ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่8
หญิงสาวทั้งสองต่างจ้องมองกันด้วยความสงสัย ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากของทั้งคู่จนกระทั่ง
"เอ่อ..สิก้าจำฉันได้ไหม" ยูริเอ่ยขึ้น แต่ก็ยังไมมีทีท่าว่าสิก้าจะตอบยูริเลย เธอได้แต่จ้องมองยูริเท่านั้น
"สิก้า สิก้ารอเดี๋ยวนะฉันจะไปตามหมอ" สิ้นสุดคำพูดยูริรีบวิ่งออกไปทันที
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปล่วงสัปดาห์ สิก้าก็ยังมีท่าทีไม่ค่อยไว้ใจยูริ เธอจะพูดกับยูริเฉพาะเวลาที่จะเป็นเท่านั้น แต่ยูริก็เฝ้าดูแลสิก้าอย่างดีไม่ว่าสิก้าจะลุกจะนอน เธอก็จะคอยดูแลอยู่เสมอ
"เราจะไปไหนเหรอคะ" สิก้าถามยูริด้วยท่าทางดีใจที่เธอจะได้ออกจาก รพ.
"กลับบ้านจ่ะ" ยูริตอบพร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน
"บ้านของเราเหรอคะ" หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้
"ใช่สิ ก็เราเป็นแฟนกันนี่ เราก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ" ยูริตอบด้วยท่าทางเรียบเฉยแต่ก็แอบอมยิ้มที่เห็นท่าทางของสิก้า
"ฉันยังไม่ค่อยมั่นใจเลยนะคะ เราเป็นแฟนกันจริงเหรอ แบบว่า.." สิก้าพูดเสียงอ่อยๆ
"นี่เธอยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ ฉันน้อยใจนะเนี่ย" ยูริพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้สิก้า
ทันใดนั้นสิก้ารีบหลบสายตาและรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย แล้วเธอก็พูดต่อว่า
"ที่จริงฉันก็รู้สึกชอบคุณนิดหน่อยเหมือนกันนะ นิดหน่อยจริงๆนะ" เธอย้ำด้วยความหนักแน่น "แต่ว่าบางครั้งฉันก็รูสึกไม่ชอบคุณเอาซะเลย"
"เหรอ" ยูริถาม สิก้าก็รีบพยักหน้ารับด้วยความน่ารัก
ณ บ้านของสิก้า
"ถึงแล้วสิก้า ลืมตาได้เลยนะ" ยูริพูดขึ้น
เมื่อสิก้าลืมตาขึ้น เธอก็เห็นยูริที่ในมือถือดอกไม้ช่อใหญ่ เธอจึงฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
ทันใดนั้นนัยตาของสิก้าพลันเบิกกว้างราวกับตกใจสุดขีด สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความตกใจปนดีใจ แล้วเธอก็รีบเอ่ยขึ้นว่า
"ฉันจำได้แล้วค่ะ คุณเคยทำแบบนี้กับฉัน แต่ว่าเหมือนจะไม่ใช่ที่บ้านหลังนี้นะคะ อืม..เป็นบริษัทอะไรสักอย่างมั้งคะ"
ยูริก็ตกใจเหมือนกันที่สิก้าจำได้ 'ดูท่าเวลาแห่งความสุขคงจะเหลืออีกไม่นานแล้วสินะ' ยูริคิด
"ขอบคุณค่ะยูริ" สิก้าเอ่ยพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ยูริก่อนที่จะจุ๊บลงที่แก้มของยูริเบาๆ แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไปพร้อมกับช่อดอกไม้
