คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : MC #...17 ตอบสนอง
href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
MY CANDY เพราะหัวใจขาดหวานไม่ได้...
By :;: THE AOF AP
UpzZ 13/07/09 10.43 PM.
MC #...17 ตอบสนอง
100%
------------------------------------------------------------------------>>>
My Candy: 17
อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศลอยมากระทบผิวกายแผ่วเบา ดงแฮขยับซุกกายอยู่ในผ้าห่มนวม หากมีมือแกร่งๆ โอบกระชับให้ขยับไปแนบกับไออุ่น
"หือ?" ดงแฮครางในลำคออย่างสงสัยนิดหนึ่งแล้วปรือตาขึ้นมอง
"คิบอม...!?" ทงเฮผงะออกจากอกที่ซบอิงอยู่โดยอัตโนมัติ แต่อ้อมแขนแกร่งรั้งเอวบางไว้แน่น ดูเหมือนอีกคนจะยังไม่รู้สึกตัว ร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆกระชับร่างบางเข้าหาตัวขึ้นอีก
ร่างบางในอ้อมกอดได้แต่นอนนิ่งๆ ด้วยใจหนึ่งก็กลัวว่าอีกคนจะตื่น อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของ
คิบอม
“หือ...” เสียงครางอู้อี้จากร่างสูงทำให้ดงแฮต้องหลับตาแกล้งหลับไปอีกครั้ง
“ยังไม่ตื่นอีกหรอ นอนนานไปแล้วนะ” คิบอมกระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ มือหนาปัดปอยผมที่ลงมาปิดหน้าใสอย่างเบามือ
“หืมม” ดูเหมือนจะทนความเขินขอตัวเองไม่ไหว ร่างบางจึงต้องร้องเบาๆเป็นสัญญาณว่าตนกำลังจะตื่น
คิบอมเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้าก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กลัวว่าดงแฮจะรู้ว่าตัวเองแอบนอนมองร่างบางอยู่
“ตื่นแล้วหรอ ลงไปกินข้าวกันเถอะชั้นให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้แล้ว” กล่าวถามก่อนที่จะตัดบทให้ไปกินข้าว กลบเกลื่อนความอายของตัวเอง
ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง บิดไปมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาดงแฮที่นั่งอยู่บนเตียง ยื่นมือไปข้างหน้าหมายที่จะช่วยดึงอีกคนขึ้นจากเตียง
ร่างบางไม่ปฏิเสธความช่วยเหลือ มือบางเอื้อมจับมือหนาอย่างเก้อเขินก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้น คิบอมยังคงจับมือดงแฮไว้ไม่ได้ปล่อย พรางจูงมือร่างบางลงไปด้านล่างพร้อมกัน
“นี่ คิบอมปกตินายอยู่บ้านคนเดียวหรอ” ดงแฮเลือกที่จะเป็นผู้สนทนาก่อน จะได้บรรยากาศในการรับประทานอาหารดีเงียบจนเกินไป
“ป่าว ปกติชั้นอยู่กับเจ๊ เอ่อชั้นหมายถึงพี่น่ะ แต่ชั้นก็ไม่รู้ว่าพี่หายไปไหนนี่ก็จะสามวันแล้วที่ไม่ได้กลับมาบ้าน” พอพูดก็นึกขึ้นได้ ฮีชอลไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวันได้แล้วปกติก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่คิบอมก็ไม่ได้ใส่ใจมากนะ
