คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Full Love>>> Part 12
Part 12
เวลาในตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้ว แต่ไม่มีวี่แววของซีวอนเลยซักนิด คังอินที่นั่งรอซีวอนอยู่ในห้องได้แต่รู้สึกไม่สบายใจ เลยตัดสินใจไปนั่งตากลมที่ระเบียงห้องซักพัก แต่แล้วเขาก็เห็นซีวอนที่กำลังนอนกอดกับอาจารย์ฮีชอลบนพื้นทราย
“สมหวังซักทีนะเพื่อน” เขาพูดเบาๆ เพื่อนของเขาก็สมหวังไปแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่เขาแล้ว
“เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน” คังอินให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะตัดสินใจไปหานางฟ้าของเขาบ้าง
ก๊อกๆๆๆๆ ทันทีที่คังอินมาถึงหน้าของพักของอาจารย์เขาก็เคาะประตูทันที แต่ที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ
“หายไปไหน” คังอินพูดกับตัวเองเบาๆ ฮีชอลก็อยู่กับซีวอนนี่ แล้วลีทึกจะหายไปไหนล่ะนี่ก็มืดแล้วด้วย ยิ่งคิดยิ่งเป็นห่วงเลยตัดสินใจหมุนลูกบิดประตู
“ไม่ได้ล็อค” อุทานเบาๆก่อนที่จะเดินเข้าไปให้ห้องอย่างถือวิสาสะ
“อาจารย์ครับอยู่หรือเปล่า” คังอินร้องเรียกลีทึกแต่ก็เหมือนเดิมไม่มีเสียงตอบรับ แล้วสายตาก็พลันสังเกตเห็นว่าประตูระเบียงเปิดทิ้งไว้ ร่างสูงเท้าสาวตรงไปที่ระเบียงทันที
“อือ” ลีทึกที่ออกมานั่งระเบียงตั้งแต่เมื่อเย็นพล๊อยหลับไปค่อนข้างนาน อากาศเย็นๆแบบนี้ไม่แปลกที่ทำให้ร่างบางที่นอนตากลมเป็นเวลานานเริ่มหนาวสั่น
“อาจารย์” คังอินร้องเสียงดังทันทีที่เขาเดินมาพบลีทึกที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงผ้าใบตรงระเบียง เขาตรงดิ่งช้อนร่างบางขึ้นแนบอกทันที
คังอินค่อยๆวางร่างบางของคนที่เขารักอย่างทะนุถนอมบนเตียงนอน ก่อนที่จะรู้สึกถึงของที่ตกมาจากมือของคนที่ยืนหลับอยู่บนเตียง
“กระเป๋าสตางค์”คังอินเอื้อมมือไปเก็บเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะละลาบละล้วง แต่พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นรูปในกระเป๋าสตางค์ มันเป็นรูปของเด็กนักเรียนมัธยมสองคนมันจะไม่น่าตกใจซะนิดถ้าไม่ใช่ว่า รูปนั้นคือรูปของเขาและลีทึก
พลันสมองของเขาก็เกิดคำถามขึ้นมากมาย ภาพความทรงจำในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้ง ทำไมเขาถึงลืมมันไปได้...ที่จริงเขาตั้งใจจะลืมมันไปต่างหาก
“จำได้หรือยัง” เสียงของคนที่ตอนแรกหลับอยู่ดังขึ้นเรียกสติของคังอิน
“ทึกกี้” คังอินเรียกชื่อร่างบางอยู่คุ้นเคย ทำไมจะจำไม่ได้...ในเมื่อเขาไม่เคยลืมต่างหาก
“คยูนายจำอะไรได้บ้างหรือยัง” เสียงเล็กๆจากกระต่ายอวบถามขึ้นมา ทำเอาเป็นถูกถามแทบสำลักน้ำ เขาลืมไปสนิทเลยว่าเขาแกล้งความจำเสื่อมอยู่
“ก็นิดหน่อย” คยูฮยอนเลือกที่จะตอบคำถามอย่างเลี่ยงๆ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ หลังจากที่เขาขับรถพาซองมินออกไปส่งขนมที่ร้านเรียบร้อย เขาก็ตัดสินใจชวนร่างบางออกมาทานข้าวนอกบ้าน ไม่ใช่ว่าอาหารฝีมือซองมินจะไม่อร่อย...มันอร่อยทุกอย่างติดอยู่แค่ว่ามันเป็นฟักทอง
“หรอ...ไม่เป็นไรหรอกค่อยๆนึกไปก็ได้เดี๋ยวก็ดีเอง” ซองมินพูด แล้วก็ทันไปสนใจฟักทองตรงหน้าต่อ ทำให้คนถูกถามโล่งอก