ส่วนยูริได้แต่อึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 'ว้าว!!! โชคดีแฮะ ทำไมเธอน่ารักอย่างนี้เนี่ย เอาละอะไรจะเกิดต่อจากนี้ก็ช่าง ขอให้เวลานี้เรามีความสุขก็พอแล้ว' 'น้องสิก้าจ๋าพี่มาแล้วฮึๆๆ' ยูริคิดด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม <อีกละนะไอ้ดำ ตลอดอ่ะ>
"ยูริ ทำไมไม่มีรูปคู่ของเราเลยล่ะ" สิก้าเอ่ยถาม
'นั่นซวยละดำ ตายแน่ๆคราวนี้ จะตอบว่าไงดีเนี่ย คิดสิยูริ คิดสิ ๆๆๆ ปิ๊ง' ยูริคิด
"เอ่อ นั่นสิ หายไปไหนหมดเนี่ย" ยูริตอบ ก่อนจะทำท่าทางค้นหารูป "ตรงนี้ก็เคยมีนี่หน่า ตรงนั้นก็ด้วย แล้วที่หัวเตียงล่ะสิก้ายังมีอยู่รึเปล่า" ยูริเอ่ยถามสิก้าเพื่อกลบเกลื่อน
"เอ..หรือว่าที่เธอโกรธฉันครั้งก่อนแล้วเธอเอามันไปทิ้ง หา! ทำไมเธอทำแบบนี้ล่ะสิก้า" ยูริทำท่าทางเหมือนกำลังโกรธสิก้า
"สิก้าจำไม่ได้นี่คะ สิก้าขอโทษ" สิก้าตอบด้วยเสียงอ่อยๆ พร้อมอาการสำนึกผิด
"งั้นถือว่ายกโทษให้แล้วกันนะ เดี๋ยวเราค่อยถ่ายใหม่ก็ได้ แต่ว่าอย่าเอาไปทิ้งอีกนะสิก้า" ยูริบอกด้วยเสียงแข็งๆ เพื่อแกล้งสิก้า
"จริงนะ ยูริกายโกรธสิก้าแล้วนะ" สิก้าพยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆยูริที่เบือนหน้าหนี
'โถ่ น่ารักขนาดนี้จะทนไม่ไหวละนะน้อง' 'อดทนไว้ยูริ อดทน ต้องท่องไว้ให้ขึ้นใจนะควอนยูริ' ยูริคิด
กริ๊งๆๆ 'โอ้เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิต' "ขอตัวรับโทรศัพท์แปบนึงนะ" ยูริบอกพร้อมกับรีบเดินออกไปจากตรงนั้น
"สิก้าอยู่ไหนน่ะ ได้เวลาทานยาแล้วนะ รีบมาทานเดี๋ยวนี้เลย วางไว้ที่โต๊ะนะเดี่๋ยวยูริจะไปทำกับข้าวก่อน" ยูริตะโกนบอก
"ยูริ สิก้าอยู่นี่ มาหาหน่อยสิ" สิก้าตอบ
"อยู่ไหนล่ะ" ยูริถามแล้วเธอก็เดินตามเสียงสิก้าไป
"ห้องน้ำค่ะ สิก้าอาบน้ำอยู่ แต่ว่าสิก้าลืมผ้าเช็ดตัวน่ะยูริ หยิบให้สิก้าหน่อยจิ" สิก้าขอความช่วยเหลือ
'หา! ห้องน้ำ! อีกละยูริ วันนี้เจอซะหลายดอกเลย อดทนไว้นะ หายใจเข้าลึกๆ' ยูริคิด ก่อนที่เธอจะหยิบผ้าเช็ดตัวใปให้สิก้า
"เอาวางไว้ตรงนี้นะสิก้า" ยูริพูดขึ้นแล้วรีบเดินออกไป
"เอ่อ..สิก้าจำฉันได้ไหม" ยูริเอ่ยขึ้น แต่ก็ยังไมมีทีท่าว่าสิก้าจะตอบยูริเลย เธอได้แต่จ้องมองยูริเท่านั้น
"สิก้า สิก้ารอเดี๋ยวนะฉันจะไปตามหมอ" สิ้นสุดคำพูดยูริรีบวิ่งออกไปทันที
ถึงแม้เวลาจะผ่านไปล่วงสัปดาห์ สิก้าก็ยังมีท่าทีไม่ค่อยไว้ใจยูริ เธอจะพูดกับยูริเฉพาะเวลาที่จะเป็นเท่านั้น แต่ยูริก็เฝ้าดูแลสิก้าอย่างดีไม่ว่าสิก้าจะลุกจะนอน เธอก็จะคอยดูแลอยู่เสมอ
"เราจะไปไหนเหรอคะ" สิก้าถามยูริด้วยท่าทางดีใจที่เธอจะได้ออกจาก รพ.
