[Fic Super Junior] Full Love...เติมรักเต็มหัวใจ [yaoi]

ลำดับตอนที่ #7 : Full Love>>> Part 6

##Part 6##


--------------------------------------------


    ตัดกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง


    ตอนนี้ซองมินยังนั่งอยู่บนเตียงของผู้ป่วย แต่ร่างสูงก็คลายอ้อมกอดไปแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวร่างบางตรงหน้าจะนั่งเกร็งจนเป็นตะคริว พลางทำเป็นพูดถามโน่นถามนี่ไปเรื่อยๆ อย่างเช่นเขาชื่ออะไรเป็นใคร แล้วก็ให้ซองมินแนะนำตัวเอง(อันที่จริงก็รู้หมดแล้ว) ไปอย่างเนียนๆ


    “พี่คยูจำอะไรไม่ได้เลยหรอ” ซองมินเรียกคยูฮยอนว่าพี่ เพราะเขาเห็นว่าคยูฮยอนเรียนอยู่ระดับเดียวกับพี่เขา เพราะฉะนั้นคยูฮยอนก็น่าจะมีอายุมากว่าเขา


    คยูฮยอนพอได้ยินคนตัวเล็กเรียกตนว่าพี่ก็ทำหน้ามู่ ที่จริงเขายังอ่อนกว่าซองมินด้วยซ้ำ เพราะระดับสติปัญญาที่สูงเกินคนปกติเลย (ไม่ค่อยจะโม้เลยนะ)ทำให้เขาเรียนลัดได้ขึ้นมาหลายระดับ


    “นี่ที่รัก เราเป็นแฟนกันนะครับทำไมต้องเรียกคยูว่าพี่ด้วยล่ะ ทีหลังเรียกคยูเฉยๆนะครับ” คยูฮยอนพูดกับคนตัวเล็ก พรางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำเอาซองมินหน้าแดง (อีกครั้ง)


    “อือ” ซองมินตอบรับเบาๆ รู้สึกดีที่คนตรงหน้าเรียกว่าที่รัก ถึงมันจะเป็นอาการที่เกิดจากความจำเสื่อม (หลอกๆ ที่เจ้าตัวยังไม่รู้) ก็ตาม


    ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูเบาๆ พร้อมกับที่บุรุษพยาบาลที่เดินถือถาดอาหารเขามา ก่อนที่จะวางไว้ที่โต๊ะของทางโรงพยาบาล คนตัวเล็กเดินไปดูกับข้าวของผู้ป่วย ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนโต๊ะนั้นมาที่เตียงของผู้ป่วย


    “คยู...กินข้าวนะจะได้กินยา” ซองมินพูดด้วยความห่วงใย คยูยิ้มตอบก่อนที่จะยกมือไปดึงแขนซองมินเบา พร้อมกับสายตาอ้อนๆ ซองมินเห็นก็ยิ้มอย่างรู้ทัน ก่อนที่จะลงไปนั่งป้อนข้าวผู้ป่วยขี้อ้อน



    เมื่อจัดการกับอาหารเรียบร้อย ไม่นานนักหมอเรียววุคก็เดินเขามาตรวจอาการอีกครั้ง


    “อืม...ไม่เป็นอะไรมากแล้ว” เรียววุคปรายขึ้นมาเบาๆ


    “เรียว...เอ่อคุณหมอผมอยากกลับบ้านแล้ว” คยูฮยอนที่ตอนแรกจะเผลอเรียกชื่อเพื่อนตัวเองแต่ก็กับคำได้ทัน พูดขึ้น...ก็ในเมื่อไม่เป็นอะไรมากแล้วก็น่าจะกลับได้


    “เอ่อได้ซิ...เดี๋ยววันนี้เย็นๆก็กลับได้” เรียววุคกล่าวกับเพื่อนของเขา เพราะยังไงก็ไม่เป็นอะไรมาก แถมผู้ป่วยคนนี้มันชอบอยู่เฉยๆนานซะที่ไหน


