Only Love. ( เพียงรักสองเรา)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter II Let’s me go home.

 

Chapter II… Let’s me go home.

คอนโดมิเนียมหรูกลางกรุง ที่พักของเหล่าผู้มีฐานะมั่งคั่งและเป็นบ้านหลังที่สองของเธอผู้นี้....ลี ฮเยยอง เธอกำลังดื่มด่ำกับกลิ่นหอมและรสชาติของกาแฟดำส่งตรงจากบราซิลพร้อมกับชื่นชมบรรยากาศตอนเช้าๆของตึกรามบ้านช่องในเมืองหลวง โดยไม่รู้ว่าเรื่องยุ่งยากในชีวิตกำลังมาพร้อมกับผู้ที่มาเยือน

“ก๊อก ๆ ๆ!!” เสียงัวเคาะประตุอย่างรีบร้อนทำให้คิ้วสวยต้องขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย

“ใครค้า....?” เสียงใสร้องถาม

“หัวหน้า! เปิดประตูให้หน่อย!” เสียงชายหนุ่มแสนคุ้นเคยตอบรับอย่างเร่งรีบ ร่างบางจึงขยับจากที่ หยิบเสื้อคลุมจากโซฟามาคลุ่มไหล่ไว้อย่างลวกๆ

“ มาแต่เช้าเชียว- -......” พอประตูถูกเปิดออก ฮูจุน...เพื่อนและลูกน้องคนสนิทของเธอก็เบียดร่างเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว จนเธอตกใจเล็กน้อย

“อะไรของแกเนี่ย!” ฮเยยองเอ็ด

“ ช่วยฉันด้วยนะ หัวหน้า!” ฮูจุนจับมือเรียวเขย่า

“เฮ้ย!? ปล่อย!” ฮเยยองสะบัดมือเขาอย่างแรง แต่ฮูจุนกลับรีบคุกเข่าลง แขนโอบรอบสองขาของเธออย่างอ้อนวอน เธอเองก็งงจนจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้ว

“ น่ะ......หัวหน้า ฉันไม่มีที่ไปแล้ว พวกนั้นบุกบ้านฉัน จัดการ บังคับขู่เข็ญจนฉันไม่เหลืออะไรแล้ว....” ฮูจุนอธิบายพรางร้องไห้ครวญครางเหมือนเด็ก

“ โอย....ให้ตายเถอะ แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ หึ?! ฉันบอกแกกี่หนแล้วว่าอย่าเล่นหุ้นสุ่มสี่สุ่มห้า เป็นไงล่ะ..ไม่เคยเชื่อกันบ้างเลย แล้วไปเป็นหนี้เขากี่ล้าน ห๊า!”ฮเยยองสะบัดขาออกจากการเกาะกุมแล้วเดินหนีไปที่ห้องนั่งเล่น

“หัวหน้า.....เงินแค่สิบล้าน หัวหน้ามีให้ฉันยืมอยู่ไม่ใช่เหรอ...” ฮูจุนยังตามตื้อ

“ให้ฉันแบกหน้าไปเอาที่บ้านคุณป้าน่ะเหรอ....ไม่มีทางย่ะ!” เธอสะบัดหน้าหนี เปิดทีวีด้วยรีโมทแล้วคว้าถ้วยกาแฟที่ละไว้มาดื่มต่ออย่างไม่ใส่ใจ

“หัวหน้า.......” ฮูจุนเสียงอ่อยลง แล้วนั่งลงบนโซฟาข้างเธอ ตาเหม่อมองดูทีวีอย่างคนหมดเรียวแรงก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ

“ในเมื่อฉันไม่มีที่ไปแล้ว...ฉันคงต้องพึ่งตัวเอง...ยอมกลับไปหาพวกนั้น ให้พวกนั้นตื้บฉันจนหนำใจ ก่อนจะเอาอวัยวะที่ยังใช้งานได้ของฉันไปขาย...ฉันก็คงจะไม่มีวันได้เจอหัวหน้าอีกแล้วหัวหน้าก็จะเสียลูกนองที่จงรักภักดีสุด...ส่วนพ่อ แม่ฉันก็จะ- - ......”

