ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Full Love>>> Part 8
##Part 8##
BY: The Aof Ap
++++++++++++++++++++
ซองมินที่ยังช็อคไม่หายกับจูบที่ร่างสูงมอบให้ นั่งบ่นพึมพำ เพื่อสงบสติอารมณ์ที่แตกซ่านไม่มีชิ้นดี อย่างนี้เขาจะกล้าไปเจอหน้าคยูได้ไงล่ะ จูบกันซะอย่างนั้นแล้วอีกอย่างถ้าไม่มีโทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะ มีหวังคงจะได้เสียเป็นภรรยา & สะมีกันเรียบร้อยไปแล้ว ยิ่งคิดร่างบางก็ยิ่งสติแตก แต่ก่อนจะเป็นอะไรมากกว่านั้น เสียงเคาะประตูก็เข้ามาขัดจังหวะความคิดฟุ้งซ่านของร่างบางเอาไว้ก่อน
“ซองมิน เป็นอะไรหรือป่าว” เสียงของคนตัวสูงกว่าเคาะเรียกกระต่ายน้อยด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ที่ซองมินวางสายจากโทรศัพท์แล้วขึ้นห้องมาก็เกือบๆสองชั่วโมงแล้ว (นายนั่นล่ะต้นเหตุ)
ซองมินเอามือลูบหน้า ตั้งสติ สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้คยูที่ยืนอยู่หน้าห้อง พรางคิดกับตัวเองว่า ‘ใจเย็นๆ สงบสติอารมณ์เอาไว้ อย่าเพิ่งบ้า’
“เปล่านี่ ไม่เป็นอะไร” ซองมินกล่าวกับคนตรงหน้า ก่อนที่จะยิ้มให้เพื่อให้ร่างสูงสบายใจว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ (หรือเปล่า)
“ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันมั้ย ฉันเริ่มหิวแล้ว” คยูพูดพรางลูบท้องตัวเอง ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาเลย
“ย๊า...ขอโทษนะ” ซองมินเพิ่งนึกได้ ก็รีบวิ่งเข้าครัวทันที
กับข้าวต่างๆค่อยๆถูกนำมาวางที่โต๊ะอาหารภายในบ้าน วันนี้ซองมินเข้าครัวทำอาหารเอง ไม่อยากออกไปกินข้าวข้างนอกเพราะคยูฮยอนเพิ่งออกจากโรงพยาบาล
คยูฮยอนยืนมองร่างบางที่วิ่งวุ่นอยู่ในครัว พอเขาจะเอื้อมมือเข้าไปช่วยก็โดนร่างบางปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ให้ไปนั่งรอเฉยๆ คยูฮยอนนั่งยิ้มกับกิริยาท่าทางของซองมินที่ดูจริงจังในการทำกับข้าวให้เขากิน
“อ๋า...เสร็จซะทีคยูมากินข้าวเร็ว” ซองมินกวักมือเรียกทันทีที่ของทุกอย่างวางเป็นโต๊ะเรียบร้อย พรางทำหน้าภูมิใจกับผลงานของตน
ทันทีที่ร่างสูงเดินมาหยุดตรงโต๊ะอาหาร ก็นิ่งซักพัก...ไม่ใช่ว่ากับข้าวจะดูไม่น่ากิน ไม่ใช่ว่ากับข้าวจะน้อย แต่ทุกอย่างบนโต๊ะนี่เป็น ‘ฟักทอง’ เชื่อแล้วว่าชอบฟักทองจริงๆ
ซองมินที่เห็นคยูฮยอนนิ่งไป ก็หน้าเสียนี้เขาทำอะไรพลาดไปหรือเปล่า อาหารก็มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น (ก็อร่อยน่ะซิ ฟักทองทั้งนั้น)
