คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : MC #...14 เปลี่ยนแปลง... 100%
MY CANDY เพราะหัวใจขาดหวานไม่ได้
By :;: THE AOF AP
UpzZ 20/06/09 23:29 PM.
MC #...14 เปลี่ยนแปลง...
100%
--------------------------------------------------------->>>
My Candy: 14
ภายในคลับหรูเต็มไปด้วยบรรดาไฮโซและพวกมีเงินทั้งหลายที่มาเที่ยว ทั้งเต้น ทั้งดื่มอย่างเมามันส์ เสียงเพลงดังกระหึ่มทั่วคลับ โต๊ะใหญ่สุดด้านในฮีชอลนั่งอยู่เงียบๆคนเดียว ทั้งที่เขาไม่อยากจะมานักและก็อดที่จะปฏิเสธไม่ได้เพราะ พี่จียงเป็นคนเอ่ยบอกชวนเองถ้าไม่มามันก็คงดูน่าเกียจ วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่วันสุดท้าย ถึงถือว่าเป็นการฉลองไปในตัว
“ไง...ไม่สนุกหรอ” น้ำเสียงกวนประสาทที่คุ้นเคย ดังผ่านมาจากด้านหลัง ฮีชอลหันไปหาต้นเสียงก็พบร่างสูงของไอ้ผีจีนยืนลอยหน้าลอยตาเหมือนพยายามจะกวนประสาท แต่ฮีชอลก็ไม่ได้พูดอะไรตอนนี้เขาเบื่อเกินไปที่จะหาเรื่องไปทะเลาะกับฮันคยอง
“...” ฮีชอลเพียงหันไปมองเงียบๆ เลยทำให้คนที่ปกติจะกัดกันตลอดเวลาต้องเกิดอาการสงสัยเชียบพลัน
“นี่ ไม่สบายหรือเปล่า” มือหนาเอื้อมมาจับที่หน้าผากบางด้วยความเป็นห่วง ร่างบางก็ได้เพียงนั่งนิ่งๆ ไม่อยากจะหาเรื่องทะเลาะกันให้เสียบรรยากาศ
“อยากกลับบ้าน” อยู่ๆฮีชอลก็กล่าวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“อืม...เดี๋ยวชั้นไปส่ง” ฮันคยองกล่าวด้วยความสุภาพบุรุษ อาสาไปส่งอย่างเต็มใจ ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวออกไปก็โดนมีบางรั้งไว้ก่อน
“แต่ชั้นไม่อยากกลับบ้าน” ประโยคชวนงงดังจากปากบาง ฮันคยองเกาหัวนิดๆ ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะมามุกไหน
“ชั้นกลับบ้านนายไปไหม” ประโยคชวนงงยกกำลังก็ลอยมาอีกประโยค ร่างสูงเบิกตากว้างอย่างตกใจ เอื้อมมือไปแตะหน้าผากเหมือนต้องการวัดไข้
“นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า” กล่าวถามอย่างแปลกใจ
“ไม่เป็นไร ไม่ให้ไปก็ไม่ไป” น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะน้อยใจเล็กๆดังจากปากบาง ฮีชอลลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไป เป็นภาระให้อีกคนที่ตอนนี้ยังคงไม่ค่อยเก็ทต้องวิ่งตาม
“เดี๋ยวนายจะไปไหน” มือหนาคว้าร่างบางเข้ามาให้อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว ทันก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ เพราะร่างบางเดินใจลอยจนไม่ทันสังเกตรถที่ชวนทางมา
ร่างบางซุกลงสู่อ้อมกอดของอีกคน ไหล่บางสั่นไหวเล็กทั้งที่อยากจะเข้มแข็ง เก็บความรู้สึกไม่ให้อีกคนต้องลำบากใจ แต่ตอนนี้เขากลับอ่อนแอเหลือเกิน อย่างน้อยเขาก็แค่อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าให้นานที่สุด ก่อนที่เจ้าของเขาจะมาทวงคืน
“เป็นอะไร อย่าร้องซิ” อาการงงเก่ายังไม่หาย พอเห็นว่าคนในอ้อมกอดร้องไห้ก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ก็ได้เพียงปลอบประโลมเท่านั้น
กว่าอีกคนจะหยุดร้องก็กินเวลาไปค่อนข้างนาน ร่างสูงขับรถมาที่คอนโดของเขาอย่างที่อีกคนขอร้อง ร่างบางพลอยหลับเพราะร้องไห้จนเพลีย ฮันคยองได้เพียงนั่งมองใบหน้าหวานตอนหลับอย่างเงียบๆ ก่อนตัดสินใจที่จะไม่ปลุก และอุ้มฮีชอลขึ้นไปบนห้องของตน
