คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : What the fuck happen with my life!!!
ุเยเื่อเี่ยวับเทพนิยายปรัมปราไหมเยเื่อเี่ยวับอาาัรแห่วามีาม สรามอเหล่าอัศวินับนั่ว เวทมน์ เหล่าพ่อมแม่ม พวบาบาเรี่ยน(นเถื่อน) นแระ!?!
สำหรับผมมันเป็นเรื่อที่โ-ะ-ระไร้สาระเลย นระทั่อนนี้ล่ะ……….
ทุ่ทุนร้า,ะวันอออFreljord
เินมาว่าสอวันไม่เออะไรเลยนอาหิมะับน้ำแ็ อาหารระเป๋อ็ันมาแ็โป๊แถมน้ำ็ลายเป็นเล็อย่าับไอิมราาถูอี แ็สระป๋ออันสุท้ายาเรื่อ็ใ้ไปเมือืนแล้วอี ้ำยัไม่รู้อีว่าที่นี่ที่ไหน บ้าเอ้ย บ้าที่สุ!!!!!
…………………………………………………………………………………………………………
หวัน่อน,เมือYakutsk แว้นYakutia,ไบีเรีย
“อ้าวไอ้หนุ่ม ะลับแล้วเหรอ”
เสียาายแ่เ้าอห้อเ่าเรียทัทายผมแ่เ้า
“รับ ผมเสร็านแล้ว ้อไปรายานัวที่มอสโวน่ะ” ผมอบลับ
“ั้นโีนะ”
ผมยิ้มรับและเินออมา้านนอ
ปิ๊ป! เสียแรรถัี้นมาารถแท็ี่ที่ออยู่้าๆผม ระรถลลและมีายนหนึ่ะโนออมา
“เฮ้ยิมิทรีเร็วๆหน่อย! ้านนอมันหนาวนะโว้ย รีบึ้นมา”
“ไ้ๆ อย่ารีบนัี่” ผมอบ
ผมเ้าไปนั่ในรถับเพื่อนอผมและนับ็ออรถ
“ทำไม้อให้มาทำภาริแถวนี้้วยวะเนี้ย หนาวะมัยา”
“็เราเป็นทหารรับ้านี่หว่า สั่อะไรมา็้อทำ แถมานนี้ยัไ้เินี้วยนะ ฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะ
“ฮ่ะ…ถ้าไม่ิว่า้อใ้เินันไม่รับภารินี่หรอ”เาบ่น
“นี่ล่ะารพนัน ั้นบอนายแล้วไ”
“แถวบ้านั้นเรียว่าารเสี่ยโโว้ย”
อ้อลืมไป ผมื่อิมิทรี ิมิทรี สูอฟ(Dimitri Stukov) ผมเป็นทหารรับ้า ็้าแบบถูหมายอะนะ ผมทำานให้ับอทัพหลายประเทศ(มีเรื่อแบบ้วยนะ) ส่วนนี่เพื่อนอผมสเฟานใรๆ็เรียเ้าว่าสีฟ ผมเป็นนรัสเียแ่ไม่่อยอยู่ในรัสเียเท่าไรนัหรอ เี๋ยว็มีนสั่ไปโน่นไปนี่ั้แ่อเมริาใ้ยันะวันออลา(แอฟริาับเอีย้วย) ผมเอสีฟอนไปทำภาริที่โลัมเบียอนนั้นเาเป็นแหล่่าวในสััCIAแ่ันโนผู้พ่อ้ายาับไ้ ีที่ไม่าย พอลับไปเลยโนเ้มาเป็นทหารนอระบบแทนะั้น
อนนี้เราอาสามาทำภาริในไบีเรีย เี่ยวับารสะสมอาวุธอพวพ่อ้ายา แน่นอนเลยว่าเราสอนัารระเบิลัแสนั้นเรียบร้อยแล้ว
“ทำเินหน้าที่ะโนอะไรไหมเนี้ย” สีฟบ่น
“ะโนบ่นนิหน่อย แ่น่าะไ้โบนัส หวัว่า”
“ภาริแ่ให้หาที่ั้ลัแสไม่ใ่เหรอ แ่เราันไประเบิมัน้วยนี่”
“ไม่ๆๆ แ่นาย นายนเียวเลย ลัแสไม่ระเบิมันถ้านายไม่เอาระเบิเวลาไปยัไว้ใ้รถนน้ำมันันนั้น มันเสือระเบิเป็นลูโ่น่ะสิ” ผมอบ
รถแท็ี่อที่สนามบินึ่มีเฮลิอปเอร์MI 8ลำหนึ่อรออยู่แล้ว
ผมับสีฟยอออาระโปรหลัแล้วนำไปวาไว้ที่ลัเ็บอ้านใน ฮ. เราัอให้เ้าที่แล้วเินไปนั่รเบาะนั่แล้วรัเ็มั
นับินสาร์ทเรื่อ ใบพัเริ่มหมุ ผมมอออไป้านนอหน้า่าบานเล็ๆ้าๆผม แรลมาใบพัมันีเอาหิมะรอบๆปลิวออไปเหมือนับเป่าพัลมใส่อใบไม้แห้
สัเี๋ยวเมื่อวามเร็วไ้ที่ นับินนำเรื่อึ้นอย่ารวเร็ว ผมับสีฟระุอย่าแรเพราะแรระาอมัน มัน แบบ….อา…ผม…ุ
…………………………………………………………………………………………………………
72ั่วโม่อมา
“เรียนผู้โยสารทุท่าน ็พวเอ็สอนนั่นล่ะ รัเ็มัะ เราำลัเอับพายุหิมะ”เสียนับินหันมาะโนบอ
“นับินนนี้เรียนีริๆ” สีฟบอ
“เาเยไปรบในอัฟานิสถานับพวมูาฮีิน พอวยลับมา็เป็นโริเลย” ผมอบ