“คยูเป็นไรหรือเปล่า” ซองมินถามพรางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“เปล่าคร๊าบ” คยูลากเสียงยาว ก่อนที่จะฉวยโอกาสหอมแก้มร่างบางที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ซองมินรีบกลับลงไปนั่งที่เดิมทันที เผลอทีไรมีอันต้องโดนเอาเปรียบทุกทีจริง กระต่ายน้อยคิดอยู่คนเดียว แต่หน้าแดงๆที่ปรากฏก็ทำให้เจ้าหมาป่าจอมวายร้ายยิ้มอย่างพอใจ
“กินข้าวกันดีกว่า ก่อนที่จะเปลี่ยนใจไปกินกระต่ายแทน” คยูพูดขึ้นมาลอยๆแต่ก็เรียกความเขินให้เจ้ากระต่ายไม่น้อย มื้ออาหารผ่านไปอย่างเงียบแต่อบอวลไปด้วยบรรยากาศของความรัก
“คิบอม ไอ้ป่อง ตื่นเดี๋ยวนี้นะ” หลังจากที่ดงแฮและคิบอมขึ้นมาถึงห้องพัก ดงแฮก็รีบจัดวางของก่อนที่จะรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะเขากะว่าพออาบน้ำเสร็จจะนอนทันที ไม่อยากจะเสวนากับนายแก้มป่องซักเท่าไร แต่พอร่างบางทำภารกิจของตนเองเรียบร้อย ออกมาก็เจอสภาพนายหื่นแก้มป่องนอนอืดอยู่บนเตียง
ดงแฮใช้เท้าสะกิดไปที่ขาขอคิบอมที่ห้อยลงมาจากเตียง (ไม่สมกับเป็นกุลสตรีเล๊ย) สะกิดเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น จนร่างบางเริ่มหงุดหงิด ให้ตายอย่างไงเขาก็ต้องปลุกคิบอมมาอาบน้ำให้ได้ เพราะยังไงซะเขาก็ไม่ยอมนอนข้างคนไม่อาบน้ำเด็ดขาด แต่จนแล้วจนรอดทั้งที่เขาจะพยายามขนาดไหน ตอนแรกก็ใช้มือปลุกอยู่หรอกแต่พอนานเข้าจากมือก็ค่อยรามมาเป็นเท้า นี่ถ้าไม่ตื่นอีกคงต้องใช้ไม้ตาย
พรั่กกกก คิบอมกลิ้งตกจากเตียงทันที เพราะร่างบางที่ตอนแรกใช้เท้าสะกิดคิบอมให้ตื่น แต่เจ้าตัวไม่มีท่าว่าจะตื่น เลยทำให้แรงสะกิดเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นถีบไปโดยปริยาย
“โอ๊ย โหดร้ายชะมัด ทำไมนายต้องรุนแรงกับฉันด้วยเนี่ย” คนที่โดนฝ่าเท้าสะกิดเขาเต็มรัก ลุกขึ้นมาพรางลูบสะโพกของตนเบาๆ ไม่นึกว่าร่างบางจะกล้าถีบเขา ที่จริงคิบอมไม่ได้หลับตั้งแต่ตั้งแค่อยากจะแกล้งคนตัวเล็กก็เท่านั้น ไม่นึกว่าดงแฮจะกล้าถีบเขาซะเต็มรักขนาดนี้
“ไม่ต้องทำมาเป็นสำออยเลย ตัวก็อย่างกับควาย ตกแค่นี้ทำเป็นบ่น แต่มันก็สมควรแล้วล่ะก็นายไม่ยอมตื่นเอง ฉันปลุกตั้งนานแล้วก็รีบไปอาบน้ำซักทีสิ ฉันไม่ยอมให้นายนอนตรงนี้หรอกนะถ้านายไม่อาบน้ำน่ะ เออ...ถ้าอาบเสร็จแล้วก็ปิดไฟด้วย และที่สำคัญ...ห้ามนายเลยเขตที่กั้น เด็ดขาด” ดงแฮบ่นซะยืดยาวหยิบหมอนข้างมากลั้นไว้ตรงกลางเตียง แล้วก็กระแทกตัวลงไปกับเตียงก่อนที่จะดึงผ้ามาคลุมโปง
