ยังไม่มี...

ลำดับตอนที่ #1 : พูดเเล้วผิดสัญญามอร์โกธร...

   เรื่องราวที่ใครก็ไม่เข้าใจขนาดผมเองยังไม่เข้าใจเลย เป็นเจ้าของเรื่องแท้ๆ แต่สิ่งที่ผมรู้มีสิ่งหนึ่งครับ ชาตินี้ชาติไหนอย่างให้ผมต้องเจอมันอีกเป็นพอ….

    เป็นคนที่แย่มาก เป็นคนที่ผมไม่มีวันที่จะพยายามเข้าใจมัน เป็นคนที่ผมโคตรเบื่อขี้หน้า เป็นคนที่ผมไม่อยากจะเจอ เป็นคนที่ผมไม่อยากพูดด้วย เป็นคนที่….

“นินทราใคร” รู้แม้กระทั้งความคิดผม

“เปล่า” ผมตักข้าวเข้าปาก เสมองไปหาสาวที่นั่งโต๊ะข้างๆ คนหรือนางฟ้าครับนั้น โดนใจมอร์สุดๆ!

“แล้วนั้นมองไร” ตากู กูจะมองอะไรมันก็เรื่องของกูดิ

“รีบๆกิน” บ้างครั้งผมยังสงสัยว่าไอ้ที่นั่งอยู่ตรงหน้ามันเป็นพ่อผมหรือเปล่า อยากให้ผมทำอะไรมันก็สั่ง ถามจริงมันเก็บกด ที่บ้านไม่รักหรือเปล่า

 ไอ้เนี้ยมันชื่อ ปอ แมลงปอ นะครับ แต่มันบอกว่าไม่ชอบให้ใครเรียกแมลงปอ ผมไม่รู้เหตุผลของมันจริงๆหรอกนะ แค่ชื่อปอผมยังไม่อยากจะเรียกแล้วแมลงปอมันจะเคยหลุดออกจากปากผมไหมละครับ

   เราเจอกันได้ไง?

เป็นคำถามที่ผมเองก็งงอยู่เหมือนกันครับ เจอมันได้ไงวะ นั้นดิผมเจอมันยังไงวะ ช่างมันเหอะถ้าพวกคุณมีเวลาว่างๆก็ลองไปถามไอ้ปอดูแล้วกัน

   ทำไมไม่ชอบ แมลงปอ?

ฮ่าๆๆๆๆ ข้อนี้ตอบได้ง่ายมาครับ เพราะผมเกรียดขี้หน้ามันไง คนเกรียดจะให้ชอบได้ไงละครับ จริงปะ?

แต่ก็มีบ้างเวลาที่เราจะญาติดีกันก็เวลาพ่อแม่ของบ้านผมกับบ้านมันมาเจอกันนั้นละ เราจะกลายเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่แสนจะดีต่อกันฉิบหาย!

พ่อผมกับไอ้ปอเป็นเพื่อนกันครับ และใช่ครับไอ้ปออายุมากกว่าผม แต่ผมไม่เรียกมันพี่หรอกนะ ไม่ได้นับถือมันสะหน่อย

“พี่มีงานที่ไร่ มอร์จะไปด้วยไหม”ผมเงยหน้ามองไอ้คนที่เกิดมาสูงกว่าผมแบบสูงฉิบหาย

“ไปดิ พ่อให้มาดูงาน เกิดพ่อกูรู้ด่ากูตาย”

“เมื่อไหร่จะพูดดีๆ” สายตาดุๆถูกส่งมาหาผม ถามว่ากลัวไหม ไม่!

“รอให้โลกแตกก่อน มึงรอได้ปะละ” ผมชิงเดินนำขึ้นรถไปเลยไม่รอให้มันได้ทำหน้าดุๆนั้นใส่ผมหรอก มันอะชอบทำหน้าดุๆ เก๊กๆ คิดว่าหล่อไงวะ!

 แต่มันดันหล่อนี้ไง ทำผมเจ็บใจเล็กๆ

“ปิดเทอมหกเดือน จะย้ายมาอยู่นี้เลยหรือเปล่า” ไอ้ปอมันพูดอะไร ผมไม่ได้ยิน เพลงนี้เพาะดีนะครับ ผมชอบๆ

“ฉันโคจรตามจักรวาลกว้างไกล ท่องเที่ยวไปโดดเดี่ยวกับความเหงาใจ

แล้วก็เจอ

เธอผู้เป็นดวงดาวสดใส วันหมุนไป ใจก็ดึงฉุดเราให้ใกล้กัน

ทุกนาทีที่ฉันมีเธอใจของฉันพบความสุข ทุกเวลาที่เราใกล้กัน

สิ่งไหนก็ไม่สำคัญ เท่าฉันกับเธอ

ฉันโคจรตามจักรวาลกว้างไกล ฉันมีเธอคอยจับมือเธอไปด้วยกัน”

   ผมเลือกที่จะเร่งเสียงเพลงให้มันดังขึ้น ไม่สนใจคนที่นั่งขับรถให้ผมนั่งอยู่ ทำไมต้องตอบมันด้วยผมนะไม่ชอบให้ไอ้ปอมันถามอะไรทั้งนั้นแหละ น่ารำคาญ!