คยูฮยอนได้แต่นั่งคิดกับตัวเอง อีกไม่กี่วันแล้วที่ดงแฮจะกลับแล้วหลังจากนั้นจะทำอย่าไงต่อ เพราะถ้าดงแฮกลับมาคิบอมก็ต้องกลับมาด้วย แผนที่วางไว้ล่ะ...แถมตอนนี้เขาก็ติดต่อคิบอมไม่ได้ด้วย
“คยู...เป็นอะไรหรือป่าว” ซองมินถามอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นคยูฮยอนนั่งเหม่อ
ร่างสูงส่ายหัวนิดๆแล้วยิ้มให้กระต่ายขี้สงสัย พลางเอื้อมมือไปเช็ดฟักทองที่ติดอยู่บนแก้มคนตรงหน้า เหมือนเด็กจริงๆ ซองมินหน้าแดงทันที...แต่แดงเพราะอะไรล่ะ
เพราะเขินที่ตัวเองทำตัวเหมือนเด็ก...หรือแดงเพราะการกระทำและสายตาของคนตรงหน้ามันทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วผิดจังหวะแบบนี
้
“มานี่เดี๋ยวป้อน” คยูฮยอนแกล้งแหย่คนตรงหน้าพรางตักฟักทองป้อนกระต่ายอวบ
“อ้าม” คยูฮยอนเปล่งเสียงเหมือนกำลังป้อนข้าวเด็ก ทำเอาร่างบางที่โดนแกล้งต้องตีไปที่แขนของคนขี้แกล้งเบาๆ
“นี่...ฉันโตแล้วนะ” กล่าวเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้คนตรงหน้า อาหารมื้อนี้เหมือนจะเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดเลย ทั้งคู่นั่งหยอกล้อกันอยู่ซักพักก่อนที่คยูฮยอนจะเรียกบริกรมีเก็บเงิน เพราะกระต่ายอวบอยากกลับบ้านแล้ว
ถัดไปอีกสองโต๊ะ คยูฮยอนไม่ได้ทันสังเกตอะไรจึงไม่ทันได้เห็นบุคคลที่นั่งมองเขาอยู่ “อึนเฮ” ผู้หญิงที่คยูฮยอนต้องแต่งงานด้วย เพราะการจัดหาของมารดาของเขา อึนเฮเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของคุณนายโจว บวกกับที่อึนเฮเองก็แอบชอบคยูฮยอนมานาน เลยเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นคู่หมั้นของคยูฮยอนไปโดยบริยาย (โดยที่คยูฮยอนไม่รู้ตัวซักนิด) แต่จริงๆแล้วเหตุผลของการแต่งงานก็คงไม่พ้นผลประโยชน์ทางด้านธุรกิจอยู่ดี
เธอตั้งใจจะมานั่งทานอาหารเย็น แต่พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น “โจวคยูฮยอน” ที่นั่งถัดไปอีกสองโต๊ะ หล่อนดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เจอเขา ตอนแรกเธอก็จะเข้าไปทักแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนไม่ได้มาคนเดียว ในตอนแรกหล่อนคิดว่าคนๆนั้นเป็นผู้หญิงแต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด
“นี่มันอะไรกัน” อึนเฮตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าคยูฮยอนกำลังป้อนข้าวคนตรงหน้า
อึนแฮยืนกัดปากของตนอย่างลืมตัวจนเลือดซิบ ที่คยูฮยอนหายไปเป็นอาทิตย์อย่างบอกนะว่าหายเพราะเรื่องนี้ ร่างบางของหญิงสาวตัดสินใจแอบตามทั้งสองไปในทันที
หลังจากที่ทั้งสองเดินออกมาจากร้านอาหาร เขาไม่รู้เลยว่าอึนเฮที่คอยจ้องมองพวกเขาอยู่ นั้นสะกดรอยตามไปอย่างเงียบๆ ระหว่างที่อึนเฮตามคยูฮยอนอยู่ก็มีภาพบาดตาบาดใจอยู่เรื่อยๆ
ไม่นานนัก รถเป้าหมายก็เลี้ยวผ่านประตูเข้าไปในบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ อึนแฮหันมองทุกอย่างเพื่อเก็บรายละเอียด เธอลงจากรถหาหมวกมาใส่แล้วเดินไปแอบข้างเสาไฟ ยืนมองให้แน่ใจว่าคยูฮยอนพักอยู่ที่นี่จริงๆ ก่อนที่มือบางจะล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายของตน
“แม่คะ หนูเจอพี่คยูแล้วค่ะ”
ความคิดเห็น