คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Who Are Win!! : 2 : War in School!!
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องสีเหลืองอ่อนของร่างบางผ่านหน้าต่างบานเล็กที่ถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้ดอกเล็กๆเฉกเช่นทุกวัน แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่แตกต่างไปก็คงจะเป็นบรรยากาศมืดครึ้มในห้องที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างบางเจ้าของห้องนั่นแหละ
“ไอ้บ้าคิบอม!!วันนี้นายได้ไปเฝ้าป๋ายมแน่ๆ หึหึหึ”ดงแฮพึมพัมกับกรอบรูปในมือด้วยเสียงเย็นๆก่อนจะคว่ำมันลงกับหัวเตียงอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินไปคว้าเป้สีดำสนิทที่วางนิ่งอยู่บนเตียง
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ถ้าเป็นเวลาปกติล่ะก็ร่างบางของเราคงจะดีใจเต้นแร้งเต้นกาเป็นปลากระโฮ่(ปลาไรวะ-*-)ไปแล้ว ไหนจะเรื่องที่ปีนี้จะได้เป็นรุ่นพี่ ม.ปลายอีกด้วย แต่แล้วเรื่องน่ายินดีทุกอย่างมันก็พังทลายลงเมื่อไอ้บ้าแก้มแตกคิม คิบอมดันมาทำให้เค้าอารมณ์เสีย…แถมอารมณ์เสียมากๆซะด้วย!!
“ดงแฮไม่กินข้าวก่อนหรอ???”ดงแฮที่พอลงมาจากห้องก็ทำท่าจะเดินออกจากบ้านไปเลยทำให้แจจุงต้องเรียกเอาไว้ซะก่อน
“ไม่ล่ะครับพี่แจจุง พอดีไม่อยากร่วมโต๊ะกับไอ้แว่นแก้มแตกน่ะ!”พูดอย่างสะใจเมื่อเห็นคนที่ตัวเองกำลังด่ามายืนอยู่ข้างๆพี่แจจุง
“อย่างน้อยแก้มก็ไม่ได้แตกเพราะนั่งร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนเหมือนเด็กขี้แงบางคนหรอกนะ หึหึ”คิบอมเองก็เอาคืนดงแฮอย่างเจ็บแสบเช่นกัน อันที่จริงเมื่อวานแจจุงเล่าเรื่องของเค้ากับดงแฮตอนเด็กๆให้ฟังแล้ว แล้วเค้าก็กำลังจะมาขอโทดดงแฮอยู่เหมือนกันที่พูดออกไปแบบนั้น...แต่ตอนนี้ถึงตายเค้าก็ไม่ขอโทดไอ้ปลาทะเลปากดีตัวนี้แน่ๆ!!
“ไอ้...เหอะ!!เถียงเก่งหนิ สงสัยจะเอาความปากหมายัดใส่แก้มไว้เยอะ!!”พูดได้แค่นั้นดงแฮก็ไม่รอให้ตัวเองโดนโจมตีกลับอีกรอบ ร่างบางคว้ากระเป๋าก่อนจะบอกลาแจจุงแบบลวกๆแล้ววิ่งออกจากบ้านไปทันที(โรงเรียนอยู่ข้างบ้าน)
“ดงแฮ~~~~~~!!”เสียงหวานๆสดใสของใครบางคนดังขึ้นข้างหลังร่างบางทำให้ดงแฮต้องหันไปมองด้วยความสงสัย แล้วก็เกือบล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อบุคคลปริศนานั่นกระโดดเข้ามากอดเค้าแบบทิ้งน้ำหนักตัวใส่เค้าเต็มๆ