“ พอ! – ได้! – แล้ว!” ฮเยยองแหวใส่อย่างเหลือทนกับความเจ้าเล่ห์มากลายของเพื่อนตัวดี เธอใช้ตาตวัดหางตาอย่างอารมณ์เสียมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘สมแล้วที่อยู่ด้วยกันมายี่สิบกว่าปีรู้จุดอ่อนจุดแข็งฉันไปหมดเลย เจ้าตัวดี’

“แล้วจะให้ฉันช่วยยังไง......?”ฮเยยองกอดอกพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับฮูจุนที่ยิ้มหน้าระรื่น แล้วเขยิบเข้าไปนวดไหล่นวดแขนให้เธออย่างเอาใจ

“ให้ฉันยืมสิบล้าน”

“ฉันไม่มีอ่ะ...”

“อ้าว....อย่ามาทำเป็นไม่มีเงินได้ไหม...ก็รู้กันอยู่...”

“ฉันไม่มีทางไปเอามาจากคุณป้าเด็ดขาด...แกก็รู้....แล้วอีกอย่างน่ะฉันไม่เอามรดกของพ่อแม่ฉันมาให้ไอ้ผีพนันจอมงี่เง่า โลภมากอย่างแกหรอก”

“โหย....หัวหน้า คนที่บ้านฉันเป็นคนรับใช้ให้บ้านหัวหน้าไม่รู้กี่ปี ถ้าช่วยเพื่อนเก่าแกอย่างฉันนี่ พ่อแม่หัวหน้าไม่ว่าเอาหรอก เชื่อฉันดิ แล้วอีกอย่างน่ะ หัวหน้าไม่ได้มีแค่เงิน ยังมีคอนโดหลังนี้แล้วก็บ้านอีกหลังเบ้อเริ่มเทิ่ม...”

“อะไรน่ะ แกว่าไงน่ะฮูจุน.......บ้านเหรอ - - -...?!”

ชายหญิงคู่หนึ่งแต่งกายด้วยชุดสีดำมิดชิด สวมแว่นกันแดดกำลังยืนด่อมๆมองๆอยู่หน้าอาคารพาณิชย์ที่ดูลึกลับ ชายหนุ่มค่อยๆสอดซองสีขาวใส่ในช่องรับจดหมายหน้าสำนักงาน โดยมีหญิงสาวคอยมองซ้ายมองขวาด้วยเกรงว่าจะมีคนของำนักงานนี้มาเห็นคนทั้งคู่เข้า

สอดจดหมายเสร็จทั้งคู่ก็รีบดิ่งไปขึ้นรถเก๋งยี่ห้อหรูที่จอดไว้แล้วบึ่งเครื่องออกไปอย่างรวดเร็ว

“ จะดีเหรอหัวหน้า เราหนีไปทิ้งไว้แค่สัญญาการชำระเงินตามกำหนดที่พวกมันไม่ยอมรับเนี่ย พวกมันจะยอมเหรอ” ฮูจุนถอดแว่นกันแดดออก พรางบังคับรถ

“ก็เราไม่มีเงินติดตัวเลย จะให้ฉันทำไง คิดได้ก็มีแค่นี้คือ หนีก่อน ยังไงเราก็ต้องปลอดภัยในที่ของเราอยู่แล้ว เชื่อฉันสิ” หญิงสาวว่าพรางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด

“พวกนักเลงน่ะหัวหน้า ไม่มีคำว่าปราณีในหมู่โจรหรอก พวกมันอาจตามฆ่าเรา” ฮูจุนว่าอย่างกังวล

“ฆ่าแกคนเดียวนะสิ แล้วถ้าแกรู้อยู่แล้วว่าพวกนั้นนะเป็นยังไง ทำไมถึงยังสเล่อไปเล่นหุ้นกับพวกมันอีก ห๊า?!” ฮเยยองว่าทั้งผลักหัวเขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ในท่าทางจะเป็นจะตายของเขา

