My candy...เพราะหัวใจขาดหวานไม่ได้ [ Fic SJ Yaoi]

ลำดับตอนที่ #24 : SF #...Dread!!~

Title : Dread!!~
Author : theiiws
Pairing : Kihae
Rating : PG-17
Author’s Message : ฟิคนี้แต่งด้วยอารมณ์ชั่ววูบ


=============================================

.

.
.
.





Dread!!~










“เราเลิกกันเถอะ” ประโยคบาดใจที่ทำเอาคนที่ฟังแทบล้มทั้งยืน ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย





“ทำไมล่ะซีวอน เรารักกันไม่ใช่หรอ” น้ำเสียงสั่นเครือกล่าวถามอย่างตกใจ หลังได้ยินประโยคสั้นๆที่ถูกกล่าวออกมาจากปากของคนที่”เคย”เรียกว่าคนรัก





“ใช่ผมเคยรักคุณนะทงเฮ แต่ตอนนี้ผมรักคนอื่นแล้ว ขอโทษนะตอนนี้ผมว่าเราคงไปกันไม่ได้” กล่าวจบก็หันหลังเดินจากไปก่อนจะมีมือเล็กของอีกคนขว้างที่เดินแขนใหญ่





“ไปกันเถอะซีวอน” ฮีชอลกล่าวพร้อมกับพาร่างสูงไปจากตรงนั้น





ร่างบางแทบล้มทั้งยืน น้ำตาที่ไหลไม่หยุดบอกได้ถึงความเจ็บปวดที่ทะลักออกมาจากหัวใจดวงน้อยๆ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเต้นต่อไป





“ทงเฮ แกมันบ้า” กล่าวเบาๆกับตัวเอง เพราะรักเขามากไป เป็นไงล่ะสาสมหรือยังกับความรักที่เขาหมอบให้






.
.

.

.




.


Dread!!~





นานแค่ไหนแล้วที่ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายนั้น ร่างบางในชุดภาพกันเปื้อนนั่งมองคู่รักที่มาซื้อดอกไม้ในร้านของตน ทุกคนต่างมีความสุข แต่ความสุขนั้นมันยั่งยืนจริงหรอ?




เขาไม่กล้า...ไม่กล้าที่จะมีความสุขจากความรัก




เพราะความรัก มักจะทำให้มีความสุข จนเราตายใจ และทำร้ายให้เจ็บปวดปางตายในทีหลัง





กริ๊งง...กริ๊ง





เสียงกระดิ่งกระทบกับกับประตูเป็นสัญญาณบอกแก่เจ้าของร้านว่ามีลูกค้าเข้ามา ร่างบางที่นั่งเหม่อลอยสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปทำหน้าที่





“สวัสดีครับ อ้าว...คิบอมเองหรอ” น้ำเสียงเล็กกล่าวอย่างดีใจ เมื่อเห็นร่างที่ปรากฏที่หน้าประตู




“อืม” ร่างสูงเจ้าของนามว่า คิมคิบอม กล่าวรับเล็กน้อย ก่อนจะยกดอกไม้เข้ามาภายในร้าน




“ทำไมวันนี้มาเองเลยล่ะ ปกติไม่เคยจะมาหรอกนะ” น้ำเสียงที่บ่งบอกว่างอนเล็กน้อย กับท่าทางที่แสดงออก ทำเอาคนถูกกล่าวหาอดที่จะยิ้มให้กับท่าทางที่น่ารักๆนั้นไม่ได้





“ก็วันนี้คิดถึงทงเฮไงเลยมา” คิบอมกล่าว




“แต่ปกติไม่คิดถึงใช่มั้ยล่ะ ไม่เอาและไม่คุยด้วยดีกว่า ไปจัดดอกไม้ก่อนนะ” ทงเฮกล่าวก่อนที่จะลุกไปยกดอกไม้ถังเล็กๆเข้ามาจัด




คิบอมมองถามแผ่นหลังบางไปสุดตา ก่อนจะยิ้มกับตัวเอง




ปกติที่เขาไม่มา ใช่ว่าไม่คิดถึง...




เขาคิดถึงทงเฮทุกวัน คิดถึงมากคนแทบไม่รู้จะทำอะไร แต่ก็ต้องพยายามข่มใจไม่ให้แสดงออกมากเกินไป




เพราะเขากลัว กลัวว่าความรู้สึกที่ทงเฮมีให้เขาจะเปลี่ยนไป






.
.
.
.
.