“จะไปไหน” ร่างหนาจัดแจงวางคนขี้เซาลงบนเตียงก่อนจะลุกไปนอนที่โซฟาในห้องรับแขก แต่ก่อนจะได้ขยับไปไหนก็โดนมือบางคว้าปลายเสื้อไว้ซะก่อน
“...” ก่อนจะได้บอกกล่าวอะไร ฮีชอลก็ขยับตัวเข้าหากอดเอวฮันคยองไว้แน่น
“นอนด้วยกันนะ” พูดไปแค่นั้น แล้วก็พล๊อยหลับไปอีกครั้ง
ฮันคยองนั่งมองท่าทางของฮีชอลเงียบๆ ในหัวใจเต้นเร็วจนแทบทะลุอก ดีใจจนไม่รู้จะทำอย่างไง ทุกอย่างมันบ่งบอกว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไงกับเขา เขาก็คงได้แต่รอ แค่รอว่าเมื่อไหร่จะได้ยินคำว่ารักซะที แต่บางทีเขาอาจจะไม่รอ เพราะเขาจะเป็นคนที่จะพูดมันก่อนเอง
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
ดูเหมือนฤดูแห่งการสอบจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง เหล่าบรรดานักเรียนต่างพากันอ่านหนังสืออย่างคร่ำเครียด ถึงแม้ว่าเป็นเป็นเพียงสอบเก็บคะแนนเล็กน้อยก็ตาม
“เฮ้อ...” ร่างบางที่วันนี้นั่งถอนหายใจจนนับครั้งไม่ถ้วน ถอนหายใจอีกครั้ง
“เป็นอะไร” คำถามสั้นๆห้วนๆดังจากคิบอมที่นั่งมองคนตรงหน้าถอนหายใจมานาน เขาเดาไว้คงไม่พ้นเรื่องสอบคณิตศาสตร์ที่ใกล้เข้ามาแล้ว
“ก็...” ดงแฮอ้ำอึ้งไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไง
“หืมม” คิบอมดูเหมือนจะตั้งใจฟังมาก ยิ่งเรียกความกดดันให้ดงแฮมากขึ้นไปอีก
“ก็...คือว่า” ดงแฮยังคงอ้ำอึ้งต่อไป
“ก็คือว่า นายอยากจะให้ชั้นช่วยติวให้นายใช่มั้ย?” คิบอมถามออกไปอย่างรู้ทัน
“ใช่ๆ” ดงแฮพยักหน้ารัว แต่ก็ดูเหมือนจะกังวนกับคำตอบที่จะได้รับ
“ก็ได้...แต่” หน้าตาเจ้าเล่ห์ผลุดขึ้นมาทันที คิบอมหลี่ตามองดงแฮก่อนจะยกยิ้มมุมปาก อย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
“แต่...อะไรหรอ” ดงแฮเริ่มหวาดๆ สีหน้าแบบนี้ถึงจะไม่เคยเห็น แต่มันก็ดูไม่หน้าไว้ใจซักเท่าไหร่
“เอาเป็นว่า คิดได้เมื่อไหร่แล้วจะบอก” ร่างสูงกล่าวก่อนจะเกี่ยวก้อยสัญญาเหมือนเด็กๆ
ดงแฮนั่งมองคิบอมด้วยความสงสัย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสได้เห็นคิบอมในมุมที่แตกต่าง บางทีคิบอมอยากจะเปิดใจยอมรับเขาบ้างแล้วก็ได้ใครจะไปรู้
“เดี๋ยวนี้ ไม่สนใจชั้นเลยนะ” น้ำเสียงประชดประชันจากเพื่อนตัวสูงลอยเข้าโสตประสาทของดงแฮ ร่างบางหันไปค้อนใส่เจ้าของประโยคนั้นก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่สนใจ
“นี่งอนอยู่หรอ อย่าทำตัวเป็นเด็กดิ” คยูฮยอนแกล้งเป็นพูดดูถูก แต่ดูเหมือนดงแฮก็ยังไม่สนใจเขาอยู่ดี ร่างสูงจึงตัดสินใจวิ่งไปดักหน้าเพื่อนของตน วันนี้ถึงจะโดนปลาทองกระโดดงับคอก็ยอม
“เป็นอะไร” คยูฮยอนถามซ้ำ แต่ดงแฮก็เบือนหน้าหนีเหมือนเคย
“เฮ้อ...ว่าจะพาไปเลี้ยงไอติม” ดูเหมือนจะจับทางได้ เพราะทันทีที่อีกคนได้ยินคำว่าไอติม ท่าทางงอนๆก็เริ่มหาย แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าสวย
“คิดว่าแค่ไอติมจะทำให้ชั้นหายโกธรนายคิดผิด ชั้นไม่ใช่คนเห็นแก่กิน แต่เห็นว่านายจะเลี้ยงก็ไม่อยากขัด เอาเป็นว่าหลังเลิกเรียนเราก็ไปกินไอติมที่ร้านเดิมล่ะกัน” ทำเป็นวางท่า แต่ใจจริงกระโดดโลดเต้นเป็นลิงตั้งแต่ได้ยินคำว่า