“เอ่อ” ดงแฮยิ้มในนิดๆ แล้วเขาก็ก้มหน้าก้มตาสนใจของตรงหน้าอีกครั้ง
“ดูเหมือนนายจะชอบขนมหวานมากเลยนะ” คิบอมยิ้มให้กับท่างกระตือลือล้น
“อืมม ชอบมากอาจจะเป็นเพราะชั้นอยู่กับของหวานๆมาตั้งแต่เด็กล่ะมั้ง ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะเบื่อกันแต่สำหรับชั้นนะมันรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่กับของหวานๆ” ร่างบางยิ้มโชว์ฟันเขี้ยวที่เป็นเสน่ห์
“หืม” คิบอมร้องเล็กน้อย เมื่อช้อนเล็กๆถูกยื่นมาจ่อที่ปาก ไอศกรีมสตอเบอรี่สีชมพูพูนช้อนพร้อมสายตาอ้อนๆของคนตัวเล็กที่หมายจะให้เขาไปลิ้มลอง
คิบอมอ้าปากรับอย่างว่าง่าย รสหวานของไอศกรีมแผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก น่าแปลกที่เขาสามารถทานของหวานได้อย่างไม่รู้สึกเคลื่อนไส้อาเจียนเหมือนแต่ก่อน
“อร่อยมั้ย อร่อยใช่มั้ยล่ะแต่เสียใจด้วยนะ เพราะชั้นให้นายกินแค่ช้อนเดียวเท่านั้นล่ะ อิอิ” เสียงเล็กๆเจื่อยแจ้วเป็นเด็ก ท่าทางมีความสุขส่งผลให้คนรอบข้างสุขด้วยอย่างไม่รู้ตัว
บรื้นน...เสียงเครื่องยนต์เรียกความสนใจให้คนทั้งสองเป็นอย่างยิ่ง สำหรับคิบอมลุกขึ้นไปดูด้วยความสงสัยว่าใครกันที่เป็นเจ้าของพาหนะนั้น ส่วนดงแฮที่ลุกตามไปอีกคนด้วยความคุ้นหูเสียงของเครื่องยนต์นั้น
“นี่เดี๋ยวพรุ่งนี้ ชั้นจะมารับนายไปมหาลัยพร้อมชั้นนะ” น้ำเสียงคุ้นหูกระตุกความสงสัยให้ดงแฮยิ่งขึ้น ดังพร้อมๆกับร่างสูงของใครบางคน
“อืม ห้ามมาสายนะไม่งั้นนายตายแน่” น้ำเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นตามมา
“เฮ้ย ตัวเล็ก”
“เฮีย”
สองร่างต่างความสูงร้องเสียงหลง เมื่อต่างฝ่ายต่างเห็นกันคิบอมมองไปทางฮีชอลและคนที่มาใหม่อย่างสงสัย
“นายรู้จักด้วยหรอ” ร่างสูงหันมากระซิบเบาๆกับคนข้างๆ
“ชั้นรู้จักซิ ใช่มั้ยเฮีย” หันไปตอบก่อนจะหันไปหาร่างสูงของฮันคยอง
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
ร่างเล็กที่ค่อนข้างอวบเดินเตร็ดเตร่ไปตามทางเท้า มือบางหอบหนังสือที่จะนำกลับมาทำสรุปเพื่อเตรียมสอบเต็มมือ
“เฮ้อ หนักได้อีกนะ” บ่นหงุบหงิบเบาๆ ทั้งๆที่ฮีชอลก็ชวนเขากลับด้วยเพราะยังไงหอพักก็เป็นทางผ่านระหว่างกลับอยู่แล้ว แต่เขาก็ปฏิเสธด้วยความเกรงใจคู่รักหมาดอย่างฮีชอลและฮันคยอง
ซองมินวางหนังสือในมือลงกับโต๊ะหินอ่อนในสวนสาธารณะ ทุกวันก่อนจะกลับถึงหอเขาก็มักจะแวะที่นี่บ่อยๆ ตากลมโตนั่งมองบรรยากาศรอบๆอย่างเงียบเชียบ สวนสาธารณะตอนเย็นๆแบบนี้ก็มักจะมีคู่รักที่มักจะออกมาเดินเล่นหรือออกกำลังกายด้วยกัน ซึ่งข้อนี้ซองมินก็รู้สึกชินเพราะก็เห็นอยู่ทุกวัน