Dread!!~








“เราเลิกกันเถอะ”




ร่างสูงที่แอบมองแทบวิ่งออกไปซัดคนที่กล่าวประโยคนั้นออกมา แต่ก็ทำได้เพียงแอบมองไปอย่างเงียบ เพราะเขาไม่มีสิทธิ์




“ทำไมล่ะซีวอน เรารักกันไม่ใช่หรอ”




ยิ่งเห็นคนที่ตนรักร้องไห้ ก็แทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนต่อ ในใจอยากจะวิ่งออกไปซับน้ำตาออกจากหน้าหวานนั้นให้หมดสิ้น แต่ก็ต้องข่มใจไว้และตอกย้ำตัวเองไว้เสมอว่าตัวเองเป็นแค่ “เพื่อน” เท่านั้น


.

.
.
.


.




Dread!!~






แม้เรื่องราวทั้งหมดจะเกิดขึ้นมานานแค่ไหน เขาก็ยังคงทำได้แค่เป็นห่วงร่างบางนั้นห่างๆเท่านั้น





“คิบอม เชื่อมั้ยว่าชั้นกลัวที่จะมีความรัก”




“....”




“ชั้นไม่กล้า และก็ไม่อยากที่จะเจ็บกับมันอีกแล้วล่ะ”




ประโยคที่เขามักจะได้รับฟังจากร่างบางเสมอๆ



.
.
.


.
.

.
Dread!!~







“นี่คิบอม เข้ามาช่วยชั้นหน่อยซิ” เสียงตะโกนเบาๆดังมาจากหลังร้าน ร้องเรียกให้ร่างสูงเข้ามาช่วย





“คิบอม นายเห็นกรรไกรของชั้นบ้างมั้ย” ยืนรื้อไป ก็ถามไป เพราะหาเท่าไหร่ก็น่าไม่เจอ





“นี่ไง”





“อืม ขอบใจนะ”





กล่าวคำขอบคุณพร้อมกับหันหน้ากลับมาเพื่อไปจัดดอกไม้ต่อ แต่ทงเฮก็ลืมไปว่าคิบอมกำลังยืนอยู่ด้านหลัง หน้าหวานสวยกับหน้าคมหล่อจึงได้ประจันกันแบบเต็มๆ และก็อยู่ในระยะที่ใกล้กันมากเสียด้วย





“อ่า...เดี๋ยวชั้นออกไปผมออกไปรอด้านนอกนะ” เห็นอีกคนยืนแข็งทื่อก็รีบกล่าว ก่อนจะเดินกลับไปยังหน้าร้าน





มือบางจับไปยังหน้าอก เสียงหัวใจที่เต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก




ร่างบางยิ้มกับตัวเอง อาการแบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับเขามานานแค่ไหนแล้วนะ





ทันทีที่จัดการกับดอกไม้เรียบร้อย ร่างบางก็เดินไปยังหน้าร้านที่ แต่ก่อนจะเดินไปถึงก็สังเกตเห็นร่างสูงที่ดูเหมือนจะนั่งรอนานเกินไปจนหลับ




ร่างบางยืนมองอยู่เงียบๆ นานแค่ไหนนะที่เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ แต่มาพักหลังๆนี้ ที่คิบอมเข้ามาในชีวิต มันก็ทำให้เขารู้สึกว่าเขากลับมามีหัวใจอีกครั้ง




ดูเหมือนคนที่ถูกจ้องจะรู้ตัว ร่างสูงขยับเล็กน้อย ก่อนที่จะลืมตาสบเข้ากับคนที่แอบยืนมอง




“เสร็จแล้วหรอ” น้ำเสียงงัวเงียกล่าวขึ้นเบาๆ




“อ่อ...อืม” ทงเฮกล่าวรับเบาๆ ก่อนจะทันหลังเดินไปยังเคาเตอร์ คิบอมจะรู้มั้ยนะว่าเขาแอบมอง




“อ่อ ทงเฮวันเสาร์นี้ว่างหรือเปล่า?” คิบอมกล่าวถามอย่างเขินๆ ร่างสูงจับโน้นจับนี่ไปทั่ว จนทำเอาอีกคนแทบหลุดขำกับท่าทางของร่างสูง




“ทำไมหรอ” ทงเฮกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทั้งที่ในใจเต้นรัวจนกลัวว่าอีกคนจะได้ยิน




“คือผมมีบัตรสวนสนุก แล้วก็ไม่รู้ว่าจะชวนใครก็เลย”




“ไปซิ” ยังไม่ทันที่คิบอมจะกล่าวจบ ทงเฮก็ชิงตอบออกมาซะก่อน




“จริงนะครับ” ท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า ทำเอาทงเฮต้องหลุดยิ้ม
ร่างบางพยักหน้าเบาๆ





ผม...คิดว่าบางที มันอาจจะถึงเวลาที่ผมต้องเปิดกล่องที่ปิดตายมานานซะที



.