"กลับบ้านจ่ะ" ยูริตอบพร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน
"บ้านของเราเหรอคะ" หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้
"ใช่สิ ก็เราเป็นแฟนกันนี่ เราก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ" ยูริตอบด้วยท่าทางเรียบเฉยแต่ก็แอบอมยิ้มที่เห็นท่าทางของสิก้า
"ฉันยังไม่ค่อยมั่นใจเลยนะคะ เราเป็นแฟนกันจริงเหรอ แบบว่า.." สิก้าพูดเสียงอ่อยๆ
"นี่เธอยังไม่เชื่อฉันอีกเหรอ ฉันน้อยใจนะเนี่ย" ยูริพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้สิก้า
ทันใดนั้นสิก้ารีบหลบสายตาและรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย แล้วเธอก็พูดต่อว่า
"ที่จริงฉันก็รู้สึกชอบคุณนิดหน่อยเหมือนกันนะ นิดหน่อยจริงๆนะ" เธอย้ำด้วยความหนักแน่น "แต่ว่าบางครั้งฉันก็รูสึกไม่ชอบคุณเอาซะเลย"
"เหรอ" ยูริถาม สิก้าก็รีบพยักหน้ารับด้วยความน่ารัก
ณ บ้านของสิก้า
"ถึงแล้วสิก้า ลืมตาได้เลยนะ" ยูริพูดขึ้น
เมื่อสิก้าลืมตาขึ้น เธอก็เห็นยูริที่ในมือถือดอกไม้ช่อใหญ่ เธอจึงฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
ทันใดนั้นนัยตาของสิก้าพลันเบิกกว้างราวกับตกใจสุดขีด สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความตกใจปนดีใจ แล้วเธอก็รีบเอ่ยขึ้นว่า
"ฉันจำได้แล้วค่ะ คุณเคยทำแบบนี้กับฉัน แต่ว่าเหมือนจะไม่ใช่ที่บ้านหลังนี้นะคะ อืม..เป็นบริษัทอะไรสักอย่างมั้งคะ"
ยูริก็ตกใจเหมือนกันที่สิก้าจำได้ 'ดูท่าเวลาแห่งความสุขคงจะเหลืออีกไม่นานแล้วสินะ' ยูริคิด
"ขอบคุณค่ะยูริ" สิก้าเอ่ยพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ยูริก่อนที่จะจุ๊บลงที่แก้มของยูริเบาๆ แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไปพร้อมกับช่อดอกไม้
ส่วนยูริได้แต่อึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 'ว้าว!!! โชคดีแฮะ ทำไมเธอน่ารักอย่างนี้เนี่ย เอาละอะไรจะเกิดต่อจากนี้ก็ช่าง ขอให้เวลานี้เรามีความสุขก็พอแล้ว' 'น้องสิก้าจ๋าพี่มาแล้วฮึๆๆ' ยูริคิดด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม <อีกละนะไอ้ดำ ตลอดอ่ะ>
"ยูริ ทำไมไม่มีรูปคู่ของเราเลยล่ะ" สิก้าเอ่ยถาม
'นั่นซวยละดำ ตายแน่ๆคราวนี้ จะตอบว่าไงดีเนี่ย คิดสิยูริ คิดสิ ๆๆๆ ปิ๊ง' ยูริคิด
"เอ่อ นั่นสิ หายไปไหนหมดเนี่ย" ยูริตอบ ก่อนจะทำท่าทางค้นหารูป "ตรงนี้ก็เคยมีนี่หน่า ตรงนั้นก็ด้วย แล้วที่หัวเตียงล่ะสิก้ายังมีอยู่รึเปล่า" ยูริเอ่ยถามสิก้าเพื่อกลบเกลื่อน
"เอ..หรือว่าที่เธอโกรธฉันครั้งก่อนแล้วเธอเอามันไปทิ้ง หา! ทำไมเธอทำแบบนี้ล่ะสิก้า" ยูริทำท่าทางเหมือนกำลังโกรธสิก้า
"สิก้าจำไม่ได้นี่คะ สิก้าขอโทษ" สิก้าตอบด้วยเสียงอ่อยๆ พร้อมอาการสำนึกผิด
"งั้นถือว่ายกโทษให้แล้วกันนะ เดี๋ยวเราค่อยถ่ายใหม่ก็ได้ แต่ว่าอย่าเอาไปทิ้งอีกนะสิก้า" ยูริบอกด้วยเสียงแข็งๆ เพื่อแกล้งสิก้า
"จริงนะ ยูริกายโกรธสิก้าแล้วนะ" สิก้าพยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆยูริที่เบือนหน้าหนี
'โถ่ น่ารักขนาดนี้จะทนไม่ไหวละนะน้อง' 'อดทนไว้ยูริ อดทน ต้องท่องไว้ให้ขึ้นใจนะควอนยูริ' ยูริคิด
กริ๊งๆๆ 'โอ้เสียงโทรศัพท์ช่วยชีวิต' "ขอตัวรับโทรศัพท์แปบนึงนะ" ยูริบอกพร้อมกับรีบเดินออกไปจากตรงนั้น
"สิก้าอยู่ไหนน่ะ ได้เวลาทานยาแล้วนะ รีบมาทานเดี๋ยวนี้เลย วางไว้ที่โต๊ะนะเดี่๋ยวยูริจะไปทำกับข้าวก่อน" ยูริตะโกนบอก
"ยูริ สิก้าอยู่นี่ มาหาหน่อยสิ" สิก้าตอบ
"อยู่ไหนล่ะ" ยูริถามแล้วเธอก็เดินตามเสียงสิก้าไป
"ห้องน้ำค่ะ สิก้าอาบน้ำอยู่ แต่ว่าสิก้าลืมผ้าเช็ดตัวน่ะยูริ หยิบให้สิก้าหน่อยจิ" สิก้าขอความช่วยเหลือ
'หา! ห้องน้ำ! อีกละยูริ วันนี้เจอซะหลายดอกเลย อดทนไว้นะ หายใจเข้าลึกๆ' ยูริคิด ก่อนที่เธอจะหยิบผ้าเช็ดตัวใปให้สิก้า
"เอาวางไว้ตรงนี้นะสิก้า" ยูริพูดขึ้นแล้วรีบเดินออกไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น