14 กุมพาพันธ์

ข้อมูลเบื้องต้น

" เพรช เพรช! เพรชโว้ย!!! "

" ฮะๆ อะไร? "

ผู้ที่ถูกเรียกหันมาถามน่าตาตื่นเพราะตกใจ

" มึงเหม่อดูอะไรวะ? "

" ปะป่าวๆไม่มีอะไร!!! "

เสียงตื่นตระหนกกับอาการโบกไม้โบกมือพัลวัลอย่างนั้น จะทำให้ผู้ถามเชื่อได้ไง

" มึงน่าไปฝึกการโกหกมาใหม่นะเว้ยเพรช! "

" คะ...ใครเค้าโกหกมึง "

สายตาลุกลี้ลุกลน จนคนถามต้องขำกับท่าทางแสนตลกของเพื่อนตนเอง

" มึงไม่เหมาะกับตำแหน่งเดือนขณะเลยจริงๆ ฮ่าๆ "

" เรื่องของข้าหน่า... "

แล้วหนุ่มนามว่าเพรชก็หันไปมองณ.จุดเดิมต่อ สิ่งที่ตรึงเขาไว้ตอนนี้คือชายหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าหวานเหมือนหญิงสาวจนแทบแยกไม่ออกด้วยซ้ำ หากแต่ร่างกายก็เป็นชายหนุ่มที่รูปร่างดีสมวัยแต่ดูจะเตี้ยไปซักหน่อย ผิวขาวผ่องแลดูสะอาดตา ช่างดูมีออร่ามากในสายตาของเพรช

" เค้าชื่อเพทาย อยู่คณะเราปีหนึ่ง แต่มาเข้าเรียนที่คณะช้ากว่ากำหนดทำให้ไม่ได้เจอช่วงรับน้องและเป็นน้องรหัสของไอดาว แฟนเก่าเอ็ง เห็นหน้าหวานๆอย่างนั้น...มันแมนทั้งดุ้นนะเว้ย!! "

" หะ...เพทายหรอ อ้อ...... "

เพรชมีอาการหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่โดนเพื่อนตัวดีรู้ทัน

' ชื่อเป็นอัญมณีเหมือนเราเลย '

เพรชคิดในใจ เพราะไม่รู้ทำไมเค้าถึงรู้สึกชอบ อ่ะ?ไม่สิ..ตกหลุมรักเลยต่างหาก เดี๋ยวนะ?!!! ตกหลุมรักผู้ชายหรอเนี่ยเรา?!! บ้าหน่า.... แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ความรักไม่มีขอบเขตอยู่แล้ว....

ด้วยความที่มัวแต่คิดนั้นคิดนี่จนในหัวตีกันรุนแรง เพื่อนตัวดีของเพรชก็มุ่งตรงไปยังกลุ่มของเพทายที่พวกเค้ากำลังคุยกันอยู่ จนเพรชมองตามจนเอ๋อ 'รู้จักกันหรอนั่น?' เค้าไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะได้รู้จักกับเพทายไปอย่างแน่นอน เค้าจึงรีบตามไปสมทบกับเพื่อนทันที

" ดีครับ... "

" อ่าว...? พี่โยสวัสดีฮะ "

เด็กๆในกลุ่มต่างยกมือไหว้ 'โย' เพื่อนสนิทของเพรชทันที เพรชพอมายืนอยู่ใกล้ๆกับเพทายก็รู้สึกประหม่า ติดเขินอยู่ไม่น้อย

" นี่เพรชเพื่อนพี่เอง.... "

" อ่อ ผมรู้จักอยู่ฮะเค้าเป็นเดือนคณะตั้งแต่ปีหนึ่ง สุดยอดมากเลยครับพี่ "

เด็กหนุ่มในกลุ่มพูดขึ้น ซึ่งเพทายก็มองแบบ 'ไม่น่าเชื่อ' เพรชจึงส่งยิ้มกลับไปให้ แต่เพทายก็แค่ยิ้ยเจื่อนๆตอบ เพราะแอบหมั่นใส้รุ่นพี่ซะงั้น

" น้องก็ชมพี่เกินไป พี่ไม่ได้สุดยอดขนาดนั้นหรอกครับ "

" พี่อะ...ถ่อมตัว "

เพรชหัวเราะแหะๆ แล้วหันไปสนใจเพทายต่อ เค้าแทบไม่คุยไม่อะไรกับใครเลย เอาแต่มองเพทายอยู่ตลอด

ผมอดใจที่จะไม่มองไม่ได้จริงๆ ไม่รู้ว่าพระเจ้าองค์ไหนเป็นคนรังสรรณ์เพทายขึ้นมา ช่างเหมือนปติมากรรมที่เลอค่ากว่าจะหาสิ่งใดมาเปรียบ จนผมอยากครอบครองดวงใจที่ล่ำค่านั้นเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะดูยังไง เค้าก็เชิดแลดูสูงส่งและเป็นการยากที่จะยอมให้ชายใดได้เด็ดดอม แต่ต่อให้ยากเพียงไร...ผมจะไม่ยอมท้อถอย ผมจะต้องครองหัวใจดวงนี้นรองเขาให้ได้.....ต้องคว้ามาให้ได้ด้วยรักที่ผมมี!

เพิ่งหัดแต่ง....ลองอ่านกันดูน้า

เนื้อเรื่อง

ผมเดินคุยกับโยเพื่อนสนิทและเอลเพื่อนอีกคนของผม ระหว่างเดินไปหาอะไรทานกันเพราะนี่มันเที่ยงแล้วล่ะครับ

บอกตามตรง...ผมยังอยู่มนภวังค์อยู่เลย ยังตรึงอยู่น้องเพทายไม่หายจนวันนี้ผมเรียนแทบไม่รู้เรื่องเลย

" อ่าว...นั่นดาวนี่ "

" แล้วผู้ชายหน้าหวานที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั่นใครล่ะวะ? "

" เพทาย.... "

ผมหลุดเรียกชื่อชายหนุ่มคนนั้นเบาๆ ผมรีบเดินเข้าไปหาเพทาย...เอ้ยๆ ดาวสิดาวทันที แหะๆจุดประสงค์ก็เพทายอยู่ดีอะแหละ

" ดี... "

" อ่าวดีจะเพรช "

" ไม่รอพวกข้าเลยนะมึง "

โยและเอลเดินตามมาสมทบพลางเอ็ดผมน้อยๆที่เดินทิ้งพวกมัน 

" กินอะไรดีวะ? "

" นั่นดิ.... "

โยและเอลถามกันไปมา แต่ผมไม่ค่อยสนอะ รีบนั่งข้างๆเพทายทันที นั่งกั้นกลางระหว่างสองคนนั้นแหละ

" เอ็งจะกินอะไรเพรช "

" พวกเอ็งกินอะไร ข้าก็กินอันนั้นอะ "

" อืมๆ ให้พวกข้าไปซื้อว่างั้น! "

" นะ.... "

ผมหันไปอ้อนพวกมัน ก็อยากอยู่ใกล้ๆเพทายอะ เลยไม่อยากไปไหน

" ว่าแต่มากินข้าวกันสองต่อสองยังงี้มีอะไรแน่ๆเลย "

ผมถามแหย่ดาว เพราะอยากรู้ความสัมพันของสองคนนี้ แล้วไม่ต้องกลัวดาวโกหกเลย เพราะเธอเนี่ยไม่เคยโกหกและไม่ชอบคนโกหกด้วย

" อ้อ...เปล่าหรอก "

" แล้ว.... "

" แกจำรายงานที่พวกปีหนึ่งต้องทำทุกรุ่นได้ไหม ของอาจารย์วิภาอะ "

" อ้อ...โปรเจคอณุรักษ์ภาษาอะนะ "

" นั่นแหละๆ เดี๋ยวนี้มันเป็นโปรเจคเดี่ยวแล้ว ไม่ได้ให้ทำเป็นกลุ่ม เพทายเบยมาให้ช่วยเพราะไม่เข้าใจน่ะ "

" อ้อ....... "

" ไม่ต้องห่วง ผมไม่ยุ่งกับแฟนรุ่นพี่หรอกฮะ! "

ผมและดาวหันไปมองเพทายที่พูดออกมา เค้าก็แค่ยักไหล่และยิ้มนิดๆตอบมา หูยยยย แค่ยิ้มๆนิดๆนะเล่นเอาผมแทบละลายกลายเป็นไอน้ำ พุ่งขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศและกลายเป็นเมฆก่อนจะเป็นเมฆก่อนที่จะตกลงมากลายเป็นฝน [เกี่ยวไหม?] 

แล้วข้าวมันไก่พิเศษก็ถูกเสิฟมาที่หน้าผม พร้อมกับน้ำส้มคั้น? ผมไม่ชอบน้ำอัดลมครับ เลยกินแต่น้ำผลไม้มาตลอด

" หน้าเอ็งนี่เหมือนจะแดกน้องเค้าอยู่แล้ว! "

เพทายมองไปที่โยทันที สายตาน้องเค้างี้วิ๊งๆเลยอะ ไม่ใช่ๆเค้ามองแบบว่า 'พี่พูดอะไรของพี่' ยังงี้เลย 

" มันก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละครับ ก็เพทายน่าหวานขนาดนี้ "

ผมตอบแทนไอ้โยที่มันหันไปสนข้าวมันไก่พิเศษหนังเรียบร้อยแล้วล่ะ ปล่อยที่รักผมมองอย่างงงงวยแบบไม่ได้คำตอบ เรียกที่รักและ แฮ่ๆ

" ถึงผมจะหน้าหวาน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นนะครับ!! "

" พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นซักหน่อย "

ผมรีบแก้ตัว ไม่ๆอธิบายให้น้องเค้าฟัง เพราะไม่ได้หมายความอย่างนั้นนี่นา

" เพทาย...เราอย่าไปถือพี่ๆเค้าเลยหน่า เห็นเราหน้าหวานเค้าคงอยากแหย่เล่น "

ดาวอธิบายแทนผม คำอธิบายของดาวทำให้เพทายเงียบไปแต่ก็ยังมุ่ยหน้าเคืองอยู่ โอ้ย...ละลายกลายเป็นไออีกรอบ อะไรน้องจะน่ารักปานนี้ 

ผมนั่งกินข้าวช้าๆขณะที่สองคนนั้นกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็กินช้าเพราะมองเพทายนี่แหละ มองดูเค้าทำนั่นนี่และพูดคุยกับดาวเรื่องโปรเจค ผมหลงไกลเค้าไปหมดเลยล่ะ ทั้งน้ำเสียงแววตาท่าทาง มองเค้าทำหน้าเครียดๆ ยิ่มหวาน ย่นหน้าเพราะไม่เข้าใจ หนักใจ โอ้ยๆ อะไรๆก็น่าดูไปหมดเลย!!! 

