คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Full Love>>> Part 4
###Part 4###
คยู ฮยอนบ่นไปตลอดทางที่ขับรถ เพราะอยู่ๆก็โดนเรียกตัวด่วนเข้าบริษัท ว่าจะอยู่ทำความรู้จักกับกระต่ายน้อยซะหน่อย ขัดจังหวะจริงๆเลย เมื่อมาถึงคยูฮยอนรีบขึ้นไปยังห้องประชุม แต่ก็พบกับความว่างเปล่า ในห้องประชุมไม่ได้มีการประชุมอย่างที่เลขาของเขาโทรมาบอก ทำเอาร่างสูงอารมณ์เสียขึ้นมาทันควัน แต่ทันทีที่เขากำลังจะเดินออกจากห้อง เขาก็ต้องหยุด
“ว่าไงจ๊ะลูก” เสียงของผู้หญิงวัยกลางคน กล่าวขึ้นกับคยูฮยอนทันทีที่พบหน้ากัน
“คุณแม่” คยูฮยอนเรียกมารดาของเขาเสียงดัง แม่เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง เพราะที่จริงแม่ของเขาควรจะอยู่ที่อังกฤษถึงจะถูก
“ทำไมเห็นหน้าแม่แค่นี้ทำเป็นตกใจไปได้” มารดาของคยูฮยอนยิ้มให้กับลูกชายคนเดียวของตน
ไม่ นานสองแม่ลูกก็มานั่งอยู่ในห้องทำงานของคยูฮยอน ตอนนี้ในห้องมีแต่ความเงียบ...เงียบ...และเงียบ ไม่มีท่าทีว่าแม่ของเขาจะปริปากพูดอะไร ได้แต่จิบชาไปอย่างสบายอารมณ์
“เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะ” แล้วอยู่ๆคุณนายโจ ก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ ทำเอาคยูฮยอนที่นั่งเหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้ง
“คยูฮยอนตอนนี้ลูกก็เรียนจบแล้ว...งานการก็เป็นหลักเป็นฐาน...แม่คิดว่ามันก็คงถึงเวลาแล้วล่ะนะ” คุณนายโจพูดไปเรื่อยๆ
“ถึงเวลาอะไรครับคุณแม่” คยูฮยอนถามด้วยความสงสัย ตอนนี้แม่เขาต้องมีแผนอะไรอยู่แน่ๆ
“ฉันจะให้แกดูตัวน่ะซิ” แม่ของคยูฮยอนกล่าวเสียงดัง จนคยูฮยอนถึงกับสะดุ้ง
“นี่เมื่อไรนายจะกลับกันไปซะทีฮะ เพื่อนนายก็กลับไปกันหมดแล้วนะ” ตอนนี้ก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้วแต่ไม่มีท่าทางที่คิบอมจะกลับซะที จนดงแฮที่มองมานานทนไม่ได้จึงออกมาด่าด้วยตัวเอง
“ทำไมไล่ลูกค้าแบบนี้ล่ะครับ” คิบอมกวนประสาทใส่ดงแฮ พรางยิ้มบางๆให้กับคนหน้าหวานที่ยืนอยู่ตรงหน้า...
จน ในที่สุดดงแฮก็เลิกสนใจคิบอม เพราะไล่ยังไงก็ไม่ยอมไปจึงปล่อยให้คิบอมนั่งมองเขาอย่างนั้น จนปิดร้าน คิบอมจึงยอมออกจากร้านแต่ก็ไม่วายกวนประสาทเขาอีก
“ไปก่อนนะครับที่รัก แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” คิบอมเดินเขาไปพูดกับดงแฮ อาศัยตอนที่ดงแฮหันมาขโมยหอมดงแฮไปอีกฝอด ทำเอาร่างบางที่โดนหอมอ้าปากค้างจะด่ากลับก็ด่าไม่ออก ได้แต่ยืนหน้าแดงลูบหน้าของตัวเองปรอยๆ
ซองมินที่ยืนดูสถานการณ์มานานก็ยิ้ม งานนี้พี่เขาคงได้คนปราบที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว....
