื่อเห็นรุ่นน้องตัวดีพูดประโยคที่ดูเหมือนจะเป็นการเสียมารยาทแจจุงก็อดจะบ่นไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกโบแจ เดี๋ยวถ้ายังไงชั้นให้ลูกน้องกลับไปก่อนละกัน”จบคำพูด(ที่คงฟังเป็นคำสั่งได้)เหล่าชายชุดดำก็ทยอยกันออกจากร้านไปทันทีทำเอาแจจุงกับดงแฮอึ้งไปเลย
“เอ่อ...ไหนๆก็เหลือกันแค่นี้...แนะนำตัวกันหน่อยสิจะได้คุยกันง่ายหน่อย”แจจุงถนัดเรื่องผูกมิตร(ชอบรู้จักคนเยอะๆ)อยู่แล้วเลยถือโอกาสถามซะเลย
“อืม...นายก็รู้จักโจว คยูฮยอนไปแล้ว คนที่มาใหม่นี่ชื่อคิม คิบอม เป็นพี่ชายของคยูฮยอน...เป็นลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ”พี่ทึกกี้อธิบายซึ่งแจจุงก็พยักหน้าตามเบาๆ
“ชั้นชื่อคิม แจจุงนะ เป็นเพื่อนตอนเรียนมหาลัยกับลีทึกน่ะ ส่วนไอ้เด็กที่นั่งอมลมอยู่นี่ชื่อลี ดงแฮ เป็นรุ่นน้องชั้นเอง”แจจุงแนะนำตัวเองพร้อมรอยยิ้มเล็กๆผิดกับดงแฮที่หน้าบูดขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วนี่คิบอมอายุเท่าไหร่แล้ว”แจจุงอดถามไม่ได้เพราะเห็นมีคนคุมขนาดนั้นน่าจะร่ำรวยมากแต่ว่าหน้ายังดูเด็กอยู่เลย แล้วตอนแรกลีทึกก็แอบหลุดว่าคยูฮยอนจะช่วยงานพี่ซึ่งก็คงเป็นคิบอมแสดงว่าคิบอมก็ต้องทำงานแล้ว
“19 ครับ”
“พรืดดด~!!!แจจุงที่กำลังจิบชาถึงกับสำลักเลยทีเดียวเมื่อได้ยินตัวเลขจากปากของคิบอม
“นี่อายุเท่าดงแฮเองหรอ???แล้วทำงานอะไรล่ะ???”และด้วยความที่มีมนุษย์สัมพันธ์สูง(เกินไปในบางครั้ง)ทำให้แจจุงอดจะซักไซร้ถามต่อไม่ได้
“อะ...เอ่อ...อย่าไปถามเรื่องเครียดเลยดีกว่านะ...”พี่ทึกกี้รีบปิดปากคิบอมก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“อืมๆ แล้วนี่มารับน้องหรอ?”แจจุงถึงจะอยากรู้แต่ก็ไม่ใช่คนไร้มารยาทขนาดไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรจึงรีบเปลี่ยนคำถาม
“ครับ...ถ้าคยูฮยอนทำให้ลำบากก็ขอโทดด้วย...เดี๋ยวผมจะชดใช้ให้”คิบอมพูดก่อนจะก้มลงนิดๆทำเอาแจจุงตาโต
“ไม่เป็นไรหรอก นายไม่ต้องคิดมากนะ มันก็แค่อุบัติเหตุน่ะ”แจจุงพูดก่อนจะหันไปมองหน้าดงแฮซึ่งดงแฮก็พยักหน้าตามนิดๆ
“ไม่ได้หรอก ยังไงใหชั้นชดใช้ค้าเสียหายเหอะ”พี่ทึกกี้พูดก่อนจะส่งสายตาปิ๊งๆมาให้
“อ่ะ...เออ ตามใจละกัน”แจจุงพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“กริ๊ง~พี่ดงแฮ”เสียงกระดิ่งประตูดังเบาๆก่อนที่ร่างอวบน่ารักจะเดินเข้ามาหาดงแฮที่นั่งอยู่
“อ้าว!ไหนซองมินว่าจะกลับค่ำไง ไม่ทำรายงานแล้วหรอ???”ดงแฮถามน้องงงงง ก็ไหนตอนแรกบอกว่าทำงาน
“ทำดิ พอดีเค้าลืม...อ๊ะ!!สวัสดีครับ ผมมารบกวนรึเปล่า???”ดูเหมือนพี่มินนี่จะเพิ่งสังเกตเห็นบุคคลแปลกหน้าที่นั่งอยู่กับพี่ของเค้า
“ไม่หรอกๆชั้นเป็นเพื่อนของแจจุงชื่อปาร์ค จองซูเรียกลึทึกดีกว่านะ”พี่ทึกกี้แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มน่ารัก(ที่แฝงแผนการไว้อีกร้อยแปดพันเก้า)
“ผมเป็นน้องพี่ดงแฮชื่อลี ซองมินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”พี่มินนี่ก็ยิ้มตอบกลับไปก่อนจะมองคนที่นั่งข้างๆพี่ทึกกี้ประมาณว่า ‘แล้วอี 2 ตัวนี่มันคือใคร’
“ผมโจว คยูฮยอนครับข้างๆผมเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมชื่อ คิม คิบอม ยินดีที่ได้รู้จกนะครับ^ ^”คยูฮยอนเอามือปิดปากพี่ชายก่อนจะชิงแนะนำตัวพร้อมกับรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องละลาย สำหรับคนอื่นอาจจะไม่แปลกนักที่คยูฮยอนยิ้มแต่กับคนที่รู้จักคยูฮยอนน่ะสิงง!!!