    “หมอครับแล้วอาการความจำเสื่อมล่ะครับ” ซองมินถามเมื่อเห็นว่าหมออนุญาตให้คยูฮยอนกลับบ้านได้ แต่อาการความจำเสื่อมนี่ล่ะ


    “เอ่อ...ไม่เป็นอะไรหรอกครับเดี๋ยวผู้ป่วยก็จะค่อยฟื้นฟูอาการด้วยตัวเองแค่ต้องอาศัยระยะเวลาซะเล็กน้อย ยังไงไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะ” เรียววุคลืมนึกถึงเรื่องนั้นไป จึงตอบคำถามร่างบางตรงหน้าไปมั่วๆ


    ซองมินก้มศีรษะให้หมอเล็กน้อย ก่อนที่หันไปเก็บถาดข้าวที่ยังว่าอยู่บนโต๊ะ และเดินไปเก็บของเล็กๆน้อยๆในห้องน้ำ เตรียมตัวกลับบ้าน แต่...แล้วคยูฮยอนจะกลับไปไหนล่ะ ซองมินนึกขึ้นก็รีบวิ่งไปหา
คยูฮยอนที่นอนดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ


    “นี่คยูฮยอน...แล้วนายจำบ้านนายได้หรือป่าว” ซองมินกล่าวถาม


    “จำไม่ได้...ก็ระหว่างที่ฉันจำอะไรไม่ได้เนี่ยฉันขอไปอยู่บ้านกับที่รักก่อนได้มั้ยล่ะ” คยูฮยอนตอบหน้าตาย ก่อนที่จะหันไปทำหน้าอ้อนๆให้ซองมิน


    “เอ่อ...ได้ซิ” ซองมินเห็นหน้าอ้อนๆนั่นก็ปฏิเสธไม่ได้ซะทีล่ะน่า คงไม่เป็นไรเพราะพี่เขาไม่อยู่บ้านตั้งหลายวัน เดี๋ยวค่อยบอกทีหลังก็คงไม่เป็นไร





เวลายามเย็น ณ โรงพยาบาลที่เดิม เหอะ...เหอะ


    ร่างสูงของผู้ป่วยที่ตอนนี้เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้นั่งรอคนตัวเล็กที่วิ่งวุ่นเก็บโน่นเก็บนี่ทั้งๆที่ของก็ไม่ได้มากมายอะไร

พอจัดการเรื่องค่ารักษาเรียบร้อยทั้งสองก็ออกมาโบกรถที่หน้าโรงพยาบาล เพราะซองมินไม่ได้นำรถมาเมื่อเขาก็ขึ้นรถพยาบาลมาพร้อมกับคยูฮยอน


    “ไปที่ถนน...” ซองมินกล่าวกับคนขับรถทันทีที่ตนขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยพอพูดจบก็ทิ้งตัวลงมาพิงร่างสูงของคยูฮยอนอย่างเคยชิน เพราะเวลาไปไหนเขาก็มักจะพิงพี่ชายของเขาบ่อยๆ คยูฮยอนเห็นซองมิน พิงตนก็ไม่ว่าอะไร (ชอบใจด้วยซ้ำไป) พรางเขามือเรียวของตนรวบร่างบางมากอดเบาๆ


    เมื่อมาถึงร่างบางก็รีบจ่ายเงินให้กับคนขับรถก่อนที่จะถือของทั้งหมด คยูฮยอนที่เห็นร่างบางถือของเยอะแยะเต็มมือก็แย่งเพื่อจะไปถือเอง แต่ก็ต้องหดมือเก็บเพราะร่างบางบอกว่าจะถือเองเพราะคยูฮยอนยังป่วยอยู่ และถ้าแย่งอีกจะโกรธ


    “กุญแจอยู่ไหนนะ” ซองมินพูดกับตัวเองเบาๆ พรางควานหากุญแจให้กระเป๋าอย่างเมามัน (?) เรียกร้องยิ้มจากร่างสูงที่ยืนมองได้ซักครู่