“เฮ้อ” ถอนหายใจหนักๆอีกครั้ง ทั้งที่ชินกับการเห็นคนอื่นมีคู่แต่มันก็ทำให้เหงาบ้างในบางเวลา เขาก็หวังว่าเขาจะมีโอกาสได้คบกับใครซักคน แล้วภาพของใครบางคนก็แวบขึ้นมาในความคิด
“คยูฮยอน” ปากบางเรียกชื่อของคยูฮยอนขึ้นมาเฉยๆ ก่อนจะนั่งยิ้มกับตัวเอง หลายครั้งที่เขามักจะคิดถึงเจ้าเด็กคนนี้บ่อยๆ แต่เขาจะไปคาดหวังอะไรมากกับเด็กอายุ 17
นั่งพอได้หายใจหายคอสะดวก ซองมินก็ลุกหมายที่จะเดินกลับไปยังหอพัก ระยะทางระหว่างสวนสาธารณะกับหอของเขาห่างกันเพียงแค่ข้ามถนน ไม่นานร่างบางก็เดินมาถึงหน้าหอพัก แล้วก็ต้องสะดุดกับร่างสูงที่นั่งอยู่ที่ประตูทางเข้าหอ
“คยูฮยอน”
“มาแล้วหรอครับ ผมนั่งรอพี่ตั้งนาน” ร่างสูงยิ้ม ปากที่ซีดลงเล็กน้อยเป็นหลักฐานชั้นดีว่าคนตรงหน้าต้องนั่งตากลมมาแล้วไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง
“นายมารอนานหรือยัง” ซองมินหน้าตื่นเล็กน้อย มือบางลูบหน้าของร่างสูงด้วยความเป็นห่วง
“ก็ซักพักน่ะฮะ” พยายามตอบอ้อมๆ เพราะถ้าซองมินรู้ว่าเขามานั่งรอตั้งแต่เที่ยงมีหวังได้เป็นลมกันพอดี
“งั้นขึ้นห้องก่อน เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี นายจะสอบอยู่แล้วนะ” ปากก็บ่นหมุบหมิบแต่ก็เอามือข้างที่ว่างจากการถือหนังสือจูงมือคนตัวสูงอย่างลืมตัว
ทันทีที่ถึงห้องพักซองมินก็รีบดันร่างสูงเข้าไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะรีบจัดแจงหาเครื่องดื่มอุ่นๆส่งให้คยูฮยอนทันที
“คยูฮยอนทีหลังถ้าจะมาหาพี่ก็โทรมาบอกก่อนนะ มารอนานๆแบบนี้ก็ไม่สบายกันพอดี” ซองมินยังบ่นไปเลิก
“ครับ” คยูฮยอนตบปากรับคำทันที พี่ซองมินพูดแบบนี้ก็แสดงว่าพี่ซองมินอนุญาตให้น้องคยูฮยอนมาหาที่ห้องได้ ^^
แต่แล้วบทสนทนาก็เงียบลง ซองมินที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่งรู้สึกตัวเริ่มขยับตัวออกห่างจากคยูฮยอนเล็กน้อย เพราะตอนนี้เขาแทบจะขึ้นไปนั่งบนตักของคยูฮยอนแล้ว
“เอ่อ เดี๋ยวพี่มานะ” ทันทีที่ซองมินทำท่าจะลุกขึ้น ก็โดนมือหนาของคยูฮยอนฉุดเอาไว้ก่อน
“อ่อ” ความประหม่าเกิดขึ้นทันทีที่ได้สบตาร่างสูง สายตาจริงจังที่ดูออกได้ง่ายๆว่าคิดอะไรอยู่ ยิ่งทำให้คนจ้องมองยิ่งเขินหนัก
มือหนาเอื้อมขึ้นจับหน้าซองมินให้หันมาทางตน
“คยูฮยอน” ซองมินได้แต่เรียกคนตรงหน้าเบาๆ
ระยะห่างที่มากค่อยๆลดน้อยลง ซองมินค่อยๆหลับตาลง
“พี่ซองมิน ขี้ตาน่ะครับ”
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
ร่างของคนทั้งสี่ยังคงนั่งอย่างเงียบๆภายในห้องโถงของบ้าน คิบอม ดงแฮ ฮันคยอง ฮีชอล นั่งเงียบโดยไม่มีใครที่คิดจะเป็นคนเริ่มบทสนทนาออกมาก่อน จนเป็นเหตุทำให้ดงแฮที่ปกติเป็นคนพูดเก่ง(มาก) ต้องเป็นคนที่เริ่มก่อน
