ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทลงโทษทำไมมัน.XXXอย่างนี้ฟร่ะ
ลูเคียที่อยู่บนหลังของเบียคุยะแปลกใจเมื่อก้าวพริบตาของท่านพี่ทำไมมันช้าจังหรือว่า...เธอจะหนักเกินไป*-*
"ท่า...นพี่"
"ลูเคีย-*-วันหลังเจ้าห้ามท้าพนันกับใครแบบนี้อีกนะ"
"ท่านพี่หมายถึงแก้ผ้าอาบน้ำ"-///-
"ใช่! ถ้าเจ้าแพ้ขึ้นมาเจ้าคงไม่คิดจะแก้ผ้าจิงๆหรอกใช่ไหม"- -
"แหะๆ ไม่รู้สิก้อข้าชนะนี่น่า"^^
"หึ! ถ้าไม่ได้ข้าเจ้าแพ้ไปแล้ว"
"ว่าไงนะท่านพี่ข้าได้ยินไม่ชัด"
"อ๋อ...แล้วทำไมไม่ขออนุญาตข้าก่อนที่จะไปไหน"นาน...........งานงอกอีกแววT_T
"ก็ขอที่ไรท่านพี่ไม่เคยให้ข้าไปเลยนี่ค่ะ...ข้าก็เลย..."
"เจ้าก็เลยหนีไป...งั้นคราวต่อไปถ้าข้าจับได้ว่าเจ้าแอบหนีไปไหนโดยไม่บอกข้าๆจะทำโทษเจ้า"
"ค่ะท่านพี่.."ร่างบางตอบเสียงอ่อย
"เจ้าจะไม่ถามหน่อยรึว่าข้าจะลงโทษเจ้ายังไง"
"ยังไงล่ะค่ะ-.-"เบียคุยะที่ใช้ก้าวพริยตาช้าๆ(ที่จริงเดินธรรมดา)อยู่ๆก็เร่งจังหวะขึ้นลูเคียรู้ตัวอีกทีตัวเองก็ขึ้นมาอยู่บนต้นไม้ใหญ่ซะแล้ว ร่างสูงวางร่างบางลงก่อนจะดันร่างเล็กให้หลังติดต้นไม้ใหญ่โดยที่ตนเองตามมาล็อคไว้อีกที
"ท่...ท่า..น..พี่ หยุดก่อน จะทำอะไรข้........"><เสียงของลูเคียขาดหายไปเมื่อริมฝีปากอุ่นๆทาบทับลงมาอย่างรวดเร็วและบดขยี้ราวกับต้องการให้เธอรับรู้ว่านี่คือบทลงโทษของเธอ
ลูเคียที่ได้สติทั้งดิ้น ทั้งพลัก ร่างของเบียคุยะที่ยังคงจูบเธออย่างดูดดื่ม
"แฮ่กๆๆ"0///0
"ถึงกับหอบเลยรึ...จำไว้ว่าข้าจะทำมากกว่านี้หากเจ้ายังหนีเที่ยว"--
(แหม๋คิดถึงตอนโดนแม่ตีตอนหนีที่ยวผับเลย)ว่าจบเบียคุยะก็ก้มลงช้อนร่างบางขึ้นอุ้มก่อนจะใช้ก้าวพริบตากลับบ้านอย่างรวดเร็ว
"ลูเคียพูดไม่ออกได้แต่อึ้งอยู่ในอ้อมแขนของเบียคุยะ ใจเธอเต้นแรงพลางนึกถึงงูที่ฝันถึงที่เป็นสีชมพูและคิดว่าถ้าท่านพี่เป็นสีชมพูแล้วไอ้งูสีดำละใคร*///*
"ท่า...นพี่..ปล่อยข้าๆเดินเองได้"ลูเคียบอกเมื่อเบียคุยะพาเธอมาถึงหน้าห้องเธอและเธอก็ไม่อยากให้ร่างสูงเข้าไปด้วยนัก