    “เย้ เจอแล้ว” ซองมินยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเขาเจอกุญแจที่หา รีบไขกุญแจพรางกวักมือเรียกคยูฮยอนให้เข้าบ้าน คยูฮยอนก็เดินตามคนตัวเล็กเข้าบ้านไปอย่างเงียบ เมื่อเขาไปในบ้านคยูฮยอนก็มองสำรวจไปรอบๆบ้าน บ้านเป็นบ้านชั้นเดียวไม่ใหญ่มากนัก มันเหมาะสำหรับครอบครัวเล็กๆอย่างครอบครัวของซองมิน


    “นายอยู่บ้านคนเดียวหรอ” คยูฮยอนกล่าวถามหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน


    “อ๋อ...ปล่าวหรอกที่จริงฉันอยู่กับพี่ฉันอีกคนหนึ่ง แต่วันนี้ที่คณะของพี่ฉันมีศึกษานอกสถานที่น่ะ แต่ใช่ซิพี่ฉันก็เรียนคณะเดียวกับนาย งั้นนายก็ไม่ได้ไปที่เซจูน่ะซิ” ซองมินกล่าวถาม


    “ช่างมันเถอะ” คยูฮยอนกล่าวอย่างไม่สนใจ จะไปทำไมในเมื่อตอนนี้มีเรื่องที่น่าสนใจกว่าเยอะ เรื่องเรียนตกเดี๋ยวค่อยแก้ก็ได้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ สมองระดับเขาจะไปกลัวอะไร


    พอพูดจบคยูฮยอนก็สาวเท้าไปหาคนตัวเล็กก่อนที่จะกอดซองมินจากด้านหลังพรางเอาคางเกยบ่นไหล่ของซองมินเอาไว้ ลมหายใจร้อนๆปะทะเข้ากับคอระหงของร่างบางอย่างจงใจ ทำเอาซองมินที่ถูกกอดทำอะไรไม่ถูก


    “คยู...จะทำอะไรน่ะร้อนนะ” ซองมินพูดอย่างกระตุกตระกัก


ร่างสูงไม่ตอบก่อนที่จะจับร่างบางให้หันหน้ามาที่เขาก่อนจะค่อยๆโน้มคอลงมา คยูฮยอนค่อยๆประกบริมฝีปากกับคนตรงหน้าเบาๆ ทำให้ซองมินหลับตาทันที...ปิดปากแน่นพยายามปัดป้องกับการกระทำที่ตนไม่คุ้นเคย ร่างสูงค่อยๆลูบไล้ไปบนแผ่นหลังของซองมินเบาๆ ทำให้ร่างบางเผยปากออก ก่อนที่ร่างสูงจะสอดสิ้นเข้าไปชิมความหวานของร้องบางทันที ลิ้นร้อนกวาดไปในโพรงปากเล็ก ซองมินได้แต่ร้องครางในลำคอเบาๆ ลิ้นเล็กๆพยายามหลบไปมาแต่ยิ่งหลบก็เหมือนยิ่งปลุกเร้าร่างสูง ลิ้นร้อนของทั้งสองตอบสนองกันอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกอบอุ่นแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย แขนเรียวของร่างบางโอบกอดคอของร่างสูงไว้เพื่อประคองตนเอง คยูฮยอนค่อยผลักร่างบางไปบนโซฟาก่อนที่ตนจะลงไปคร่อมอยู่บนร่างบาง คยูฮยอนก้มลงไปจูบร่างบางอีกครั้ง


ออน เจ บู ทอ ยอน นึน จี อี จอท ซอ โย เสียงริงโทนโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้น ทำให้การกระทำทุกอย่างอยู่ชะงัก ร่างบางผลักร่างสูงที่นอนคร่อมร่างของตนเองเบาๆ ก่อนที่จะรับโทรศัพท์และวิ่งเข้าไปในห้องครัว


