[Fic Super Junior] Full Love...เติมรักเต็มหัวใจ [yaoi]

ลำดับตอนที่ #16 : Full Love>>> Part 10

##Part 10##

BY: The Aof Ap

-------------------------------------------------------------------------------------

เขาบอกกันว่าคนที่เป็นหวัดหรือไม่สบายจะหายได้เร็วขึ้นถ้าได้ถ่ายทอดให้คนอื่น และดูเหมือนว่าจะเป็นความจริงเพราะเมื่อเช้าที่ซองมินขอให้คยูฮยอนกอดก็ลืมนึกเรื่องนี้ไป พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายกว่าๆแถมสบายตัวเพราะเหมือนอาการจะทุเลาบ้างแล้ว แต่คนที่นอนข้างๆนี่ซิน่าเป็นห่วง

“39 องศา” ซองมินพึมพำอย่างไม่ค่อยพอใจ ทั้งที่ร่างสูงก็รู้อยู่แก่ใจว่าจะติดหวัดก็ยอมกอด แต่จริงๆก็เป็นความผิดของเขาน่ะล่ะที่ขอไปแบบนั้น

ซองมินคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ค่อนข้างดื้อแล้วนะ แต่ก็คงสู้คนป่วยอย่างคยูฮยอนไม่ได้เลย ใครจะไปรู้ว่าคนตัวใหญ่บทจะดื้อก็ดื้อจนน่าหมั่นไส้ ทั้งแสนเอาแต่ใจและออดอ้อนเหลือเกิน คงเพราะซองมินรู้ว่าคยู ฮยอนเป็นคนที่มีฐานะเลยไม่ว่าอะไร ด้วยว่าคงจะถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก

ดังนั้นเวลาที่ผ่านมา เขาจึงพยายามเข้าใจความรู้สึกของคนป่วย ถึงแม้มือไม้จะรุ่มร่ามแถมชอบแอบหอมแก้มเขาอยู่บ่อยๆก็เถอะ

“นี่จะกินมั้ย...หรือว่าไม่อยากจะหาย” ซองมินบ่นกับคนป่วยจอมดื้อ เพราะนานมากแล้วที่เขาพยายามให้คยูฮยอนทานยา แต่เจ้าคนป่วยนี่ก็ไม่ยอมซะที

นี่ก็วันที่สองแล้วที่คยูฮยอนป่วย เขาเลยไม่ได้ไปร้านขนมอย่างที่ตั้งใจไว้ แถมเวลาเข้าเรียนก็ต้องคอยเป็นห่วงว่าคนที่นอนอยู่บ้านจะเป็นอย่างไง

“รางวัลล่ะ” คยูฮยอนถวง ทำเอาซองมินทำหน้างง ทั้งที่ก็พอรู้ว่ารางวัลที่ว่าคืออะไรก็เถอะ

“รางวัลสำหรับการเป็นเด็กดีน่ะ” ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนขัดใจนิดๆ

“เด็กโข่งซิไม่ว่า” ซองมินกล่าว รู้สึกขำกับท่าทางของคนตรงหน้า

หลังจากป้อนข้าวป้อนยากันเรียบร้อย คนป่วยก็ยังไม่ยอมหยุดทวงรางวัลจากพยาบาลอย่างซองมิน แต่ซองมินก็ทำเป็นไม่สนใจเดินไปเก็บจานอย่างสบายอารมณ์

คยูฮยอนขมวดคิ้วอย่างขัดใจแต่ก็คิดว่าเป็นโอกาสที่ดี เพราะกว่าซองมินจะล้างจานเสร็จก็อีกนาน เขาจึงนำอุปกรณ์ที่เคยใช้ไปเมื่อเช้ามาใช้อีกครั้ง ที่จริงเขารู้สึกดีขึ้นตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ก็อยากอ้อนกระต่ายอวบอีกซะนิด เขาจัดการเอาไดร์เป่าผมมาเป่าหน้าผากให้ร้อนและก็อังไปที่ปรอทวัดไข้แล้วก็ลืมตาในน้ำเพื่อให้ตาแดง ขำตัวเองที่นึกเอาวิธีตอนสมัยเด็กๆมาใช้ เพราะมัวแต่คิดโน่นคิดนี้ไปเรื่อยจึงทำให้เขาไม่รู้ว่าซองมินมายืนแอบดูอยู่นานแล้ว

ซองมินค่อยๆเดินย่องเข้าไปหาคนที่ใช้เครื่องเป่าผมอังหน้าผากของตนอยู่ เสียงดังของเครื่องเป่าผมดังกลบเสียงฝีเท้าของเจ้ากระต่ายอวบไปจนหมด นิ้วเรียวค่อยๆสะกิดบ่าของคนแกล้งป่วยเบาๆ ร่างนั้นแข็งขึ้นมาทันที คยูฮยอนค่อยๆปิดเครื่องเป่าผมแล้วหันมาอย่างรู้ชะตากรรม