ไอติม นี่ถ้าไม่บอกว่าดงแฮอายุปาไปสิบเจ็ด ใครๆก็คงมองเป็นเด็กสิบสองสิบสามเป็นแน่
/>
นานเอาการตั้งแต่ที่เขาพาเจ้าเพื่อนตัวแสบมาร้านไอครีมเจ้าประจำ จนแล้วจนเล่าดงแฮก็ยังไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมา นอกจากก้มหน้าก้มตาสนใจแต่ของตรงหน้า จนดูเหมือนว่าจะลืมเพื่อนที่พามาเรียบร้อยแล้ว
“นี่ เมื่อไหร่นายจะพูดซะที กินจนอ้วนแล้วนะ” คนที่นั่งมองดงแฮทานเริ่มแหวะ เห็นตัวเล็กแบบนี้ แต่พอได้กินของหวานทีไรทำเอาคนเลี้ยงคิดหนัก เพราะนับจากกองถ้วยไอครีมดูเหมือนจะทำให้จนได้เลยทีเดียว
“แล้วนายจะให้ชั้นพูดอะไรอ่ะ” พอโดนแหวะ ร่างบางถึงเงยหน้าขึ้นมา กล่าวถามงงๆกับประโยคคำถามที่ได้รับ
“ก็นายโกรธชั้นเรื่องอะไรล่ะ” คยูฮยอนถามน้ำเสียงจริงจัง
“เปล่านี่ บ้าหรือเปล่า นายจะให้ชั้นโกรธนายเรื่องอะไรล่ะ คิดมากจริงๆ ชั้นก็แค่หลอกให้พามาเลี้ยงไอติมไปงั้นล่ะ ฮ่าๆๆ” ดงแฮว่าตาแป๋ว ก็เขาไม่ได้โกรธอะไรคยูฮยอนอะไรเลยซักนิด ก็แค่ประชดนิดหน่อยด้วยความหมั่นไส้ส่วนบุคคล
“เยี่ยมจริงๆ” ดูเหมือนคนที่หลงกลโดนหลอกให้มาเลี้ยงไอครีมตรงกุมขมับ ไอ้ตัวเล็กนี่มันแสบได้ใจจริงๆ
กรุ๊ง...กริ๊ง~ เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้น พร้อมกับลูกค้าใหม่ที่เดินเข้ามาในร้าน ดงแฮที่กำลังสนใจกับไอครีมถ้วยใหญ่ เงยหน้าขึ้นมามองผ่านๆแต่สายตาก็ต้องหยุดชะงักอย่างไม่ตั้งใจ เพราะลูกค้าใหม่ที่แวะเวียนเข้ามาในร้านคือ “คิมคิบอม”
“เอานี่ดงแฮ ชั้นว่าจะไปหาแผ่นเกมส์ใหม่ จะไปด้วยกันหรือเปล่า ดงแฮ ดงแฮ” คยูฮยอนกล่าวเรียกอยู่หลายครั้งแต่ดูเหมือนจะเรียกความสนใจของคนตรงหน้ากลับมาไม่ได้ จึงได้เพียงแต่มองตามไปยังจุดที่ดงแฮมอง ก็พบกับต้นตอจนได้ คิบอมกับโซฮีดาวของโรงเรียนหญิงล้วน ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆโรงเรียนของเขา แต่น่าแปลกคือ สองคนนั้นมาด้วยกันได้อย่างไง
คยูฮยอนนั่งมองดงแฮสลับกับหันไปมองคิบอมเป็นระยะๆ ดงแฮที่ในตอนแรกนั่งนิ่งเฉยเริ่มมีปฏิกิริยา เมื่อเห็นความสนิทสนมของคิบอมกับโซฮีมันเพิ่มมากขึ้น
“นี่ดงแฮ” คยูฮยอนจับแขนบาง เรียกให้เพื่อนรู้สึกตัว เพราะตอนนี้ดงแฮกัดปากจนแดงไปหมด
“นายเป็นอะไร” กล่าวถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า” ดงแฮตอบเลี่ยง หันหน้าหนีก่อนจะลุกเดินออกจากร้าน
คยูฮยอนรีบวางเงินไว้บนโต๊ะ ก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนของตนออกไป ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นท่าทางของดงแฮเป็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้คนอย่างคยูฮยอนต้องรีบรู้ความจริงเข้าไปอีก
มือยาวคว้าแขนบางไหวได้ก่อนที่จะเดินไปไหนได้ไกล ก่อนจะจับไอ้เพื่อนตัวแสบหันมาประจันหน้าตน
“ดงแฮนายเป็นอะไร” น้ำเสียงนุ่มนวลค่อยๆกล่าวออกมา แต่ก็ยิ่งต้องตกใจหนักเมื่อเห็นน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาคนตรงหน้า
“อืออ ชั้นไม่รู้ว่าชั้นเป็นอะไรเหมือนกัน” ท่าทางงอแงเหมือนเด็กเริ่มเกิดขึ้น เป็นเรื่องให้เพื่อนที่แสนดีอย่างคยูฮยอนต้องคอยปลอบ กว่าจะหยุดร้องก็ใช้เวลานานเอาควร
...
