ใจกลางนิทานกล่อมรัก.. โดยThejackcback

ลำดับตอนที่ #1 : #.กาลเปลี่ยน การณ์เปลี่ยน 12:30

#. กาลเปลี่ยน การณ์เปลี่ยน ...

 

 "ให้ผมดูแลคุณนะ .. เลิกร้องไห้เพราะเขานะคนดี "

 

ชายหนุ่มให้สัญญากับหญิงสาวรอบที่ร้อยว่าจะดูแลและอยู่เคียงข้าง ไม่ทำให้เธอมีน้ำตา

เหมิอนกับชายหนุ่มคนปัจจุบันของเธอ 

 

 

แต่ด้วยหัวใจที่มั่นคงนัก หญิงสาวปฎิเสธสัญญานั้น เพราะคิดว่า เขาคงรักชายหนุ่มผู้แสนดีคนนี้ไม่ได้

 

"ฉันรักเขา.. รักมากไป จนไม่คิดว่าจะรักคุณได้ ถึงเขาจะทำฉันเจ็บมากก็ตาม "

 

หญิงสาวปฎิเสธแบบนี้รอบที่ร้อยเช่นกัน .... 

 

 

 

#.ต้นไม้ที่แห้งเหี่ยว ได้รับการดูแลใส่ใจมาโดยตลอด 

 

 

หัวใจดวงน้อยเริ่มไหวเอน หินที่ผ่านกาลยังสึกกร่อน จะต่างอะไรกับใจดวงเล็กๆที่ผ่านการณ์ก็เริ่มเปลี่ยนแปลง  

 

 

วันปีใหม่ เป็นฤกษ์ดีในการที่จะเริ่มอะไรใหม่ๆ หัวใจของหญิงสาวที่มีฝนตกมาโดยตลอด 

กำลังจะพบฟ้าใหม่อีกครั้ง เธอตัดสินใจให้ชายหนุ่มผู้แสนดีเขามาดูแลซ่อมแซมหัวใจของเธอ 

 

 

" วันนี้เป็นวันปีใหม่ คุณอยู่ข้างฉันมาโดยตลอดไม่ว่าฉันจะรักใคร คุณกลับชอบบอกว่ารักฉัน"

 

 

ดวงตาแวววาวสบกับตาคมที่ดูอบอุ่นไม่ว่าจะเมื่อไร มือหนากอบกุมมอบไออุ่นให้มือเล็กที่เย็นเฉียบ

หิมะสีขาวร่วงโรยลงมาไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดเลย ที่หญิงสาวจะหลงรักชายหนุ่มผู้แสนดีมากขึ้น 

 

 

 

"ก็ผมรักคุณ ไม่มีเหตุผลอะไรที่อธิบายได้แต่ผมอยากดูแลคุณให้ดีที่สุด อยากเห็นรอยยิ้มคุณบ่อยๆ"

 

 

' รอยยิ้มของคุณจะเป็นตัวแทนของผม เมื่อคุณยิ้มนั่นแสดงว่าคุณ .. คิดถึงผม '

 

 

ชายหนุ่มได้กล่าวไว้ ครั้นเมื่อปีก่อนพร้อมเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใส 

ความดีและความรักที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้หญิงสาวมั่นใจที่จะรัก และรักมากขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

เธอตกลงคบกับชายหนุ่ม หลงรักและเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ 

ยิ่งหญิงสาวรู้จักชายหนุ่มมากเท่าไหร่ ก็ทำให้เธอหลงรักชายหนุ่มมากเท่านั้น 

 

 

 

ทุกคืน .. ชายหนุ่มจะคอยเล่านิทาน ร้องเพลง กล่อมให้หญิงสาวที่ไม่ต่างอะไรกับเด็ก

ที่งอแงจะฟังเพลงบ้าง ฟังนิทานบ้าง ให้ได้นอนหลับ 

 

 

เมื่อหญิงสาวหลับ ชายหนุ่มจึงค่อยๆลดตัวลงแล้วโอบกอดเธอไว้ดั่งเช่นทุกๆคืน 

ความสุขเล็กๆตรงนี้ ทำให้หญิงสาวรักชายหนุ่มมากขึ้น จนไม่เผื่อใจ 

 

 

 

ทั้งคู่วาดฝันและวางแผนอนาคตด้วยกัน ชายหนุ่มอยากจะมีลูกซักสองคน 

แต่หญิงสาวขอเวลาให้พร้อมกว่านี้ ถึงในใจชายหนุ่มจะแอบผิดหวังไปบ้างแต่ก็เข้าใจ 

และไม่ได้คิดมากอะไร  

 

 

" สักวันเราจะมีลูกตัวเล็กๆเดินเล่นในบ้านหลังเล็กๆ ที่พอดีกับครอบครัวเรา บ้านในแบบที่คุณคิดไว้

ผมจะไปทำงาน ส่วนคุณก็เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ฮ่าๆ?"