 

 

" แกคงไม่ได้คิดอะไรกับน้องเค้านะเพรช? "

ผมมองหน้าดาว เจ้าของคำถามทันที เธอเป็นคนรักเก่าของผม และเราเลิกกันเพราะเค้ามีคนใหม่ ผมน่ะเสียใจอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

" ไม่รู้...คิดไปแล้ว "

ผมโกหกไม่เก่งครับ ฝืนโกหกไปก็โดนจับได้อยู่ดี สู้พูดตรงๆเลยดีกว่า

" เฮ้ยๆ แกหันเหไปชอบผู้ชายเนี่ยนะ!! ตายความผิดฉันแน่ๆเลย!! "

แล้วก็หน้าหมอบกับโต๊ะเหมือนตัวเองเป็นผิด ผมเลยลูบหัวเธอเบาๆ

" ไม่เกี่ยวกันเลยดาว เพรชไม่ได้เป็นอย่างนี้เพราะดาวซักหน่อย แต่การที่เพรชชอบเพทายเนี่ยมันเกิดขึ้นเอง เพรชไม่รู้จริงๆว่าเกิดขึ้นได้ไง "

" ก็เพราะดาวไง ดาวหักอกเพรช เพรชเลยเบี่ยงเบนทางเพศ "

ผมขำกับท่าทางน่ารักของดาว ที่เวลาเค้าโทษตัวเองทีไร จะดูหงุ๊หงิ๊งตลอดเลย

" เบี่ยงเบนทางเพศมันดูแรงจังนะดาว "

" ก็มันจริงนี่!! เค้าทำเพรชเบี่ยงเบน!! "

" ดาว....ความรักมันไม่มีเส้นแบ่งหรอกนะ มันอิสระจะตายไป เพียงแต่ธรรมชาติเราต้องสืบพันธุ์ต่อไปก็เท่านั้น หญิงชายถึงต้องคู่กัน "

" แกอย่ามาวิชาการ! "

" ฮ่าๆๆๆ! "

ผมหัวเราะร่วนกับท่าทางของดาว เธอก็ตีแขนผมเบาๆก่อนจะซบลงที่ไหล่ ผมคิดว่าเธอเคยชินครับ กับการที่อ้อนและซบไหล่ผมเป็นประจำ

" ดาวช่วยเพรชเอาไหม? "

" ไม่ดีกว่าดาว เพรชรู้ว่ายากและเปอร์เซ็นเป็นไปได้น้อยมาก แต่เพรชอยากได้มาครองด้วยความสามารถของเพรชเอง "

" เหมือนที่เพรชเคยซื้อใจดาวมาได้น่ะหรอ "

" ใช่ เหมือนที่เพรชเคยครอบครอบหัวใจดาวไง แม้มันจะผ่านไปแล้ว แต่เพรชก็ไม่เสียใจนะ เพราะเพรชทำดีที่สุดด้วยความสามารถทั้งหมดของเพรชแล้ว "

" นี่ดาวกลับมาหาเพรชทันไหมเนี่ย ฮี่ๆ "

ผมยิ้มตอบดาวที่ส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารัก แล้วเธอก็ซบไหล่ผมต่อไป เธอคงจะนอนกลางวันเหมือนเช่นเคย
----------------------------------------

" บ้าหรือเปล่ามาชอบเราเนี่บนะ!! ตลกหน่า...! "

ผมสบถพรืดออกมาเพราะดันไปได้ยินรุ่นพี่เพรชแล้วพี่ดาวคุยกันเนี่ยสิ กะดูพวกเค้าสวีทกัน ดันมาเจอเค้าคุยเรื่องผมซะงั้น!! ผมไม่ใช่เกย์นะเว้ย!! คิดว่าจะจีบผมเร้อะฝันไปเถอะไอ้รุ่นพี่วิปริต อ๊าก..!!! ไม่น่าชอบมองหน้าผมจัง! ผมเจอเรื่องอย่างนี้มาเยอะฮะ ชอบโดนเกย์มาจีบตลอดเพราะแม่งคิดว่าผมเป็น... อยากจะบ้าตาย พระเจ้าองค์ไหนสร้างผมมาวะเนี่ย ช่วงนั้นเนี่ยพระองค์สับสนอยู่หรือเปล่าแบบหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เธอสวยมาก แล้วลืมไปว่าผมเป็นผู้ชายเลยเผลอปั้นแต่งผมซะเหมือนผู้หญิงเชียง แต่ดีที่ท่านน่าจะพอนึกเรื่องเพศผมขึ้นมาได้ ไม่งั้นคงได้อ้อนแอ้นกว่านี้แน่ๆ นี่เข้าฟิตเนตทุกวันล่ะนะเนี่ย.....!

ให้ตายเหอะ!!!

 

 

" อ่าว...เพทายยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ? "

ผมหันไปมอง...พี่เพรช!นี่เอง 

" ครับ... "

ไม่อยากตอบเลยอะ ก็ดันรู้ว่าเค้าชอบผม ผมก็มองหน้าเค้าไม่ติดแล้วล่ะ แล้วพี่เพรชเค้าก็มองหน้าผมแปลกๆ 

" อะไรครับพี่? "

ง่ะ!ปากไวไปหน่อย ว่าจะไม่พูดไม่คุยไม่ถามพี่เค้านะเนี่ย!!

" เปล่าๆ พี่คิดว่าพี่คงกวนเพทายแน่ๆเลย งั้นพี่ขอตัวนะ "

พี่เพรชว่ายิ้มๆแล้วเดินจากไป อะไรของเค้านะ! หรือว่าเราแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อย? แต่ดีแล้วล่ะเค้าจะได้ไม่มายุ่งกับผมอีก เฮ้อ..คิดแต่จะจีบเห็นผมเป็นของแปลกหรือไงนะ!!!

" เพทายเห็นเพรชไหมจ้ะ? "

" ไปไหนแล้วไม่รู้ครับ พี่ดาวมีอะไรหรือเปล่า? "

" อ้อเปล่าจ้ะ ว่าจะชวนเพรชไปดื่มกับเพื่อนๆน่ะ เพทายไปไหม? "

" กับเพื่อนพี่ๆผมไม่เอาดีกว่า... "

" เพื่อนๆเราก็ไปนะ แต่น่าจะไปกับโยเค้าน่ะ "

" จริงหรอฮะ! "

" จ้ะ "

" งั้นไปครับ...อยากเที่ยวๆ "

ผมยิ้มร่าเลยล่ะครับ ผมชอบเที่ยวน่ะ อีกอย่างตั้งเข้าเรียนมหาลัยเนี่ยเรื่องเที่ยวนี่แทบไม่ได้ไปเลยล่ะครับ เอาแต่อ่านหนังสือ ทำรายงานกองโต เซ็งจะตายอยู่ล่ะ 

ผมรีบเก็บของนั่นนี่แล้วรีบตามพี่ดาวไปที่ผับ ผับที่นี่อายุไม่ถึงก็เข้าได้ เจ๋งป่ะล่ะ! ผมมองดูพี่ดาวที่เดินนำเข้าไปทักทายเพื่อนๆของเค้า เดี๋ยวต้องเจอพี่เพรชอีกแน่เลย ก็พี่โยกับพี่เอลอยู่นี่

" เพรชอะ? "

" มันไม่มา!! "

" อ่าว...บอกกับดาวตอนแรกว่าจะมานี่ "

" มันบอกไม่แน่! "

" เออๆ "

ผมเดินเข้าไปหาเพื่อนๆที่ดูจะสนุกสนานกับการเหล่หญิงและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากสีตรงหน้า 

" ดื่มเป็นตุ๊ดเลยพวกมึง "

ผมแซวเพื่อนๆผมครับ ก็มันดื่มค๊อกเทลที่เป็นเครื่องดื่มของผู้หญิงน่ะสิ

" ทำมาเป็นว่ากู... "

" นั่นดิ หน้าหวานๆอย่างมึงจะได้เท่าไหร่กันเชียวเพทาย "

" อย่าท้า...ขอเตกีร่าช๊อตหนึ่งครับ "

ผมหันไปสั่งบ๊อยที่ยืนประจำโต๊ะ เล่นเอาพวกพี่ดาวพี่โยพี่เอลมองผมเป็นตาเดียวเลย แต่ไอเพื่อนผมมันคงงงครับ

" ไม่แรงไปหน่อยเพทาย "

พี่ดาวถามอย่างเป็นห่วง

" มันคืออะไรหรอ เตกีร่าเนี่ยไม่เคยได้ยิน "

" ก็ว๊อดก้านั่นแหละเหมือนๆกัน ต่างกันที่ดีกรี "

พี่โยตอบแทนผม ซึ่งผมเอื้อมมือไปรับเตกีร่าจากพนักงานมากระกดรวดเดียวหมด ช๊อตเล็กๆอย่างนี้เค้าไม่จิบกันหรอกครับ

" คอทองแดงหรือไงถึงกล้าดื่มอย่างนั่นน่ะ "

พี่เอลถามผมโดยที่มือเค้ามีขวดเบีร์ยอยู่ 

" ก็ไม่เท่าไหร่ครับ ถึงผมดื่มของแรงแต่ผมไม่ดื่มเยอะครับ เกลียดตอนแฮงค์ "

" ฮ่าๆๆๆ มีอย่างนี้ด้วยหรอวะ! "

พี่โยกับพี่เอลขำผม ตลกตรงไหนกัน ผมไม่ดื่มเยอะเพราะเกลียดตอนแฮงค์เนี่ยตลกเร้อะ!!!

" หรือพวกพี่ชอบตอนแฮงค์ล่ะ? "

" อ่า..ไม่อะ!!! "

ส่ายหน้ากันรัวๆเลยโถ่ทำมาว่าผม ผมลุกไปเต้นกับเพื่อนๆ สนุกเป็นบ้าเลยอ่ะ ไม่ได้ปลดปล่อยอย่างนี้มานานล่ะ 
" เพรชอยู่ไหน...? "

( อยู่บ้าน..มีอะไรหรือเปล่าดาว? )

" มี...ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ผับ "

( อ่อ เพรชรู้แล้ว โยกับเอลชวนเพรชแล้วล่ะ )

" มีอีกอย่างที่เพรชไม่รู้... "

( อะไรหรอ? )

" เพทายอยู่นี่ด้วย.... "

( อ่าว...!! )

" ดื่มด้วยนะ ไม่ตามมาดูหน่อยหรอ "

( รู้แล้วๆ เพรชไปเดี๋ยวนี้อะ! )

ผมรีบแต่งตัวออกมาทันทีเลย ผมเป็นห่วงเพทายนี่หน้าหวานๆอย่างนั้นยังจะไปดื่ม คนอื่นลากไปทำอะไรจะรู้เรื่องไหมเนี่ย อีกอย่างยังไม่20เลยเข้าไปเที่ยวสถานที่ยังงั้นได้ไงเนี่ย!!!!