“สรามทำให้นเปลี่ยนไปนานี้เลยหรือไวะ”
“เปล่าเาโนับัเพราะพยามเอาฮ.ิอาวุธไปรับสาว่าอพันไปเทน่ะ ในุทำให้เาเปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะ”
“เี๋ยว…รู้สึอะไรไหม?” ผมพู
านั้นฮ.็สั่นสะเทือนอย่าหนัเหมือนถูเย่าในเรื่อผสมปูน สีฟอ้วไปสอรอบ ผมมึนไปหม เหมือนเพิ่เอาหัวไปโับพานท้ายปืน และผมไ้ยินเสียเหมือนับเสียเหล็เสียสีันอย่ารุนแรและเหมือนมันปลิวออไป อะไรสัอย่า เสียเหมือนมันถูีออไปาเรื่อ หลุออไปาเรื่อ
และเรื่อ็เสียารวบุม
“โว้ย ใบพัหลุไปแล้วโว้ย ายโหแน่ ฮาฮ่าๆๆๆๆ”นับินะโนบอ
“นับินบ้าไปแล้ว!” สีฟพู
“ใ่ เ้าบ้าอยู่แล้ว อ้ว!” ผมอ้ว
เรื่อถูีออ้วยแรมหาศาล าพายุหิมะ เิเป็น่อนาให่้านใน
และสีฟ ็ปลิวออไป
ผมรีบระามือเาไว้
“ับไว้สเฟาน! เอ้ย! สีฟ! อย่าปล่อย!!” ผมะโน
“ิมิทรีพาันเ้าปายยยยย รูลัววามสู อ้า” สีฟหลุออามืออผมและปลิวออไป ให้ายสิวะ!
“ไม่!!! สเฟาน!!!!!”
“ะลอแล้วนะโว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”
…………………………………………………………………………………………………………
โอย…เ็บ ผมะสลบไป ผม่อยๆลานไปหานับิน
“นี่…เฮ้…เฮ้…” ผมพูแล้วเย่าไหล่อเา
ผมลอับีพรอเาู บ้าริเาายแล้ว!เพราะแรระแทอนลอ ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน ไหล่้ายอผมมันเ็บแปล็บ ผมรู้สึไ้ถึอาาศหนาว้านนอ และ้านนอมัน มันมีแ่หิมะ หิมะ และน้ำแ็
นี่มันที่ไหนวะเนี้ย!
ผมพยามรวบรวมอทั้หมอย่าพวเสื้อผ้า(หลายัวเลย) ปืนระสุน อาหาร และน้ำื่ม อ้อเือบลืม ล่อยา้วย ผมเอาใส่รถสีลาที่ทำเอ และเินูออมาาุฮ. ผมเินไปทาทิศะวันออามเ็มทิศและหนัสือแผนที่ท้อถิ่นที่ผมพเอาไว้ หวัว่าะเอถนนให่ามที่แผนที่บอนะ เฮ้อ…..ทิ้ศพนับินไว้ไม่เน่าหรอเาลายเป็นมัมมี่แ่แ็(หวัว่า) ไว้ถ้าเอวาม่วยเหลือแล้วะลับมารีบรับ็แล้วัน เอ้า เิน…
…………………………………………………………………………………………………………..
ไม่มีถนน ไม่มีป่า ไม่มีห่าอะไรเลย! ไม่มีอะไรามที่แผนที่บอสัอย่า เินมาว่าสอวัน เพื่ออะไร? เพื่อ…อะ…ไร! เินฝ่าหิมะสูว่ารึ่หน้าแ้้ำยัอาาศหนาวอีลบสิบว่าอศา ลับไม่เอบ้าอะไรเลยนอา หิมะ หิมะ แล้ว็หิมะ!!! สุลูหูลูา!!!!!!!!!!
“ันมาทำอะไรที่นี่วะเนี้ย?”ผมบ่นับัวเอ ผมเหนื่อย…เริ่มหน้ามื ทุอย่าเริ่มมืไปหม ผมรู้สึหนััว และ…หนาว มา
ุบ…ผมลไปอบนพื้นหิมะ ะายแล้วสินะ
หึ วยริๆ………………….
…………………………………………………………………………………………………………
“ทานี้มีน!!!”
เสียใรัน ผมน่าะายแล้วนี่ แนาผมาไปหมแล้ว ผมพยามลืมา ทั้ที่มันแทบะลืมไม่ไ้้วย้ำ ผมเห็นแ่ลาๆ มีนั้นเหรอ? ใรัน…
“พาเาลับไปที่่ายเถอะ”
่าย…? ่ายอะไร แ่ ผมไม่สนหรอ ผมไม่มีแระิอะไรอีแล้ว มัน มัน…
…………………………………………………………………………………………………………
“รีบพาเาเ้าไป้านในเร็ว! ไม่ั้นเาแ็ายแน่”
ผมรู้สึไ้ว่านอนอยู่บนเปล ไม่ใ่บนพื้นหิมะ พวเาะพาผมไปไหน? อา…ผมยับัวไม่ไ้ มันหนาว มันาไปหม ผมพยามลืมาอีรั้แ่รั้นี้ผมมอเห็นไ้ัเนว่ามาแม้ว่าะลืมาไ้ไม่มา็เถอะ ผมเห็น…ายแ่ ไม่สิๆ าลุีว่า เามอลับมาที่ผม เารู้ว่าผมื่นอยู่ ผมสิผมเริ่มเลอะเลือนไปอีแล้ว แ่ผมยัะำที่เาพูับผมไ้ ่อนที่ะสลบไปอีรั้
“่ายพัเอมาเียยินี้อนรับ…”
ความคิดเห็น