“เฮ้อ...เผด็จการชะมัด” คิบอมบ่นกับคำสั่งของร่างเล็กก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ลีดงแฮนายคิดว่าแค่หมอนข้างใบเดียวจะทำให้นายรอดหรือไง คิบอมคิดพรางยิ้มกับตัวเอง วันนี้เขายังไม่อยากแกล้งอะไรเพราะเขาเห็นว่าร่างบางคงจะเหนื่อยกับการเดินทางพอดู แถมเขาก็เริ่มง่วงนิดๆแล้วด้วย มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งนานค่อยวางแผนแกล้งคนหน้าหวานวันหลังล่ะกัน คิบอมคิดพลางฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์
เสียงฮัมเพลงเบาๆของคิบอมในห้องน้ำดังลอดประตูเข้ามา ให้คนร่างบางที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มขยับยิ้มบางๆ
“คิบอมนายคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่านายคิดอะไรอยู่ เหอะคิดจะแอ้มฉันฝันไปเถอะ ชิส์” ร่างบางของดงแฮกล่าวเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มกับความคิดตัวเอง แล้วก็เข้าสู่นิทราด้วยความอ่อนเพลีย
ร่างของคนสองคนที่ตอนนี้กำลังสาดน้ำใส่กันอย่างดุเดือด ซองมินและคยูฮยอนที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะช่วยกันล้างจานทั้งคู่เพราะไม่อยากเอาเปรียบกัน แต่พอล้างไปได้ซะพักคยูฮยอนก็มันเขี้ยวเจ้ากระต่ายที่ยืนล้างจานอยู่ข้างๆ เพราะเหมือนจะชอบบังเอิญทำฟองของน้ำยาล้างจานกระเด็นใส่เขาเหลือเกิน ตอนแรก
คยูฮยอนก็แค่กวักน้ำใส่ร่างบางนิดหน่อยแต่คนที่เริ่มหาเรื่องก่อนก็ไม่ยอมแพ้ กวักน้ำใส่ร่างสูงกลับแต่เป็นปริมาณที่มากกว่า เลยทำให้เกิดสงคราม(รัก)ขนาดย่อมๆขึ้น
“พอได้หรือยัง เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี” คยูฮยอนกล่าวเตือนร่างบางที่ตอนนี้เริ่มนั่งเล่นน้ำซะแล้ว
“จะเลิกแล้วหรอ กำลังสนุกเลยน้า” ซองมินทำเสียงอ้อนๆ อย่างเคยชิน เพราะเวลาที่เขาอยากได้อะไรเขาก็จะอ้อนแบบนี้เป็นนิสัย และดงแฮก็จะยอมเขาตลอด
“ก็ได้” คยูฮยอนตอบกับเสียงอ่อน เห็นสายตาออดอ้อนแล้วก็พลันใจอ่อนไปโดยบริยาย แต่แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นว่าร่างบางที่นั่งเล่นน้ำอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเนี่ย ใส่เสื้อสีขาวแถมบางซะด้วย (เพิ่งจะสังเกต) เสื้อสีขาวบางๆพอโดนน้ำก็ทำให้คยูฮยอนเห็นร่างบางแบบสบายๆ ก็เสื้อนั้นมันแนบเนื้อแถมโปร่งแสงซะขนาดนั้น ตอนนี้ก็เหมือนคนร่างบางมายืนเปลือยอกให้เขาเห็นอยู่แล้ว ยิ่งกางเกงไม่ต้องพูดบางซะขนาดนั้นแถมสีก็อ่อนยิ่งโดนน้ำแล้วยิ่งไม่ต้องบรรยาย ยังดีที่ซองมินใส่บ๊อกเซอร์เอาไว้ไม่งั้นคงเห็นไปไหนต่อไหน ยิ่งคิดสติสตางค์ก็เริ่มกู่ไม่กลับ