 

 

" เพทายอะ?!! "

" นู้น...สดเตกีร่าไปจะห้าแก้วล่ะ! "

" เตกีร่าเลยหรอ! "

" เออ!! "

มาถึงผมก็ถามดาวหาเพทาย ดาวจึงพาผมมาที่โต๊ะ ผมมองไปที่เพทายที่เต้นเอ่อ...เท่ๆนั่นล่ะ แต่มันดูยั่วผมนะ อยู่กับเพื่อนๆเค้าดูเค้าสนุกมากเลยนะนั่น แต่ผมชักอารมณ์เสียซะแล้วสิ!! ทำไมต้องดื่มแล้วไปเต้นยั่วอย่างนั้นด้วย!!! ยั่วผมน่ะ ผมคงรู้สึกคนเดียว....

" ตอนแรกทำไมไม่มาวะ แล้วนี่นึกคึกอะไรถึงมา... "

เอลถามอย่างสงสัย แต่ผมยังจดจ้องอยู่ที่เพทายไม่ยอมวางตา

" เพทายหรอวะ? "

" เกี่ยวไรกับน้องเค้าวะ? "

เอลมึนไปเลยเมื่อโยพูดถึงเพทาย แต่ก็ถูกของโยมันอะนะ!! ผมไม่ตอบไอโยเลยหันไปซุบซิบนินทาผมให้เอลฟัง แต่เรื่องของมันเถอะ ใส่ไฟไปโลดไม่สนหรอก

" เตกีร่าช๊อตหนึ่งครับ "

" พอแล้วม้าง!! "

ผมรีบพูดขัดเพทายทันทีที่เค้าเดินมาสั่งเครื่องดื่มที่บ๊อยเพิ่ม เค้ามองผมจิกๆ แต่ผมตีหน้าโหดใส่เพราะไม่พอใจจริงๆครับ ไม่พอใจมากๆที่เพทายดื่มเยอะอย่างนี้

" ผมว่าผมโตพอที่จะตัดสินใจเองได้แล้วนะครับ ว่าผมควรดื่มมากน้อยขนาดไหน! "

เพทายตอบกลับมาทำเอาผมอึ้งเลย แบยะไม่ใช่แค่ผมด้วยแต่ทั้งโต๊ะเลยต่างหาก

" เพทาย มึงพูดดีๆกับพี่เค้าหน่อยสิวะ! "

" กูพูดไม่ดีตรงไหน ไม่มีหยาบคายซักคำ!! "

พูดจบเพทายก็รับเอาเตกีร่าแก้วใหม่กระกดรวดเดียวลงท้องไปเลย... ดื้อใช่ย่อยเลยแหะเด็กคนนี้

" ระวังอย่างเมาล่ะ..... "

ผมพูดอย่างเจ้าเล่ห์ใส่เพทาย ต้องการให้กลัวครับไม่ได้หวังอะไรเลย แต่เค้าก็เชิดๆแล้วเดินไปเต้นที่ฟลอต่อ ขนาดเชิดใส่ยังน่ามองอะ!!!

" เมาปุ๊ปนะ กดเลยเชื่อกู!!! "

ผมหันไปมองไอโยที่เสนอความคิดที่มันจะทำให้ถูกเกลียดมากกว่านะ

" ขอบคุณความคิดที่บรรเจิดนะเพื่อนรัก! "

ผมหันไปตอบก่อนจะหันไปมองเพทายอย่างเดิม เค้าดื่มมากแล้วด้วยนะนั่นคิดว่า...นั่นๆ นั่นไงเริ่มเซล่ะ!!

" ถ้าจะไม่ไหวล่ะมั้งนั้น! "

ดาวพูดพลางทำสีหน้าเจ้าเล่มาทางผม ไม่เอาน่ะดาว... ผมลุกแล้วเดินไปประครองเพทายที่เริ่มประครองตัวเองไม่ได้

" ปล่อยโผมมน้า~ "

" ปล่อยได้...แต่ต้องถึงบ้านเราก่อนนะ! "

" ไอ้พี่บ้าปอยยโผมมเลย~~~ "

เพทายเริ่มโวยวายเมื่อผมลากมาที่โต๊ะ นี่เค้าจะรู้ตัวไหมว่าเมามากแล้ว และกำลังยั่วผมมากซะด้วย!

" เอาไงอะเพรช! "

โยถามผม เพราะสภาพเพทายล่ะมั้ง แล้วเพทายคนเดียวที่ไหนที่เมา เพื่อนๆเพทายเริ่มไม่ไหวหมดสภาพกันทีละคนสองคนล่ะ

" เอาไปไว้บ้านข้าเนี่ยแหละ เอาแม่งไปนอนให้หมด พวกเอ็งด้วยโย,เอล "

" อ่าาาา กูมึนแล้ว ขับไม่ไหว "

" เดี๋ยวดาวขับเอง ไปค้างด้วยเลย "

" อืมๆ "

แล้วพวกเพื่อนๆผมก็แบกน้องๆออกไป บางคนเดินไหวก็เดินไปเอง แต่เพทายเนี่ยสิจะไม่ได้ท่าเดียวเลย

" ไปเพทายกลับบ้าน... "

" ม่ายๆ ม่ายต้องจุ้นนนเลย~ "

" เพทายอย่าดื้อสิ ป่ะ! "

" ไม่!!! อื้ออออ!!! "

ปิดปากซะเลย...! ก็ดื้อมากจนผมไม่ไหวแล้วนี่ แถมตอนที่เต้นนั้นมันยั่วผมมากล่ะด้วย

ลิ้นของผมเริ่มซุกไซร้เข้าไปในโพรงปากเล็ก กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปหมด แต่ก็ยังรู้สึกหอมหวานจนผมรู้สึกมึนเมาเมื่อสัมผัสกับลิ้นเล็กที่กำลังตกใจและพลักไสผมอยู่ ผมจึงต้องกำราบมันด้วยการรวบลิ้นด้วยลิ้นแล้วดูดดึงจนเต้าของมันเคลิบเคลิ้มเผลอไผลแล้วตอบสนองด้วยการส่งลิ้นมาสัมผัสกับลิ้นของผม 

แต่ก่อนที่ผมจะไม่ไหวผมก็ดึงตัวเพทายออก เค้าหายใจเบาๆแล้วซบอกผมเอาไว้ ผมเลยอุ้มเค้ามาจากร้าน ใจผมยังสั่นอยู่เลย แถมรู้สึกผิดมากด้วย นี่ผมฉวยโอกาสจากเค้า แย่ที่สุด!!! 

เมื่อถึงบ้านผมเลยจัดให้พวกนั้นนอนด้วยกัน แล้วให้ดาวนอนที่ห้องผม ส่วนผมออกมานั่งหน้าบ้าน เพราะไม่อยากเห็นเพทายตอนนี้ ผมรู้สึกมากๆเลยล่ะ แย่จริงๆเลยผม เฮ้อออออ ผมมันเลวจริงๆ!

ตอนเช้าผมรีบตื่นขึ้นมาก่อนใครเพื่อน เพื่อเตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกๆคนและกาแฟดำ เพราะดูท่าแล้วแฮงค์ทุกคนนั่นล่ะ อ้อ...ยกเว้นดาว 

" ตื่นเช้าจังวะเอ็ง "

ผมมองโยที่เดินโซเซๆลงมาข้างล่าง แล้วเลี้ยวเข้าห้องน้ำไป? ห้องน้ำข้างบนก็มีนี่นาลงมาใช้ข้างล่างทำไม? ผมส่ายหัวเบาๆแล้วจัดโต๊ะอาหารต่อ ร่วมสิบที่แหนะ...ก็เพื่อนเพทายรวมเพทายก็ห้าคนล่ะ ไหนจะดาวโยเอล อีกอะ นับๆ123- หน่ะ9คน!! เปลืงข้าวบ้านผมนะเนี่ย ไม่เปลืองอยู่คน...ของเพทายอะ ไม่เปลือง!

" กลิ่นหอมตลบอบอวลไปถึงข้างบนเลยเพรช "

" เด็กๆตื่นกันหรือยังอะ "

" ตั้งใจถามทุกคนหรือเพทายคนเดียวจ้ะ "

ดาวถามผมยิ้มๆ ผมเองก็แค่ยิ้มน้อยๆเพราะพอคิดเรื่องเมื่อคืนที่ฉวยโอกาสน้องเค้าก็รู้สึกแย่ขึ้นมาน่ะ 

" ตื่นกันหมดแล้วล่ะ...พลัดกันอาบน้ำอาบท่ากันอยู่ด้านบนน่ะ "

" ไม่น่าโยถึงลงมาอาบข้างล่าง "

" โยตื่นช้าสุด! ต่อคิวไม่ทันเลยลงมาด้านล่างแทน "

ผมพยักหน้ารับแล้วหันไปเตรียมอาหารต่อ เพราะยังไม่เสร็จดีนัก ดาวก็เดินมาช่วยหยิบนั่นหยิบนี่ไปเสิฟที่โต๊ะช่วยผม

" หวานกันจริงๆคู่นี้ "

โยเอ่ยแซวเราสองคน แล้วก็โดนดาวเอาผักปากใส่หัวเข้าให้ ผมเลยหัวเราะไปกับการแกล้งกันของสองคนนี้ แล้วไม่นานน้องๆด้านบนก็ลงมาข้างล่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน ผมและเพทายสบตากันนิดหน่อยตอนเผลอ เค้าจ้องผมแต่ผมเป็นฝ่ายหลบสายตาเค้าเพราะรู้สึกผิด นี่ผมรู้สึกอย่างกับไปข่มขืนเค้าอย่างนั้นล่ะ!

