ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7
วันต่อมา เจสสิก้าตัั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะขอลาออกจากงาน เธอจึงไปที่บริษัทเพื่อจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อย
"คุณเจสสิก้า ได้ยินว่าคุณจะลาออกเหรอ" ยูริถาม
"ค่ะท่านประธาน วันนี้ฉันมาเพื่อยื่่นหนังสือลาออกค่ะ" สิก้าตอบด้วยเสียงแข็งๆ
"ทำไม?" ยูริถาม
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของสิก้า ทั้งสองต่างได้แต่มองตากันเท่านั้น แล้วสิก้าก็หันหลังเดินจากไป แต่ทว่า
"ขอโทษ" ยูริเอ่ยขึ้นอีกครั้ง สิก้าจึงชะงักฝีเท้า
"ขอโทษนะสิก้า ฉันเมา ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าพอจะมีอะไรที่ฉันจะทำเพื่อชดเชยได้..." ยูริรีบพูดแต่
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่คิดมากหรอก ในเมื่อคุณไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะกล่าวโทษอะไรคุณได้" สิก้าพูดแทรก
"สิก้าที่จริงฉัน..." ยูริพยายามจะพูดอีกครั้ง
"ลาก่อนค่ะ ท่านประธาน" สิก้าพูดแทรกอีกครั้ง แล้วเธอก็เดินจากไป ทิ้งให้ยูริจมอยู่กับความเงียบและความเสียใจอีกครั้ง
กริ๊งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันดังอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของมันจะกดรับเลย 'ใครกันเนี่ยรบกวนอยู่ได้' เมื่อสายตาคู่หนึ่งเหลือบไปเห็นเบอร์ของต้นทางหญิงสาวจึงตัดสินใจรับสายในทันทีด้วยท่าทางดีใจ
"สิก้า เธออยู่ที่ไหน ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับเธอ อย่าเพิ่งวางสายนะ" ยูริรึบดูดด้วยความดีใจ
"เอ่อ ขอโทษครับ คุณเป็นญาติของคุณเจสสิก้าใช่ไหมครับ" เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
เมื่อยูริรับสายเสร็จเธอรีบขับรถไปที่ รพ. ทันที่ด้วยท่าทางตื่นตกใจ
"เธอเดินเหม่อลอยจนถูกรถชนครับ"
"เธออาการโคม่าครับ"
"ในมือเธอถือกระดาษแผ่นหนึ่งครับ"
"ผมเห็นเบอร์โทรด่วนลำดับแรกครับ ผมจึงโทรหาคุณ"
"ดูเหมือนเธอจะร้องไห้ด้วยครับ"
ยูรินึกถึงคำพูดของผู้เห็นเหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
'บางทีถ้าฉันไม่.. บางที่ถ้าฉันบอกเธอให้เร็วกว่านี้ บางที่ถ้าฉันรั้งเธอไว้ บางทีถ้า.. บางที..' ตอนนี้ยูริตกอยู่ในภวังค์เธอได้แต่กล่าวโทษตัวเองเท่านั้น
"ในนามของพระผู้เป็นเจ้า ท่านโปรดประทาพรให้แก่คนที่ลูกรักด้วยเถิด" ยูริพูดขึ้น
"ญาติของคุณเจสสิก้าอยู่ไหนครับ"
"ค่ะ อยู่นี่ค่ะ" ยูริรีบตอบ
"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่หมอคงต้องให้เฝ้าดูอาการในห้อง I.C.U. อีก 24 ชั่งโมงนะครับ ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเราก็จะย้ายคนไข้ไปห้องธรรมดาครับ" หมอกล่าว
3 วันต่อมา
"สิก้าเมื่อไหร่เธอจะฟื้น รีบตื่นขึ้นมาด่าฉันสิ จะทำเย็นชากับฉันก็ได้ ตื่นขึ้นมาเถอะนะสิก้า" ยูริพูดกับร่างสิก้าที่นอนแน่นิ่งอยู่อย่างอ่อนโยน
'เอ๋ หรือว่าต้องทำเหมือนสโนไวท์' ยูริคิดด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม<แหม..เวลาอย่างนี้ยังจะทะลึ่งอีกนะไอ้ดำ>
"สิก้าถ้าเธอไม่รีบตื่นขึ้นมาฉันจะจูบเธอละนะ" เมื่อพูดเสร็จยูริก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของสิก้า
ทันใดนั้นหญิงสาวลืมตาขึ้น "ว้าย!!!" เธอร้องด้วยความตกใจพร้อมผลักยูริออกไปอย่างสุดแรงที่มี
"คุณเป็นใคร? จะทำอะไรฉันหา!!!" สิก้าเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางหวาดระแวง
ทั้งสองต่างสบตากันด้วยความสงสัย???