“มอร์ พี่ถามเบาเสียงเพลงหน่อย” ไม่รู้ ไม่ชี้ ไม่ได้ยินมีไรปะละ

“ได้พบเจอ เธอผู้เป็นดวงดาวสดใส หนทางไกล ฉันไม่เคยหวั่นใจถ้าไปพร้อมเธอ

ทุกนาทีที่ฉันมีเธอใจของฉันพบความสุข ทุกเวลาที่เราใกล้กัน สิ่งไหนก็ไม่สำคัญ เท่าฉันกับเธอ

โว โว้…เฮ้ย!”

ผมหันหน้าไปมองต้นต่อคนที่ปิดเพลงผมทันที ทำไมต้องปิดด้วยผมฟังอยู่ไม่เห็นหรือไง! ต้องการจะประกาศสงครามกับผมใช่ไหม! ต่างคนต่างอยู่มันยากมากหรือไงเหล่า!!

“กูฟังอยู่” ผมกำลังจะเอื้อมมือไปกดเปิดเพลงใหม่

“แต่พี่พูดอยู่มอร์ พี่ถามมอร์ก็แค่ตอบเอง”

“ไม่อยากตอบ เรื่องนั้นพ่อก็น่าจะบอกมึงแล้วนิ” มากเรื่องจริงๆไม่ฟังก็ไม่ฟัง! อยากให้ตอบมากใช่ไหม! อยากถามมากใช่ไหม!

“อยากถามอะไรอีกไหม กูจะได้ตอบทีเดียว” ไอ้ปอนั้นมองหน้าผมนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองถนนต่อ

“เมื่อไรจะทำตัวดีๆ”

“ก็บอกว่าโลกแตกเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ!” ผมตะโกนใส่หูมันไปเต็มๆ อย่างถามนักจะตอบให้ชัดแจ่วแววเลย!

“อืม…แล้วจะย้ายมาอยู่นี้เลยไหม”

“คุณลุงเตรียมห้องแถมกูยังขนของมาล้วงหน้าแล้วโว้ย!” ไม่รู้อะไรเลยหรือไง ผมส่งข้าวของมาก่อนตั้งหลายอาทิตย์

“ถึงว่าเอาเป้มาใบเดียว ขอโทษนะพี่ไม่รู้”

“เออ  เฮ้ย! แวะๆๆๆ” ผมเขย่าแขนของคนข้างๆให้หยุด หน้าร้านเค้กร้านเล็กๆ

ทันทีที่รถจอดผมก็รีบวิ่งเข้าร้านไปเลย ร้านนี้ตกแต่งหน้าน่ารักมากเลยละครับ คนเยอะด้วยสงสัยจะอร่อยมากแน่ๆ แถมเค้กยังเยอะด้วย เต็มตู้ไปหมดเลย อันนี้น่ากินสุดๆ

“จะรับชิ้นไหนบอกเลยนะค่ะ” พนักงานสาวยิ้มมาให้ผมนิดๆ ถึงเธอจะน่ารักแค่ไหนแต่ตอนนี้ในสายตายของผมมันคงจะมีแต่น้องเค้กที่รอค่อยให้ผมได้เสวย

“เอาอันนี้ครับ อันนี้ อันนี้ อันนั้นด้วยครับ อันข้างในนั้นด้วยครับ อันนั้นๆๆ” ผมยืนเอาคางวางไว้บนตู้กระจกมองดูเค้กมากมายที่ถูกเอาใส่กล่องนั้น

“พี่สาวเร็วสิครับ ผมอยากจะกินเร็วๆนะครับ” ผมพูดพรางส่งยิ้มกว้างให้พี่สาวน่ารักคนนั้นไป เธอยิ้มตอบก่อนจะถือถุงเค้กถุงใหญ่นั้นมาให้ผม ผมรีบรับเลยทีเดียว

“หกร้อยเก้าสิบบาทค่ะ” ผมยิ้มรับก่อนจะหันไปหาคนตัวสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“จ่ายให้หน่อยนะฮะ”ผมบอกพี่ปอไปก่อนจะรีบวิ่งไปรอที่รถ แกะกล่องเค้กอันแรกมากินรอคนตัวสูงที่เดินตามทีหลังนั้น

เค้กมันชิ้นเล็กพวกคุณว่าเหมือนผมไหม กินเเปปเดียวก็หมดชิ้นหนึ่งแล้วอะ แต่มันอร่อยมากๆเลย ส่งสัยจะต้องแวะมาบ่อยๆ

“ชอบกินเค้กเหรอครับ”

“ฮ่ะ”

“วันหลังเดียวพี่พามาอีกแล้วกัน”

“พูดแล้วนะ ผิดสัญญามอร์โกธร!” ผมก้มหน้าก้มตากินเค้กที่เหลืออย่างไม่รีรอ อร่อย อร่อย อร่อย อร่อย อร่อย อร่อย อร่อย อร่อย