คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : MC #...8 คำถาม...จับผิด 100%
By: THE AOF AP
UpzZ 08/04/09 11.52 AM.
MC#...8 คำถาม...จับผิด
100%
------------------------------------------------------------------------------->>>
/>
My candy: 8
“ลีดงแฮ พบที่ห้องพักอาจารย์ในเวลานี้ค่ะ” เสียงตามสายดังจากลำโพงบริเวณทางโรงอาหาร ร่างบางของเจ้าของ
ชื่อสะดุ้งเล็กน้อย เพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวมากเกินไป
“เดี๋ยวชั้นไปก่อนนะ” ดงแฮเงยหน้าขึ้นมาบอกคยูฮยอน ก่อนจะสปริงตัวออกจากบริเวณนั้นไปทันที ทั้งๆที่กินข้าว
ไปได้แค่ไม่เท่าไร
“เฮ้ย...เดี๋ยวแกจะรีบไปไหน” คยูฮยอนร้องเรียกตามหลังไป แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้ว เพราะร่างบางวิ่งออก
จากบริเวณโรงอาหารไปแล้ว
“โอ้ย...ไอ้เพื่อนบ้านี่แกจะให้ชั้นเก็บคนเดียวใช่มั้ย” คยูฮยอนสบถ ดูเหมือนมันคงเป็นเวรกรรมเล็กๆน้อยๆ ที่เขา
เลิกที่จะเป็นเพื่อนสนิทกับลี ดงแฮ
“มาแล้วฮะ” ดงแฮที่รีบวิ่งมา พุ่งตัวไปยังโต๊ะทำงานของอาจารย์สาวซอนเยทันที เพราะเขารู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่
เกี่ยวกับคิบอม มันเลยทำให้เขากระตือรือร้นเป็นพิเศษ
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ นั่งก่อนๆ” ซอนเยส่ายหัวเล็กๆ ไฮเปอร์ซะจริงๆ
“อาจารย์เรียกผมมาทำไมหรอฮะ” ถามทั้งๆที่ก็รู้คำตอบในใจ เอาเป็นว่าเป็นการถามเพื่อความแน่ใจละกัน
“ไม่หรอก คือจะถามเรื่องเกี่ยวกับคิบอมนิดหน่อยก็เท่านั้น” ประโยคที่ดังมาจากอาจารย์สาว ทำเอาร่างบางดูจะ
กระดี๊ กระด๊าเป็นพิเศษ
“ทำไมหรอฮะ” สายตาดูสดใสเป็นพิเศษจนทำเอาคนมองเหมือนจะรู้สึกได้
“นี่ดงแฮ” ซอนเยเรียกชื่อของนักเรียนตรงหน้า ก่อนจะเขยิบไปจ้องหน้าดงแฮอย่างจับผิด
“อาจารย์ ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะ” ดงแฮถามพรางเสตามองไปทางอื่น เพราะโดนจ้องแบบนี้อีกไม่นานเขาคงได้
คายความลับอะไรซะอย่างออกมาแน่ๆ
“ป่าวหรอก แค่จะถามว่าตอนนี้นายกับคิบอมเป็นอย่างไงบ้าง” อยู่ๆซอนเยก็เปลี่ยนเรื่องไปซะดื้อๆ ทำเอาอีกคน
ปรับตัวไม่ทัน
“เอ่อ ก็ดีนี่ฮะ ดูเหมือนเขาจะยอมคุยกับผมบ้างแล้ว อีกอย่างคิบอมก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิด เขาใจดีจะตาย
ไป” ร่างบางพูดไปก็ยิ้มไป พรางคิดไปถึงวันที่ร่างสูงไปยืนรอเขาที่หน้าโรงเรียน เพื่อจะรับเค้กที่เขาทำมา
“หร๊อ” ซอนเยถามเสียงสูง นั่งมองท่าทางนักเรียนอย่างพินิจ วิเคราะห์
“ฮะ” ดงแฮตอบเสียงใส
“อืม ไม่มีอะไรแล้วล่ะไปเรียนได้แล้ว” ซอนเยกล่าว ก่อนจะหันไปจัดของบนโต๊ะ
ร่างบางของลีดงแฮออกจากห้องไปได้ซักครู่ ซอนเยที่ทำทีเหมือนจัดของก็เลิกทำ ก่อนจะมานั่งยิ้มกับความคิดตัวเอง
“สงสัย งานนี้ชั้นคงได้รับโล่ครูดีเด่น ปฏิบัติหน้าที่เป็นแม่สื่อในขณะทำการสอนแน่ๆ”
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
“ซองมิน ซองมิน ไอ้กระต่ายอ้วน” เสียงแรกจากปกติดังขึ้นเรื่อยๆตามลำดับอารมณ์ ฮีชอลตะโกนเรียกชื่อเจ้า
กระต่ายอวบ ที่มัวแต่นั่งเหม่อไม่ยอมฟังบทสนทนาของตน ที่อุตส่าห์นั่งเล่าให้ฟังจนคอแห้ง
“ฮะ อะไร” คนที่เพิ่งรู้สึกตัว สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาเพื่อนที่ตอนนี้นั่งทำหน้างอใส่
