คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : [นอกเรื่อง] SF --->> เมื่อหัวใจ...เราใกล้กัน
Chapter 2
------------------------------------------------------------------------
Kyuhyun’s mode
…..
….
…
..
.
“สวัสดีเพื่อนๆที่รัก” ผมกล่าวทักทายกับเพื่อนๆในห้องเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ
“หวัดดี คยูนี่ๆฉันมีอะไรจะอวด” ดงแฮเรียกผมไปดูของที่อยู่ในมือ
“โห น่ารักอ่ะ” ผมร้องเสียงดัง ก็มันน่ารักจริงๆนี่สร้อยเงินข้อมือ ที่มีจี้อันเล็กๆเป็นรูปปลากับลูกหมา และป้ายตัวอักษรที่สลักไว้ว่า Kihae ถ้ามันคนซื้อให้ผม ผมรักตายเลยแล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นเหยื่อรายแรกของผม
“นี่ๆซีวอน” ผมรีบวิ่งตรงดิ่งไปหาเจ้าของชื่อทันที ถ้าอ้อนหน่อยอาจจะมีหวัง
“นายว่ามันน่ารักมั้ย” ผมถามพรางทำหน้าอ้อนสุดๆ ถ้ามาไม้นี้ซีวอนมันต้องยอมผมแน่ๆ แต่...ผมอาจจะคิดผิด
“ไม่นี่ นายอยากได้หรือไง” ซีวอนตอบหน้าตาย ไร้อารมณ์สุดๆ
แล้วคนอย่างผมจะไปทำอะไรได้นอกจาก งอน!!!
“ไม่...ใครจะไปอยากได้กัน ชิส์” ผมพูดเสียงดังก่อนจะสะบัดหน้าหนี ผมไม่น่าจะหวังมากเพราะเจ้าบ้านี่มันก็กวนผมได้ตลอดเวลา ยิ่งคิดยิ่งอารมณ์เสีย
“คยูมานี่หน่อยซิ” เสียงเรียกของดงแฮดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผมหันไปตามเสียงเรียก
“พักนี้คนให้ความสนใจเยอะจริงๆเลยนะ” ซีวอนกวนประสาทผมอีกครั้ง ถ้าไม่ได้กวนตรีนซักวันจะตายมั้ยไอ้ฉ่อยยยย ผมหันมองตาขวางก่อนจะก้าวฉับๆหนีไป ชิส์
“เป็นอะไรคยูฮยอนหน้าบูดเป็นเป็ดเลย อิอิ” ซองมินกล่าวก่อนที่จะหัวเราะ ผมหน้าเหมือนเป็ดจริงๆหรอเนี่ย
ผมยกมือลูบหน้าสองสามที เพื่อจัดระเบียบหน้าตาให้กลับเข้าสู่โหมดปกติ ให้ตายเถอะเข้าไปคุยกับไอ้ฉ่อยทีไรคิ้ว ตา จมูก ปากผมต้องมารวมกันตลอดเลย
“ทะเลาะกับซีวอนมาอีกหรอ” ดงแฮถาม ผมอ้าปากจะตอบแต่ก็โดนเพื่อนตัวดีสกัดไว้
“ทะเลาะที่ไหนล่ะด๊อง ก็รู้ๆกันอยู่ว่าซีวอนมันคิดอะไร ที่ทำอย่างนั้นก็แค่เรียกร้องความสนใจเท่านั้นล่ะ” ฮยอกแจร่ายยาว
“ไม่ใช่” ผมพยายามจะเถียงแต่ก็โดนอีกเสียงดังแทรกขึ้นมา
“ใช่ๆ ดูซิแอบมองมาตลอดเลย ไม่ชอบให้มันรู้ไปซิ ระดับพวกเรามองไม่ผิดอยู่แล้ว” ซองมินพูดต่ออย่างมั่นใจ พร้อมกับตีมือกับฮยอกแจ
เฮ้อ...ทำไมผมจะไม่รู้ว่าซีวอนคิดอะไรกับผม มันเริ่มเปลี่ยนไปมาค่อนข้างนานแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไง คบกันมาตั้งนาน...เครียดชะมัด
“กลับก่อนนะ” เพื่อนๆค่อยๆทยอยกลับบ้านกันหมด เหลือแต่ผมกับไอ้ฉ่อยที่นั่งอยู่ในห้อง ต้องกลับหอช้าเพราะไอ้ฉ่อยแท้ ดันทำรายงานไม่เสร็จเลยต้องเดือดร้อนผมที่ต้องนั่งรอ
“จะกลับไปก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอหรอก” ซีวอนพูดมองเบาๆ แต่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาทำรายงานต่อไป เฮ้อ...จะให้ผมกลับก่อนได้ยังไงล่ะ...ไอ้ฉ่อยบ้า
ถ้ากลับไปแล้วต้องมาคอยนั่งรอ คอยเป็นห่วงว่าจะกลับมาตอนไหน สู้นั่งรอกลับพร้อมกันซะดีกว่า
“ไม่ล่ะ” ผมตอบก่อนจะเริ่มหาที่นอน เพราะมันคงจะนาน
นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมรู้ว่าซีวอนมันคิดอย่างไงกับผม ถ้าผมไม่เฉือกไปอ่านสมุดบันทึกของมันผมก็คงไม่ต้องมานั่งมานอนลำบากใจแบบนี้ ใช่ว่าผมจะรังเกียจ...แต่จะให้ทำยังไงล่ะ คนเป็นเพื่อนกันมาแล้วอยู่ๆจะให้เป็นอย่างอื่น มันก็...เฮ้อ
แต่คิดไปแล้วมันก็เครียด ผมว่าผมจะปล่อยมันไปอย่างนี้ล่ะ ให้เวลาเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปเองดีกว่า
“ซีวอนถ้าจะไปแล้วอย่างลืมเอาฉันไปด้วยนะ” ผมพูดทิ้งท้าย ถึงผมจะรู้ว่ามันแอบชอบผมก็เถอะแต่จะไว้ใจอะไรมากไม่ได้
“อืม นอนไปซะจะได้โตเร็วๆ” ไอ้ฉ่อยยังกวนตรีนไม่เลิก แค่ผมเตี้ยกว่านิดๆหน่อยมาว่าว่าเด็ก อย่าให้สูงเท่าแล้วกัน จะกระโดดแตะก้านคอให้ดู ชิส์
“เออ” ผมล้มตัวนอนทันที ถ้าอยู่นานกว่านี้ ก็คงมีเรื่องให้เถียงกันอีกนาน...
แต่สถานะไม่เอื้ออำนวย พรุ่งนี้จะประกาศผลผู้นำแล้ว
ซึ่งจะเป็นวันประกาศชะตาชีวิตของไรเตอร์คนนี้ว่า...
จะมีเวลาได้อัพสฟิคอีกหรือไม่...
ความคิดเห็น