"เจ้ามีสิทธิ์มาสั่งข้าตั้งแต่เมื่อไร"ร่างสูงพูดเสียงเรียบพักประตูเข้าไปอย่างง่ายดาย ลูเคียรีบวิ่งไปสุดมุมห้องเมื่อเบียคุยะวางเธอลง
"ทำไมต้องวิ่งหนีข้า- -" ถามมาได้นะไอ้ท่านพี่บ้า--
"ข้า....ข้า...ท่านพี่!..ท่านจะทำอะไรอย่าเข้ามานะ"ลูเคียตกใจเมื่อเบียคุยะเดินเข้ามาหาเธอ...ใจก็อยากจะหนีอยู่แต่ไม่รู้จะหนีไปทางไหนT_T
เบียคุยะเข้าประชิดร่างบางโดยใช้แขนแข็งแรงกักเธอไว้ก่อนจะก้มหน้าลงใกล้ๆ
"ท่านพี่ข้าเป็นน้องสาวท่านนะ!">0<
"แต่ข้าไม่อยากเป็นพี่ชายแล้ว-.-"ร่างสูงพูดพร้อมขยับตัวเองแนบชิดร่างบางมากกว่าเดิม ลูเคียดันร่างหนาหากแต่มันไม่ต่างกับภูเขาสำหรับเธอ
"ท่านพี่.." ลูเคียทั้งอายทั้งโกรธผสมกันและสับสน..ท่านพี่ชอบข้างั้นหรอ
"ลูเคีย...จำไว้ว่าเจ้าเป็นของข้าและเจ้าก็รู้ว่าอะไรที่ข้าต้องการไม่มีทางที่จะไม้ได้"ฮึย...ไอ้ประโยคแรกพอทนฟังแต่ประโยคเห็นแก่ตัวข้างหลังนี่ไม่ไว้จะเคลีย์- -
"..."ลูเคียไม่ตอบเพราะเธอยังงงและใจเธอก็เต้นแรงยิ่งกว่าจังหวะแทงโก้ บวกชะชะช่า - -
"วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน ราตรีสวัสดิ์นะลูเคีย" ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากร่างบางเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ลูเคียยืนขาอ่อนอยู่ตรงนั่น
"ไม่จริงใช่มั้ย ...ท่านพี่ชอบข้า"ร่างบางพึมพำกับตัวเอง
ขอเม้นงามๆจากคนรักบีชด้วยนะค่ะ
"ท่า...นพี่"
"ลูเคีย-*-วันหลังเจ้าห้ามท้าพนันกับใครแบบนี้อีกนะ"
"ท่านพี่หมายถึงแก้ผ้าอาบน้ำ"-///-
"ใช่! ถ้าเจ้าแพ้ขึ้นมาเจ้าคงไม่คิดจะแก้ผ้าจิงๆหรอกใช่ไหม"- -
"แหะๆ ไม่รู้สิก้อข้าชนะนี่น่า"^^
"หึ! ถ้าไม่ได้ข้าเจ้าแพ้ไปแล้ว"
"ว่าไงนะท่านพี่ข้าได้ยินไม่ชัด"
"อ๋อ...แล้วทำไมไม่ขออนุญาตข้าก่อนที่จะไปไหน"นาน...........งานงอกอีกแววT_T
"ก็ขอที่ไรท่านพี่ไม่เคยให้ข้าไปเลยนี่ค่ะ...ข้าก็เลย..."