" นอนกันสบายไหม? "

ผมถามน้องๆ เพราะไม่ห่วงเพื่อนผมหรอก พวกนี้มาค้างบ่อยแล้ว

" สบายดีครับพี่ ขอบคุณนะครับ "

น้องคนหนึ่งใกลุ่มพูดขึ้น ผมไม่รู้ชื่อน้องเค้าหรอกครับเพราะไม่่อยได้สนใจเท่าไหร่ 

" แล้วเมื่อคืนมึงไปนอนไหนวะ? "

" ก็...โซฟานี่อะ "

" ข้างล่างนี่อะนะ!!! "

" เออ....ทำไม? "

" แล้วทำไมไม่นอนข้างบนล่ะวะ "

" เออหน่า.... "

ผมพูดปัดๆไป จะให้พูดว่าไม่มีที่นอนมันจะดูน่าเกลียดอะดิ แต่มันไม่มีที่นอนจริงๆ นอนกันเต็มแน่นห้องผมเลย บ้านผมเป็นบ้านสองชั้นครับ..แต่มีห้องที่นอนได้จริงๆน่ะแค่สองห้องเท่านั้น ห้องที่เหลือมีขอวพ่อแม่ผมซึ่งอันนี้ผมไม่ยุ่งอยู่แล้ว ส่วนห้องอื่นๆก็มีห้องหนังสือผมชอบอ่านน่ะ กับห้องที่เป็นที่ๆเก็บของสะสมพ่อผมเลยยุ่งไม่ได้

" ดาวรู้น้า.... "

" คร้าบ...เพรชรู้ว่าดาวรู้ "

ผมมองหน้าดาวอย่างมีความหมาย ดาวนี่เค้าน่ากลัวครับเซ้นส์เค้าแรง จับผิดรู้นั่นรู้นี่หมดล่ะเค้าอะ ผมมองทุกคนที่มออาหารตรงหน้ากันอย่างทึ้งๆ โดยเฉพาะเพทายที่เล่นจ้องผมเลย

" พี่ทำเอง........หรอ "

" อืม..ทำเอง "

เพทายเอ่ยถามอย่างสงสัย ผมจึงตอบกลับไปด้วยหัวใจที่สั่นนิดๆ มันอธิบายยากครับว่าทำไมถึงสั่น 

" เพรชส่วนใหญ่เค้าอยู่คนเดียวน่ะ เลยทำอาหารเก่ง "

ดาวพูดขึ้นอย่างรู้ใจ เพทายก็มองนิดๆแล้วลงมือทานอาหารกันไป 
แล้วการทานอาหารเช้าก็ผ่านไป พวกน้องๆอาสาลางจานให้เพราะเห็นว่าผมทำอาหารให้แล้ว เลยเกรงใจกัน แล้วต่างคนต่างก็แยกย้ยกันไปขึ้นรถเพื่อมุ่งตรงไปที่ๆเดียวกัน นั่นคือ...มหาลัย

" เพรช.... "

" อะไรหรอดาว? "

" จะวาเลนไทน์แล้วนะ "

" อื้ม...เพรชรู้แล้ว ทำไมจะเอาช๊อคโกแลตจากเค้าอ๋อ..."

" เปล่า...โอกาสไง บอกรักเพทายเลยสิ "

" จะดีหรอ? "

" เพรชต้องลองดูสิ ไม่ลองเพรชจะรู้หรอ "

" เพรชกลัวเป็นนะดาว....... "

" แต่ดาวรู้ว่าเพรชทำได้ "

ดาวเดินมาบีบไหล่ผมเบาๆอย่างให้กำลังใจ อะ...ลองดูล่ะกัน ผิดหวังก็ต้องยอม ไม่ๆ ไม่ยอมสิเราต้องสู้ต่อยังไงผมต้องทำให้เค้ารู้ว่าผมรักเค้าให้ได้!!!

 

 

" นั่นมึงจะไปไหนอะเพรช วิชาต่อไปจะเริ่มแล้วนะเว้ย!! "

เอลตะโกนถามผมเสียงดังเมื่อหมดคาบแล้วผมรีบวิ่งโล่ออกไปทันที โยคงตอบผมเองนั้นแหละ ว่าผมไปไหน....

ตอนนี้ผมอยู่ระหว่างอาคารเรียน เพราะคาบต่อไปของเพทายต้องผ่านทางนี้ นั้นๆมากันแล้ว เดินหัวเราะมากับเพื่อนน่ารักมากครับ 

" อ่าว...พี่เพรช สวัสดีครับ "

" ครับ...เรียนคาบไรกันครับเนี่ย? "

รู้อยู่แล้วนะ แต่แกล้งถามแฮ่ๆ

" อ่อ...คาบวิทครับพี่ ว่าแต่พี่อะ...มาทำอะไรหรอ? "

" อ่อ พี่มาหาอาจารย์นพน่ะ มาคุยเรื่องงาน "

" อ่อๆ ครับ พวกผมขอตัวนะครับ...จะเข้าเรียนแล้ว "

" ครับ "

แล้วพวกเค้าก็เดินกันไป ผมได้แต่คุยกับเพื่อนของเพทายตลอดเลยล่ะ น้องเค้าไม่ค่อยพูดกับผมเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไม แต่ผมไม่ท้อหรอกครับ สู้ตายอยู่แล้วล่ะ

ตอนนี้ในทุกๆวันผมต้องแวบมาให้เพทายเห็นหน้า และทักทายเค้าทุกวัน วันๆหนึ่งก็พยายามให้เค้าเห็นสองถึงสามครั้ง แม้ว่าจะยากมากก็ตาม เพราะช่วงนี้เรื่องเรียนผมวุ่นๆ 

แล้วไอการมาให้เค้าเห็นหน้าบ่อยๆก็เป็นแผนผมเนี่ยแหละ มันเป็นแผนจิตวิทยา ให้เค้าคุ้ยเคยและค่อยผูกผันกับผมที่ได้เห็นได้เจอได้พูดคุยทุกๆวัน แต่สนิทมากไม่ได้ครับ...เค้าจะรู้สึกผูกผันเหมือนพี่น้อง และถ้าเป็นอย่างนั้นผมหมดสิทธิ์ชัวร์

" พรุ่งนี้แล้วน้าเพรช "

ดาวเดินเข้ามาหาผม ขณะที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องพรุ่งนี้อยู่เลย เธอนั่งตรงข้ามกับผมแล้วเท้าแขนมองหน้าผม ตาเธอวิบวับมากเลยล่ะ

" เพรชกำลังนึกถึงเรื่องนั้นอยู่เลยล่ะ "

" คิดว่าโอมั้ย? "

" เพรชไม่รู้เหมือนกัน.... "

" เพรชทำขนาดนี้ น้องเค้าต้องให็โอกาสเพรชอยู่แล้วล่ะ "

ผมพยักหน้าหงึกๆแล้วซบลงกับโต๊ะ หวั่นใจอยู่ไม่น้อย กลัวคำปฏิเสธของเค้า...

14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรัก

 

 

14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรัก มันคือโอกาสที่ผมมอบให้ตัวเอง โอกาสที่จะได้บอกชายคนหนึ่งว่าผมรักเค้ามากขนาดไหน และก็เป็นที่ผมเองก็อยากให้เค้าได้ให้โอกาสผมบ้างเช่นกัน

" นานแล้วเพรช "

โยพูดกับผม หน้างี้แบบว่าเซ็งเป็ดสุดๆเลยล่ะ แต่ก็นะ...ผมยืนเลือกดอกไม้มานานมากแล้วล่ะ ก็จะให้คนที่ผมรักทั้งทีก็ต้องพิถีพิถันกันหน่อย 

" มึงนี่! ไม่เข้าใจอารมณ์ของคนมีความรักเลยนะไอ้โย!! "

เอลว่าแน็บโย พลางสงสายตาดูถูกใส่โยด้วย! ผมเลยมองยิ้มๆให้กับความกวนของทั้งคู่ ผมเดินไปหยิบดอกกุหลาบสีแดงสลับขาวดอกหนึ่งมาแล้วจ่ายตังให้แม่ค้าไป

" เฮ้ย! มึงทำอะไรอะ!!!! "

" เออ มึงจะทำแบบนั้นทำไมวะ! "

พวกนั้นโวยวายและมองผมอย่างงงงวย เพราะผมเล่นเด็ดใบมันทิ้งและเลาะหนามของมันออกจนเกลี้ยงเลย ที่ผมทำมันมีความหมายครับ แต่เดี๋ยวจะได้รู้กัน

" เดี๋ยวบอก "

แล้วผมก็เดินตรงไปที่ห้องเรียนของเพทาย ระหว่างทางมีแต่คู่หนุ่มสาวนั่งจู๋จี๋กัน บ้างก็ให้ดอกไม้ให้ช๊อคโกแลตกัน มันเป็นบรรยากาศที่ตลบอบอวนไปด้วยความรักความอบอุ่น ของเหล่าคู่รัก ทั้งที่เพิ่งเป็นและเป็นมานานแล้ว

" เดี๋ยวๆเพรช!! "

ดาววิ่งมาจากไหนไม่รู้ มารั้งเสื้อผมไว้ข้างหลังก็มีสองตัวนั้น ผมมองหน้าดาวเหมือนถามไปในตัว แต่ดาวเนี่ยหน้าหงิกเลย

" เพรชจะเอากุหลาบอย่างนั้นไปให้เพทายไม่ได้นะ!!! "

" ทำไม? "

เพทายไม่ชอบหรอ หรือแพ้ดอกไม้ แต่เท่าที่ผมสืบมานี่...ไม่นะ

" ดอกไม้นั่นมันไม่สวยเลยเพรช ใบเบยก็ไม่มี! ทำไมเพรชทำอะไรไม่คิดอย่างนี้ล่ะ!!! "

ผมเอ๋อไปเลยเมื่อเจอดาวว่าอย่างนี้ แต่ผมรู้นะว่าดาวเป็นห่วงและอยากให้ผมสมหวังขนาดไหน ผมจึงยิ้มน้อยๆให้ดาว

" ดาวครับ เพรชกำลังทำอะไรเพรชรู้ดีนะ แล้วเพรชก็ทำมันอย่างมีความหมายด้วย...ดาวเชื่อเพรชสิ "

ดาวมีสีหน้าที่อ่อนลงมาหน่อย พร้อมกับคลายเสื้อผมออกช้าๆ ผมจึงลูบหัวเธอแล้วยิ้มให้กับความน่ารักและเป็นห่วงผมของเธอ

ผมเดินต่อไปยังห้องเรียนเพทายโดยมีทั้งสามตามมา ตามมาดูผมอย่างนี้ผมก็เขินสิเนี่ย! แต่เอาเถอะพวกนั้นเค้ามาให้กำลังใจผมนี่นา...