“ครับ...เออใช่!!!พี่ดงแฮเค้าลืม USB อ่ะ เซฟงานไม่ได้เลย พี่ดงแฮมีติดตัวบ้างมั้ย???”เนื่องจากโรงเรียนของซองมินอยู่ใกล้กับร้านดอกไม้ซองมินเลยเลือกที่จะมาหาพี่ชายแทนที่จะกลับไปเอาของที่บ้าน
“ไม่มีอ่ะ นายก็กลับไปเอาที่บ้านเด่ะ”ดงแฮตอบน้องแต่สายตากลับจ้องคยูฮยอนอย่างกินเลือดกินเนื้อเพราะไอ้หน้าหื่นนี่มันเอาแต่จ้องน้องเค้าตาเป็นมันวาวอ่ะเด่ะ!!!!
“เอ่อ...ถ้าคุณซองมินไม่รังเกียจผมมีติดตัวอยู่ ใช้ของผมก็ได้นะครับ...”คำพูดสุดแสนจะสุภาพบุรุษที่ไม่เคยจะได้เข้ามาป้วนเปี้ยนแถวๆคยูฮยอนทำเอาพี่ทึกกี้ต้องกลั้นหัวเราะแทบตาย
“อุ๊บ!หึหึหึ น้องซองมินไม่ต้องเกรงใจหรอก คึคึคึ เดี๋ยวค่อยให้แจจุงมาคืนก็ได้...อุอุอุ”พูดไปกลั้นหัวเราะไปจนคยูฮยอนต้องหันมามองด้วยสายตาขอไปทีกับความไม่เต็มของที่ปรึกษาส่วนตัวหรือจะเรียกว่าผู้ช่วยส่วนตัวของเค้าก็ได้
“เอ่อ...ขอบคุณมากนะครับ งั้นผมไปนะพี่...ไปก่อนนะครับทุกคน”เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วพี่มินนี่บอกลาทุกคนก่อนจะวิ่งออกจากร้านไปซึ่งที่ตามไปด้วยก็คือสายตาของพี่คยูนั่นแหละ
“อ่ะแฮ่ม!ขอโทดนะครับ พอดีผมออกจะหวงน้องไปหน่อย”พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยแต่มันก็เรียกสายตาจากคยูฮยอนได้เป็นอย่างดี
“เอ่อ...มีน้องน่ารักแบบนี้จะหวงก็ไม่แปลกนี่ครับ”คยูฮยอนพูดพร้อมรอยยิ้มเล็กๆก่อนจะกลับไปนั่งท่าเดิมคือเอนพิงไปกับพนักเก้ากี้และเบนหน้าออกไปนอกร้านซึ่งมันก็เรียกอารมณ์เดือดให้ดงแฮเป็นอย่างมาก
“พี่แจจุง!ผมไปรับดอกไม้นะ...ก่อนจะได้เปลี่ยนอาชีพเป็นฆาตรกร!!”พูดจบดงแฮก็สะบัดตูด(เอ่อ...ก็ไม่รุนแรงขนาดนั้น)เดินออกไปจากร้านทันทีโดยที่ไม่รอฟังเสียงบ่นของแจจุงเลยแม้แต่นิด(ถ้าอยู่ฟังก็คงจะไม่จบ)
“เอ่อ...ขอโทดแทนไอ้เด็กบ้าด้วยละกัน”แจจุงพูดพลางส่ายหน้าซึ่งพี่ทึกกี้ก็ยิ้มรับ
“ไม่หรอก...เอ่อ เดี๋ยวชั้นขอตัวดีกว่า แล้วจะโทรหานะ”เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มมาคุพี่ทึกกี้เลยขอตัวกลับเลยก่อนที่จะได้ขึ้นเวทีมวย(ดงแฮVSคยูฮยอน)
“อืม...ว่างๆก็แวะมานะเว้ย”พูดพร้อมโบกมือบ้ายบายอย่างน่ารักจนพี่ทึกกี้อดจะยิ้มรับไม่ได้กว่าจะหุปยิ้มก็ตอนที่คยูฮยอนมาลากไปขึ้นรถนั่นแหละ
“ตุ๊กตาตัวใหม่หรอ???”คิบอมที่นั่งเงียบมานานถามขึ้นมาทันทีที่ขึ้นรถ