.




.
.


.

Dread!!~






วันเสาร์สวนสนุกดูคนเยอะเป็นพิเศษ ร่างสูงที่วันนี้แต่งตัวมาดูดีเป็นพิเศษมายังจุดนัดตั้งแต่ไก่โห่




“คิบอม” เสียงเล็กดังขึ้นจากด้านหลังของร่างสูง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าทันทีที่เขาหันไป ก็วันนี้ทงเฮน่ารักมากๆเลยน่ะซิ




“ไปกันหรือยัง”




ขายาวสาวเข้าหาคนตัว มือใหญ่ยื่นออกมาจับมือบางเอาไว้ สอดประสานให้นิ้วยาวเรียวและนิ้วเรียวเล็กเกาะเกี่ยวกัน




ทงเฮมองไปยังมือที่ลอดประสานกัน แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร เพียงแค่ยิ้มน้อยๆและเดินตามร่างสูงไปเรื่อยๆ





มันเป็นความสุขที่เกิดจากความรักหรือป่าวนะ




.
.



.
.


Dread!!~








“ขอบคุณนะสำหรับวันนี้” ร่างบางกล่าวหลังจากที่มาถึงหน้าบ้านของตน วันนี้เขาสนุกมากจริงๆ




“อืม” ร่างสูงเพียงตอบรับเบาๆ




แล้วก็เงียบลงอีกครั้ง...บรรยากาศรอบตัวดูน่าอึดอัด เมื่อต่างคนต่างไม่รู้จะพูดอะไร




“เอ่อ”/”เอ่อ”




พอจะพูดก็กลับพูดพร้อมกัน ยิ่งทำอะไรไม่ถูกหนักยิ่งกล่าวเก่า




“ทงเฮ...คบกับผมได้มั้ย” จากที่เงียบกันทั้งคู่ คิบอมก็ตัดสินใจกล่าวขึ้นมา แม้ว่าจะกลัวอยู่ไม่น้อยแต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกกับตนอย่าง ไง




“อ่อ อืม” ทงเฮที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงก้มหน้างุด กล่าวตอบไปเบาๆ



.
.





.
.





.
.
.

Dread!!~







หนึ่งเดือนหลังจากที่คบกัน ร่างสูงก็เพียนเข้าออกร้านดอกไม้ร้านนี้อยู่เป็นประจำ




“ทงเฮครับวันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยได้มั้ย” คิบอมกล่าวถามขณะที่มือก็ง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้




“อืมได้ซิ ทำไมอ่ะมีอะไรหรือป่าว” ทงเฮกล่าวอย่างสงสัย




แต่ร่างสูงไม่ได้ตอบ เพียงแค่หอมเบาๆไปยังแก้มใส ก่อนจะกล่าวลาไปอย่างอารมณ์ดี















Dread!!~






วันนี้ร่างบางปิดร้านก่อนเวลาอย่างที่คิบอมบอก ทงเฮเลือกที่จะไปยังที่นัดหมายก่อนเวลา เพราะเขากะว่าจะเดินไปซื้อของอะไรเล็กๆน้อยๆเสียก่อน




พลันสายตาก็หันไปเจอร่างสูงของคิบอม ทงเฮยิ้มเล็กน้อยกำลังที่จะเดินเข้าไปหา แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นว่าคิบอมมากับใครอีกคน




ร่างบางสั่นน้อยๆ ยังมีความสุขกับความได้ไม่นาน เจ้าความรักก็ย้อนมาเล่นงานกันซะแล้ว ขาเล็กก้าวเดินไปอย่างยากลำบาก ภาพที่คิบอมยิ้ม กอด กับใครอีกคนทิ่มแทงซะคนความอดทนพังทลาย













.
.

.
.



