คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โรงศพและคำหลอกลวง
บุปผาเหมัน์ริๆ้วย เยเห็นแ่ในำราออาารย์ ีานเอามือไปสัมผัสที่้นบุปผาเหมัน์ที่อำลัเบ่บานเป็นสีแั่โลหิ
นี้อาะเป็นที่ที่อมมารอยู่็ไ้ ว่าแ่อมมารอยู่ส่วนไหนอ้นไม้ ร่าน้อยเินมอรอบ้นไม้แ่็ไม่เห็นว่ามันะมีอะไร นเธอสัมผัสไ้ถึพื้นินที่ยับไปมาเหมือนัหวะอเสียหัวใ
อย่าบอนะว่าอยู่ใ้ิน นี่อมมารหรือไส้เือน มือเล็รีบุ้ยินรโน้นปุปผาเหมัน์
ยิุ่ลึลไปใ้ิน็สัมผัสไ้ถึลื่นัวใแรึ้น มือน้อยุนมือถลอปอเปิเลือไหลิบๆ นเอเ้าับอะไรแ็ๆเป็นล่อสี่เหลี่ยมทรยาว ีานเอามือเาะๆ็รู้ว่า้าในลว
“ให้ายเถอะ!”ีานรวบรวมพลัไว้ที่ฝ่ามือ แล้ว็ผลัล่อสี่เหลี่ยมสุแรให้ออาิน
“โลศพนิ”ล่อสี่เหลี่ยมพ้นออาินไ้รึ่หนึ่ ีาน็รู้ทันทีว่าที่ล่อที่เธอผลัอยู่ือโลศพหินที่มีราไม้อ้นบุปผาเหมัน์พันอยู่
ีานผลัโลศพให้พ้นออาินทั้โลโยใ้แรและพลัที่เธอมี ราไม้อ้นบุปผาเหมัน์พันรอบโลศพทำให้ีาน้อผลัทั้้นไม้และโลศพออมาพร้อมัน แ่เธอ็เปิโลศพไม่ไ้เพราะราไม้พันอยู่
้อเผา้นไม้ทิ้สินะ ถึะเปิโลไ้ ีานเอามือับที่้นไม้แล้ว็้อไปที่้นไม้ทันไนั้นเอไฟ็ิึ้นมาเผา้นบุปผาเหมัน์ แ่เผาโลไม่ไ้เพราะทำมาาหิน ราที่พันโลศพ็่อยถูเผา ไม่นาน้นบุปผาเหมัน์ทั้้น็ลายเป็นเถ้าถ่าน
“ฟาหร”มือเล็ปัเป่าผถ่านที่ิที่ฝาโล็เห็นนามสลัไว้หน้าโลหิน
ฟาหร ือนามออมมารั้นเหรอ หน้าประวัิศาสร์บนสวรร์าหายทำให้ไม่รู้นามออมมาร ีานใ้มือเลื่อนฝาโลศพออ มีไอเย็นเป็นหมอบาๆออาโล
้าในโลศพมีร่าอายหนุ่มที่แ็เป็นหินนอนอยู่ในโลหิน บนหน้าผาอเามีสัลัษ์ออบุปผาเหมัน์สีแึ้นอยู่ลาหน้าฝา
“้าหาอมมารเอแล้ว…เายัหายใ”ีานเอามือไปใล้มูออมมารที่นอนเหมือนำศีลอยู่ในโล
ัวเย็นเียบเลย นาึร่าให่ออาโลอย่าทุลัทุเล ่อนะโอบอร่าให่ออมมารเพื่อให้วามอบอุ่น
เสียหัวอหัวใอมมารเ้นเป็นัหวะ ผสานับเสียอหัวใีาน ทันในั้นเอาที่ปิสนิทออมมารฟาหร็ลืมาื่นึ้น
“อุ่นั”เสียออมมารฟาหรพูึ้น้วยเสียที่แหบแห้
“ท่านื่นแล้วั้นรึ…อม…”ีานพูยัไม่บำอมมารฟาหร็พูแทระ
“้าเป็นใร…แล้วเ้าเป็นใร”อมมารฟาหรผลััวออาอ้อมออีาน แล้วเอามือุมศีรษะเพราะปวศีรษอย่ารุนแร
“ท่านเป็นอะไรรึเปล่า”ีานรีบเ้าไปูอาารอมมารฟาหร แ่มือให่็บีบอเธอแล้วยัวเธอึ้นาลอยเหนือพื้นิน