“นายมันก็รู้ไปซะทุกเรื่องแหละคิบอม”พี่ทึกกี้พูดพร้อมรอยยิ้มที่เห็นได้บ่อยบ่นใบหน้าหวานมันเปลี่ยนไปตรงที่มันเป็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจเท่านั้นแหละ
“แล้วทำไมต้องให้คยูฮยอนขับรถไปชน...”ถามเสียงเย็นก่อนจะค่อยๆออกรถ เค้าเข้าใจที่ลีทึกพยายามหาตุ๊กตาตัวที่เค้าถูกใจแต่การที่เอาน้องเค้ามาเล่นอันตรายแบบนี้เค้าก็ไม่พอใจซักเท่าไหร่
“ถามน้องนายสิ...แต่ว่าก็คุ้มนะ แทนที่จะได้ตุ๊กตาตัวเดียวแต่ตอนนี้แถมมาเป็นแพ็คเกตคู่ซะแล้ว”พูดจบก็แอบเหลือบไปมองใบหน้าของคยูฮยอนผ่านกระจกหลัง
‘หลบตาเข้าไปเถอะคยูฮยอน แล้วถึงเวลานายจะต้องมาขอบคุณชั้นเมื่อนายได้ครอบครองตุ๊กตาที่ชื่อ ...ซองมิน...’
“ไอบ้าเอ๊ย!!หงุดหงิดเฟ้ย!!!”ดงแฮบ่นก่อนจะเตะใบไม้ตามทางเดิน ตอนนี้ที่ดงแฮกำลังมุ่งหน้าไปไม่ใช่สวนดอกไม้แต่เป็นบ้านของเค้าต่างหาก ให้ตายสิ!นี่ไอ้บ้าแก้มแตกคิบอมกับไอ้หื่นคยูฮยอนมันทำเค้าอารมณ์เสียแถมยังทำให้เค้าโดนด่าหูชาอีกต่างหาก
‘พี่แจจุงวันนี้ผมปวดหัวขอกลับบ้านนะ...’ดงแฮนึกถึงประโยคแรกและประโยคสุดท้ายที่เค้าได้พูดมันผ่านโทรศัพท์เพราะหลังจากนั้นแจจุงก็เทศเค้าซะยาว -*-
“อ้าว!ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วล่ะพี่ดงแฮ”ขณะที่เดินแตะฝุ่นไปเรื่อยเปื่อยฮยอกแจก็เดินเข้ามาเรียกเอาไว้ก่อน
“อ้าวฮยอก ไหงมาอยู่นี่ล่ะ??ไม่นอนเล่นคอมอยู่บนห้องหรอ???”ดงแฮออกจะสงสัยมากทีเดียวที่ฮยอกแจยอมละสายตาจากคอมในวันหยุด
ฮยอกแจเป็นแฮ็คเกอร์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงเลยมักจะขลุกอยู่กับคอมทั้งวี่ทั้งวันยิ่งวันหยุดด้วยแล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ แล้วพอนึกถึงตรงนี้ดงแฮก็นึกอะไรขึ้นมาได้
“เออฮยอก!แกพอจะแฮ็คข้อมูลประวัติส่วนตัวให้ชั้นได้ป่ะ???คำถามของดงแฮทำเอาฮยอกแจงงเป็นไก่ตาแตก
“มันของง่ายๆอ่ะ แต่ว่าพี่จะเอาไปทำไรอ่ะ”ร้อยวันพันชาติไม่เห็นพี่ชายคนนี้มันจะสนใจชาวบ้านชาวเมืองเค้าซักที สงสัยวันนี้ผีเข้า...
“ก็มีคนไม่เจียมบังอาจมาจ้องซองมินน่ะสิ!!!”!?!
ว๊ากกกกกกกกก~ฮ่าๆๆ
ตอนหน้านู๋หมวยจะเริ่มรู้จักอาตี๋มากขึ้นแระค่ะ
ติดตามกันด้วยน๊า~
ปล.ขอบคุณ 2 เม้นแรกด้วยนะคะ เรามีกำลังใจแต่งมากเลย
ปปปล.รักคิเฮคยูมิน ฟอร์เอฟเว่อร์ อ่า~> <~
ความคิดเห็น