“ โอ๊ย!เจ็บน่ะ!”เขาร้องแล้วทำหน้างอ แต่เฮยยองไม่สนใจกดโทรศัพท์โทรออกแล้วเงียบไปสักพัก

“ คุณป้า นี่ฮเยยองน่ะค่ะ ช่วยให้คนไปทำความสะอาดบ้านริมทะเลให้หนุหน่อยค่ะหนุจะไปอยู่ที่นั่นสักพัก - - - - - - - - - หนูคงจะถึงที่นั่นตอนเย็นๆน่ะค่ะ - - - - - - - - - - - - - ค่ะคุณป้า รักษาสุขภาพด้วยน่ะค่ะ - - - - - - -ค่ะ หนูก็รักคุณป้าค่ะ” พูดจบก็กดวางสายไปแล้วยิ้มหน้าระรื่น

“คุณป้าจะโอนเงินให้ใช้ด้วย”เธอบอกฮูจุน

“ ป้าไม่ว่าอะไรเหรอที่อยู่ๆก็อยากกลับไป”

“ฉันเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลนะ ถึงฉันไม่ใช่ลูก ป้าก็มีฉันเป็นลูก แกก็เห็น ท่านตามใจฉันทุกเรื่องโดยไม่มีข้อแม้ ฉันอยากทำอะไรไม่ทำอะไรก็ได้มาตลอดนี่”

“แน่สิ...หัวหน้าฮเยยองผู้เข้มแข้งที่สุดในปฐพี”

“ถูกต้อง! คิดถึงบ้านที่สุดเลย....เราจากมานานแค่ไหนแล้วน่ะฮูจุน.....”

“สิบเอ็ดปีกว่าแล้ว....ไวเหมือนโกหกเนอะ”

“อืม....เราไม่เคยกลับไปเลย - -.........” พูดถึงตรงนี้เสียงใสเริ่มสั่นเครือ ฮูจุนเองก็รู้ดี ฮเยยองทิ้งความทรงจำทุกอย่างไว้ที่นั่น จากเด็กร่าเริงจอมแก่นกลายเป็นเด็กที่เก็บตัวเพราะได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจ เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่เสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุ กว่าที่ฮเยยองจะเริ่มปรับตัวได้ต้องผ่านเวลาอันแสนเจ็บปวดนานถึงสองปีโดยมีคุณป้าคอยประคบประหงมเป็นอย่างดี เติบโตมาเป็นผู้หญิงแสนเพอร์เฟ็ค มีรูปร่างหน้าตาที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ปรารถนาที่จะเป็น มีเงินเดือนก้อนโตจากการเขียนหนังสือ มีความเป็นอยู่ที่สุขสบาย

หลายคนต่างอิจฉาเธอแต่จะมีใครรู้บ้างว่าการใช้ชีวิตที่ผ่านมานั้นเธอหลีกเลี่ยงกับการกลับมาเกี่ยวข้องกับร่องรอยเดิมๆของพ่อแม่ที่ทิ้งไว้ก่อนตาย บ้านแสนรักที่ต้องห่างเหินกันนานทั้งที่คิดถึงจนแทบขาดใจ

“ come back to home… Hye-yong” ฮูจุนพูดเบาๆส่งความห่วงใยผ่านน้ำเสียง ทำให้ริมฝีปากสวยได้รูปของฮเยยองต้องเผยอยิ้มบางๆรับคำพูดประโลมใจจากเขาแล้วพูดเบาๆตอบกลับ

“ let’s me go home…. Hoo-joon”

บ้านของฮเยยองเป็นบ้านสองชั้นสีขาว....สีขาวแบบสีเม็ดทรายบ้านหลังนี้ตั้งอยู่ริมทะเลอีกฝากหนึ่งของชายหาด จึงค่อนข้าจะอยู่ห่างไกลจากที่อื่นอยู่มาก บ้านหลังใหญ่มีรั้วไม้สีขาวล้อมรอบ แค่มองดูก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความอบอุ่น

