คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Full Love>>> Part 9
### Part 9 ###
By: The Aof Ap
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คิบอม ไอ้ป่อง ...” ดงแฮกำลังพยายามอย่ามากที่จะปลุกเพื่อนร่วมห้อง (ที่ไม่ค่อยเต็มใจอยากจะให้เป็นเท่าไร) ให้ตื่น นี่ต้องให้เขาปลุกตลอดเลยหรือไงตื่นเองบ้างน่ะเป็นมั้ย
“นายจะตื่นดีๆ หรือจะให้ฉันปลุกแบบเมื่อคืนฮะ” ดงแฮเริ่มเสียงดัง เพราะถ้าคิบอมยังไม่รีบตื่นพวกเขาก็ไปพิธีเปิดสาย
ร่างหนาที่นอนอืดอยู่บนเตียงได้ยินคำขู่ก็ดีดตัวขึ้นอย่างอัตโนมัติ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยทันที เพราะซึ้งในรสฝ่าเท้าของดงแฮแล้วเมื่อคืน แต่เพราะความรีบร้อนเลยทำให้คิบอมลืมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย ทันทีที่คิบอมอาบน้ำเสร็จเขาก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าลืมผ้าเช็ดตัว
“ดงแฮ...นายหยิบผ้าเช็ดตัวให้ฉันทีซิ” เสียงคิบอมที่ตระโกนออกมาจากห้องน้ำ ทำให้ร่างบางที่นอนอ่านนิตยาสารเพื่อฆ่าเวลาเบ้ปากอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่ก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้คิบอมเพราะไม่อยากสาย
“นี่จะเอามั้ย” ดงแฮตระโกนถามคนที่ร้องเรียกหาผ้าเช็ดตัว แต่พอเขาไปเคาะประตูก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ‘หรือหมอนั่นมันหนาวตายคาห้องน้ำไปแล้ว’
มือบางของดงแฮจับที่ลูกบิดประตู ห้องน้ำไม่ได้ล็อคจึงทำให้เขาตัดสินใจเดินเข้าไปดู แต่มันเป็นความคิดที่ผิด
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” (แต๋วแตกเชียวนะลูก) เสียงร้องดังขึ้นจากปากของดงแฮทันทีที่เขาเดินเข้าไป เพราะตรงหน้ามีชีเปลือยคิบอมยืนอยู่
สูงร่างของคิบอมรีบหาโน่นหานี่มาปิดแทบไม่ทัน ใครบอกให้เข้ามาเนี่ยถึงเขาจะเป็นคนแบบนี้ (หน้าค่อนข้างหนา) ก็เถอะ แต่ก็อายเป็นเหมือนกันน้าคร๊าบ
“นายเข้ามาทำไม” คิบอมพูดพรางสอดส่ายหาของกำบังไปเรื่อย
“ก็ฉันเห็นนายเงียบไปนี่” ดงแฮพูดทั้งๆที่หลับตาปี๋ ขืนเปิดตามีหวังกุ้งยิงรับประทาน หรือไม่คงฝันร้ายไปตลอดชีวิต
“ก็ฉันอาบน้ำอยู่จะไปได้ยินมั้ยล่ะ ออกไปก่อนซิหรือนายจะอยู่แต่งตัวให้ฉันซะเลย” คิบอมปล่อยระเบิดตูมใหญ่ใส่ดงแฮ
“ไอ้บ้า” ดงแฮรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำทันที วันนี้คงไม่กล้าหลับ สยอง!!!
บ้านตระกูลลี
ร่างสูงของคยูฮยอนกำลังขะมักเขม้นอย่างยิ่งในการทำข้าวต้มเพื่อไปให้คนป่วยของเขา เมื่อวานหลังจากที่เขาวิ่งหนีซองมินเข้ามาเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาก็ไม่ได้ออกไปอีกเพื่อกลัวสติสตางค์จะแตกกระจายอีกรอบ
วันนี้เขาตื่นนอนมาแต่เช้าเพราะนอนไม่ค่อยหลับจะให้หลับได้ไง ก็เมื่อคืนนอนที่โซฟาในห้องรับแขก เพราะเจ้าของบ้านไม่ดูแลมันน่าน้อยใจชะมัด
แต่ทันทีที่คยูฮยอนจะเข้าไปปลุกซองมินในห้องก็ต้องตกใจสภาพของเจ้ากระต่ายอวบ เพราะชุดที่กระต่ายอวบใส่มันคือชุดเมื่อคืน และทันทีที่เดินไปโดนตัวเท่านั้นล่ะ
“ไข้ขึ้นตั้ง 40 องศาเลยหรือเนี่ย”
คยูฮยอนบ่นกับตัวเอง หลังจากที่ให้กระต่ายอวบของเขากินยาเรียบร้อย กว่าซองมินจะยอมกินข้าวจนหมดก็แทบตายกันไปข้าง คนอะไรดื้อชะมัดมีการบอกว่าถ้าไม่ใช่ฟักทองจะไม่กินอีก นี่กินก็เพราะสัญญาว่ารอบหน้าจะทำข้าวต้มฟักทอง (แล้วหน้าตามันจะเป็นอย่างไงล่ะเนี่ย เกิดมายังไม่เคยเห็นข้าวต้มฟักทอง)