‘โฮกกกกกกกกก เลือดกำเดาจะไหล’
“ซองมินฉันขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวแผลเปียกน่ะ” คยูฮยอนหาข้ออ้าง เพื่อจะเลี่ยงจากเจ้ากระต่ายอวบตรงหน้า ไม่งั้นมีหวังคงได้มีศึกมวยปล้ำสะท้านโลกัลป์แน่ๆ
“จะไปไหนอ่ะ เล่นเป็นเพื่อนก่อนรับรองว่าไม่โดนแผลหรอกน้า” ซองมินพูดพรางวิ่งมาขว้างหมับเข้าที่แขนแข็งแรงของร่างสูง พรางถูตัวไปมาอย่างเคยชิน
การกระทำของซองมินมันก็น่ารักดี แต่มันไม่ใช่ในสายตาของคยูฮยอนตอนนี้ ร่างสูงที่พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เริ่มใจสั่นไม่เป็นจังหวะ กระต่ายอวบไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของตนเป็นการยั่วเจ้าหมาป่า(หื่น) จนสติกระเจิดกระเจิง
คยูฮยอนเริ่มเข้าธรรมมะเข้ามาข่มตัวเองไว้ก่อนที่จะเผลอกินเจ้ากระต่ายอวบตรงหน้าซะก่อน
ท่องไว้ไอ้คยู!!!.................พุธโธ................พุธโธ.............ยุบหนอ.............พองหนอ...............นุ่มหนอ.............จับกดหนอ............(อันหลังแปลกๆๆ-*-)
“คยู”
“หือ อะไรหรอ”
“นายเป็นอะไร น้ำลายยืดเชียว” ซองมินยิ้มอย่างไม่คิดอะไร (หนูจะโดนจับกดอย่างไม่รู้ตัวนะจ๊ะลูก) ก่อนที่จะชี้ไปที่มุมปากของคยูฮยอน
“ฮะๆ” คยูฮยอนหัวเราะฝืดๆ เพราะเริ่มทนไม่ไว้กับจินตนาการของตัวเอง พรางจับไหล่ทั้งของร่างบางไว้มั่น
“ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะที่รัก” พูดจบก็ฉวยโอกาสหอมแก้มร่างบางไปหนึ่งฝอด แล้วรีบวิ่งไปในห้องน้ำทั้งทีโดยไม่สนใจคำทั้งถ้วงจากร่างบางตรงหน้า
“เป็นอะไรของเขาเนี่ย” ซองมินกล่าวกับตัวเองอย่างงงๆ แล้วก็กลับไปเล่นน้ำต่ออย่างสบายอารมณ์ (โธ่ลูกแม่...อินโนเซ้นส์จริงๆ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++
The Aof Ap : ขอคุย
มาอัพส์แล้ว...ช้าไปนิด วันนี้มีสอบเคมีอ่ะนะ อารมณืดีเพราะทำได้ เลยมาอัพส์ให้ เหอ...เหอ
ขอบคุณทู๊กกำลังใจที่ส่งให้...พรุ่งนี้ยังไม่แน่ใจนะว่าจะมาอัพส์หรือป่าว เพราะต้องไปแข่งคอมพิวเตอร์อ่ะครับ เหอ...เหอ
แต่จะพยายามรีบกลับมาอัพส์ให้...ถ้าทันเวลาที่หอยังไม่ปิดเน็ตนะ...