" เออๆ แล้วพอกูรับดอกไม้มานะเว้ย เธอ...? พวกพี่? "

ผมเดินเข้ามาตอนที่พวกเพทายกำลังคุยกันเรื่องของขวัญวาเลนไทน์อยู่เลย ผมเดินไปที่หน้าโต๊ะของเพทาย ซึ่งเค้าก็ยิ้มหวานมาให้ผมตามแบบที่มักยิ้มให้ผมบ่อยๆ

" เพทาย... "

" ครับ? พี่เพรชมีอะไรหรือเปล่า? "

ผมมองหน้าน้องเค้าแล้วสูดกายใจเข้าลึกๆ เอาน่ะมาถึงขั้นนี้แล้ว ปมยื่นกุหลาบไปตรงหน้าน้องเค้า เพทายก็หน้าเอ๋อไปเลย

" เพทาย...พี่ชอบเรานะ ชอบตั้งแต่ที่พี่เจอเราครั้งแแรกแล้ว แล้วความชอบของพี่ก็ได้กลายเป็นความรักเป็นที่เรียบร้อย... "

ผมมองเข้าไปในดวงตาที่เริ่มสั่นน้อยๆของน้องเค้า ในแววตานั้นช่างสับสน

" ดอกกุหลาบสีแดงสลับขาวมีความหมาย 3 อย่าง
1. สีแดงสลับขาวคือ สองเรารวมเป็นหนึ่ง เมื่อมีความรักเราจะต้องรวมใจเป็นหนึ่งเดียวไม่ว่าจะพาลพบอุปสรรคอะไรก็ตาม เราจะรวมใจกันเป็นหนึ่ง
2. ก้านที่ไร้หนาม เปรียบเสมือนความรักที่ไร้อุปสรรคใดๆมาขวางกั้น
และสุดท้าย...กุหลาบดอกเดียวหมายถึง รักมั่นคงแด่เธอเพียงผู้เดียว.... "

ผมแม้มปากแน่นเมื่อพูดความหมายของดอกกุหลาบที่ผมเลือกมาจบ เค้าดูอึ้งๆไป แล้วหลบหน้าไปทางอื่น...

" พี่รู้ว่ามันเป็นเรื่องยากที่เราจะรับรักพี่ เพราะพี่เป็นผู้ชาย...แต่ให้โอกาสพี่ได้ไหม? "

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เสียงหัวใจผมรัวเป็นกลองเลย ตื่นเต้นมาก และทุกๆคนก็คงลุ้นไปกับผมเช่นกัน

" ผม....ให้โอกาสพี่ แต่ผมมีข้อแม้ พี่จะทำให้ผมได้ไหม? "

" ได้! "

ผมรีบตอบออกไปอย่างหนักแน่น!!

" พี่ต้องพิสูจณ์ให้ผมเห็นว่าพี่ไม่ได้คิดจะแค่เล่นๆกับผม ด้วยการเอาดอกกุหลาบมาให้ผมทุกวัน วันล่ะหนึ่งดอกจนกว่าจะครบหนึ่งปี!!! "

" ได้สิ พี่ทำได้อยู่แล้ว.... "

ผมฉีกยิ่มกว้างไปให้เค้า เมื่อเค้าเอื้อมมือมารับดอกกุหลาบจากผม ผมดีใจดีใจจนน้ำตาแทบไหลลงมา แต่ผมไม่อยากดูไม่เท่ตอนนี้น่ะ ฮ่าๆ ผมมีความสุขมากๆเลยล่ะ 

 

 

" เพทาย...เห็นเพรชมั้ย? "

" ไม่เลยครับพี่ดาว... "

" อ่าว?เพรชไปไหนอะ "

" ไม่รู้หรอกฮะ "

ผมก็อยากบอกว่าผมรอพี่เพรชตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย...ผมกับพี่เพรชคบกันได้สามเดือนแล้ว วันนี้วันที่ 14 พฤษภา ครบรอบสามเดือนพอดี แต่ดูดิ...เที่ยงกว่าแล้วยังไม่มาเลย

ปกติพี่เพรชจะเอากุหลาบสีขาวสลับแดงที่ก้านเกลี้ยงเกลาไม่มีใบและหนามมาให้ผมทุกเช้า และวันที่ 14 ของทุกเดือนเราก็จะได้ดินเนอร์กัน ความคิดเค้าเรื่องดินเนอร์ เพราะว่าวันที่เค้าสารภาพรักผม เราก็ไปดินเนอร์ด้วยกัน เพราะงั้นทุกวันที่ 14 ของเดือนก็จะเปรียบเสมือนวันแรกที่เค้าบอกรักผม

" วันนี้พี่ยังไม่เจอเพรชเลย โทรไปก็ไม่รับ ถามโยและเอลก็ไม่มีใครรู้...จะเป็นอะไรไหมนะ? "

พี่ดาวพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ผมเองก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย อยากโทรหาแต่ผมและเค้าไม่มีเบอร์กัน ผมบอกเองอะ...จนกว่าจะครบปีน่ะจะไม่ให้เบอร์เด็ดขาด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่า...น่าจะให้ไว้จังเลย

" ไม่เป็นอะไรหรอกพี่ พี่เพรชคงมีธุระเดี๋ยวคงมา "

" เค้าบอกหรอ? "

" เปล่าหรอกฮะ จะบอกได้ไงเบอร์ก็ไม่มี "

" นั่นสิ... "

" ว่าแต่พี่ดาวหาพี่เพรชทำไมหรอ? "

" งานน่ะ เรื่องรายงาน "

" อ่อ "

" เออๆ พี่ถามอะไรหน่อยสิ...? "

" อะไรครับ? "

" เพทายชอบเพรชบ้างยัง? "

" ยังหรอก...ผมไม่รู้จะเชื่อเค้าได้แค่ไหน วันนี้พรุ่งนี้เค้าก็อาจเบื่อผมก็ได้ "

" เพทายคิดงั้นหรอ "

" อืม...วันนี่ครบรอบสามเดือน แต่ก็ยังไม่เห็นเค้าเลย พี่เพรชคงเบื่อล่ะมั้ง "

ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจ แต่ใครเล่าจะรู้...ผมน่ะชอบพี่เค้าเสียแล้วล่ะ แต่ก็หวั่นๆอยู่เสมอ อย่างเช่นวันนี้ ผมจึงต้องรอให้ครบปีจริงๆ ผมอยากรู้ว่าที่รับปากไปจะทำได้ไหม...

" เพทาย.... "

พี่เพรช! มาตั้งบ่ายเลย!!! ผมเผลอขมวดคิ้วยุ่งเพราะงอนพี่เพรชนั้นล่ะ ปล่อยให้ผมรอ...

" เพรชเรื่องรายงานน่ะ "

" อะนี่...เสร็จล่ะ "

" ขอบใจจ้ะ แต่ไม่เป็นไรใช่ไหม หน้าซีดจังเลย.... "

พี่ดาวเอามือไปอังหน้าพี่เพรช ซึ่งผมไม่ชอบเลย!!! กลัวเค้าจะกลับไปหากันอีก...ก็เค้าเหมาะสมกันมากเลยนี่นา...

" เพรช...? "

" ชู่ว...เพรชขอนะ "

" อืมๆ งั้นดาวไปนะ "

ผมมองพี่ดาวที่เหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่พี่เพรชไม่ให้พูด มีอะไรกันอะ?!! มีความลับงั้นหรอ!

" นี่ครับเพทาย.... "

ผมเอื้อมมือไปรับกุหลาบหนึ่งดอกจากพี่เค้า แล้วก็เชิดใส่...ผมงอน!

" เพทายงอนพี่หรอ? "

" เปล่า! "

งอนเว้ย! 

" งอนที่พี่มาช้าใช่มั้ย? "

" เปล่าซักหน่อย ใครเค้างอนพี่กัน! "

ผมเนี่ยล่ะงอนพี่อยู่ งอนมากที่ปล่อยให้รอตั้งแต่เช้า!!!

" พี่ขอโทษนะ...ที่ปล่อยให้เราต้องรอ "

" ไม่เห็นต้องขอโทษเลย! "

อย่าใจอ่อนง่ายๆสิเพทาย เราต้องเล่นตัวหน่อย งอนเยอะๆ!!

" พี่ขอโทษนะ หายงอนพี่เถอะนะครับ "

" ไม่...ผมจะหายงอนพี่ได้ไง ผมไม่ได้งอนซักหน่อย!!! "

อย่ามาทำหน้าอ้อนอย่างนั้นนะ ไม่ได้ผลหรอก ผมไม่ยอมใจอ่อน ไม่เด็ดขาด!!!

" พี่เครียร์งานนานไปหน่อย พี่ขอโทษนะๆคนดี ให้อภัยพี่เถอะนะ..... "

อย่าใจอ่อนๆ!!!

" อ่า...ก็ได้ คราวหน้าผมไม่ยอมนะ! "

" ครับ! "

โถ่...ใจอ่อนจนได้สิหน่า ก็พี่เพรชเวลาอ้อนจะน่ารักมากๆเลย เดี๋ยวๆผมว่าพี่เค้าน่ารักหรอ? พี่เพรชน่ารักสำหรับเมื่อไหร่กันนะ...?

 

 

ผมนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างห้องเรียน อารมณ์ขุ่นมัวจนแทบเข้าหน้าใครไม่ติดเลย....

พี่เพรชหายหน้าไปสามวันแล้วตั้งแต่หลังวันครบรอบสามเดือนนั้น การหายไปไม่บอกไม่กล่าวอย่างนี้ผมว่าชัดเจนแล้วล่ะ เค้าคง...ทำไม่ได้อย่างที่พูด และคงเบื่อผมไปเสียแล้วล่ะ รู้สึกแย่นะ ผมรู้สึกแย่มากๆเลยในตอนนี้ บางทีท่าผมยอมบอกรักเค้าบ้างยอมรับว่ารักเค้าแล้วคบกันอย่างจริงจัง เค้าไม่ทิ้งผมอย่างนี้

แต่ก็ช่างเถอะ! ผมได้รู้แล้วว่าเค้าไม่ได้รักผมจริงอย่างที่พูด!!! ก็แค่โกหกตลบแตลง ถึงผมจะรักในความดีอ่อนโยนและซื่อสัตว์ของเค้า แต่ผมคงต้องตัดใจ เพราะมันเป็นแค่ภาพลวงตา!!!

