คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : MC #...11 หวาน... 100%
By :;: THE AOF AP
UpzZ 18/04/09 3:42 PM.
MC #...11 หวาน...
100%
--------------------------------------------------------------------->>>
href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />
My candy: 11
ร่างสูงของคิบอมยังคงนอนลืมตาในความมืด ทั้งที่ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่สมควรที่จะพักผ่อน แต่เขากับไม่สามารถที่จะข่มตาให้หลับได้ เพราะตาหลับลงทีไรก็มีหน้าหวานๆกับเสียงใสๆของใครบางคนมาคอยรังควาน
“เฮ้อ” คิบอมถอนหายใจหนัก ก่อนจะพลิกตัวอีกครั้งทำยังไงก็หลับไม่ลงจริงๆ
....
...
.
.
.
อีกด้านร่างบางของคนที่ถูกคิดถึง ก็ได้แต่ลืมตาในความมืดเช่นกัน เพราะอาการเขินกระสับกระส่าย ทำเอาสายคู่สวยไม่ยอมปิดลงง่ายๆ สงสัยพรุ่งนี้คงมีหมีแพนด้าสองตัวไปโรงเรียนแน่ๆ
ร่างสูงเดินเข้าห้องเรียนเหมือนทุกวัน จะผิดปกติก็ตรงที่ท่าทางไม่ค่อยกระปี้กระเป่าเพราะเมื่อคืนตาค้างไม่ได้นอนทั้งคืน วันนี้ดูเหมือนเขาจะมาโรงเรียนเร็วกว่าปกติบรรยากาศในห้องจึงดูค่อยข้างเงียบเชียบ
คิบอมที่กำลังเดินไปที่โต๊ะของตัวเองก็สะดุดตากับร่างบางของดงแฮ ที่นั่งหลับอยู่ที่นั่งของเขา เจ้าของโต๊ะเลยถือวิสาสะ เอาเก้าอี้มานั่งข้างๆก่อนจะหมอบลงกับบริเวณโต๊ะที่ยังเหลืออยู่เล็กน้อยอย่างเบาๆ เพราะกลัวว่าดงแฮจะตื่น ตาคมจ้องมองเรียวหน้าหวานอยู่ซักครู่ก่อนจะหลับไปอีกคนด้วยความอ่อนเพลีย
“อืม” ร่างบางของดงแฮร้องเล็กน้อย แสดงถึงความเมื่อยที่นั่งหลับอยู่ค่อนข้างนาน พลันก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นใบหน้าของคิบอมอยู่ใกล้ๆ ทำเอาคนที่งัวเงียเมื่อซักครู่ต้องตื่นเต็มตาอย่างช่วยไม่ได้
“อืม...ตื่นแล้วหรอ” คิบอมลืมตามองคนด้านหน้า สังเกตได้ว่าเรียวหน้าใสเริ่มขึ้นสี
“อืม” ดงแฮลุกขึ้นนั่งอย่างปกติ ก่อนจะพรางเบาๆ ตอนนี้ทำอะไรแทบไม่ถูก ทั้งที่ตอนแรกว่าจะมานั่งเล่นที่โต๊ะของคิบอม แต่กับเป็นว่าเขามานั่งหลับซะได้
“^^” คิบอมไม่ได้กล่าวอะไร เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งและยิ้มให้ดงแฮอย่างช่วยไม่ได้ เพราะคนตรงหน้าเขาจึงยิ้มได้อีกครั้ง โดยไม่มีสาเหตุ
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
“อือ ทำไม” ร่างบางที่สั่นเทาของฮยอกแจยังคงร้องไห้ไม่หยุด ซองมินก็ทำได้เพียงแค่นั่งปลอบใจเพื่อนไปเรื่อยๆ
หลังที่ที่เขาได้รับโทรศัพท์ ที่ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องของฮยอกแจ เขาก็ลนลานมาหาเพื่อนรักทันที และเมื่อมาถึงก็พบสภาพห้องที่ดูแทบไม่ได้ กับร่างบางของเพื่อนรักที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงใหญ่ เขาพอจะจับใจความได้ว่าฮยอกแจคงจะทะเลาะกับซีวอนเหมือนเคย
“ใจเย็นๆน่า นายอาจจะคิดไปเองก็ได้” ซองมินกอดพรางลูบหัวเพื่อนรัก หลังจากที่ฟังฮยอกแจเล่าว่าไปเจอซีวอนไปอยู่กับรุ่นน้องที่มหาลัยเขาก็พอจะเดาเรื่องราวออก คงไม่พ้นการเข้าใจผิดอีกเหมือนเคย