PS" มีเรื่องจะติดค้างนิดนึง คือว่ากำลังแต่งตอนพิเศษ คังทึก วอนซิน ประมาณว่าเล่าประวัติย้อนหลังของสองคู่นี้
แต่เผอิญว่าไอ้คนที่ต้องเป็นผู้ช่วยทันไม่อยู่ (คือแบบว่ามันมีฉากโรแมนติกมากจริง ผู้แต่งไม่เคยมีความรัก 555+)
รักคนเม้นมากมาย จุ๊บ...จุ๊บ
BY: The Aof Ap
++++++++++++++++++++
ซองมินที่ยังช็อคไม่หายกับจูบที่ร่างสูงมอบให้ นั่งบ่นพึมพำ เพื่อสงบสติอารมณ์ที่แตกซ่านไม่มีชิ้นดี อย่างนี้เขาจะกล้าไปเจอหน้าคยูได้ไงล่ะ จูบกันซะอย่างนั้นแล้วอีกอย่างถ้าไม่มีโทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะ มีหวังคงจะได้เสียเป็นภรรยา & สะมีกันเรียบร้อยไปแล้ว ยิ่งคิดร่างบางก็ยิ่งสติแตก แต่ก่อนจะเป็นอะไรมากกว่านั้น เสียงเคาะประตูก็เข้ามาขัดจังหวะความคิดฟุ้งซ่านของร่างบางเอาไว้ก่อน
“ซองมิน เป็นอะไรหรือป่าว” เสียงของคนตัวสูงกว่าเคาะเรียกกระต่ายน้อยด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ที่ซองมินวางสายจากโทรศัพท์แล้วขึ้นห้องมาก็เกือบๆสองชั่วโมงแล้ว (นายนั่นล่ะต้นเหตุ)
ซองมินเอามือลูบหน้า ตั้งสติ สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้คยูที่ยืนอยู่หน้าห้อง พรางคิดกับตัวเองว่า ‘ใจเย็นๆ สงบสติอารมณ์เอาไว้ อย่าเพิ่งบ้า’
“เปล่านี่ ไม่เป็นอะไร” ซองมินกล่าวกับคนตรงหน้า ก่อนที่จะยิ้มให้เพื่อให้ร่างสูงสบายใจว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ (หรือเปล่า)
“ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันมั้ย ฉันเริ่มหิวแล้ว” คยูพูดพรางลูบท้องตัวเอง ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเขาเลย
“ย๊า...ขอโทษนะ” ซองมินเพิ่งนึกได้ ก็รีบวิ่งเข้าครัวทันที
กับข้าวต่างๆค่อยๆถูกนำมาวางที่โต๊ะอาหารภายในบ้าน วันนี้ซองมินเข้าครัวทำอาหารเอง ไม่อยากออกไปกินข้าวข้างนอกเพราะคยูฮยอนเพิ่งออกจากโรงพยาบาล
คยูฮยอนยืนมองร่างบางที่วิ่งวุ่นอยู่ในครัว พอเขาจะเอื้อมมือเข้าไปช่วยก็โดนร่างบางปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่า เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ให้ไปนั่งรอเฉยๆ คยูฮยอนนั่งยิ้มกับกิริยาท่าทางของซองมินที่ดูจริงจังในการทำกับข้าวให้เขากิน
“อ๋า...เสร็จซะทีคยูมากินข้าวเร็ว” ซองมินกวักมือเรียกทันทีที่ของทุกอย่างวางเป็นโต๊ะเรียบร้อย พรางทำหน้าภูมิใจกับผลงานของตน
ทันทีที่ร่างสูงเดินมาหยุดตรงโต๊ะอาหาร ก็นิ่งซักพัก...ไม่ใช่ว่ากับข้าวจะดูไม่น่ากิน ไม่ใช่ว่ากับข้าวจะน้อย แต่ทุกอย่างบนโต๊ะนี่เป็น ‘ฟักทอง’ เชื่อแล้วว่าชอบฟักทองจริงๆ