“โอ๊ยยย~~!!ซองมินปล่อยก่อนหายใจไม่ออกกกก”ดงแฮร้องโวยวายกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ดูเหมือนกำลังจะได้กลายเป็นฆาตรกรในไม่ช้านี้
“คิดถึงนายจังเลยรู้มั้ย~ >////<”ซองมินที่ยอมปล่อยดงแฮเป็นอิสระพูดอย่างดีใจพลางเขย่าแขนดงแฮไปมาเหมือนเด็กเล่นโดดเชือกโดยที่แขนของดงแฮเป็นเชือกยังไงยังงั้น
“ซองมินๆๆๆปล่อยก่อนชั้นปวดแขนนนน~ อีกอย่างนายก็โทรมาคุยกับชั้นทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน จะคิดถึงอะไรนักหนา”ดงแฮพูดยิ้มๆให้ซองมินอย่างเอ็นดู...ซองมินน่ะเหมือนน้องชายตัวเล็กๆของเค้าเลยล่ะเวลาที่อารมณ์บ้าบอแบบเนี๊ย!!55+
“โถ่~ยังไงก็ไม่ได้เจอหน้ากันนี่นา ชั้นว่าเราไปหาฮันคยองกันเหอะ ป่านนี้อยู่ในห้องเรียนแล้วมั้ง”ซองมินพูดอย่างร่าเริงก่อนจะจัดการกระชาก -*- ร่างของดงแฮให้เดินตามไป
“พลัก!!!โอ๊ย~ขอโทดนะครับ”และผลของการโดนลากมันก็ทำให้ดงแฮเซไปชนกับใครคนนึงทำให้ดงแฮต้องขอโทดขอโพยเป็นการใหญ่
“โอ๊ะๆๆคนอย่างลี ดงแฮขอโทดชาวบ้านเค้าเป็นด้วยหรอเนี่ย!!”คำตอบที่ได้รับกลับมาทำเอาดงแฮต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างหาเรื่อง
“ไอ้ซีวอน!!เปลี่ยนเลยๆเมื่อกี๊ชั้นขอพูดว่าแกมันซุ่มซ่ามปากหมาหลงตัวเองจนเดินเซไปเซมาเป็นปูหาดใหญ่แล้วดันทำมาเป็นกวนตรีนด่าชาวบ้านเค้าอีก!!”ดงแฮจ๊ะ เปลี่ยนคำพูดช้าไปนิสนึงนะ -*-
“นี่ชั้นผิดหรอเนี่ย??”ซีวอนถามงงงง แต่ถึงยังงั้นหน้าตาก็ยังหล่อได้กวนตรีนเหมือนเดิม
“ไปเหอะน่าดงแฮ!!”เมื่อเห็นว่าถ้าปล่อยนานกว่านี้วันพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์หน้า 1 อาจจะพาดหัวข่าวเรื่องหมา 2 ตัวกัดกันกลางโรงเรียนก็เป็นได้
“เหอะ!!คนอะไรน่าหมั่นไส้ที่สุด”ดงแฮบ่นงึมงัมๆกับตัวเองไปตลอดทางทำเอาคนลากต้องสั่นหัวน้อยๆด้วยความขำ
“ฮันคยองงงงงงง~~~!!!!”เมื่อมาถึงห้องเรียนแล้วซองมินก็วิ่งปรี่เข้าไปกอดฮันคยองเพื่อนรักอีกคนที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่แล้วทันที(มั่นใจหรอว่าเค้ารอแกน่ะพี่มินนี่-*-)
“ไอ้ซองมินนนน~~~!!ปล่อยโว้ยยยยยยย~~!!”ฮันคยองที่กระโดดหลบกระต่ายยักษ์ของเราไม่ทันร้องโวยวายเหมือนมังกือขาดอากาศหายใจทำเอาดงแฮต้องเข้าไปช่วยแยกด้วยความฮา
“มันกะจะฆ่าชั้นจริงๆใช่มั้ยน่ะ??”ป๋าฮันพูดก่อนจะทำหน้าสยดสยองเมื่อเอาซองมินออกไปจากตัวได้แล้ว
