คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Full Love>>> Part 11
## Part 11 ##
BY: The Aof Ap
-----------------------------------------------------------------------
หลายวันที่มาเซจูตั้งแต่วันแรกที่นั่งรถมาด้วยกันจนถึงวันนี้ก็เหมือนยังไม่มีอะไรคืบหน้า แม้เขาทั้งสองจะพยายามงัดสารพัดวิธีพิชิตใจขนาดไหนก็ไม่มีหวี่แววอะไรเลย
“เฮ้อ...ใจแข็งชะมัด” คังอินนั่งบ่นเบาๆกับเพื่อนร่วมชะตากรรม ที่ตอนนี้อาการไม่แตกต่างกันซะเท่าไร
“นั่นซิฉันพยายามเข้าไปหาหลายครั้งแล้วนะ งัดโน่นงัดนี้มาใช้ไม่เห็นความสนใจที่อาจารย์มีให้พวกเรามันจะเพิ่มขึ้นเลย” ซีวอนพูดขึ้นมาอีกคน
จึงเขาจะรู้สึกท้อแท้นิดหน่อยแต่ก็ไม่ยอมตัดใจง่ายๆ เพราะยังไงซะเป้าหมายในภารกิจของเขาคือ ”พิชิตใจนางฟ้า”
ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันกลับก็ราวๆหนึ่งอาทิตย์ก็เป็นเวลาว่างแล้ว ที่จริงพวกเขามาอบรมเพียงหนึ่งอาทิตย์แต่ไหนๆมาเซจูทั้งทีก็เที่ยวกันไปซะให้เบื่ออีกอาทิตย์หนึ่งก่อนจะกลับโซล เนื่องจากหมดจากการอบรมอะไรทั้งปวงทำให้เจ้าของภารกิจพิชิตใจนางฟ้าทั้งสองมานั่งคิดแผนการ
“เป็นไงเป็นกัน อย่างไงวันนี้ก็ต้องบอกรักให้ได้” ซีวอนพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ
“ฉันเริ่มสงสารเจ้าหมีมันแล้วอ่ะ ทำหน้าเหมือนกำลังจะตายเลย” ฮีชอลพูดกับเพื่อนของตน เผื่อว่าจะใจอ่อนบ้าง
“ชิส์...ปล่อยให้แห้งตายไปเลย” ลีทึกกล่าวออกมาอย่างอารมณ์เสีย ที่จริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้หรอก แต่รู้สึกน้อยใจที่คังอินยังจำไม่ได้น่ะซิ
“เฮ้อ...แล้วแต่นายแต่ก็อย่างใจร้ายกับเจ้าหมีมันมากนะ ฉันกลัวมันจะตายซะก่อน เดี๋ยวฉันไปเดินเล่นกับซีวอนก่อนนะ อิอิ” ฮีชอลกล่าวอย่างอารมณ์ดี
ลีทึกพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ระเบียงนอกห้องที่หันหน้าไปทางทะเล เขานั่งมองออกไปอย่างเงียบๆ สายลมเบาๆทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแม้จะไม่มาก อาการน้อยใจผิดหวังยังถาโถมมาเรื่อยๆ
“ทำไมคังอินยังจำเขาไม่ได้นะ ทั้งๆที่เราก็เป็นรักแรกของกันและกัน”
“ป้า...มันไม่แพงไปหน่อยเหรอ พัดด้ามเดียวราคาตั้ง 3000 วอน เนี่ย” เสียงหวานใสพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจกับราคาสินค้าที่ราคาแพง เค้าถูกใจพัดอันนี้แต่ราคานี่ซิ......ทำไมมันแพงเหลือเกิน
“มันเป็นงานฝีมือนี่จ้ะหนู ราคามันก็ขนาดนี้แหล่ะ” แม่ค้าตอบอย่างเอาใจ
“แต่มันแพงไปหน่อยนะป้า ลดหน่อยซิ” ฮีซอลยังไม่ยอมแพ้ยังไงก็ต้องซื้อให้ได้แต่ต้องถูกกว่านี้ แล้วก็ตื้ออยู่อย่างนั้น จนแม่ค้าเหนื่อยใจยอมลดราคาให้เพื่อจะได้ตัดปัญหา
“งั้น...ป้าเอาแค่ 2000 วอนก็แล้วกัน ได้แค่นี้นะ ป้าลดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ฮีซอลยิ้มชอบใจหันไปหาซีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆให้จ่ายเงินให้ ร่างสูงยื่นเงินให้แม่ค้าแล้วเดินตามฮีซอลออกจากร้านไป