“อื้ม” เสียงครางเบาออกมาจากร่างบางที่นอนหลับไปหลังจากที่ทานยา
คยูฮยอนนั่งมองซองมินด้วยความเอ็นดู ที่เป็นไข้ก็เพราะเมื่อคืนเล่นน้ำจนดึกก็เลยง่วงจนหลับไปก่อนจะได้อาบน้ำ นี่คือเหตุผลที่ร่างบางบอกเขา เหตุผลของการป่วยที่น่าจะจับเอาคนป่วยมาฟาดซ้ำซะจริงๆ
“คยู” เสียงเรียกเบาๆของซองมินดังขึ้น คยูฮยอนหันไปตามเสียงหลังจากที่นั่งคิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยๆ
“อืม” ตอบรับเบาๆแล้วก็ต้องชะงัก
สายตาที่หยาดเยิ้ม (เพราะพิษไข้) น้ำเสียงแหบพร่า เซ็กซี่~ (เพราะพิษไข้อีกล่ะ) ปากบางที่แดงนิดๆ (เพราะพิษไข้) .......อึก~
คยูฮยอนกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ก่อนที่จะเลียริมฝีปากตัวเองเบา (ต่อมหื่นเริ่มทำงานอีกแล้วล่ะซิ) ท่องไว้ๆ ซองมินกำลังไม่สบาย เขาป่วยอยู่ อ๊ากกกกกกกกก
“กอดหน่อยซิ หนาวอ่ะ” ซองมินบอกคยูฮยอนอย่างไม่คิดอะไรก็เขาหนาวจริงๆนี่
“กอด...แต่นายไม่สบายอยู่นะ” ในหัวของคยูฮยอนตอนนี้กำลังคิดถึงคนละกอดกับซองมินแล้ว
“นายจะบ้าหรอ ฉันหมายถึงกอดเฉยๆฉันหนาว ลามกชะมัด”
“เอ่อ...ฮะๆ” คยูฮยอนหัวเราะฝืด ที่โดนว่ามันก็จริง
ร่างสูงเอนตัวลงนอนข้างๆคนป่วยก่อนที่โอบกอดเอวเล็กจากด้านหลังเบาๆ ความอบอุ่นจากร่างสูงส่งผ่านไปถึงร่างบางทุกอณู
ร่างเล็กหลับตาลงก่อนที่จะซุกไซ้ไปยังแผงอกกว้างเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆที่ต้องการความอบอุ่นจากเจ้านาย คยูฮยอนกอดกระชับร่างบางให้แน่นขึ้นพรางสูดความหอมจากผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนของคนให้อ้อมกอด ก่อนที่จะหยิบผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมร่างบางและตัวเขาไว้และไม่นานทั้งสองก็หลับลง
เพราะมัวทะเลาะกันในห้องน้ำก็เลยทำให้ทั้งคู่ไปงานเปิดของค่ายสายจนได้ จากการที่ไปสายก็เลยทำให้เขาสองคนต้องทำงานเป็นคู่เดียวกันเพราะคนอื่นได้คู่กันหมดแล้ว
“เพราะนายจริงๆเลย มัวแต่ช้าอยู่ได้” ดงแฮแขวะทันทีที่รู้ว่าตนต้องทำงานกับไอ้ป่อง
“นายจะโทษฉันได้ไง นายก็ผิดเหมือนกันน่ะล่ะ” คิบอมโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
“นี่นายจะบอกว่าฉันผิดงั้นหรอ ก็ในเมื่อนายเป็นคนตื่นสายตั้งแต่แรกแล้วนะ” เรื่องอะไรดงแฮจะยอมแพ้ตั้งแต่เกิดมาเขาเถียงใครไม่เคยแพ้ แล้วเรื่องอะไรเขาจะยอมแพ้คิมคิบอมล่ะ
“เฮ้อ...เรื่องของนายฉันผิดก็ได้” คิบอมพูดออกมาเพราะไม่อยากเถียงคนตรงหน้า เพราะรู้ว่าอย่างไงซะดงแฮก็คงไม่ยอมอยู่ดี
“ชิส์...” ดงแฮเบ้ปากก่อนที่จะเดินนำร่างสูงของคิบอมไป
คิบอมมองตามแผ่นหลังของร่างบางที่เดินนำหน้าเขาออกไป บทจะทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจก็ดื้อซะปวดหัว เวลาจะโวยวายก็เอาซะประสาทจะกิน ไหนจะวิธีการปลุกที่แสนจะแมนอีก ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้อะไรอีกเยอะ
“เวลาได้อยู่ใกล้กันมันทำให้รู้ว่า...อย่างน้อยชีวิตเขาก็ไม่ได้น่าเบื่อเสอมไป”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพส์ให้...เพื่อเป็นการขอโทษเล่าแฟนๆ Full Love
ตอนนี้เซ็งไวรัสมากมาย...ต้นฉบับที่อัพส์ไว้หลายเรียบ...เครียดคร๊าบท่าน
ความคิดเห็น