" เพทาย...ไปเที่ยวกันป่ะคืนนี้! "

" เที่ยวไหน? "

" ผับ...แถวตรอกข้าวสาร "

" ไปดิป่ะ! "

ผมลุกแล้วเดินตามเพื่อนๆออกไป ดื่มๆดีกว่าครายเครียด เหอะพวกหลอกลวงเอ้ย!!!

" ว่าแต่พี่เพรช ที่รักมึงหายไปไหนวะ? "

" ใครที่รักกู อย่ามามั่ว!!! "

" มึงง่ะที่รักเค้า แต่มึงง่ะไม่รักเค้า "

" กูเป็นที่รักเค้าเหี้ยไร รักกูจริงไม่หายไปตั้งสามสี่วันหรอก สัญญาว่ากูจะได้กุหลาบทุกวัน นี่อะไร!!! สามเดือนก็ออกลายล่ะ!!! "

" ไม่รักเค้าเล้ย!!!! บ่นป็นเป็นเมีย...ผัวหายไปหลายวัน!!! "

" ......... "

เออวะ?!! ผมพูดไรออกไปวะเนี่ย อ๊ากกกกกกก...!!!!!! ก็มันเก็บกดมานานนี่ ผมทนเครียดคนเดียวมาหลายวันแล้วนะ เครียดมากที่จู่ๆพี่เพรชก็หายไปอย่างนี้

" ไปไหนกันจ้ะ? "

" อ้อ...ไปเที่ยวตรอกข้าวสารครับ พี่ดาวจะไปไหนเนี่ย? "

" เรื่องงานตามเคยล่ะพี่! "

" ฮ่าๆ เดี๋ยวพวกผมก็สภาพเดียวกัน "

" นั่นสิน้า....ว่าแต่เพรชรู้เปล่าว่าเราจะไปเที่ยวตรอกน่ะ? "

" ทำไมต้องรู้ด้วยล่ะครับ!!! "

อุ้ย! ผมเผลอขึ้นเสียงใส่พี่ดาวซะแล้ว 

" ผมขอโทษครับพี่ ผมขอตัวนะ "

ผมรีบเดินนำออกมาก่อน เพื่อนผมยังคุยกับพี่ดาวนิดๆหน่อยๆก่อนจะรีบตามผม

" เพทายมึงดื่มเยอะไปแล้วนะ!! "

" ไม่หรอกหน่า... "

ไม่บ้าอะไร!! มึนๆแล้วล่ะ ก็ดื่มไปเยอะมากแล้วล่ะ ไหนๆเท่าไหร่...123-? 7แก้วแล้วหรอเนี่ย โหดื่มเยอะเหมือนกันนะเนี่ยเราเนี่ย!

" พอๆ มึงดื่มเยอะไปแล้วนะเว้ย!!!! "

" ปล่อย! "

ผมรีบสบัดมืออกจากมือของเพื่อนที่เข้ามาแย่งแก้วเหล้าจากมือผมไป แต่ก่อนที่มันจะแย่งได้ผมก็กระดกเข้าปากตัวเองก่อน 

.

.

.

.

.

เพรชเข้าไปฉุดกระชากเพทายออกมาจากผับ สถาพเพทายเมามายดูไม่ได้เลย! เค้าไม่ได้สติเดินไปตรง ร่างบางดิ้นขัดขืนได้แค่แป็ปเดียวเท่านั้น เค้าก็หมดสติไปในอ้อมอกของคนที่รักเค้าอย่างหมดใจ

" พี่ขอโทษเพทาย...พี่ขอโทษที่หายไปไม่บอก "

เพรชพูดกับร่างบางที่นอนสลบอยู่บนเตียงห้องของตน เค้าเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบาง ทั้งๆที่ร่างกายไม่ไหวและต้องอดทนอย่างมากที่จะไม่ล่วงเกินเพทาย

" พี่รักเรานะ..เพทาย.... "

เพรชจูบหน้าผากคนที่ตนรัก ก่อนจะล้มตัวนอนที่พื้นข้างเตียง

" อืม.... "

ปวดหัวจังเลยแหะ! ผมค่อยๆยกเปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้งขึ้นอย่างลำบาก... ที่ไหนล่ะเนี่ย? ผมฝืนตัวลุกขึ้น จะอ้วกอะ! โอยยย เมื่อคืนดื่มไปเยอะน่าดูเลย ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนเนี่ย คุ้นๆแหะ!

" โอ๊ะ??? "

ผมเหยียบอะไรเข้าล่ะเนี่ย ผมก้มลงไปดูข้างเตียงที่ผมเหยีบไปเมื่อกี้นี้

" พี่เพรช..... "

นี่ห้องพี่เพรชนี่เอง แล้วเรามานี่ได้ไง...ช่างก่อน เวียนหัวจะแย่ล่ะ ผมเดินข้ามตัวพี่เพรชที่นอนหลับไหลอยู่ข้างเตียง ขี้เซาเหมือนกันนะนั่น แล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าอย่างสดชื่น แต่ผมเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานผมไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่! พี่เพรชเปลี่ยนให้หรอ? แล้วชุดเราไปอยู่ไหนล่ะเนี่ย!

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดที่ใส่นอนมันเมื่อคืนนั่นแหละ เดี๋ยวปลุกพี่เพรชแล้วถามเอา พอเดินเช็ดผมออกมาผมก็เห็นพี่เพรชนั่งอยู่ข้างเตียงแล้ว หน้าขาวคมคายแดงก่ำ เป็นอะไรหรือเปล่าๆ ไม่ได้ๆเราต้องโกรธสิ แต่...หน้าแดงอย่างนั้นไม่สบายหรือเปล่านะ ไม่ๆต้องไม่สนสิ! 

" ชุดผมอยู่ไหนฮะ "

เขาเงยหน้าขึ้นมองผมแวบหนึ่ง แล้วหลุบหน้าหนี ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินลิ่วๆอกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร 

เหมือนก้อนอะไรซักอย่างจุกอยู่ที่คอ ดวงตาร้อนผ่าวน้ำตาคลอหน่วง พี่เพรชที่บอกว่ารักที่คอยดูแลเอาใจใส่ผมหายไปไหนแล้ว ทำไมทำเฉยเมยกับผมขนาดนี้ 

" ฮื่อออออ พี่เพรช...! "

ผมเอาหน้าซุกหมอนแล้วร้องไห้ เค้าคงหมดรักผมแล้ว...แต่ตอนนี้ผมรักเค้า ผมรักเค้าไปแล้ว....

" เพทาย..... "

เสียงใครอะ ทำไมแหบแห้งอย่างนั้น ผมรีบหยุดร้องหยุดสะอื้นเช็ดน้ำตา แล้วมองไปที่ต้นเสียง พี่เพรช...เสียงพี่เพรชหรอ ทำไมเป็นอย่างนั้น

" พี่ทำเพทาย...ระร้องไห้..หรอ "

" เปล่า...ผมปวดหัว! "

ผมมองพี่เพรชที่ยืนก้มหน้าเหมือนรู้สึกผิด เสียงพี่เพรชแหบพูดอย่างทรมานน่าดูเลย

" พี่..ขอโทษ ที่......หะ...หา...ยไปไม่บ..อกเพทายนะ "

ผมขมวดคิ้วมุ้น ลุกเดินอาดๆไปหาพี่เพรชที่ยืนห่างผมเป็นโยช พี่เค้าถอยหนีแต่ผมรีบกระชากคอเสื้อนอนเค้าเอาไว้ รีบเตะหน้าผากอีกฝ่ายอย่างเร็ว

" เฮ้ย!! ทำไมตัวร้อนยังงี้ล่ะ!!! "

ผมตะโกนใส่ พี่เพรชดึงมือผมออกแล้วเดินถอยกลับอีก ผมรีบดึงแขนเค้าไปที่เตียงซึ่งพี่เค้าก็ไม่ได้ขัดขืน ไม่ใช่ไม่ขัด ผมว่าเค้าขัดผมไม่ไหวต่างหาก

" ไม่สบายตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอก!! "

' RrrrRrrrr!!! '

เสียงมือถือของพี่เพรชแผดร้อง ผมมองดูจึงรู้ว่าเป็นพี่ดาวน่ะเองที่โทรมา ตอนนี้ผมอยากรู้เรื่องที่พี่เพรชป่วยแต่ดูสภาภี่เพรชคงตอบลำบาก ผมจึงหยิบมือถือมารับพลางมองปฏิกีริยาพี่เค้าไปด้วย

( เพรช! เมื่อคืนเป็นไงมั้งไปหาเพทายมั้ย แล้วแกหายหรือยังถ้ายังก็ไปหาหมอเถอะ!!!! )

เสียงหวานของพี่ดาวรัวๆใส่เป็นชุด อ่อที่รู้ว่าผมเมาและอยู่ไหนเพราะพี่ดาวนี่เอง แต่เรื่องไม่สบาย...

" ผมเพทาย.... "

( อ่า... )

" พี่เพรชสบายนานหรือยังพี่ดาว "

ผมพูดแล้วลุกถือมือถือออกไปคุยด้านนอก เพื่อแกล้งเค้า แต่พี่เค้าก็ไม่มีท่าทีกระวนกระวายอะไร ดูจะเฉยเหนือยๆ

( ตั้งครบรอบสามเดือนของเพทายนั่นล่ะจ้ะ )

" แล้วทำไมไม่บอกผม? "

( เพรชไม่ให้บอก เพราะเคเาคิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก )

" ไม่มากเลยหายไปตั้งหลายวัน "

( เราโกรธพี่รู้...แต่เพรชเค้าดื้อนี่ เค้าไม่ยอมไปหาหมอด้วย แล้วนอนซมไปหลายวัน พวกพี่เองก็ไม่มีเวลาไปเยี่ยมเพราะรายงานเยอะมาก ทำส่วนของเพรชด้วย อย่าโกรธเพรชมันเลยนะเพทาย.. )

พี่ดาวร่ายยาวแทบไม่หายใจเลย

" พวกพี่รักและช่วยกันดีจัง... "

( มันไม่ใช่อย่างที่เพทายคิดนะ! )

" ผมไม่ได้คิดอะไรเลยพี่..... "

( เพรชเค้ารักเพทายมาก และเวลาเพรชรักใครเค้าก็เทใจให้คนๆนั้นหมด พี่รู้ดี... พี่ทำให้เพรชผิดหวังในตัวพี่มาแล้ว พี่เห็นเค้าเจ็บพี่เสียใจ เพราะงั้นเมื่อเค้าเจอรักครั้งใหม่ที่เป็นเรา พี่ก็อยากจะช่วยเค้าให้เต็มที่ พี่กับเค้าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และเพรชก็รักเรามาก!!! )

คำอธิบายยาวของพี่ดาวทำให้ผมโล่งใจมากเลยทีเดียว ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะว่ากันตามตรงผมน่ะแอบหวั่นใจเรื่องนี้มากเลยล่ะ

" ผมเข้าใจแล้วฮะ "

( พวกพี่ทำเราคิดมาก พี่ขอโทษ... )

" พี่ครับ..ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมเองไม่ได้โกรธอะไรพวกพี่ หรือเคลือบแคลงอะไรในเรื่องนี้ แค่บางทีผมก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า...พวกพี่รักกันดีขนาดนี้ เลิกกันได้ยังไง? "

ผมพูดสิ่งที่คาใจมาตลอดออกไป ไหนๆก็มีโอกาสถามแล้ว ต้องถามให้กระจ่าง พวกเขาน่ะรักทั้งดูแลและเข้าใจกันเป็นอย่างดี แต่ทำไมต้องเลิกกันด้วย ไม่เข้าใจ??!!!