"เจ้าก็เลยหนีไป...งั้นคราวต่อไปถ้าข้าจับได้ว่าเจ้าแอบหนีไปไหนโดยไม่บอกข้าๆจะทำโทษเจ้า"
"ค่ะท่านพี่.."ร่างบางตอบเสียงอ่อย
"เจ้าจะไม่ถามหน่อยรึว่าข้าจะลงโทษเจ้ายังไง"
"ยังไงล่ะค่ะ-.-"เบียคุยะที่ใช้ก้าวพริยตาช้าๆ(ที่จริงเดินธรรมดา)อยู่ๆก็เร่งจังหวะขึ้นลูเคียรู้ตัวอีกทีตัวเองก็ขึ้นมาอยู่บนต้นไม้ใหญ่ซะแล้ว ร่างสูงวางร่างบางลงก่อนจะดันร่างเล็กให้หลังติดต้นไม้ใหญ่โดยที่ตนเองตามมาล็อคไว้อีกที
"ท่...ท่า..น..พี่ หยุดก่อน จะทำอะไรข้........"><เสียงของลูเคียขาดหายไปเมื่อริมฝีปากอุ่นๆทาบทับลงมาอย่างรวดเร็วและบดขยี้ราวกับต้องการให้เธอรับรู้ว่านี่คือบทลงโทษของเธอ
ลูเคียที่ได้สติทั้งดิ้น ทั้งพลัก ร่างของเบียคุยะที่ยังคงจูบเธออย่างดูดดื่ม
"แฮ่กๆๆ"0///0
"ถึงกับหอบเลยรึ...จำไว้ว่าข้าจะทำมากกว่านี้หากเจ้ายังหนีเที่ยว"--
(แหม๋คิดถึงตอนโดนแม่ตีตอนหนีที่ยวผับเลย)ว่าจบเบียคุยะก็ก้มลงช้อนร่างบางขึ้นอุ้มก่อนจะใช้ก้าวพริบตากลับบ้านอย่างรวดเร็ว
"ลูเคียพูดไม่ออกได้แต่อึ้งอยู่ในอ้อมแขนของเบียคุยะ ใจเธอเต้นแรงพลางนึกถึงงูที่ฝันถึงที่เป็นสีชมพูและคิดว่าถ้าท่านพี่เป็นสีชมพูแล้วไอ้งูสีดำละใคร*///*
"ท่า...นพี่..ปล่อยข้าๆเดินเองได้"ลูเคียบอกเมื่อเบียคุยะพาเธอมาถึงหน้าห้องเธอและเธอก็ไม่อยากให้ร่างสูงเข้าไปด้วยนัก
"เจ้ามีสิทธิ์มาสั่งข้าตั้งแต่เมื่อไร"ร่างสูงพูดเสียงเรียบพักประตูเข้าไปอย่างง่ายดาย ลูเคียรีบวิ่งไปสุดมุมห้องเมื่อเบียคุยะวางเธอลง
"ทำไมต้องวิ่งหนีข้า- -" ถามมาได้นะไอ้ท่านพี่บ้า--
"ข้า....ข้า...ท่านพี่!..ท่านจะทำอะไรอย่าเข้ามานะ"ลูเคียตกใจเมื่อเบียคุยะเดินเข้ามาหาเธอ...ใจก็อยากจะหนีอยู่แต่ไม่รู้จะหนีไปทางไหนT_T
เบียคุยะเข้าประชิดร่างบางโดยใช้แขนแข็งแรงกักเธอไว้ก่อนจะก้มหน้าลงใกล้ๆ
"ท่านพี่ข้าเป็นน้องสาวท่านนะ!">0<
"แต่ข้าไม่อยากเป็นพี่ชายแล้ว-.-"ร่างสูงพูดพร้อมขยับตัวเองแนบชิดร่างบางมากกว่าเดิม ลูเคียดันร่างหนาหากแต่มันไม่ต่างกับภูเขาสำหรับเธอ
"ท่านพี่.." ลูเคียทั้งอายทั้งโกรธผสมกันและสับสน..ท่านพี่ชอบข้างั้นหรอ
"ลูเคีย...จำไว้ว่าเจ้าเป็นของข้าและเจ้าก็รู้ว่าอะไรที่ข้าต้องการไม่มีทางที่จะไม้ได้"ฮึย...ไอ้ประโยคแรกพอทนฟังแต่ประโยคเห็นแก่ตัวข้างหลังนี่ไม่ไว้จะเคลีย์- -
"..."ลูเคียไม่ตอบเพราะเธอยังงงและใจเธอก็เต้นแรงยิ่งกว่าจังหวะแทงโก้ บวกชะชะช่า - -
"วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน ราตรีสวัสดิ์นะลูเคีย" ร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากร่างบางเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้ลูเคียยืนขาอ่อนอยู่ตรงนั่น
"ไม่จริงใช่มั้ย ...ท่านพี่ชอบข้า"ร่างบางพึมพำกับตัวเอง
ขอเม้นงามๆจากคนรักบีชด้วยนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น