“เฮียหายไปไหนมา บ้านช่องไม่รู้จักกลับ” ดงแฮเริ่มบทสอบสวนทันที ฮันคยองยิ้มเจื่อนๆส่งไปก่อนจะหันไปสะกิดขอความช่วยเหลือจากคนข้างๆ
ฮีชอลที่โดนสายตาดุๆของคิบอมจ้องเข้าก็เงียบ ใช้ว่าเขากลัวอะไรคิบอมแต่คราวนี้ดูเหมือนเขาจะผิดจริง เลยไม่มีสิทธ์ที่จะเถียงได้มากนะ
“งั้นผมถามตรงๆ พี่สองคนเป็นอะไรกัน” คำพูดตรงๆสะกิดให้ฮันคยองกับฮีชอลหันมามองหน้ากัน ก่อนที่ฮันคยองที่ได้ใช้ความเป็นสุภาพบุรุษพูดออกมา
“ก็เป็นแฟนกันไง” พอพูดออกมาได้ก็โล่ง
“ก็แค่เนี่ย” ดงแฮพูดเสียงใส ก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่สะใภ้อย่างอารมณ์ดี
“ว่าแต่เราเถอะตัวเล็ก มาทำอะไรที่นี้” ถึงคราวฮันคยองได้เป็นฝ่ายได้ซักบ้าง
“ก็มาติวหนังสือเฉยๆนะ จริงมั้ยคิบอม” ดงแฮตอบพรางหันไปหาตัวช่วย สำหรับคิบอมดงแฮมาเพียงเพื่อให้เขาติวให้ แต่สำหรับดงแฮมันมีอะไรแผงอยู่ก็เท่านั้น
“แน่ใจ” ร่างหนามองอย่างจับผิด ไอ้ท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบนี้ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าดงแฮน่ะไม่ได้มาเพื่อจุดประสงค์แค่ติวหนังสือแน่
“แน่ใจซิ”
“แล้วทำไมต้องนั่งใกล้กันขนาดนั้น หน่ะนายน่ะหรอกจับมือน้องชั้นหรือไง คิดจะจีบน้องชั้นหรือไงฮะ” ฮันคยองเริ่มพรานไปทั่วตามประสาคนหวงน้อง
ดงแฮที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าคิบอมนั่งกุมมืออยู่ ทำท่าจะขยับออกแต่ก็โดนแรงกระตุกเบาๆจากมือใหญ่ยื้อเอาไว้ให้นั่งอยู่เหมือนเดิม
“แล้วถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะ” คำตอบที่เรียกความตกใจไม่น้อยจากทุกคนที่นั่งอยู่
“นายว่าไงนะ” ฮันคยองถามซ้ำ
“ใช่ครับ ผมคิดจะจีบดงแฮ อย่างไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ”
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
------------------------------------------->>
ตอนแรกจะว่าไม่อัพส์...
แต่ด้วยความว่างจัด ในช่วงที่อยู่โรงบาลก็เลยจัดซะ
กลายเป็นว่าตอนแรกจะมีสอบ เลยไม่ได้สอบเพราะไข้หวัดเล่นงาน
โดนจับแยกอย่างกับเป็น ๒๐๐๙ (หนูเปล่าเป็นนะ = =")
ตอนนี้คงจะให้ภาพพจน์ของคุณคิมคิดูไม่ใช่น้ำแข็งบ้าง
เพราะดูๆแล้วตาบอมจะทื่อจนจะให้ย้ายไปอยู่ขั้วโลกอยู่แล้ว
สำหรับแม่ยกคยูมินคงต้องทำใจ เพราะคู่นี้คงจะหวานยาก ฮ่าๆๆๆ (สะใจเล็กน้อย)
อ่า...คราวนี้คงจะไม่ได้อัพส์อีกนานจริงๆแล้ว อย่าทิ้งเขาไปไหนน้าส์~
ปล้ำลิง ๑ หากพิมพ์ผิดขออภัย เมายา...โดนกรอกยาทุก ๔ ชม.
ปล้ำลิง ๒ ชั้นคิดถึงตาแก้มแตก เลิกขายโทรศัพท์แล้วกลับมาดูแลเมียแกได้แล้ว
ความคิดเห็น