ซองมินที่เห็นคยูฮยอนนิ่งไป ก็หน้าเสียนี้เขาทำอะไรพลาดไปหรือเปล่า อาหารก็มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้น (ก็อร่อยน่ะซิ ฟักทองทั้งนั้น)
“คยูเป็นไรหรือเปล่า” ซองมินถามพรางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“เปล่าคร๊าบ” คยูลากเสียงยาว ก่อนที่จะฉวยโอกาสหอมแก้มร่างบางที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ซองมินรีบกลับลงไปนั่งที่เดิมทันที เผลอทีไรมีอันต้องโดนเอาเปรียบทุกทีจริง กระต่ายน้อยคิดอยู่คนเดียว แต่หน้าแดงๆที่ปรากฏก็ทำให้เจ้าหมาป่าจอมวายร้ายยิ้มอย่างพอใจ
“กินข้าวกันดีกว่า ก่อนที่จะเปลี่ยนใจไปกินกระต่ายแทน” คยูพูดขึ้นมาลอยๆแต่ก็เรียกความเขินให้เจ้ากระต่ายไม่น้อย มื้ออาหารผ่านไปอย่างเงียบแต่อบอวลไปด้วยบรรยากาศของความรัก
“คิบอม ไอ้ป่อง ตื่นเดี๋ยวนี้นะ” หลังจากที่ดงแฮและคิบอมขึ้นมาถึงห้องพัก ดงแฮก็รีบจัดวางของก่อนที่จะรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะเขากะว่าพออาบน้ำเสร็จจะนอนทันที ไม่อยากจะเสวนากับนายแก้มป่องซักเท่าไร แต่พอร่างบางทำภารกิจของตนเองเรียบร้อย ออกมาก็เจอสภาพนายหื่นแก้มป่องนอนอืดอยู่บนเตียง
ดงแฮใช้เท้าสะกิดไปที่ขาขอคิบอมที่ห้อยลงมาจากเตียง (ไม่สมกับเป็นกุลสตรีเล๊ย) สะกิดเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น จนร่างบางเริ่มหงุดหงิด ให้ตายอย่างไงเขาก็ต้องปลุกคิบอมมาอาบน้ำให้ได้ เพราะยังไงซะเขาก็ไม่ยอมนอนข้างคนไม่อาบน้ำเด็ดขาด แต่จนแล้วจนรอดทั้งที่เขาจะพยายามขนาดไหน ตอนแรกก็ใช้มือปลุกอยู่หรอกแต่พอนานเข้าจากมือก็ค่อยรามมาเป็นเท้า นี่ถ้าไม่ตื่นอีกคงต้องใช้ไม้ตาย
พรั่กกกก คิบอมกลิ้งตกจากเตียงทันที เพราะร่างบางที่ตอนแรกใช้เท้าสะกิดคิบอมให้ตื่น แต่เจ้าตัวไม่มีท่าว่าจะตื่น เลยทำให้แรงสะกิดเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นถีบไปโดยปริยาย
“โอ๊ย โหดร้ายชะมัด ทำไมนายต้องรุนแรงกับฉันด้วยเนี่ย” คนที่โดนฝ่าเท้าสะกิดเขาเต็มรัก ลุกขึ้นมาพรางลูบสะโพกของตนเบาๆ ไม่นึกว่าร่างบางจะกล้าถีบเขา ที่จริงคิบอมไม่ได้หลับตั้งแต่ตั้งแค่อยากจะแกล้งคนตัวเล็กก็เท่านั้น ไม่นึกว่าดงแฮจะกล้าถีบเขาซะเต็มรักขนาดนี้
“ไม่ต้องทำมาเป็นสำออยเลย ตัวก็อย่างกับควาย ตกแค่นี้ทำเป็นบ่น แต่มันก็สมควรแล้วล่ะก็นายไม่ยอมตื่นเอง ฉันปลุกตั้งนานแล้วก็รีบไปอาบน้ำซักทีสิ ฉันไม่ยอมให้นายนอนตรงนี้หรอกนะถ้านายไม่อาบน้ำน่ะ เออ...ถ้าอาบเสร็จแล้วก็ปิดไฟด้วย และที่สำคัญ...ห้ามนายเลยเขตที่กั้น เด็ดขาด” ดงแฮบ่นซะยืดยาวหยิบหมอนข้างมากลั้นไว้ตรงกลางเตียง แล้วก็กระแทกตัวลงไปกับเตียงก่อนที่จะดึงผ้ามาคลุมโปง