“อันยอง” ซองมินรับโทรศัพท์อย่างลนลาน มือของเขายังสั่นอยู่เล็กน้อย เสียงหัวใจที่ดังกว่าเสียงพูดของเขาด้วยซ้ำ ตอนนี้สติสตางค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นี่ถ้าไม่มีโทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะมีหวังเขาคงเสร็จแน่ๆ

“ซองมินนี่พี่เองนะ” น้ำเสียงคุ้นหูของดงแฮดังขึ้น


“อ้าวพี่เอาเบอร์ใครโทรมา” ซองมินถามอย่างสงสัย เพราะหน้าจอโทรศัพท์ของเขาไม่ได้ปรากฏชื่อของดงแฮ


“เอ่อ...ฉันลืมเอาโทรศัพท์มาน่ะ นี่อยู่บ้านคนเดียวได้ใช่มั้ย เรื่องร้านฉันฝากป้าโบอาไว้แล้ว แต่นายจะเข้าไปดูบ้างก็ได้นะ แล้วเรื่องเงินถ้าไม่พอใช้ก็ไปหยิบที่ชั้นวางของตรงหัวนอนฉันล่ะกัน
ไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวจะซื้อของไปฝาก ดูแลตัวเองด้วย” ดงแฮร่ายยาวเป็นชุดก่อนที่จะตัดสายไปซะดื้อๆ ซองมินได้แต่ยืนอ้าปากค้าง เขากำลังจะเล่าเรื่องคยูฮยอนให้ฟังพี่เขาก็วางสายไปซะได้ จะโทรกลับไปก็ไม่ติด (ก็มันเบอร์ตู้อ่ะนะ)


“แล้วทีนี้จะทำอย่างไงดี” ซองมินบ่นกับตัวเองเบา เขาไม่กล้าออกไปเจอคยูฮยอนน่ะซิ แค่จูบเขาก็เคลิ้มซะขนาดนี้แล้ว ซองมินแอบมองเข้าไปในห้องรับแขกแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า คยูฮยอนหายไปไหนนะ
“นายมองหาใคร” เสียงของคนที่มองหาดังขึ้นจากด้านหลังของซองมิน ซองมินหันไปหาต้นเสียงทันที


“ก็หาคยูนั่นแหละ” ซองมินตอบเบาๆ ก้มหน้าไปกล้าสบตาร่างสูง คยูฮยอนยิ้มกับท่าทางของร่างบางตรงหน้า ก่อนที่จะเท้าสาวเข้าไปประชิดตัว


“นายจะทำอะไรน่ะ” ซองมินพูดอย่างตกใจ ก่อนที่จะยกมือปิดปากเพราะกลัวคยูฮยอนจะจูบตนอีก


“ฉันหิวน้ำน่ะ” คยูฮยอนยิ้มก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำด้านหลังซองมิน


ซองมินเห็นว่าคยูฮยอนไม่ได้ทำอะไรก็รีบเบี่ยงตัวออกมาจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากครัว แต่ก็ไม่ลืมหันมาพูดกับร่างสูงที่ยืนดื่มน้ำอย่างไม่รู้สึกรู้สา


“เดี๋ยวฉันไปเก็บของก่อนนะ” ซองมินกล่าวก่อนที่จะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นรัวหนักยิ่งกว่ากลองซักอีก


คยูฮยอนยิ้ม พรางพูดกับตัวเองเบาๆ ‘อะไรแค่จูบยังหวานขนาดนี้ แล้วถ้ามันมากกว่าจูบล่ะ... กระต่ายน้อยของฉัน’


##########################

มาอัพส์แล้ว ฮ่าๆๆๆ

อยากจะอัพส์ใจจะขาด มีสอบเต็มไปหมด เหอ...เหอ

ตอนนี้รู้สึกคยูจะจูบซองมินแบบไม่มีเหตุผลซะกะหน่อย  เผอิญอยากแต่ง



ของเม้นซะ 55 เดี๋ยวจะมาอัพส์ถ้าไม่ถึงก็ปล่อยเน่า