“คยูฮยอน นายมีเวลาซนอย่างนี้น่าจะทำอย่างอื่นได้แล้วนะ” ซองมินยิ้ม มองหน้าเฝื่อนๆของร่างสูง

“เอ่อ” ดวงตาของคนแกล้งป่วยมีรอยหวั่นเกรงและประจบประแจงในทันที

 วันนี้ซองมินไม่มีเรียนเขาจึงเข้าครัวทำขนมเอง เพราะอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระจากป้าโบอาบ้างแค่ดงแฮไม่อยู่นี้ก็แย่แล้ว

บทลงโทษของคนแกล้งป่วยอย่างคยูฮยอนคือการที่เขาต้องมาเป็นเพื่อนเพื่อส่งขนมที่ร้าน Happy Day ของซองมิน


    ในตอนแรกคยูฮยอนไม่รู้ว่าร้านนี้เป็นร้านที่ซองมินและดงแฮเป็นคนสร้างและบริหารเองกับมือโดยมีเพื่อนสนิทของแม่อย่างโบอาเป็นคนช่วยดูแล คยูฮยอนชื่นชมในความคิดของซองมินและดงแฮมากที่คิดว่าพวกเขาจะไม่อยู่ผลาญเงินพ่อแม่ของตนไปวันๆ แต่หาทางให้มันงอกเงย

“สวัสดีครับป้าโบอา” ซองมินกล่าวสวัสดีคนที่มีอายูสูงกว่าตนด้วยความเคารพ พร้อมกลับเดินไปเปิดประตูให้คยูฮยอนที่กำลังหอบขนมเข้ามาในร้าน

“สวัสดีครับ” คยูฮยอนกล่าวสวัสดีอีกคนหลังจากที่วางของเรียบร้อย และนั่งรอกระต่ายอวบของเขาที่โต๊ะ เพราะซองมินบอกว่าเขาจะเป็นคนไปจัดของเอง

คยูฮยอนแกล้งความจำเสื่อมและมาอยู่กับร่างบางก็จะหนึ่งอาทิตย์แล้ว เขารู้สึกตกใจนิดหน่อยตอนที่เขาเห็นซองมินทำขนม เพราะนึกว่ากระต่ายอวบจะทำเป็นแต่ฟักทอง แถมนิสัยของซองมินก็ต่างจากที่คิดไว้มาก ตอนแรกที่เข้าเห็นซองมินยอมรับว่าเขาชอบซองมินที่หน้าตา แต่ตอนนี้ทำให้เขาเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง ซองมินเป็นคนที่ห่วงคนอื่นเสมอ


มันจึงทำให้คยูฮยอนรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆกับร่างบาง เพราะมันเหมือนเติมบางอย่างที่เขาไม่เคยได้รับ “จากครอบครัว”

แม้คยูฮยอนจะอยู่ในครอบครัวที่ฐานะที่ดี จนหลายคนก็อิจฉาแต่มีอะไรๆหลายอย่างที่ไม่น่าอิจฉาเลยซะนิด
พ่อของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงทำให้เขาและแม่เหลือกันอยู่เพียงสองคนเพราะคยูฮยอนเป็นลูกคนเดียว ด้วยหน้าที่จึงทำให้แม่ของเขาต้องรับทำงานของบริษัทต่อ จึงเป็นไปได้ยากที่เขาจะได้อยู่กับบรรยากาศที่อบอุ่น

และด้วยที่เขาเป็นลูกคนเดียวของตระกูลโจว จึงทำให้เขาต้องกลายเป็นเด็กพิเศษอย่างช่วยไม่ได้ ในช่วงวัยเด็กของเขามีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนก็คือ เรียววุค และคิบอม(เพิ่งมาสนิทกับคนอื่นๆตอนมัธยมปลาย) บางครั้งคยูฮยอนก็เคยนึกอิจฉาคิบอมที่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตวัยเด็กอย่างที่สมควรจะเป็น ในขณะที่เขากลับต้องมานั่งเรียนหน้าดำหน้าแดงอยู่เพียงลำพัง

“คยูฮยอน” ร่างบางสะกิดเบาๆกับคยูฮยอนที่นั่งเหม่อ

คยูฮยอนหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าซองมินยื่นมือมาให้เขา คยูฮยอนกุมมือเล็กเอาไว้แน่น

“คนๆนี้ล่ะที่เขาเลือก...เลือกที่จะเข้ามาเพื่อเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายในชีวิตของเขา....”


------------------------------------------------------------------

กลับมาอัพส์แล้ว...หายไปนานจำกันได้หรือป่าว

ช่วงนี้ออฟมีสอบเยอะมากๆๆๆๆ

แถมซ้อมเต้นอีกมากมาย

ขอโทษจริงๆที่ไม่ได้มาอัพส์น้า...