อมมารำอะไรไม่ไ้ เอาริิ ีานพยายามเอามือออมมารฟาหรออเพราะโนบีบอนแทบหายใไม่ออ
“ท่านะ…่า…เมียั้นรึ”ีานพูะุะั
“อะไรนะ…เ้าเนี๋ยนะเป็นเมีย้าั่ล้าพู ทำไม้าถึไม่เห็นำอะไรไ้”อมมารฟาหรทำหน้าสสัย แ่มือที่บีบอีาน็ยับีบแน่นอยู่
“ท่านพี่…ปล่อย้า ้าเ็บ”ีานพูในลำอ
อมมารฟาหรที่เห็นีานแทบาอาาศหายใาย็ปล่อยนาลน้น้ำเบ้า แล้ว็เอาหน้าเ้ามาใล้ีาน
“ทำไม้าำอะไรไม่ไ้เลย แม้แ่ำนามนเอ็ำไม่ไ้”อมมารฟาหร้อาีานเม็
“เอิ่ม…”ีานพูไม่ออ
“เล่ามา!”อมมารฟาหรใ้เสียรึมะอใส่
“ท่านพ่ออ้าไม่อบท่าน เราสอเลยหนีมาแ่านในที่ห่าไลเพื่อหนีนอพ่อ้าแ่็หนีไม่พ้น ท่านสู้สุัวนหน้าฝา แ่ท่าน็ยัไม่ายพวมันเลยฝัท่านทั้เป็น”ีานี้ไปที่โลศพหิน แล้วน้ำา็ไหลนอออมา มือเล็ับไปที่หน้าอมมารรูปาม ผมำลับปาระับสีแ วามริบ
พล็อเรื่อในละรหลั่าวเย็นะใ้ับอมมารไ้รึเปล่านะ ีานมอหน้าอมมารแล้ว็บีบน้ำาออมาไม่หยุ ่อนะโอบอร่าให่โออมมาร
“หยุร้อเถอะๆ แล้วทำไม้าถึำนามัวเอับนามเ้าไม่ไ้”อมมารเอามือบหลัร่าน้อยเบาๆเพื่อปลอบประโลมให้ร่าน้อยหยุร้อให้
“ื่นมาท่าน็ปวศีรษะไม่ใ้เหรอ ศีรษะท่านอาะแทับหินนวามำเลอะเลือน”ีานเอามือไปับศีรษะออมมารฟาหร แล้ว็บีบน้ำาออมา
“แล้วทำไมัว้าถึไม่มีแผลอะไรเลย”อมมารปาน้ำาที่ไหลอาบแ้มน้อย
“็เพราะระูล้าเป็นหมอ ้าเลยไ้ฝึวิามาบ้า”ีานบไหล่อมมารฟาหร แล้วโอบอเาแน่น
“นามอเ้าและนามอัว้า มีนามว่าอะไรั้นรึ”อมมารฟาหรทำัวไม่ถู
“นามอ้าือีาน ส่วนนามอท่านือฟาหร ท่านพี่ำอะไรไ้ไหมเ้าะ”ีานมอหน้าอมมารฟาหร่อนะรู้สึเ็บที่หน้าอเป็นเพราะเธอใ้พลัไปมานระทบระเทือนที่บาแผลแห่วิา
“เ้าเป็นอะไรไปีาน”อมมารฟาหรรับร่าที่หอบหายใอีานไว้ในอ้อมอ
“้าร่าายไม่่อยแ็แร มีแ่พลัอท่านพี่เพียผู้เียวที่ะ่วยีวิ้าไ้”มือหนึ่็ุมที่อส่วนอีมือหนึ่็บีบไปที่แนออมมารฟาหรแน่น
“้า้อ่วยเ้าอย่าไร”อมมารเอ๋ยถาม้วยสีหน้าวิัวล
“ออาหุบเาเถ้าเถาธุลี่อนเถอะ ปลายทามีนารับใ้นามไป๋อีรออยู่”เสียน้อยพูในลำอ สีหน้าแสถึวามเ็บปว
“ไ้”อมมารอุ้มร่าน้อยไว้ลาอ แล้ว็พาเินออาหุบเาเถ้าธุลี
“อ์…”ไป๋อีที่นั่รอีานออาหุบเาเถ้าธุลี ำลัะเอ๋ยเรียยศอีานามวามเยินอัวเอแ่ับโนีานใ้เวทปิปา
“เ้าือไป๋อีสินะ ้า้อรีบพาีานออาหุบเานี้เพื่อไปรัษา”อมมารอุ้มร่าน้อยึ้นรถม้าแล้วอนาแน่น พร้อมับเ็เหื่อที่ไหลเ็มหน้าผาีานออ
ิามอน่อไป…
ความคิดเห็น