“เฮ้อ...เผด็จการชะมัด” คิบอมบ่นกับคำสั่งของร่างเล็กก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ลีดงแฮนายคิดว่าแค่หมอนข้างใบเดียวจะทำให้นายรอดหรือไง คิบอมคิดพรางยิ้มกับตัวเอง วันนี้เขายังไม่อยากแกล้งอะไรเพราะเขาเห็นว่าร่างบางคงจะเหนื่อยกับการเดินทางพอดู แถมเขาก็เริ่มง่วงนิดๆแล้วด้วย มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งนานค่อยวางแผนแกล้งคนหน้าหวานวันหลังล่ะกัน คิบอมคิดพลางฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์
เสียงฮัมเพลงเบาๆของคิบอมในห้องน้ำดังลอดประตูเข้ามา ให้คนร่างบางที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มขยับยิ้มบางๆ
“คิบอมนายคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่านายคิดอะไรอยู่ เหอะคิดจะแอ้มฉันฝันไปเถอะ ชิส์” ร่างบางของดงแฮกล่าวเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มกับความคิดตัวเอง แล้วก็เข้าสู่นิทราด้วยความอ่อนเพลีย
ร่างของคนสองคนที่ตอนนี้กำลังสาดน้ำใส่กันอย่างดุเดือด ซองมินและคยูฮยอนที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะช่วยกันล้างจานทั้งคู่เพราะไม่อยากเอาเปรียบกัน แต่พอล้างไปได้ซะพักคยูฮยอนก็มันเขี้ยวเจ้ากระต่ายที่ยืนล้างจานอยู่ข้างๆ เพราะเหมือนจะชอบบังเอิญทำฟองของน้ำยาล้างจานกระเด็นใส่เขาเหลือเกิน ตอนแรก
คยูฮยอนก็แค่กวักน้ำใส่ร่างบางนิดหน่อยแต่คนที่เริ่มหาเรื่องก่อนก็ไม่ยอมแพ้ กวักน้ำใส่ร่างสูงกลับแต่เป็นปริมาณที่มากกว่า เลยทำให้เกิดสงคราม(รัก)ขนาดย่อมๆขึ้น
“พอได้หรือยัง เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี” คยูฮยอนกล่าวเตือนร่างบางที่ตอนนี้เริ่มนั่งเล่นน้ำซะแล้ว
“จะเลิกแล้วหรอ กำลังสนุกเลยน้า” ซองมินทำเสียงอ้อนๆ อย่างเคยชิน เพราะเวลาที่เขาอยากได้อะไรเขาก็จะอ้อนแบบนี้เป็นนิสัย และดงแฮก็จะยอมเขาตลอด
“ก็ได้” คยูฮยอนตอบกับเสียงอ่อน เห็นสายตาออดอ้อนแล้วก็พลันใจอ่อนไปโดยบริยาย แต่แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นว่าร่างบางที่นั่งเล่นน้ำอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเนี่ย ใส่เสื้อสีขาวแถมบางซะด้วย (เพิ่งจะสังเกต) เสื้อสีขาวบางๆพอโดนน้ำก็ทำให้คยูฮยอนเห็นร่างบางแบบสบายๆ ก็เสื้อนั้นมันแนบเนื้อแถมโปร่งแสงซะขนาดนั้น ตอนนี้ก็เหมือนคนร่างบางมายืนเปลือยอกให้เขาเห็นอยู่แล้ว ยิ่งกางเกงไม่ต้องพูดบางซะขนาดนั้นแถมสีก็อ่อนยิ่งโดนน้ำแล้วยิ่งไม่ต้องบรรยาย ยังดีที่ซองมินใส่บ๊อกเซอร์เอาไว้ไม่งั้นคงเห็นไปไหนต่อไหน ยิ่งคิดสติสตางค์ก็เริ่มกู่ไม่กลับ