.
.
Dread!!~





“คิบอมนั่นใช่ทงเฮหรือป่าว” เฮเคียวกล่าว พรางชี้ไปยังฝ่งตรงข้ามที่ทงเฮยืนอยู่




ทันทีที่เห็นร่างบาง หน้าบานๆก็หุบลงทันที ทงเฮต้องเข้าใจผิดอะไรอยู่แน่ๆ




“เดี๋ยวผมมานะ” กล่าวก่อนที่จะรีบวิ่งตามหัวใจของตนทันที





“ทงเฮ ทงเฮ รอผมก่อนซิ” คิบอมตะโกนเรียกชื่อร่างบาง ยิ่งวิ่งตามอีกคนก็ยิ่งวิ่งหนี แต่ในที่สุดคิบอมก็วิ่งทันอีกคน ทันทีที่ทงเฮหันมา คิบอมแทบจะเอาหัวฟาดกำแพงซะทีสองที




“ทงเฮฟังผมก่อนนะ ทงเฮกำลังเข้าใจผิด” คิบอมรีบแก้ตัว แค่เห็นคนรักร้องไห้ขนาดนี้ใจคิบอมก็แทบขาด




“จะ..ให้ฟังอะไร ก็ชั้นเห็นอยู่...ว่าคิบอมมีใคร อือ” พูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย จนแทบจะจับใจความไม่ถูก คิบอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางที่เหมือนเด็กของทงเฮ แต่ยังไงเวลาทงเฮยิ้มก็ดูน่ารักกว่าตอนร้องไห้เป็นไหนๆ




“ผู้หญิงคนนั้น เขาเป็นพี่สาวผมเองนะครับ พอดีเขาเพิ่งจากอเมริกา ผมก็เลยจะพามาแนะนำให้ทงเฮรู้จักก็เท่านั้นเอง” คิบอมรีบอธิบาย มือหนาเลื่อนขึ้นปาดหยดน้ำตาที่เปรอะแก้มบางใส ยิ้มอ่อนโยนให้ร่างบางรู้สึกอบอุ่นอยู่ในอก




“พี่สาวหรอ” คนที่เข้าใจผิดร้องถาม ดูเหมือนงานนี้จะตีตนไปก่อนไข้ซะแล้ว




“ผมมีอะไรจะให้ทงเฮล่ะ” กล่าวจบมือหนาก็หยิบกล่องกำมะหยี่เล็กๆออกมา ก่อนจะยื่นไปยังมือบาง




ทงเฮเปิดกล่องขึ้นดู แหวนคู่สองวงปรากฏขึ้นแก่สายตา




“ผมรักทงเฮนะ และผมจะไม่มีทางทำให้ทงเฮต้องเสียใจกับความรักเด็ดขาด”กล่าวเบาๆข้างๆหู




“ไหนทงเฮของผม ยิ้มให้ผมดูหน่อยซิ เวลาทงเฮยิ้มมันน่ารักที่สุดเลยนะ”






มือใหญ่ลูบแก้มสีชมพูเบาๆ ดวงตาจับจ้องที่มุมปากของร่างบางว่ามันจะยกขึ้นหรือไม่ แต่เพียงแค่อึดใจ กลีบปากชมพูอ่อนๆ ก็ค่อยคลี่ออกมา





หากนางฟ้ามีจริงก็คงไม่ต่างจากทงเฮในเวลานี้ ร่างสูงเลื่อนใบหน้าเข้าหาร่างบาง เพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้น ริมฝีปากคมก็ประทับลงบนกลีบปากบางเสียแล้ว






ทงเฮ ดูตกใจในทีแรกที่รู้สึกถึงสัมผัสบนริมฝีปาก แต่แล้วดวงตาที่เบิกกว้างก็ต้องปิดลง รับสัมผัสนั้นด้วยความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ในใจ ปล่อยให้ร่างใหญ่นำทางไปยังรอยจูบที่หวานมากกว่า






“อืมม...คิบอม” ร่างบางเริ่มประท้วง เพราะดูเหมือนจูบจากคิบอมจะแย่งอากาศของเขาไปมากมาย




“ชั้น...ก็รักนายเหมือนกันนะ”




บางที...ผมอาจจะพร้อมที่จะมีความสุขจากความรักอีกครั้งแล้วก็ได้






====================================================














Dread!!~


END

Talk: อ่า...เป็นฟิคชั่ววูบอีกเรื่อง ฟังเพลงแล้วไอเดียบันเจิด แต่งฟิคที่แต่งเพราะอารมณ์พาไปจริงๆ


กลับมาแล้ว...ในที่สุดก็ได้กลับมา

หลังจากไปศึกษาพระธรรม อ่านะกว่าออฟจะได้มีเวลาเล่นคอม เป็นอะไรที่วิบากหรือเกิน

เอา SF มาลงแก้ขัด ฮ่าๆๆๆ มีสอบอีกมากมายนะเออ ~

ต้องขอโทษคนอ่านจริงๆ ตอนนี้ออฟขอทำคะแนนเอาโควต้ามหาลัยก่อนนะคร๊าบบบ