 

 

ชายหนุ่มโอบกอดเอวบางเขาทั้งคู่ยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขในห้องกะทัดรัดที่ริมระเบียง 

หญิงสาววาดฝันไปตามที่ชายหนุ่มพูด ถึงมันจะยังไม่แน่นอน แต่มันทำให้เธอมีความสุขมากเวลาได้

พูดคุยเรื่องแบบนี้กับคู่รัก 

 

 

"ถ้างั้นเรามาแข่งกัน ใครบอกเลิกก่อนคนนั้นแพ้ "

 

หญิงสาวกล่าวอย่างยิ้มๆ แผ่นหลังบางเอนพิงอกแกร่งนิ้วเรียวจิ้มที่ปากหยักของคนรัก

 

 

"ได้สิ แล้วถ้าชนะจะได้อะไร ? "  

 

 

"ถ้าชนะ ก็จะได้ใช้ชีวิตคู่กันตลอดไปได้มีครอบครัว แบบที่วาดฝันไว้ด้วยกัน เป็นคู่ชีวิต

ดูแลกันไปจนแก่ตายเลย"

 

 

ชัยชนะ ที่น่าครอบครองนี้ ทำให้ทั้งคู่กระชุ่มกระชวยที่จะไขว่คว้า 

 

 

' เราจะรักกันไปนานๆ ฉันอยากรักคุณไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไร ฉันจะอดทน

เหมือนที่คุณอดทนมอบความรักให้ฉันมาโดยตลอด ฉันสัญญา ... '

 

 

 

 

#.กาลเปลี่ยน การณ์เปลี่ยน ...  

 

 

เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา 12 นาฬิกา 30 นาที เป็นเวลาที่เข็มทั้งสองเดินตรงกันและหันหลังให้กันเพื่อ

ที่จะเดินไปคนละทางหลังจากเดินตามกันมาครึ่งค่อนวัน 

 

 

 

"ขอโทษที่ช่วงนี้ไม่มีเวลาให้ ผมยุ่งกับงานมากจริงๆ ที่ทำทั้งหมดก็เพื่อคุณและอนาคตของเรานะ"

 

 

ชายหนุ่มพร่ำบอกให้หญิงสาวได้เข้าใจ ที่หลังๆมานี่เขาไม่มีเวลาดูแลและใส่ใจเหมือนเมื่อก่อน

หญิงสาวถึงแม้ใจแอบน้อยใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปแค่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ 

 

 

เพราะสัญญาที่เคยให้กับตัวเองไว้ ว่าจะอดทนเพื่อคนรักบ้าง จึงทำให้ไม่เอ่ยว่าอะไร 

แต่นานเข้าๆ ปัญหาที่คิดว่าเล็กกลับสะสมกลายเป็นเหลี่ยมคมที่ทิ่มแทงหัวใจหญิงสาวมากยิ่งขึ้น 

จนต้องเอ่ยปากออกมาว่า ... เหนื่อย 

 

 

"คุณไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเลยนะ รู้มั้ย .. เวลาที่คุณทิ้งฉันไว้ฉันเหงามากๆเลย "

 

 

ดวงตาที่ยังคงแวววาว .. แต่เพราะน้ำตาที่รื้นขึ้นมาแล้วกระทบกับแววตาที่เคยอบอุ่น

ไม่ใช่เพราะความสุขเเหมือนเมื่อก่อนแต่อย่างใด 

 

"ผมขอโทษ แต่ผมให้เวลากัยคุณทั้งหมดจนไม่ให้ตัวเองเลยนะ ผมทำเต็มที่แล้วจริงๆ 

อย่าให้อดีต มาทำร้ายเราเลยนะ "

 

ชายหนุ่มโอบกอดลูบกลุ่มผมนิ่มของหญิงสาวฝังจูบลงกระหม่อมบางเบาๆ

หญิงสาวกระชับกอดแน่นในใจพึงคิดอยากหยุดเวลา อยากกอดชายหนุ่มไว้ให้นานที่สุด

เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสแบบนี้อีก ... 