ปัง...ปัง เสียงทุบประตูดังลั่น ก็พอจะรู้ได้ว่าซีวอนคงมาถึงแล้ว เพราะทันทีที่ซองมินรู้เรื่องเขาก็โทรไปบอกซีวอนทันที
ร่างบางของซองมินเดินไปเปิดประตูอย่างรู้งาน ก่อนจะกล่าวลาซีวอนเพราะหมดหน้าที่ของเขาซะที ต่อจากนี้ก็ต้องให้คนรักเขาจัดการกันเอง
ร่างบางเดินเตร่ไปเรื่อยๆตามท้องถนน วันนี้เขาไม่มีเรียนถึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร ทั้งตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่มาก ก็เลยถือดอกาสเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ซักนิด
“พี่ซองมิน” เสียงนุ่มคุ้นหูดังจากอีกด้านของถนน ซองมินที่กำลังเพลินกับธรรมชาติทันไปมองที่ต้นเสียงก่อนจะระบายยิ้มบนหน้าใส
“คยูฮยอนเองหรอ” ซองมินกล่าวหลังจากร่างสูงเดินข้ามถนนมาถึงตัว
“ครับ” คยูฮยอนยกมือลูบหัวอย่างเขินอายปนดีใจ อย่างน้อยพี่ซองมินของเขาก็ยังจำกันได้
“ทานอะไรหรือยัง จะไปโรงเรียนหรอ ทำไมออกจากบ้านเช้าจัง” ซองมินป้อนคำถามตามใจคิด โดยไม่สนว่าคนตรงหน้าจะตอบทันหรือไม่
“อ่า...ยังไม่ได้ทานเลยครับ” คยูฮยอนเลือกตอบคำถามก่อนจะถือวิสาสะจูงมือคนช่างถามไปอีกด้านของถนน โดยไม่ได้พูดอะไร
ซองมินก็ปล่อยให้คยูฮยอนจูงมือไปอย่างว่าง่าย เดินตามไปเรื่อยๆโดยไม่ได้กล่าวทักท้วง และไม่นานทั้งคู่ก็มาหยุดหน้าร้านอาหารเล็กๆ
“อ่า...ผมหิวจังเลย คงไม่ว่าอะไรนะครับถ้าผมจะให้พี่มากินข้าวเช้าเป็นเพื่อน” คยูฮยอนหันไปกล่าวกับซองมินก่อนจะจูงมือกันเข้าไปในร้าน โดยไม่มีคำทักท้วงใดๆ
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
เสียงออดหมดเวลาของภาคเช้าดังไปได้พักใหญ่ นักเรียนทุกคนในห้องก็ต่างพากันทยอยไปรับประทานอาหารกลางวันกันหมด ก็เห็นจะมีแต่ดงแฮและคิบอมที่ยังนั่งอยู่กับที่
คนหนึ่งนั่งอยู่เพราะไม่อยากไปทานคนเดียว ปกติก็จะมีเพื่อนอย่างคยูฮยอนที่คอยไปซื้อของให้เพราะเขาเคยมีประสบการณ์เรื่องเข้าแถวซื้ออาหารไม่ดีนะ ไอ้ตัวเล็กๆอย่างนี้ซิปัญหา
ส่วนอีกคนที่ตอนกลางวันก็กินบ้างไม่กินบ้าง ได้แต่นั่งมองท่าทางคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะตัดสินใจไม่ได้ซักที
“เอ่อ/นี่” พอเวลาที่นึกจะพูดก็ดันพูดออกมาพร้อมกัน คิบอมจึงเป็นฝ่ายเงียบรอให้คนตัวเล็กได้พูดก่อน
“ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย” ความกล้าที่รวบรวมมาได้ซักครู่ถูกกล่าวออกไป ดงแฮพูดพรางก้มหน้าเพราะอย่างน้อยถ้าคิบอมปฏิเสธเขาจะได้ไม่ต้องเสียหน้ามากนัก
“อืม” คำตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความส่งมาจากร่างสูง กอ่นที่คิบอมจะยืนขึ้นเดินไปจับข้อมือบางแล้วจูงไปยังโรงอาหาร ทั้งๆที่คนชวนยังเบลอๆอยู่ด้วยซ้ำ
พอมาถึงโรงอาหารคนตัวใหญ่ก็พาร่างบางมานั่ง ก่อนจะเดินไปต่อคิวซื้ออาหารโดยไม่ถามดงแฮซักคำว่าจะทานอะไร หลังจากเข้าคิวซื้ออาหารได้ซักครู่ของในถาดที่คิบอมถือมาก็ทำเอาดงแฮงง
รู้ได้อย่างไงว่าเขาจะกิน โซโคกิ บกกึม!!!