‘โฮกกกกกกกกก เลือดกำเดาจะไหล’
“ซองมินฉันขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวแผลเปียกน่ะ” คยูฮยอนหาข้ออ้าง เพื่อจะเลี่ยงจากเจ้ากระต่ายอวบตรงหน้า ไม่งั้นมีหวังคงได้มีศึกมวยปล้ำสะท้านโลกัลป์แน่ๆ
“จะไปไหนอ่ะ เล่นเป็นเพื่อนก่อนรับรองว่าไม่โดนแผลหรอกน้า” ซองมินพูดพรางวิ่งมาขว้างหมับเข้าที่แขนแข็งแรงของร่างสูง พรางถูตัวไปมาอย่างเคยชิน
การกระทำของซองมินมันก็น่ารักดี แต่มันไม่ใช่ในสายตาของคยูฮยอนตอนนี้ ร่างสูงที่พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เริ่มใจสั่นไม่เป็นจังหวะ กระต่ายอวบไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของตนเป็นการยั่วเจ้าหมาป่า(หื่น) จนสติกระเจิดกระเจิง
คยูฮยอนเริ่มเข้าธรรมมะเข้ามาข่มตัวเองไว้ก่อนที่จะเผลอกินเจ้ากระต่ายอวบตรงหน้าซะก่อน
ท่องไว้ไอ้คยู!!!.................พุธโธ................พุธโธ.............ยุบหนอ.............พองหนอ...............นุ่มหนอ.............จับกดหนอ............(อันหลังแปลกๆๆ-*-)
“คยู”
“หือ อะไรหรอ”
“นายเป็นอะไร น้ำลายยืดเชียว” ซองมินยิ้มอย่างไม่คิดอะไร (หนูจะโดนจับกดอย่างไม่รู้ตัวนะจ๊ะลูก) ก่อนที่จะชี้ไปที่มุมปากของคยูฮยอน
“ฮะๆ” คยูฮยอนหัวเราะฝืดๆ เพราะเริ่มทนไม่ไว้กับจินตนาการของตัวเอง พรางจับไหล่ทั้งของร่างบางไว้มั่น
“ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะที่รัก” พูดจบก็ฉวยโอกาสหอมแก้มร่างบางไปหนึ่งฝอด แล้วรีบวิ่งไปในห้องน้ำทั้งทีโดยไม่สนใจคำทั้งถ้วงจากร่างบางตรงหน้า
“เป็นอะไรของเขาเนี่ย” ซองมินกล่าวกับตัวเองอย่างงงๆ แล้วก็กลับไปเล่นน้ำต่ออย่างสบายอารมณ์ (โธ่ลูกแม่...อินโนเซ้นส์จริงๆ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++
The Aof Ap : ขอคุย
มาอัพส์แล้ว...ช้าไปนิด วันนี้มีสอบเคมีอ่ะนะ อารมณืดีเพราะทำได้ เลยมาอัพส์ให้ เหอ...เหอ
ขอบคุณทู๊กกำลังใจที่ส่งให้...พรุ่งนี้ยังไม่แน่ใจนะว่าจะมาอัพส์หรือป่าว เพราะต้องไปแข่งคอมพิวเตอร์อ่ะครับ เหอ...เหอ
แต่จะพยายามรีบกลับมาอัพส์ให้...ถ้าทันเวลาที่หอยังไม่ปิดเน็ตนะ...
PS" มีเรื่องจะติดค้างนิดนึง คือว่ากำลังแต่งตอนพิเศษ คังทึก วอนซิน ประมาณว่าเล่าประวัติย้อนหลังของสองคู่นี้
แต่เผอิญว่าไอ้คนที่ต้องเป็นผู้ช่วยทันไม่อยู่ (คือแบบว่ามันมีฉากโรแมนติกมากจริง ผู้แต่งไม่เคยมีความรัก 555+)
รักคนเม้นมากมาย จุ๊บ...จุ๊บ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น