“ไม่หรอกไม่หรอก 555+”อันนี้พี่มินนี่หัวเราะสะใจได้แบบ...น่าถีบดีแท้-*-
“ได้ข่าวว่าวันนี้มีเด็กใหม่นะ”ป๋าฮันตีหัวพี่มินนี่ด้วยความหมั่นไส้ซะ 1 ทีก่อนจะพูดเรื่องที่ตัวเองได้ยินมาให้เพื่อนรักทั้ง 2 ได้ฟังกัน
“ก็จะมีใครได้ซะล่ะนอกจากไอ้แว่นแก้มแตกคิบอมนั่นน่ะ!!!”สิ่งที่ดงแฮพูดออกมาทำเอาเพื่อนรักทั้ง 2 หน้าเหวอเลยทีเดียว...ก็ปกติเห็นชมนักชมหนา
“ทะเลาะกันหรอ??”พี่มินนี่เปิดประเด็นถามเป็นคนแรกด้วยความสงสัย
“เหอะๆ ก็มันน่าโมโหนี่หว่า ชั้นอุตส่าห์จำทุกอย่างเกี่ยวกับมันได้แต่มันดันจำไม่ได้ว่าชั้นเป็นใครมาจากไหน...มันน่าจับยัดส้วมดีแท้ หึหึหึ”พูดด้วยเสียงเย็นก่อนจะเผยรอยยิ้มสยองให้เพื่อนๆได้หน้าซีดกันเล่นๆ
“หืม~ก็ชั้นบอกนายไปตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นาว่านายน่ะไม่มีค่าพอให้คิบอมรักษาสัญญาหรอก”และตอนที่กำลังบ่นอยู่นั้นอยู่ๆก็มีเสียงเสียงนึงดังขึ้นข้างหลังดงแฮ แต่ถึงไม่หันไปมองเค้าก็รู้อยู่ว่าไอ้เจ้าของเสียงน่ะเป็นใคร
“หุบปากหมาๆหลงตัวเองและหลงเพื่อนของตัวเองไปเลยไอ้ซีวอน!!แกรีบสะบัดตูดเน่าๆของแกไปรับไอ้แว่นแก้มแตกนั่นเลยไป๊!!!ชิ่วๆ”ดงแฮหันไปกัดซีวอนแบบปกติทุกวันก่อนจะปัดมือไล่ให้ร่างสูงไปไกลๆ
“โหยยย~~จ๊ะๆ ไอ้ปากดอกไม้~เดี๋ยวชั้นขออนุญาตไปรับไอ้บอมมันก่อนนะจ๊ะ โอกาสหน้าจะมาให้ด่าใหม่”ซีวอนพูดขำๆ ก็คนตัวเล็กนี่น่ะสิ คำก็ปากหมาสองคำก็ปากหมา...ไม่ได้ดูตัวเองเล้ยยย~~!!
“อ่าว พูดถึงก็มาพอดี”ซีวอนพูดอย่างดีใจเมื่อหันไปเห็นเพื่อนรักที่จากกันนานถึง 10 ปี
“หืม~ไอ้วอน!!เป็นไงบ้างวะ หล่อกว่าในรูปเยอะเลยดิ!!”คิบอมที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องได้สักพักก็เดินเข้ามากอดเพื่อนรักทันที ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมคิบอมถึงจำซีวอนได้ ก็ไอ้คู่นี้มันติดต่อกันตลอดเป็นระยะๆนี่นา
“เชอะ!!นึกไว้ไม่ผิด หมามันย่อมจำกลิ่นของหมาได้”แล้วดงแฮที่มองอย่างหมั่นไส้ก็พูดขึ้นมาอย่างขัดอารมณ์ของหนุ่มหล่อทั้งสอง
“พูดให้ถูกสิดงแฮ คนน่ะย่อมจำคนด้วยกันได้ตะหาก 555+”คิบอมพูดแล้วตบมือกับซีวอนด้วยความสะใจ
“เหอะๆ จะแตกต่างกันสักเท่าไหร่ว้า~ไอ้พวกคนที่พูดภาษาหมาได้เนี่ย”ถึงจะย้อนเข้าตัวเองแต่มันก็พอจะทำให้ปากหมาๆของคิบอมกับซีวอนเงียบลงได้ แค่นั้นดงแฮก็พอใจแล้ว
“ไอ้...”