"คุณเจสสิก้า ได้ยินว่าคุณจะลาออกเหรอ" ยูริถาม
"ค่ะท่านประธาน วันนี้ฉันมาเพื่อยื่่นหนังสือลาออกค่ะ" สิก้าตอบด้วยเสียงแข็งๆ
"ทำไม?" ยูริถาม
ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของสิก้า ทั้งสองต่างได้แต่มองตากันเท่านั้น แล้วสิก้าก็หันหลังเดินจากไป แต่ทว่า
"ขอโทษ" ยูริเอ่ยขึ้นอีกครั้ง สิก้าจึงชะงักฝีเท้า
"ขอโทษนะสิก้า ฉันเมา ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้าพอจะมีอะไรที่ฉันจะทำเพื่อชดเชยได้..." ยูริรีบพูดแต่
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่คิดมากหรอก ในเมื่อคุณไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะกล่าวโทษอะไรคุณได้" สิก้าพูดแทรก
"สิก้าที่จริงฉัน..." ยูริพยายามจะพูดอีกครั้ง
"ลาก่อนค่ะ ท่านประธาน" สิก้าพูดแทรกอีกครั้ง แล้วเธอก็เดินจากไป ทิ้งให้ยูริจมอยู่กับความเงียบและความเสียใจอีกครั้ง
กริ๊งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันดังอยู่หลายครั้งแต่ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของมันจะกดรับเลย 'ใครกันเนี่ยรบกวนอยู่ได้' เมื่อสายตาคู่หนึ่งเหลือบไปเห็นเบอร์ของต้นทางหญิงสาวจึงตัดสินใจรับสายในทันทีด้วยท่าทางดีใจ
"สิก้า เธออยู่ที่ไหน ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดกับเธอ อย่าเพิ่งวางสายนะ" ยูริรึบดูดด้วยความดีใจ
"เอ่อ ขอโทษครับ คุณเป็นญาติของคุณเจสสิก้าใช่ไหมครับ" เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
เมื่อยูริรับสายเสร็จเธอรีบขับรถไปที่ รพ. ทันที่ด้วยท่าทางตื่นตกใจ
"เธอเดินเหม่อลอยจนถูกรถชนครับ"
"เธออาการโคม่าครับ"
"ในมือเธอถือกระดาษแผ่นหนึ่งครับ"
"ผมเห็นเบอร์โทรด่วนลำดับแรกครับ ผมจึงโทรหาคุณ"
"ดูเหมือนเธอจะร้องไห้ด้วยครับ"
ยูรินึกถึงคำพูดของผู้เห็นเหตุการณ์ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
'บางทีถ้าฉันไม่.. บางที่ถ้าฉันบอกเธอให้เร็วกว่านี้ บางที่ถ้าฉันรั้งเธอไว้ บางทีถ้า.. บางที..' ตอนนี้ยูริตกอยู่ในภวังค์เธอได้แต่กล่าวโทษตัวเองเท่านั้น
"ในนามของพระผู้เป็นเจ้า ท่านโปรดประทาพรให้แก่คนที่ลูกรักด้วยเถิด" ยูริพูดขึ้น
"ญาติของคุณเจสสิก้าอยู่ไหนครับ"
"ค่ะ อยู่นี่ค่ะ" ยูริรีบตอบ
"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่หมอคงต้องให้เฝ้าดูอาการในห้อง I.C.U. อีก 24 ชั่งโมงนะครับ ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเราก็จะย้ายคนไข้ไปห้องธรรมดาครับ" หมอกล่าว
3 วันต่อมา
"สิก้าเมื่อไหร่เธอจะฟื้น รีบตื่นขึ้นมาด่าฉันสิ จะทำเย็นชากับฉันก็ได้ ตื่นขึ้นมาเถอะนะสิก้า" ยูริพูดกับร่างสิก้าที่นอนแน่นิ่งอยู่อย่างอ่อนโยน
'เอ๋ หรือว่าต้องทำเหมือนสโนไวท์' ยูริคิดด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม<แหม..เวลาอย่างนี้ยังจะทะลึ่งอีกนะไอ้ดำ>
"สิก้าถ้าเธอไม่รีบตื่นขึ้นมาฉันจะจูบเธอละนะ" เมื่อพูดเสร็จยูริก้มหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าของสิก้า
ทันใดนั้นหญิงสาวลืมตาขึ้น "ว้าย!!!" เธอร้องด้วยความตกใจพร้อมผลักยูริออกไปอย่างสุดแรงที่มี
"คุณเป็นใคร? จะทำอะไรฉันหา!!!" สิก้าเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางหวาดระแวง
ทั้งสองต่างสบตากันด้วยความสงสัย???
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น