( เพราะเรารักกันมากไปน่ะเพทาย (

" หา....? "

( รักและดูแลกันจนมันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความรักฉันหญิงสาวชายหนุ่ม แต่มันคือความรักที่เหมือนกับครอบครัวต่างหาก เพราะอย่างนี้...เราจึงเลิกกัน "

" อ่อ...ครับผมเข้าใจแล้ว น่ารักดีนะฮะ "

( จ้า อย่าโกรธเพรชล่ะพี่ขอ )

" คร้าบ...ง้อแทนกันอย่างนี้ ผมโกรธไม่ลงแล้วล่ะ "

( ฮิๆ จ้ะ พี่ฝากดูเพรชด้วยน้า )

" คร้าบ "

ผมวางสายจากพี่ดาวแล้วเข้าห้อง พี่เพรชมองอยู่ ผมเดินตรงเข้าไปหาแล้วดีดหน้าผากพี่เค้าไปทีหนึ่ง

" พี่ผิดสัญญาที่ผมไว้ เรื่องกุหลาบวันล่ะดอก! "

ผมพูดสีหน้าแค้นเคือง แกล้งน่ะ! พี่เค้าหน้าสลดลงไปมาก นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองที่จับกันซะแน่นไปหมด พี่ไม่ได้โกหกและรักผมอยู่สินะครับ

" แต่...ผมถือว่าพี่ไม่สบาย ผมยกให้ครั้งหนึ่ง แต่ต้องเอาดอกไม้มาให้เท่าจำนวนที่ขาดไปด้วย เข้าใจมั้ย! "

พี่เพรชเงยหน้ามองผมตาวาวแล้วพยักหน้าหงึกๆ ผมกลั้นยิ้มส่งสายตาดุๆไปให้

" และ! ครั้งหน้าถ้าพี่ไม่สบายแล้วไม่บอก หายไปอย่างนี้อีก ผมไม่ให้โอกาสแล้วนะ!!! "

" ค..! "

เค้าจะตอบแต่ผมเอามือไปปิดปากพี่เค้าเอาไว้ ฟังแล้วอึดอัดแทน

" เงียบไปเลย รำคานเสียงแหบของพี่ "

ผมแสร้งว่าแล้วลุกจากเตียงลงไปข้างล่าง... ผมคงต้องดูแลพี่ที่ไม่สบายล่ะนะ 

 

 

6 เดือน.....

....ผ่านมาหกเดือนอย่างรวดเร็ว ที่ผมและพี่เพทายดูใจกันมา เค้ายังคงเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน และดูเหมือนว่าจะยิ่งดู ดูแลผมดีขึ้น เอาใจใส่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ 

และแม้เวลาของเราจะผ่านมาหกเดือนแล้วก็ตาม ผมก็ยังไม่ยอมรับพี่เค้าเป็นแฟน และบอกรักพี่เค้าเลยซักครั้ง ผมกลัวว่าถ้าผมยอมรับเร็วกว่าที่กำหนด เค้าก็จะเปลี่ยนไป ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

" เพทาย...หยิบถุงนั้นให้พี่หน่อยสิ "

" นี่เปล่าครับ พี่ดาว? "

" จ้ะๆ นั่นแหละ "

ผมหยิบถุงที่มีอาหารสดมากมายให้พี่ดาว วันนี้เรามาฉลองหลังจบโปรเจ๊คใหญ่ของพวกพี่ดาวครับ ทั้งพี่เพรช พี่โย พี่เอล ดูจะดีใจกันน่าดูที่โปรเจ๊คสุดหินผ่านไปได้อย่างสวยงาม และที่ๆเรามาฉลองกันก็คือบ้านพี่เพรชนี่แหละครับ

" เพทายไปนั่งเถอะ เดี๋ยวจัดการเอง "

" ไม่เป็นไรครับ ผมอยากช่วย "

" โอย...ดาวน้ำตาลไม่ต้องใส่ในอาหารนะ แค่นี้ก็หวานมากพอล่ะ "

พี่โยพูดแซวอีกแล้ว ทุกทีสิหน่า! พี่เอลเดินไปตบหัวพี่โยดังป๊าบ!!

" มึงตบกูไมเนี่ย? "

" ปากหมา! "

แล้วพี่เอลก็เดินไปนั่งกินขนม ปล่อยให้พี่โยบ่นกระปอดกระแปดอยู่ที่เดิม ถ้าบอกว่าเค้าเป็นแฟนกันนี่ผมไม่สงสัยเลยนะ เหมือนคู่รักกันมากกว่าผมซะอีก

" ไม่ต้องไปสนปากมันหรอกเพทาย "

" ผมไม่สนหรอก... "

ผมพูดยิ้มๆแล้วเดินไปนั่งข้างพี่เอล กินขนมกับพี่เอลด้วยเลย พี่เพรชเข้าไปช่วยพี่ดาวทำอาหาร แม้ผมจะรู้ดีว่าไม่มีอะไร แต่ก็อดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้ พวกเค้าเหมาะสมกันมากจริงๆ

ผมนั่งเล่นอยู่กับพี่โยพี่เอลซักพัก พี่เพรชก็ก็ยกอาหารต่างๆมาเสิฟ น่ากินทั้งนั้นเลยแหะ! ผมลุกเดินตามพี่เพรชเข้ามาในครัวเพื่อช่วยถือ ไท่นานอาหารทุกอย่างก็อยู่บนโต๊ะอย่างสวยงาม

" ฉลองแด่...โปรเจ๊คที่แสนโหดร้าย ทารุนสมองที่มีน้อยนิด ได้ผ่านพ้นไป เอ้า...สมุทรปราการ.... "

" ไม่ใช่ชนหรือไงวะ? "

" กูเบื่อแล้ว..เปลี่ยนบ้าง! "

พวกผมหัวเราะพี่โยพี่เอลที่เถียงกันอีกแล้ว แล้วก็ชนแก้วฉลองกัน พวกเราต่างก็ดื่มเบีร์ยด้วยกันหมด ยกเว้นพี่เพรชที่ไม่ยอมดื่ม ดื่มแต่โค้ก! 

" ทำไมพี่ไม่ดื่มเบีร์ยกับพวกเราล่ะ? "

ผมถาม เพราะตลอดที่เราไปเที่ยว หรือฉลองอะไรกัน พี่เพรชไม่เคยดื่มเลย

" มันไม่ดื่มอะดีแล้ว..... "

" นั่นสิเนอะ! "

พี่เอลพึพูดขึ้นก่อนตามด้วยพี่ดาว ทำไมล่ะ ก็น่าจะดื่มหน่อยนึงก็น่าจะไม่เป็นไรนี่! 

" แต่ผมสงสัยง่ะ? "

" พี่คออ่อนน่ะ อ่อนมากด้วย... "

พี่เพรชยิ้มใสๆตอบผม

" ผมไม่เชื่ออะ ดื่มเลย "

" ไม่เอา... "

" งั้นผมกลับล่ะ! "

" อ่า..โอเคๆ พี่ดื่มๆ "

พวกพี่ที่เหลือหัวเราะกันใหญ่ พี่เพรชนี่ส่อแววกลัวเมียนะ ฮ่าๆ แล้วผมก็รินเบีร์ยให้พี่เค้าเต็มแก้ว พี่เพรชมองอย่างหวาดๆก่อนจะเอื้อมมือมารับแก้วเบีร์ยจากผม

" ถ้าพี่เมา ต้องรับผิดชอบพี่นะ "

" แก้วเดียวไม่เมาหรอกหน่า.... "

" หึๆ "

พี่โยหัวเราะหึๆ ผมเลยหันไปมอง ทำไมต้องหัวเราะอย่างนั้น ผมหันมาสนใจพี่เพรชที่ดื่มเบีรุยอึกๆอย่างเร็ว แป๊ปเดียวยอดข้าวทั้งหลายก็ไหลลงสู่กระเพาะพี่เพรชเรียบร้อย

" ไม่เป็นไรนะเพรช? "

พี่ดาวจับไหล่พี่เพรชพร้อมถาม แค่นี้เองจะเป็นอะไรได้ไง ผมเลิกสนใจและดื่มกินกันต่อ หัวเราะร่วนไปกับบรรยากาศที่ครื้นแครง แต่พี่เพรชดูเงียบๆไปนะ

" พี่เพรชเป็นไรอะ? "

ผมหันมาถามพี่เพรชที่นั่งนิ่งหน้าแดงข้างกาย เค้าไม่พูดไม่จาเอาแต่นั่งจ้องผม ผมมองไปทางพวกพี่ๆคนอื่น

" มันเมา... "

" ห้ะ!! "

" ป่ะเพรช ขึ้นห้องเหอะ "

พี่เอลเดินมาดึงตัวพี่เพรช แต่พี่เพรชขืนตัวไว้ แล้วนั่งจ้องหน้าผมต่อ

" ไปนอนเถอะ เอ็งเมาแล้วนา.. "

" ............... "

" เพรช... "

ทุกคนพยายามพูด และลากพี่เพรชขึ้นห้อง ซึ่งพี่เพรชไม่ยอมไป และก็ยังนั่งจ้องหน้าอยู่อย่างนั้น จนผมเริ่มรู้สึกกลัวซะแล้ว เค้าไม่เหมือนพี่เพรชที่ดูอ่อนโยนคนเดิมเลย

" พี่เพรชครับ เพทายว่าพี่ขึ้นไปนอนเถอะนะ "

" เพทายพาพี่ไปหน่อยสิ! "

อึก...! รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอาซะเลย เอาไงดีวะ!! พึๆเค้าก็รน่างมองอย่างเป็นห่วง ก็พี่เพรชเล่นจ้องผมซะพรุนไปหมดแล้ว สายตาเค้าซื่อถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อผมไปส่งพี่เค้าที่ห้อง อะไรวะ!!! แก้วเดียวเมา...!!!!