หลังจากที่คุณนายโจวจบธุระกับลูกชายของตน เธอก็เดินทางกลับทันที ทิ้งคยูฮยอนที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตกนั่งในห้องทำงานของเขาอยู่คนเดียว
“อะไร...กันเนี่ย” คยูฮยอนกล่าวกับตัวเองเบาๆ เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วที่แม่ของเขาบังคับให้ทำโน่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา โดยที่เขาก็ยอมทำตามมาตลอดตั้งแต่เรื่องเรียน ที่เขาสอบติดที่คณะวิศวกรรม แต่ก็ต้องปฏิเสธแล้วก็มาเรียนในสายบริหารแทน ไหนจะเรื่องทำงานที่ตอนแรกเขาปฏิเสธตัวชนฝาแต่ก็ต้องใจอ่อน เข้ามารับผิดชอบบริษัททั้งบริษัท แล้วตอนนี้แม่ของเขาจะยังมาบังคับให้แต่งงานอีก
“เฮ้อ...” คยูฮยอนถอนหายใจอยู่หลายครั้ง ตั้งแต่ที่มารดาของเขาเดินออกจากห้องไป ไม่ใช่ว่าเขาเป็นลูกที่ไม่ดีที่ไม่ทำตามคำสั่งของบุพการี แต่ของเรื่องนี้ล่ะที่เขาจะขอขัดใจแม่ของเขา ร่างสูงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถและตรงไปที่รถทันที เป็นไงเป็นกันถ้าปฏิเสธไม่ได้ก็ต้องหนีกันล่ะงานนี้
ระหว่าง ที่ร่างสูงกำลังขับรถไปเรื่อยๆ พรางก็คิดถึงซองมินขึ้นมาเฉยๆ เขาเลยตัดสินใจไปหาร่างบางก็เผื่ออารมณ์ของเขาจะดีขึ้นบางถ้าได้เห็นหน้า ของกระต่ายน้อยของเขา แต่เหมือนฟ้าฝนไม่เป็นใจซะเท่าไร ฝนที่ไม่มีเค้าว่าจะอยู่ๆก็ตกอย่างกับท้องฟ้ารั่ว ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆทำให้การบังคับทิศทางในการขับรถลดน้อยลงไป คยูฮยอนที่ขับรถอย่างเร่งรีบเพราะอีกนิดเดียวก็ถึงร้านของซองมินแล้ว ทำให้เขาไม่ระวังรถมอเตอร์ไซด์ที่ขับออกมาจากซอยด้านหน้าเขา บวกกับพื้นที่ลื่นทำให้การเบรกรถอย่างกะทันหันเป็นไปได้อย่าง ทำให้คยูฮยอนต้องหักเลี้ยวเข้าไปยังข้างทางทำให้รถของเขาชนเกยขึ้นไปยังทาง เท้า และชนเข้าจังๆกับกำแพงตึก
ซอง มินที่ต้องยืนปิดร้านอยู่คนเดียว เพราะพี่ชายของเขาต้องรีบไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้าน เพราะคณะของดงแฮมีการจัดสัมมนาที่เกาะเซจูถึงสองอาทิตย์ พลันร่างบางก็หันไปเห็นรถที่หักเลี้ยวเข้าข้างทางอย่างตกใจ ซองมินทิ้งของก่อนที่จะรีบวิ่งไปรถทันที เพราะตอนนี้แถวนั้นแถบไม่มีใครเหลือแล้ว เพราะตอนนี้ก็ดึกบวกกับสภาพอากาศแบบนี้จึงทำให้ไม่มีผู้คนออกมาอยู่นอกบ้าน
ซองมินที่รีบวิ่งไปยังที่เกิดเหตุอย่างลนลาน มือเล็กรีบเปิดประตูรถทันที เมื่อร่างบางเห็นเข้ากับผู้เคราะห์ร้ายก็จึงกับสั่น
“คยูฮยอน” ร่างบางกล่าวชื่อของคนตรงหน้า ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีแรงจะยืนอยู่แล้ว ปกติเขาก็เป็นคนกลัวเลือดเป็นทุนเดิมแถมคราวนี้คนตรงหน้ายังเป็นคยูฮยอนอีก มือบางจับร่างคยูฮยอนอย่างสั่นเทา เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนไม่ได้สติร่างบางจึงกดโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล พยายามอย่างมากที่จะควบคุมสติเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นลมไปซะก่อน ฝนที่ตกลงมาก็ไม่มีท่าทางว่าจะหยุดลงง่ายๆเลย ทำให้ร่างบางสั่นน้อยๆด้วยความหนาว ไม่นานนักรถพยาบาลก็มาถึง
โรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน
ซอง มินเดินวนไปวนมานานพอสมควร ตอนนี้เขายังติดต่อใครไม่ได้เลยแม้แต่พี่ชายของเขาก็ไม่เปิดเครื่อง จะโทรหาเพื่อนของคยูฮยอนก็ไม่รู้จักซักคน ไม่นานประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออกพร้อมกับหมอและพยาบาลที่เดินออกมา
“หมอครับคนไข้เป็นยังไงบ้าง” ซองมินถามหมออย่างล้นลาน
“ตอน นี้คนไข้ปลอดภัยแล้วล่ะครับ ศีรษะโดนกระแทกแต่ก็ไม่รุนแรงมาก ให้คนไข้นอนดูอาการอีกซักคืนสองคืนก็น่าจะกลับบ้านได้ หมอขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อหมอพูดจบก็ขอตัวเดินเลี่ยงออกไป
เมื่อ หมอเดินไป ซองมินถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่นานเตียงของคยูฮยอนก็ถูกเข็นออกมาซองมินเห็นก็เดินตามเตียงของคยูฮยอนไป ติดๆจนถึงห้องพัก ซองมินนั่งเฝ้าคยูฮยอนที่ข้างเตียงจนถึงเช้าแต่ร่างบางก็ทนความอ่อนเพลียไม่ ไหวจึงผล็อยหลับไป
“อือ” คยูฮยอนที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวครางออกมาเบาๆ ก่อนที่จะกระซิบตาเพื่อปรับสายตาให้มองได้ชัดขึ้น เมื่อมองไปรอบห้องเขาก็เห็นซองมินที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างเตียง โดยที่เอาแขนเขาเป็นหมอนรองนอน เขาจำได้ว่าระหว่างที่ขับรถเพื่อจะไปหาซองมิน แล้วรถก็เสียหลักเข้าข้างทางไป แต่จริงๆแล้วจะว่าไปเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างมากก็แค่หัวแตก กับฟกช้ำนิดหน่อยเท่านั้นที่จริงเขาก็รู้สึกตัวมาตลอด แค่แกล้งสลบไปเท่านั้น แต่ไปๆมาก็หลับไปซะเฉยๆ
คยูฮยอนหันไปสนใจกับร่างบางที่นอนทับแขนเขาอยู่ พรางใช้มืออีกข้างค่อยปัดผมที่ลงมาปิดหน้าของซองมินเบาๆ ‘ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก’ พรางร่างสูงก็คิดแผนการดีๆออก...
“อือ” เสียงครางของร่างบางดังขึ้นเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้น ขยี้ตาอย่างกับเด็กๆทำเอาร่างสูงที่นอนมองยิ้มเบาๆ ก่อนที่จะรีบหลับตาเริ่มเข้าสู่แผนการของตน
ซองมินที่ตอนนี้ตื่นเต็มตาแล้ว ก็นั่งจ้องร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง พรางเอามือเล็กๆของตนเกลี่ยผมที่หน้าของผู้ป่วยเบาๆ
“หายเร็วๆนะครับ...แล้วเมื่อไหร่พี่จะฟื้นล่ะเนี่ย” ซองมินบ่นเบาๆก่อนที่จะลุกไปที่ห้องน้ำ เมื่อซองมินเข้าไปในห้องน้ำซักพักหมอก็เดินเข้ามาในห้องพัก ทันทีที่หมอเดินเข้ามาและจะอ้าปากพูดเพราะเห็น คยูฮยอนฟื้นแล้วก็ต้องเงียบทันที เพราะผู้ป่วยบนเตียงยกมือห้ามเอาไว้
“ไอ้เรียวเบาๆก่อน” คยูฮยอนเรียกชื่อหมออย่างสนิทสนม จะไม่ให้สนิทได้อย่างไงก็เขาสองคนโตมาด้วยกันซะแต่เด็ก เรียววุคที่ทำหน้าเอ๋อเพราะท่าทีของเพื่อนของเขา แต่ก็เงียบตามโดยดี
“ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องนายซะหน่อยน่ะ” คยูฮยอนกล่าวกับเพื่อนของตน ก่อนที่จะเล่าแผนการคร่าวๆให้ฟัง เรียววุคก็ยืนฟังไปเรื่อยๆอย่างเงียบเชียบ
“เอ่อ...เรื่องแค่นี้แต่จะว่าไปมาผิดจรรยาบัน แพทย์น่ะโว้ย” เรียววุคพูดเสียงดังทำให้คยูฮยอนรีบเอามือเปิดปากของเรียววุคทันที
“น่าถือว่าฉันขอร้อง แกคงไม่อยากเห็นฉันแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักหรอกนะ” คยูฮยอนพูดเชิงขอร้อง โดยที่มือของเขาก็ยังคงปิดปากของเรียววุคอยู่ เรียววุคพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตกลง คยูฮยอนจึงลดมือของตนเองลงพอตกลงแผนการกันเรียบร้อยคยูฮยอนก็รีบล้มลงนอน ทันที เพราะเขาได้ยินเสียงประตูห้องน้ำที่ซองมินเข้าไปซักครู่เปิดออกมาพอดี
“อ้าว...สวัสดีครับ” ซองมินกล่าวทักทายคุณหมอทันทีที่พบ
“เอ่อครับ” เรียววุคยิ้มทักทายก่อนที่จะเดินเข้าไปหาซองมิน แล้วจับที่แขนของซองมินเบาเป็นเชิงให้เดินตามเขาไป ซองมินก็ยังดูงงๆกับท่าทางของหมอแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร
“เอ่อ...หมอมีเรื่องจะแจ้งเกี่ยวกับผู้ป่วยซะหน่อยน่ะครับ” เรียววุคเริ่มปฏิบัติตามแผนการที่คยูฮยอนของร้องไว้
“ครับ” ซองมินตอบทัน พรางตั้งใจฟังอย่างดี
“ผล ของการเอกซเรย์สมอง พบว่าสมองของผู้ป่วยได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมากทำให้ผู้ป่วยมีอาการความ จำเสื่อมครับ ไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ” เรียววุคร่ายยาว แต่ที่พูดไปทั้งหมดไม่ได้มีอันไหนเลยที่เป็นความจริง เพราะคยูฮยอนแค่หัวแตกก็เท่านั้น เมื่อพูดจบเรียววุคก็รีบของตัวออกไปทันที
เมื่อเรียววุคออกไปจากห้องแล้ว ซองมินที่ยืนรับรับอยู่ก็นิ่งไปเฉยๆ
“ความจำเสื่อมหรอ” ซองมินพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหันไปมองร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียง แล้วก็ต้องสะดุ้งน้อย เมื่อคยูฮยอนครางเบาก่อนที่จะค่อยๆลืมตา (ตามแผน) ซองมินรีบปราดเข้าไปช่วยประคองคยูฮยอนทันที ก่อนที่จะส่งน้ำดื่มให้อย่างรู้งาน
“ขอบคุณครับ...เอ่อคุณเป็นใคร” คยูฮยอนเริ่มดำเนินตามแผนของเขา
ร่างบางที่ถูกถามได้แต่ยืนนิ่ง จะบอกว่าไงดีล่ะ
“เอ่อ...” ซองมินพูดอะไรไม่ออก
“ว่าไงครับ...หรือว่า...คุณต้องเป็นแฟนผมแน่ๆเลยใช่มั้ยล่ะครับ ไม่งั้นคุณคงไม่มานั่งเฝ้าผมอย่างนี้หรอกจริงมั้ย” คยูฮยอนอ้าง
“คือ...ผม เหวอ” ก่อนที่ซองมินจะได้พูดอะไรคยูฮยอนก็ดึงแขนของร่างบางเบาๆ แต่ก็ทำให้เขาลงมานั่งอยู่บนเตียงกับร่างสูงได้ ซองมินนั่งเกร็งอยู่บนเตียงด้วยความเขิน เพราะไม่เคยอยู่ใกล้คยูฮยอนขนาดนี้
------------------------------------------------------
มาอัพส์ให้แล้วนะ
ไม่รู้ว่าอยากอ่านกันหรือป่าว
คอมเม้นก็น้อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ชอบพวกนักอ่านเหงาเลยอ่ะ รู้สึกแย่มากๆๆๆ
เดี๋ยวจามาอัพส์ให้ใหม่....ถ้าพอใจในคอมเม้น
ความคิดเห็น