..
.
“ตกลง นายจะพูดได้ยัง” คยูฮยอนแหล่มาก่อนจะกล่าวถาม เพราะเห็นว่าเพื่อนเขาดูจะสงบลงแล้ว
“ชั้นก็ไม่รู้หรอก ก็แค่มันรู้สึกจี๊ดๆ” ดงแฮว่าพรางจับไปที่หน้าอก
“ทำไม เจ็บนมหรอ นมจะขึ้นหรือไง”
“จะบ้าหรือไง ชั้นหมายถึงในนี้” ดงแฮกล่าวจริงจัง เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เจ็บที่หัวใจแต่เพราะอะไร เขาเองก็ไม่รู้...
“ชั้นว่าชั้นรู้แล้วล่ะ ว่านายเป็นอะไร” คยูฮยอนโหมดจริงจังเริ่มทำงาน เขากล่าวพรางหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ
“ชั้นว่านายชอบคิมคิบอมเข้าแล้วล่ะ”
“ฮะ อะไรนะ” ดงแฮร้อง เขาเนี่ยนะชอบคิบอม จะบ้าหรือไง...แต่ แต่ จะบอกว่าไม่ชอบก็ไม่ถูก เขาก็แค่ยังไม่รู้ ว่าความรู้สึกตอนอยู่ใกล้ๆคิบอมมันหมายถึงอะไร
คยูฮยอนแหล่ตามองดูท่าทางของดงแฮก็อมยิ้ม ตอนนี้ดูเหมือนจะเข้าทางเพราะการแสดงอาการของดงแฮมันปิดหมาป่าเจ้าเล่ห์อย่างเขาไม่มิดอยู่แล้ว
“เฮ้อ...นายคงไม่ชอบคิบอมหรอกมั้ง ชั้นก็พูดไปงั้นล่ะ อีกอย่างดูเหมือนคิบอมจะมีแฟนแล้วอีก นายคงไม่อยากกินแห้วหรอกนะ” ร่างสูงกล่าวก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ไม่ลืมหันไปมองเพื่อนตัวเล็กที่กำลังนั่งหน้าจ๋อย
“คยู นายช่วยชั้นได้มั้ย??? ชั้น...ไม่รู้ว่าชั้น” ดงแฮกล่าวติดขัด ดูเหมือนจะสับสนเอาการ
“หืม”
“ชั้นว่า...มันอาจจะจริงของนาย ชั้นอาจจะชอบคิบอมจริงๆอย่างที่นายบอกก็ได้”
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
THE AOF AP
---------------------------------------------------->>>
อ่า...กลับมาแล้ว หลังจากเดินทางไปชมพูทวีป = ="
นึกว่าจะไม่ได้กลับมาอัพส์ซะแล้ว คิดถึงฟิคมากมาย
กลับมาอัพส์นิดนึง (รู้นะหลายคนแอบด่าในใจ)
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาลงอีกตอนให้ วะ...ฮะ...ฮา...ฮ่า วู้!!!~ (อย่าใส่ใจเลย)
พรุ่งอาจมีเซอไพร์ให้ใครหลายๆคน เหอๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปล่ะกัน ^________________^
ขอบคุณ...คอมเม้นกำลังใจ รักหลายๆ อิอิ
ความคิดเห็น