องค์หญิงไร้ค่าแห่งแคว้นเซี่ย

เป็นเพียงองค์หญิงน้อยไร้ค่า เกิดมาก็พิกลพิการ แม้มีศักดิ์ แต่ไร้ซึ่งสิทธิใดๆ ยามเมื่อเสด็จพี่มีรับสั่งให้แต่งแก่ท่านแม่ทัพ นางก็พร้อมน้อมรับด้วยหน้าที่ อย่างไรเสีย สตรีเช่นนางก็ไม่สิทธิรักใครอยู่แล้ว แต่งกับคนที่ไม่ได้รักกันแล้วอย่างไร หากเป็นรับสั่งเสด็จพี่ใหญ่ “เช่นนั้น…หม่อมฉันก็พร้อมน้อบรับบัญชาเพคะ”

แต่แล้ว ก็เหมือนสวรรค์เล่นตลก เดิมก็ถูกมองว่าไร้ค่า แต่งเข้าจวนของท่านแม่ทัพมาเป็นปีกลับไม่มีทายาท จนแม้นแต่เหล่าฮูหยินรองกระทั้งอนุยังแทบไม่เกรงใจ สุดท้ายจึงถูกยื่นหนังสือหย่ามาให้ลงนามตรงหน้า กลายเป็นน้ำถูกสาดซัดกลับเข้าบ้านเดิม แม้นสูงศักดิ์แล้วอย่างไร สตรีหากถูกสามีหย่าร้างก็เป็นได้เพียงองค์หญิงน้อยที่คนทั้วทั้งแคว้นหัวเราะเยาะ จะกลับเข้าสังคมชั้นสูงก็ให้ลำบาก อีกทั้งท่ามกลางไฟสงครามที่กำลังคุกรุ่น คงมีเพียงวังอ๋องของเสด็จพี่รองเท่านั้นที่แสนจะสงบสุข แล้วเหตุใด….ในวันที่สงบสุขเช่นนี้ เสด็จพี่ฮ่องเต้กลับมาปรากฏกายต่อหน้านางอีกครั้ง พร้อมรับสั่งเสียงเรียบเย็นเช่นเคย “มีเพียงการส่งมอบเจ้าไปเท่านั้น…ที่จะทำให้คนผู้นั้นยอมสงบศึก” และนางก็ทำได้เพียงตอบกลับไปว่า “เช่นนั้น หม่อมฉันจะยอมไปเป็นเชลยแม่ทัพปีศาจอะไรนั่นก็ได้เพคะ”

จ่างกงจู่หนอ….จ่างกงจู่ สตรีเช่นข้า จะมีหน้าที่อะไรอื่นกันอีกหล่ะ!