 

 

 

#.ต้นไม้ที่เคยได้รับการดูแล ตอนนี้เริ่มเหี่ยวเฉาเพราะขาดน้ำ 

 

 

 

ที่เคยเล่านิทานก็ไม่มี ที่เคยโอบกอดในทุกค่ำคืนก็เลือนลาง หญิงสาวนอนนิ่งเหม่อมองเพดาน

ที่ขาวโพลน บนเตียงทีว่างเปล่า พยายามข่มความรู้สึกทั้งหมดไว้เก็บกลั้นความเงียบเหงาที่เกาะกินใจ

ไม่ให้ออกมาทำร้ายความรู้สึก 

 

 

แต่ถึงจะเก็บอย่างไร น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอยู่ดี

 

 

หญิงสาวเอาแต่นึกถึงอดีต นึกถึงวันเวลาที่ได้มีความสุข ถึงแม้วันนี้ความรักของเธอจะไม่ได้ลดน้อยลง แต่เพราะ กาลเวลาที่มาทำร้าย ทำให้เธอเริ่มหมดแรง  

 

 

ชายหนุ่มรู้ดีว่าในทุกคืนที่เขาไม่ได้โอบกอดเธอก่อนนอน หขิงสาวที่เป็นดังดวงใจของเขา

มักจะแอบร้องไห้ จากคราบน้ำตาที่เลอะหมอนและดวงตาที่บวมแดงเมื่อยามตื่น 

 

 

เขาทำได้แค่กลับมากอดเธอเมื่อเธอหลับไปแล้ว และกลับไปทำงานก่อนที่เธอจะตื่น 

 

 

เราต่างคนก็รู้ว่าควรทำอย่างไรกับความรักครั้งนี้ หญิงสาวรู้ดีและช่างใจมาโดยตลอด

ชายหนุ่มรู้ดี และตัดสินใจทำมัน ... 

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น  

 

 

ชายหนุ่มเตรียมใจมาเพื่อทำสิ่งนี้ สิ่งที่มันควคจะเกิด และควรจะเป็น

เขาเลือกที่จะเป็นผู้แพ้ เลือกที่จะไม่ไขว่คว้าชัยชนะนั้น ... 

ยอมปล่อยให้หญิงสาวได้มีอนาคตที่ดีกว่า  

 

 

ถึงแม้หญิงสาวจะเคยบอกก่อน แต่ด้วยหัวใจที่ยังเข้มแข็งไม่พอและรักชายหนุ่มมากจึงตัดสินใจ

ไม่เดินออกไป ถึงเธอจะรู้ว่าวันนี้ต้องมาถึงไม่ว่าช้าหรือเร็ว ก็ตาม 

 

 

"ผมว่าให้เราจบแค่นี้เถอะนะ ผมไม่อยากให้คุณร้องไห้อีก ยิ่งคุณร้องไห้มันก็ยิ่งกดดัน ว่าผมกำลังทำร้ายคนที่ตัวเองรักมากที่สุด "

 

 

 

"ฉันทนได้นะ ฉันอยากมีอนาคตที่ดีกับคุณ ฉันรอได้ " 

 

 

ถึงแม้ในใจจะวูบวาบไปแล้ว แต่หญิงสาวคิดว่าน่าจะผ่านมันไปได้เหมือนครั้งก่อนๆที่เคยทะเลาะกัน 

 

 

 

" ผมไม่อยากให้คุณทน เรื่องอนาคตผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นไปได้มั้ย เราก็ได้แต่วาดฝัน

ไม่มีอะไรแน่นอนเลยซักอย่าง .." 

 

 

เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เหมือนเวลาหยุดเดินเมื่อหญิงสาวได้ยินแบบนั้น 

อนาคตที่เธอวาดฝันมาโดยตลอดวันนี้ชายหนุ่มองว่ามันไม่สำคัญอีกแล้ว ... 

 

 

หญิงสาวนิ่งเงียบ ไม่มีน้ำตาเลยซักหยดแต่ในใจตอนนี้เหมือนโดนทิ่มแทง ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง

ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป .... เธอค่อยๆถอยหลังและก้าวเดินออกจาห้องช้าๆ

 

 

 

 

 

เดินไปอย่างไม่มีจุดมุ่งหมาย ในหัวมีแต่คำที่ชายหนุ่มพูด วนเวียนอยู่แบบนั้น ฝนกระหน่ำตกลงมา

อย่างแรงแยกไม่ออกว่าน้ำที่เลอะแก้มใสนั้นเป็นน้ำฝนหรือน้ำตากันแน่

 

 

ขาเรียวหยุดลงในที่นึง เธอไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน รู้แค่ว่ามีแต่ความหนาวและมืดมิดเหมือนหัวใจกำลังมี

ฝนตกอีกครั้ง และเพียงไม่นานก็มีแสงสว่างวาบเพียงชั่วครู 

 

 

 

#. น้ำตาหยดสุดท้ายไหลรินออกมาก่อนที่โลกทั้งใบจะดับลง