ฮเยยองยืนอยู่หน้าบ้าน มองดูบ้านที่เธอคิดถึง น้ำตาเอ่อคลอสองเบ้า ‘พ่อขา...แม่ขา...หนูกลับมาแล้ว’

“มาเถอะ.....” ฮูจุนตบบ่าเธอเบาๆแล้วเดินลากกระเป๋าใบใหญ่เข้าไป

บ้านยังคงเหมือนเดิม อบอุ่น สวยงาม และน่าอยู่.....แต่ที่ต่างออกไปคือ ไม่มีคุณพ่อคุณแม่อีกแล้ว

ฮเยยองค่อยๆย่างก้าวไปบนบันได มือลูบไล้ราวบนไดอย่างคิดถึง เมื่อนานมาแล้วเธอยังวิ่งขึ้นวิ่งลงที่นี่อยู่ทุกวัน

เดินมาถึงหน้าห้องนอนของตัวเอง มือที่สั่นเทาค่อยหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป คนที่คุณป้าส่งมาทำความสะอาดประจำทำงานได้ดีมาก ห้องของเธอยังคงเป็นห้องของเด็กหญิงดังแต่ก่อน รูปภาพทุกอันในห้องนั้นก็ยังอยู่ที่เดิม

“ ฮ้า....ไม่สิฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว....”เธอว่าแล้วปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติไร้รอยเศร้าหมองใดๆแล้วก็เบี่ยงตัวนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ไม่นานฮูจุนก็เดินเข้ามา

“คิดถึงเมื่อก่อนเนอะ” ชายหนุ่มว่าพรางนั่งลงบานเก้าอี้เขียนหนังสือ

“คิดถึง...แต่อากลับคืนมาไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะร่ำไรอยู่กับมัน” ฮเยยองว่าแล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรง

“แกออกไปซื้ออะไรมาทำกินสิ...นี่ก็จะมืดแล้ว” ฮเยยองสั่ง

“คร้าบบบบ...เจ้านาย ผมเองก็เริ่มหิวแล้ว ฉันไปน่ะ” ฮูจุนว่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องฮเยยองเลยทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

“อ้า....สักงีบหน่อยล่ะกัน”

……………………………………….

ขณะที่ฮเยยองกำลังนอนหลับสบาย เสียงกดออดหน้าบ้านก็ทำให้เธอตื่นขึ้นจากฝัน

“ โอย...ใครกันน้า....”ว่าพรางหาววอดๆแล้วลุกจากที่นอน

เมื่อเธอเปิดประตูบ้านก็เจอชายวัยกลางคนไวหนวดเคราจนรก แต่งตัวซอมซ่อยืนรออยู่

“มาหาใครค่ะ..?”เธอถามเสียงหวาดๆ

“คุณรู้จักคุณลี ฮเยยองไหมครับ”เขาตอบอย่างสุภาพ

“ทะ – ทำไมค่ะ?” เธอเริ่มสงสัย คนที่มาตามหาเธอแต่ไม่รู้จักเธอ หรือว่า นี่จะเป็นสายสืบให้พวกนักเลงที่ตามล่าฮูจุน นี่คงสืบจนมาถึงตัวเธอแล้วงั้นสิ แต่ไม่รู้จักหน้า เธอคงต้องใช้โอกาสนี้ทำเป็นไม่รู้จักตัวเองซะเลย

“ผมบอกคุณไม่ได้หรอกครับว่าทำไม...ว่าแต่คุณรู้จักเธอรึเปล่า นี่ครับรูปเธอ” หา!?มีรูปด้วยแล้วทำไมยังไม่รู้จักเธออีก ฮเยยองรีบหยิบรูปจากมือเขา เห็นหน้าตัวเองตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ‘ตอนถ่ายรูปนี้ทำไมฉันต้องทำหน้าสงสัย’ เธอคิด แต่ก็อดขำไม่ได้ จึงยิ้มออกมา