“นายรู้ได้ไงว่าชั้นจะกินโซโคกิ บกกึม” ดงแฮถามทันทีที่คิบอมวางถาดอาหารลงตรงหน้า ทำเอาคนถามทำถ้าเลิ่กลั่กก่อนจะดึงโซโคกิ บกกึมตรงหน้าดงแฮไปเฉยๆ
“ใครบอก ชั้นซื้อมากินเองต่างหาก” คิบอมทำท่าจะกินแต่ก็โดนสายตาออดอ้อนของตัวเล็กมาสกัดไว้
“ไม่กินก็ได้” คิบอมกล่าวพรางผลักถาดของตัวเอง (ที่ตอนแรกก็ตั้งใจซื้อมาให้ดงแฮ) ไปเบาๆก่อนจะเอาชาจังมยอนมากินแทน
“เย้...คิบอมใจดีที่สุดเลย” อาการดีใจเหมือนเด็กยิ่งทำเอาร่างสูงยิ่งทำอะไรไม่ถูก ก็ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตากินต่อไป ดงแฮนายน่ะ...น่ารักเกินไปแล้วนะ
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
น่าแปลกที่อยู่ๆวันนี้คยูฮยอนก็หยุดเรียนโดยที่ไม่โทรบอกเขาซักคำ โทรเข้าไปก็ปิดมือถือคอยดูเถอะ...เดี๋ยวจะโทรไปด่าซักให้เข็ด มันก็เลยทำให้ดงแฮต้องกลับบ้านคนเดียวเป็นครั้งแรกในรอบปี
“นี่” เรียกทักที่คุ้นหูดังมากจากทางเชื่อมของอาคารเรียน พร้อมกับร่างสูงที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาหา
“กลับด้วยกันมั้ย” คิบอมถามพรางเสตามองไปที่อื่น
“หืม กลับกับนาย
“แล้วจะกลับยังไงล่ะ” ดงแฮกล่าวถามเพราะปกติก็เห็นคิบอมจะมีคนมารับ แต่วันนี้เขากับเดินมาที่โรงจอดรถ
“จักรยาน” กล่าวสั้นๆก่อนจะวิ่งไปยังจักรยานสีฟ้าน้ำเงินคันใหญ่ คิบอมปั่นจักรยานมาจอดที่หน้าดงแฮ ก่อนจะปั่นออกไปช้าๆทันทีที่ดงแฮขึ้นนั่งเรียบร้อย
ร่างบางยังคงทำหน้าที่เป็นคนบอกทางไปเรื่อยๆ แต่เพราะความไม่ระวังของคิบอมเลยทำให้ขี่ไปทางที่มีลูกคลื่นบนพื้นถนนทำเอาคนซ้อนที่กลัวตกอย่างดงแฮต้องกอดเอวร่างสูงเอาไว้แน่น แต่พอจะเอามือออกกับโดนมือหนาของอีกคนจับเอาไว้ก่อน
“กอดเอาไว้ล่ะ” คำพูดเบาๆเพียงประโยคเดียวทำเอาหัวใจของร่างบางเต้นผิดจังหวะ
คยูฮยอนชั้นถอนคำพูด ชั้นไม่โทรไปด่านายแล้ว ^^
THE AOF AP
------------------------------------------------>>>
เย้ๆๆ...กลับมาแล้วจ้า ^^
เหอๆๆ ขอกราบขอโทษงามๆ ที่ไม่ได้มาอัพส์นานมากๆ
พอดีออฟต้องไปเรียนพิเศษทั้งวัน กลับบ้านทีไรหลับทุกที
ตามคำเรียกร้อง คิเฮ หวานพอยัง
คนแต่งจะตายเพราะจมน้ำตาล เหอ...เหอ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นกำลังใจ ขอบคุณค๊าบบ
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ รักคนอ่าน...แต่รักคนเม้นมากกว่าหน่อยนึง ^^
ความคิดเห็น