คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : [นอกเรื่อง] SF --->> เมื่อหัวใจ...เราใกล้กัน
Chapter 1
SF ...By : The Aof Ap
----------------------------------------->>>
บางครั้งการที่เราแอบหลงรักคนใกล้ๆตัว มันก็ทำให้รู้สึกทรมานมากจนบรรยายไม่ถูกเหมือนกัน
โดยฉะเพราะถ้าคนคนนั้นคือเพื่อนสนิทของเรา...
.....
...
..
.
“ซีวอน ซีวอน ไอ้วอน” เสียงเรียกดังต่อเนื่อง ปลุกร่างสูงที่เหม่อให้หลุดจากภวังค์
“ฮะ อะไร...มีอะไรหรอคยู”
“นายจะไม่กลับใช่มั้ย นี่มันเลิกเรียนตั้งนานแล้วนะโว๊ย” เสียงจากร่างโปร่งยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ แต่ทำไมผมฟังยังไงก็ฟังไม่เคยเบื่อนะ
“นายเนี่ย ช่วงนี้เป็นอะไรไปฮะ พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลยอ่ะ” คยูฮยอนยังคงบ่นไปตลอดทางที่เดินกลับบ้าน
“ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่คยู นายคิดมากเกินไปแล้ว” ผมแก้ตัวไปเรื่อย สงสัยผมคงจะเหม่อจนผิดสังเกตจริงๆ เพราะไม่อย่างงั้นเจ้าตัวเล็กนี่คงสังเกตไม่เห็นเป็นแน่
ทันทีที่ถึงห้องเจ้าตัวเล็กของผมก็ปาทุกสิ่งทุกอย่างลงข้างเตียง ก่อนจะกระโจนลงสู่เตียงกว้างในห้องพัก
“คยูลุกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนซิ” ผมดึงแขนเจ้าตัวเล็กเบาๆ
“เดี๋ยว ขอนอนก่อน” เสียงดังงุ้งหงิงของร่างบางที่นอนขดอยู่บนเตียงดังขึ้นเบาๆ
“เฮ้อนายก็อย่างนี้ตลอดล่ะนะ” ผมได้แต่ถอนหายใจ ยอมแพ้ทุกที
ผมนั่งลงข้างๆร่างบางของคยูฮยอน ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ นานเท่าไรแล้วที่ความรู้สึกผมเริ่มเปลี่ยนไป
เปลี่ยนจากคำว่าเพื่อนรัก...เป็นรักเพื่อน
ผมนอนมองตัวเล็กของผมอย่างเงียบๆ หน้าของคยูฮยอนตอนหลับเนี่ยมันช่างน่ารักน่าเอ็นดู เหมือนเด็กๆ แตกต่างกับเวลาที่ตื่นโดยสิ้นเชิง ที่คอยมาเถียงกับผมอยู่ตลอดเวลา
แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเล็กๆ เพราะอยู่คยูฮยอนก็ลืมตาขึ้นมามองผม ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก
“นายจะมองฉันทำไม” เสียงงัวเงียดังจากคยูฮยอน น่ารัก (กด) จริงๆ ^^
“ใครบอกฉันมองนาย นอนๆไปเลยไป” ผมขยี้หัวคยูฮยอนแก้เขิน ก่อนที่ผมต้องอพยพตัวเองไปที่อื่น เสียงหัวใจมันดังเกินไป กลัวเขาจะรู้ตัวจริงๆ
“สวัสดีเพื่อนๆที่รัก” เสียงสดใสจากคยูฮยอนกล่าวทักเพื่อนๆในห้องอย่างสดใสเช่นเคย
“หวัดดี คยูนี่ๆฉันมีอะไรจะอวด” กลุ่มเพื่อนๆต่างพากันวิ่งเข้ามาเพื่อจะมาดูสิ่งของที่อยู่ในมือของดงแฮ
“โห น่ารักอ่ะ” เสียงอันคุ้นเคยของเจ้าตัวเล็กดังกว่าเพื่อน ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับของในมือดงแฮซะเหลือเกิน มันอดไม่ได้ที่จะทำให้ผมหันไปมอง
มันเป็นสร้อยข้อมือเส้นบาง ที่มีจี้อันเล็กๆเป็นรูปปลากับลูกหมา และป้ายตัวอักษรที่สลักไว้ว่า Kihae ผมมองแล้วมันก็ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน
“นี่ๆซีวอน” เสียงอันสดใส มาพร้อมร่างโปร่งของคยูฮยอนที่วิ่งตรงมาหาผม
“นายว่ามันน่ารักมั้ย” คยูฮยอนถาม พร้อมรอยยิ้ม
“ไม่นี่ นายอยากได้หรือไง” ผมบอกตามที่ผมคิด จนลืมคิดอะไรไปบางอย่าง
คยูฮยอนมองหน้าผม ก่อนจะอมลมจนแก้มป่อง งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ...เจ้าตัวเล็กงอนผมแล้ว