“ฉันไม่รู้จักหรอกค่ะ...”เธอโกหก

“แล้วถ้างั้นคุณรู้จักคุณโอ ฮูจุนไหมครับ” นั่นไง! เห็นมั้ยล่ะมาตามหาตัวเจ้าฮูจุนจริงๆด้วย แล้วนี่จะมีรูปตอนเด็กอีกสักใบไหมล่ะ

“ไม่รู้หรอกค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่”

“ออ...งั้นเหรอครับ แล้วคุณจะช่วยบอกชื่อคุณให้ผมทราบจะได้ไหมครับ”

‘เอาแล้วไง....กำลังคิดจะหาข้อมูลจากฉันสินี่ ดีล่ะ งั้นแกก็จะไม่ได้อะไรเลย’

“ฉันเหรอค่ะ..? ออ ฉันชื่อ - - ชอย อึนโซค่ะ”

“แล้วคุณย้ายมาอยู่กับใครครับ?”

“หา? อ้อ! ฉันมาอยู่กับแฟน เค้าชื่อ - -ชื่อ... ซอ กงซาน” พูดไปก็นึกถึงหน้าดาราในดวงใจไป

“อ้อ..ครับ ขอบคุณมากครับ”

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” เธอโค้งลาให้เขาที่เดินจากไปพรางหยิบสมุดเล่มเล็กขึ้นมาจดอะไรสักอย่าง ฮเยยองคาดว่าเขาคงจดข้อมูลที่เธอบอกมั่วๆเมื่อตะกี้อย่างแน่นอน

ยูโซกำลังง่วนอยู่กับเอกสารบนทำงาน ขณะที่เลขาเขาเคาะประตูขอเข้ามา เมื่ออนุญาต เธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระดาษโน้ตในมือแล้วรายงานต่อเขาด้วยเสียงเป็นการเป็นงาน

“เมื่อกี้สายสืบที่ฉันส่งไปตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้นโทรมารายงานดิฉันว่า...ข้อมูลที่เรามีและที่เขาสืบได้เป็นอันว่าไร้ประโยชน์ค่ะ ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนั้น พอย้ายเข้าไปโซลเธอคงจะขายบ้านแล้วตอนนี้ก็มีคนเข้าไปอาศัยแล้วด้วย เป็นชายหญิงคู่หนึ่งเป็นแฟนกัน ผู้หญิงชื่อ ชอย อึนโซ ส่วนผู้ชายนั้นชื่อ ซอ กงซานค่ะ”เมื่อรายงานจบเธอก็ยืนรอรับคำสั่งต่อไปจากเจ้านาย

“อืม...งั้นผมคงหมดหวัง ว่าแต่ว่าชื่อของสองคนนี้มันฟังดูคุ้นๆยังไงชอบกล”

“อ๋อค่ะ ..รู้สึกว่าชอย อึนโซจะเป็นชื่อนางเอกละครดังแล้ว ซอ กงซาน นะก็เป็นชื่อพระเอกของละครอีกเรื่องดู คนที่เล่นเป็นพระเอกเรื่องหล่อมากเลยน่ะค่ะ”เธอว่าพรางทำหน้าฝันๆ ต่างกับเจ้านายที่ดูเคร่งขรึมกว่าเดิม

“ผมไม่สนหรอกว่าพระเอกนางเอกจากหนังต่างเรื่องจะมาเป็นแฟน แต่ที่ผมสนก็คือเราต้องสืบอีกว่าพวกเขาซื้อบ้านต่อมาจากใคร นั่นแหละเบาะแสที่เรามี คุณไปจัดการต่อเถอะ ผมจะทำงาน” เขาสั่งเสียงขรึมแล้วก้มหน้าทำงานต่อ

เลขาเดินออกมาจากห้องด้วยความหงุดหงิด “โดนประจำเลย! โยมุนน่ะโยมุนหลุดทุกทีเลยสิ แล้วคนอย่างเจ้านายนี่น่ะจะสนดารา เค้าน่ะหล่อจนดาราชิดตกขอบไปเลย คนอะไรไม่รู้ดูดีไปซะทุกเรื่อง...” เธอบ่นอุบอิบแล้วนั่งลงทำงานบนโต๊ะประจำของตัวเอง