หลังจากที่ซีวอนไปชวนอาจารย์สุดสวยของเขาออกมาเดินเล่น ฮีซอลกับซีวอนเดินมาแถวร้านขายของฝากเริ่มเดินดูของไปทั่ว
ฮีซอลวิ่งเข้าร้านนู่นร้านนี้ให้วุ่น ทำเอาซีวอนเดินตามแทบไม่ทัน
ยิ่งเมื่อฮีซอลเจอของถูกใจเมื่อไหร่ร่างบางจะยืนต่อราคาอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะพอใจแล้วค่อยให้เค้าจ่ายเงิน ซีวอนเองก็รู้สึกสนุกเหมือนกันเวลาเห็นฮีซอลยืนเถียงกับพวกแม่ค้าพ่อค้าเรื่องราคาของ เรื่องเงินไม่ต้องพูดถึงเค้าไม่เคยให้ฮีซอลออกเองเลยซักอย่าง ถึงแม้ว่าของที่ฮีซอลซื้อจะเป็นของฝากคนอื่นก็ตาม เมื่อเดินออกจากร้านขายพัดเมื่อกี้เสร็จคราวนี้ฮีซอลวิ่งเข้าไปในร้านเสื้อผ้าทันที ซีวอนได้แต่ส่ายหน้าแล้วหิ้วถุงบรรดาของฝากของฮีซอลทั้งหลายตามเข้าไป
“ซีวอน มานี่ซิ” ซีวอนเดินเข้าไปหาฮีซอลที่ยืนจับเสื้ออยู่
“อยู่นิ่งๆนะ อืม.....น่าจะได้แหะ” ฮีซอลเอาเสื้อเชิ้ตแขนสั้นแบบใส่เที่ยวชายทะเลสีน้ำเงินดำมาทาบกับตัวซีวอน พลางมองอย่างพิจารณา
“อาจารย์จะซื้อให้ใครหรือครับ” ซีวอนยังกล่าวถามอย่างสุภาพ เพราะยังไงเขากับฮีชอลก็ยังอยู่ในฐานะของลูกศิษย์กับอาจารย์
พัดที่เพิ่งซื้อมาได้ใช้งานทันที ฮีชอลใช้พัดตีไปบนหัวของลูกศิษย์ตัวโตเบาๆอย่างหมั่นไส้
“บอกกี่ครั้งแล้ว ฉันให้นายเรียกว่าอะไร” ฮีชอลถามอย่างอารมณ์เสีย รู้สึกแก่ชะมัดเวลามีคนมาเรียกว่าอาจารย์ โดยฉะเพราะซีวอนเรียกเขาเนี่ย
“ขอโทษคร๊าบบบบ ซิน” ซีวอนลากเสียงยาวอย่างประจบประแจง
“ซินยังไม่บอกผมเลยนะว่าจะซื้อไปให้ใคร” ซีวอนวกเข้ามาในคำถามที่พูดค้างไว้
“คิบอมน่ะ สีนี้คิบอมเค้าชอบน่ะ” ฮีซอลยิ้มกว้าง ซีวอนมองอย่างสงสัยจะซื้อให้กันทำไม สองคนนี้เป็นอะไรกัน รู้จักกันด้วยหรอ คำถามมากมายผลุดขึ้นมาให้หัวทันที
ฮีชอลพอรู้ตัวว่าหลุดปากพูดไปแล้วก็ทำตัวไม่ถูก งานเข้าแล้วถ้าซีวอนรู้ว่าเขาคืออีชอลพี่ของคิบอมมันจะเป็นอย่างไงล่ะเนี่ย ฮีชอลรู้ตัวว่าเผลอพูดเรื่องที่ทำให้เสียแผนก็รีบจ่ายเงินแล้วรีบเดินออกจากร้าน
แต่ก็ต้องหยุดเพราะแรงฉุดของร่างสูงที่ตอนนี้เดาอารมณ์ไม่ถูก
“เดี๋ยว” ซีวอนกล่าวขึ้น สายตาที่มองฮีชอลเต็มไปด้วยความสงสัย
“มีอะไร” ฮีชอลเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วซิ
“อย่าบอกนะว่าคุณ
“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ” ฮีชอลตอบไปทั้งๆที่รู้สึกกลัว
กลัวว่าคนตรงหน้าจะออกห่างเพราะเมื่อสิบปีที่แล้วเขาเป็นคนเลือกที่จะเดินหนีไปเอง
แต่ทุกอย่างมันกลับตรงกันข้าม ร่างสูงของซีวอนดึงฮีชอลเข้ามากอดในทันที ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของร่างสูง มีแต่อาการสั่นเทาเบาๆและน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ซิน...รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน” ซีวอนกล่าวทั้งน้ำตา ที่จริงเขาต้องการเพียงความแน่ใจว่าฮีชอลคือฮีชอลของเขาจริงๆ