“ไม่...ใครจะไปอยากได้กัน ชิส์” คยูฮยอนกล่าวก่อนจะสะบัดหน้าหนี เวลาเจ้าตัวเล็กของผมอยากได้อะไรแล้วโดนขัดใจ เหมือนกับเด็กที่อยากได้ของเล่นแล้วโดนแม่ขัดใจไม่ผิด และนี่มันก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
“คยูมานี่หน่อยซิ” เสียงเรียกของดงแฮดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้คยูฮยอนที่ยืนงอนอยู่หันไปตามเสียงเรียก
“พักนี้คนให้ความสนใจเยอะจริงๆเลยนะ” ผมพูดกวนๆใส่คยูฮยอน มันคงเป็นวิธีเดียวที่มันทำให้ผมแก้เขินตัวเองเวลาอยู่ใกล้คยูฮยอนละมั้ง ร่างบางหันมามองผมเสียตาขวางก่อนจะก้าวฉับๆหนีผมไป
...เมื่อไรจะรู้สักทีนะ คยูฮยอน ว่าฉันคิดยังไงกับนาย
ผมได้แต่พูดกับตัวเองในใจได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของร่างบางที่ก้าวปึงปังเดินหนีผมห่างไปเรื่อยๆ ใจหนึ่งผมก็อยากจะบอกความรู้สึกของตัวเองให้เจ้าตัวเล็กได้รับรู้...แต่พอคิดอีกที การที่มีความรู้สึกดีๆกับใครสักคน ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้าของหัวใจของคนๆนั้นก็ได้...ขอเพียงได้ดูแลเขาห่างๆก็เป็นพอ
“ซีวอน ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่” ฮันคยองที่นั่งมองอยู่นานพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ พรางทำท่าทางเจ้าเล่ห์พลางเลิกคิ้วอย่างรู้ทัน เห็นซีวอนนั่งมองคยูฮยอนที่ตอนนี้กำลังเริงร่ากับกลุ่มเพื่อนจนดูน่าหมั่นไส้...
“คิดอะไร...” ผมหันมาตอบเสียงแข็ง ก่อนจะทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้
“นายน่ะชอบ...” ฮันคยองพูดพลางยิ้มกริ่ม
“ฉันไม่ได้ชอบเจ้าตัวเล็กเอาแต่ใจนั้นสักหน่อย” ผมโผงขึ้นมาอย่างลืมตัว
“หือ~~ นั้นไงร้อนตัว...ฉันยังไม่ได้พูดถึงคยูฮยอนเลยสักคำ ชอบคยูก็บอกมันสิ” ฮันคยองเอ่ยแซวเพื่อนรักพลางหัวเราะเสียงดัง
ผมมองคนตรงหน้าพลางขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนักก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง
“เปล่า...”
“โธ่!! ไอ้เพื่อนรัก...ยังจะปฏิเสธ ถ้าไม่บอกระวังเถอะ...ช่วงนี้ยิ่งได้ข่าวว่าเนื้อหอมจนน่ากลัว
รับจดหมายสารภาพรักแทบไปหวาดไม่ไหวเลยนี่” ฮันคยองเริ่มพูด
“พอเถอะ...แต่คยูฮยอนไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน...เขาคงเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนหรือไม่ก็ตัวกวนประสาทคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”
“ก็ใครใช้ให้นายไปกวนตรีนคยูฮยอนมันล่ะ...นายสองคนก็สนิทกันมานานแท้ๆ ทำไมยังกวนกันเหมือนวันแรกๆที่พวกนายเจอกันเลยล่ะ คยูก็อยู่นิ่งอยู่แล้ว ยังจะไปกวนประสาทมันอีก...” ฮันคยองย้อนกลับเมื่อได้ฟังคำพูดของซีวอน...
เฮ้อ... คนเรา ชอบเขาแต่กลับแสดงออกมาตรงข้ามกับความรู้สึกของตัวเอง มันบ้าหรือบ้ากันเนี่ย ผมละเครียดกับไอ้ซีวอนเหลือเกิน ฮันคยองได้แต่คิดในใจ
“วันไหนไม่ได้กวนมันก็รู้แปลกๆยังไงชอบกล” ผมตอบอย่างอายๆพลางยกมือขึ้นจับหัวตัวเองเพื่อแก้เขิน
“โอ้วววว...กวนเป็นกิจวัตร สามารถโดยแท้...” ฮันคยองพูดอย่างหมั่นไส้
“ชั้นจะบอกอะไรเอาไว้นะซีวอน บอกมันไปเถอะ...ความรักไม่จำเป็นต้องเป็นครอบครองคนๆนั้นก็ได้...”
------------------------------------------------------->>>
มาอัพส์แล้วนะ...ช้าไปหน่อยโทษที
มาอัพส์ให้เยอะหน่อย ทดแทนๆ
วันจันทร์ถึงศุกร์สอบอ่ะนะ อาจหายไปนานนนนน
อย่าลืมกันล่ะ...^^
ความคิดเห็น