“พอเหอะน่า!!!”ซองมินที่นั่งดูมานานตะโกนด้วยเสียงหงุดหงิดก่อนจะส่งสายตาเย็นๆไปให้ฝ่ายของคิบอมและซีวอน
“ถ้าจะกัดกันช่วยไปไกลๆเถอะนะ พอดีชั้นกับเพื่อนทั้งสองไม่อยากติดเชื้อน่ะ”ฮันคยองพูดด้วยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยคำด่าที่เจ็บแสบทำเอาดงแฮตองยิ้มขำๆให้เป็นการขอบคุณ
“ฮันคยอง”และตอนที่สถานการณ์กำลังดุเดือดนั้นก็มีเสียงอีกเสียงนึงแทรกขึ้นมาก่อน
“ไอ้ไก่...”ฮันคยองมองบุคคลมาใหม่ด้วยสีหน้าเอือมระอาก่อนจะหันไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแบบไม่สนใจ
“โหยย~~อย่ามาเรียกกันยังงี้สิไอ้มังกือ”ฝ่ายที่โดนหาว่าหน้าไก่ตอบกลับมาก่อนจะหยิบหนังสือออกจากมือป๋าฮันแล้วส่งยิ้มกวนๆไปให้
“ฮยอกแจ...หรอ”คิบอมที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับอึ้งเมื่อคนที่เดินเข้ามาทักฮันคยองนั้นคือเพื่อนสนิทของเค้าตอนไปเรียนที่อเมริกา แต่ฮยอกแจมีเรื่องกับทางครอบครัวนิดหน่อยเลยทำให้ต้องย้ายไปเรียนที่จีน!!
“ไอ้คิบอม!!โอ๊ย~~โลกมันกลมได้ใจดีจริงจริ๊ง!!!”ฮยอกแจหันมาหาคิบอมอย่างดีใจและก่อนที่ซีวอนจะงงไปกว่านั้นคิบอมก็จัดการเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังทันที
“อ๋อ~สรุปว่าฮยอกแจเคยเป็นเพื่อนกับนายที่อเมริกา แล้วทำไมรู้จักกับฮันคยองได้ล่ะ??”ซีวอนก็ยังไม่วายเลิกสงสัยอยู่ดีเน้อ~ -*-
“มันเป็นไก่ที่ไม่ผ่านการตรวจเชื้อไข้หวัดนกเลยถูกส่งไปศึกษาวิจัยที่ห้องเรียนของชั้นที่จีนน่ะ”ฮันคยองที่นั่งฟังมานานพูดขึ้นมาก่อนจะหันไปขำกับเพื่อนๆ
“เหอะๆก็อย่างที่เห็น ชั้นเลยขอตามมาล้างแค้นไอ้มังกือหลงสมัยนี่ซักหน่อย”ฮยอกแจพูดก่อนจะหันไปมองหน้าคิบอมกับซีวอนที่ตอนนี้กระตุกยิ้มได้ชั่วร้ายสุดๆ
“งั้นก็ดูเหมือนว่าเราจะมีจุดประสงค์ที่คล้ายกันนะ!!”คิบอมกับซีวอนพูดพร้อมกับก่อนจะหันไปมองกลุ่มของดงแฮที่นั่งคุยกันอย่างไม่รู้เรื่องกะชาวบ้านเค้าเล้ยยยย~~!!!!
555+ ไหงกลายเป็นเหมือนนู๋ด๊องจะโดนแกล้งซะเองล่ะ
ก็งี้แหละน๊า~คิบอมมันได้พรรคพวกกวนตรีนที่เข้าขากันสุดๆนี่นา
อัพครั้งหน้าถ้าไม่ใช่วันพฤหัสนี้ก็เสาร์อาทิตย์หน้าเลยนะคะ
ยังไงติชมด้วยเน้อทุกท่าน
เจอกันตอนหน้านะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น