“แกเป็นอะไร ทำไมแกไม่ฟังชั้นพูดเลยฮะ ใจลอยไปถึงไหนแล้ว” ฮีชอลกล่าวเหน็บแนม นิ้วเรียวจิ้มไปยังหน้าผากเพื่อนรักเบาๆ
“ชั้นจะเป็นอะไร ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นล่ะ” ซองมินแก้ตัว
“หรอ” ฮีชอลถามอีกครั้ง ตาคมเพ่งมองเพื่อนเขม็งเหมือนจะเค้นความลับ
“อืม” ซองมินพยักหน้า เสมองไปทางอื่นอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้...เก็บบาสให้หน่อยซิ” เสียงเรียกของนักกีฬาในสนามร้องขอความช่วยเหลือจากสองร่างบาง ที่นั่งจ้องหน้ากัน
ฮีชอลหันไปหาต้นเสียง ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่น
“ทำไมไม่เก็บให้เขาหน่อยล่ะ ทำคะแนนไง” ซองมินพูดขึ้น ทำเอาหน้าของฮีชอลขึ้นสี
“ทำคะแนนบ้าอะไรของแก ชั้นไปแล้วนะ” ฮีชอลที่โดนจี้เข้าตรงจุด ลุกสะบัดตูดหนีไปแล้ว
“อิอิ ทั้งที่เป็นคนชวนเรามานั่งดูเขาแท้ๆ” ซองมินส่ายหัว ก่อนจะเดินไปเก็บลูกบาสให้กับคนที่ฮีชอลเดินหนี
“ขอบคุณนะ” คำขอบคุณสำเนียงแปลกๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของฮันคยองดังขึ้น
“อืม ไม่เป็นไร” ซองมินยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินตามฮีชอลไป แต่ก็โดนยิ้มใหญ่คว้าเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว...ชั้นของถามอะไรหน่อยซิ”
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
“แกเป็นอะไรของแก” ทันทีที่ร่างอวบของเพื่อนสนิทเดินมาถึง ฮีชอลก็กล่าวถามทันทีเพราะดูท่าทางพี่ของเขาจะ
อารมณ์ดีผิดปกติ
“แกอยากรู้จริงๆหรอ” ซองมินถามหยั่งเชิง แต่ที่จริงแล้วเขาก็ตั้งใจจะเล่า
“...”
“ฮันคยองเขาถามว่า...ตอนนี้คบใครอยู่หรือเปล่า” ซองมินพูด พรางเหลือบมองเป็นระยะ
“...”
“แล้วเขาก็ถามว่า จะเป็นไปได้ไหมถ้าเขาจะจีบ” ซองมินยังคงพูไปเรื่อยๆ
“แล้วแกว่ายังไง” ฮีชอลที่นั่งฟังอยู่เงียบกล่าวถามด้วยน้ำเสียงที่ดูแปลกไป
“ชั้นก็บอกได้ซิ...แกก็น่าจะรู้คนดีๆอย่างนั้นทำไมต้องปล่อยไปด้วยล่ะ” ซองมินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น จน
คนที่รับฟังอย่างฮีชอลเริ่มรับไม่ได้
“เออ วันนี้ชั้นคงไม่เข้าเรียนนะ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย” ฮีชอลลุกขึ้นยืนและเดินหนีไปทันที
สองขาเรียวยาวทำหน้าที่พาเจ้าของร่างมายังที่หมาย ฮีชอลที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงเดินทรุดลงทันทีที่ถึงรถ ไหล่
บางสั่นเทาเพราะแรงสะอื้น
“ทำไม...ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้” เขาพร่ำถาม เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเกินกว่าจะทำใจ รู้ทั้งรู้ว่าอย่างไงซะ
ฮันคยองก็ต้องมีคนรัก แต่ไม่นึกว่าจะเป็นคนที่อยู่ใกล้ๆตัวแบบนี้ ทั้งที่เตรียมรับมือไว้แล้วแท้ๆ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของ
ใคร เพราะเขาพลาดเอง พลาดที่เลือกเป็นคนยอมแพ้ ไม่กล้าที่จะยอมรับว่าหัวใจตัวเองมันคิดอย่างไง
...~* ...~* ...~* ...~* ...~* MY CANDY *~...*~...*~...*~...*~...
--------------------------------------->>>
ได้มาอัพส์ซะที...เริ่มเน่าแล้ว
เผอิญว่าโน๊คบุ๊คเกิด ไวรัสรับประทาน...
ตอนแรกก็หวั่นๆเหมือนกัน...ว่าข้อมูลจะไม่เหลือ
แต่ดูเหมือนจะยังมีบุญอยู่...ก็เลยยังอยู่ครบ
อ่า...ชดเชยที่ไม่ได้อัพส์นาน...เดี๋ยวเย็นนี้จะมาอัพส์ให้อีกตอน
รักคนอ่าน+เม้น
นักอ่านเงา...เห็นใจกันหน่อยเถอะ T^T
ความคิดเห็น