เมื่อสิบปีก่อนเขาแทบจะอยู่ไม่ได้เมื่อได้รู้ว่าฮีชอลตัดสินใจไปเรียนต่อที่อังกฤษ เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากความเข้าใจผิด เข้าใจผิดว่าไม่เคยรักแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลยเขารัก...รักมากจนกลัว และไม่อยากจะรู้สึกเจ็บปวดเลยคิดที่จะลืมเรื่องในอดีตแต่มันกลับยิ่งทำให้เขายิ่งจดจำในเรื่องราวเก่าได้ชัดเจน
ตอนนี้ยังไม่มีคำพูดใดๆ หลังจากพี่ซีวอนนำของไปฝากที่ประชาสัมพันธ์ของโรงแรมเขาก็พาฮีชอลไปเดินเล่น ตลอดทางเขากุมมือของร่างบางไว้แน่นราวกับกลัวว่าฮีชอลจะหายไป คลื่นทะเลยามกลางคืนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวดูสวยน่าหลงใหล บรรดาคู่รักออกมาเดินเล่นตามชายหาดหลายคู่ ซีวอนจูงมือฮีชอลไปนั่งที่เก้าอี้ผ้าใบริมทะเล
“วันนี้ท้องฟ้าสวยจังเลยนะ ดาวเต็มไปหมด” ประโยคแรกดังมาจากร่างบาง เพื่อหวังว่าจะทำลายบรรยากาศเงียบๆแบบนี้
“อือ สวยจริงล่ะ” ซีวอนคลี่ยิ้มบางๆ แต่สายตาจับจ้องไปที่ร่างบางข้างๆ
“อ๊ะ...ดาวตกซีวอนรีบอธิฐานเร็ว” ฮีชอลกุมมือและหลับตาอธิฐานทันที ซีวอนมองการกระทำที่เหมือนเด็กๆของคนข้างๆ ก่อนที่จะหลับตาอธิฐาน
“ซีวอนนายอธิฐานว่าอะไร” เสียงฮีชอลดังทันทีที่ซีวอนลืมตา ฮีชอลนั่งตาแป๋วเพื่อรอคำตอบ
“อยากรู้จริงๆหรอ” ซีวอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อือ รีบๆบอกซิ” ฮีชอลพูดพรางเขย่าแขนของซีวอนเบาๆ
“ฉัน...ขอให้ความรักของฉันสมหวัง” ซีวอนตอบเบาๆพรางหันมาจ้องคนถามถาม ด้วยสายตาที่แสดงว่าคิดอย่างไงกับคนตรงหน้า
“แล้วซินล่ะ...อธิฐานว่าอะไร” ซีวอนถามต่อ มือเรียวลูบไล้ไปที่แก้มของฮีชอลเบา ตอนนี้หน้าของเขาสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ แต่ก็ไม่มีใครที่จะคิดออกห่าง
“อืม...ฉันขอให้ฉันสมหวังในความรัก...อีกครั้ง” จบประโยคสุดท้ายเสียงทุกอย่างเงียบลง ซีวอนประกบปากลงเบาๆ มันจะเป็นจูบที่แผ่วเบาและนุ่มนวล แต่ผ่านไปไม่นานนัก ก็กลายเป็นจุมพิตที่ร้อนแรงโหยหาจนแทบจะแผดเผาทั้งสองใจให้หลอมรวมกัน
“อือ” เสียงร้องครางเบาๆของฮีชอลดังขึ้น ทำให้ซีวอนต้องละออกอย่างเสียดาย
“ฉันรักนายนะ” ฮีชอลกล่าวออกมาทันที
“ขี้โกงอ่ะ” ซีวอนทำหน้ามู่เหมือนเด็กๆ ทำเอาฮีชอลทำหน้างงกับคนตรงหน้า เป็นอะไร...
“ผมตั้งใจจะบอกรักก่อน ทำไมซินมาตัดหน้าแบบนี้เนี่ย...เอาใหม่ๆ” ซีวอนพูดเหมือนเด็กๆ ก่อนที่จะก้มลงไปคุกเข้าบนผืนทราย
“ซิน...ผมรักคุณนะ...เราเป็นแฟนกันเถอะ” ประโยคบอกรักที่ไม่ได้โรแมนติกหวือหวา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกดังจากร่างสูงที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
“อือ” ฮีชอลตอบรับเบาก่อนที่จะก้มลงไปกอดคนตรงหน้า
“ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นยังไง...อะไรจะเกิดขึ้นขอแค่เขาทั้งสองมีกันและกัน...มันก็จะผ่านพ้นไปด้วยดี...”
-------------------------------------------------------
ตอนนี้ขอยกให้ วอนซิน เหอ...เหอ
มาอัพส์แล้วนะ...หวังว่าทุกคนยังคงติดตามกันนะ
รักคนอ่าน...แต่รักคนเม้นมากกว่า 555+
ความคิดเห็น