" กะก็ได้ครับ "

" เพรช..... "

พี่ดาวเรียกอย่างต้องการเตือน ผมลุกไปฉุดมือพี่เพรชเบาๆให้ลุกขึ้นตาม ซึ่งพี่เค้าก็ทำตามอย่างว่าง่าย จนกระทั่งมาถึงห้อง พี่เพรชเดินไปที่เตียง...แล้วดึมมือผมไปด้วย เอ๋..? ไม่ดีป่ะ!!!

" เฮ้ย...!!! พี่เพรชพี่ปล่อยผมนะ!!! "

" พี่รักเรานะเพทาย พี่ต้องการเรา "

" ไม่ๆ พี่เรายังไม่คบกันนะ พี่ยังทำอะไรผมไม่ได้!!! "

"..........."

" ถ้าพี่ทำ ผมจะเลิกยุ่งกับพี่!!! "

" ................ "

พี่เพรชกระชากผมลงกดกับที่นอนพร้อมกับขึ้นมาคล่อมผมไว้ แต่พอพูดว่าจะเลิกยุ่งพี่เค้าก็ยอมหยุดแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอของผมแน่นิ่งไป

" พี่เพรช..... "

ผมเขย่าปลุก แต่ก็ไม่ตอบสนองเลย อย่าบอกนะว่าหลับ!! เฮ้ๆๆ หลับอย่างนี้อะนะ โถ่มันหนักนะเนี่ย!!!!!!!!!! โอ้ย..!

" ไอ้พี่บ้า!! "

 

 

เข้าสู่เดือนที่ 8 ระยะเวลาที่ผ่านมายังคงเหมือนเดิม พี่เพรชยังคงเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยน จนทุกคนในมหาลัยยกย่องพี่เค้า และทุกคนก็เชีร์ยให้ผมรับรักและเป็นแฟนพี่เค้าไป แต่ผมเป็นคนยึดมั่นในความคิดและความตั้งใจของตัวเอง ผมจะบอกรักพี่เค้าเมื่อครบหนึ่งปีเท่านั้น 

บางกระแส..ก็โจมตีผมรุนแรง ว่าผมเล่นตัวบ้างล่ะ กะหลอกเงินพี่เพรชบ้างล่ะ มีคนอื่นแล้วบ้างล่ะ ไม่คิดจริงจังบ้างล่ะ แต่ผมไม่สนใจหลอกว่าใครจะว่าผมยังไง ดีซะอีกได้ทดสอบพี่เพรชไปในตัวด้วยเลย ว่าเค้าเชื่อข่าวไร้สาระและไม่เป็นจริงพวกนั้นหรือเปล่า หรือยังคงเป็นพี่เพรชที่ยึดมั่นในสัจจะตนเอง

" เฮ้ยๆๆๆๆ!!! "

" ทำไมดาว...? "

ผมนั่งอยู่กับพี่ดาวพี่เพรชพี่โย ซึ่งเป็นปกติของทุกวัน พี่ดาวนั่งดูหนังสือพิมพ์ของมหาลัยแล้วก็พ่นลมหายใจอย่างแรง ตามด้วยคำพูดนั่นแหละ ผมนั่งเอาคางเกยโต๊ะมองหน้าพี่ดาว ข้างๆผมก็พี่เพรชที่นั่งมองหน้าพี่ดาวเช่นกัน ต่างจากพี่โยที่นั่งกินขนมไม่สนใจใคร

" ก็ดูดิ!! "

หนังสือพิมพ์ที่พี่ดาวถือถูกวางแผ่เด่นหราอยู่บนโต๊ะ ผมและพี่เพรชตาโตตกตะลึง มุมภาพมันเหมือนผมจูบกับใครคนหนึ่งอยู่ และหน้าผมแม่งเล่นถ่ายซะชัดเลย แต่คนจูบเนี่ย...เห็นแค่หลัง

" เพทายร่านสวาท!!! ดอดจูบกับชายอื่นในที่ไม่ลับตาคน อีผู้ชายไร้ยางอาย!!!! หน้าด้าน!! "

พี่ดาวอ่านพาดหัวข่าวเสียงดัง เล่นกันแรงมากเลยอะ พี่เพรชมองหน้าผมที่ทำหน้านิ่งๆ ก็ใช่นั่นอะผมเอง แต่ไอ้พี่คนที่ยืนบังผมน่ะ...มันเป็นพี่เอล! ผมอยากรู้ว่าพี่เพรชจะคิดยังไงกับเรื่องนี้ เลยทำเฉยเมยเหมือนทุกๆครั้งที่ข่าว

" ไอ้นี่มันเป็นใครอะเพทาย? อ่าวๆเฮ้ยๆ! เพรชจะไปไหน? กรรม!!! ตอบพี่มาเลยเพทาย! "

" ไอ้เอล....! มันเอาบุ้งที่ติดอยู่ตรงคอเสื้อเพทายออก มุมแม่งโครตเหมือนอะ!!! "

พี่โยพูดขึ้นอย่างถูกต้องที่สุด รู้ได้ไงวะ?!! ตอนนั้นผมอยู่กับพี่เอลสองคนเองนะนั่น!

" แล้วทำไมเพทายต้องหลับตาพริ้มอย่างนั้นด้วยอ่า... "

" เออ! คิดไรป่าวนั่น!!! "

" ผมกลัวหนอนอะ ตัวสั่นเลยตอนนั้น ว่าแต่พี่โยรู้ได้ไง? "

" เอลมันเล่าให้ฟัง มันบอกเอ็งน้ำตาซึมเลย ฮ่าๆ "

" โถ่...ตกใจหมด! "

พี่ดาวพูดอย่างโล่งอก แต่แล้วเราก็มองหน้ากันอย่างรู้กัน

" แล้วเพรช.... "

" ถ้าเค้าเชื่อก็ปล่อยเค้าเถอะ "

ผมพูดทันทีที่พี่ดาวจะพูดจบด้วยซ้ำ

" แต่เป็นพี่พี่ก็คิดนะ เหมือนขนาดนี้! "

" แต่อย่างน้อยควรจะถามผมก่อนที่จะเดินลิ่วๆออกไปอย่างนี้... "

ผมนั่งเอาคางเกยโต๊ะต่อไป ไออยากตามไปอธิบายก็อยากตามอยู่ แต่ว่าแค่เอ่ยถามพี่เค้ายังไม่ยอมถามเลย นี่ก็รู้แล้วว่าพี่เค้าเชื่อเพียงแค่เห็นแวบเดียวเท่านั้น

" อ่าวไอ้เพรชมึงไปไหนมา? "

ผมเหล่ตามองพี่เพรชที่กลับเข้ามานั่งข้างผมเช่นเคย พอมองจนรู้ผมก็นั่งท่าเดิมนิ่งๆ บรรยากาศที่โต๊ะนี่ช่างวังเวงจริงๆเลยง่ะ 

" ดาวไปรับเอลเป็นเพื่อนหน่อยดิ
ป่ะๆ ไปเป็นเพื่อนหน่อย!!! "

พี่ดาวยังไม่ทันตอบอะไร พี่โยก็ดึงแขนเล็กๆของพี่ดาวไป เบาๆสิเพ่...แขนขาดทำไง! พี่ดาวมองงงๆมองพวกผมทีมองพี่โยที แต่แค่แป็ปนึง เพราะพี่โยแกลากไปลิ่วๆเลย

" นี่...หอมป่าว? "

ผมหันไปมอง ของที่พี่เพรชชูขึ้นมาให้ดู โอ้ว...ขนมโตเกียว หลายอันเลยง่ะ น้ำลายสอซะล่ะ

" พี่รีบไปซื้อมาน่ะ แล้วเมื่อคุยกันเป็นไงมั้ง? "

" ซื้อขนมนี่อะนะ? "

" อื้ม!! ร้านโปรดเรานี่ ไม่รีบไปรถก็ไปซะก่อนสิ... "

ผมรับขนมมากิน หุๆอร่อย ผมมองหน้าพี่เพรชที่ส่งยิ้มละไมมาให้ผม 

" พี่ไม่เชื่อข่าวนั่นหรือไง! "

" แล้วเพทายทำอย่างที่เป็นข่าวหรือเปล่าล่ะ? "

" ไม่! ผมไม่ได้ทำตัวอย่างนั้น!!! "

" พี่น่ะเชื่อใจเรานะ แล้วพี่รู้จักเราดีพอ พี่รู้ว่าเราไม่ทำตัวอย่างนั้นหรอก อีกอย่างนั้นน่ะไอเอล...! เห็นหลังก็รู้แล้ว "

" พี่.... "

" พี่รักเรา...พี่ไม่เชื่อข่าวพันธ์นี้หรอกนะ "

พี่เพรชพูดพร้อมกับลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ก็เพราะพี่เป็นคนดีที่เชื่อใจผมอย่างนี้ ผมจึงไม่สามารถห้ามใจไม่ให้รักพี่ได้ยังไงล่ะ และเพราะรักพี่มากผมจึงไม่มีทางทำตัวทุเรชๆอย่างนั้นหรอก!

" ขอบคุณฮะ... "

" แค่นี้เองสบายมาก เอาเพิ่มไหมพี่ซื้อให้.... "

ผมเงยหน้ามองพี่เค้าที่ตอบผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หนอย...เห็นล่ะมั่นใส่!!

" เรื่องที่เชื่อใจผมน่ะ ขอบคุณนะครับ "

" ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก...พี่รักเรานะ "

ผมพยักหน้างึกๆกินขนมต่อ พี่รอหน่อยนะครับ อีกไม่นานผมจะเป็นของพี่อย่างที่พี่ต้องการและเฝ้าพยายามอดทนซื้อใจผมมาตลอด ผมรักพี่! คำนี้..รอหน่อยนะครับ........

 

 

อีกสองเดือนก็จะครบหนึ่งปีที่รอคอย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีอย่างที่ผมหวัง และพี่เพรชก็ชอบพูดกับใครๆว่าผมเป็นแฟนเค้า จนผมต้องเถียงตลอดว่าไม่ใช่ ก็ยังไม่ครบปีเลยนี่ อีกตั้งสองเดือน...

" นี่ๆ ปี่ใหม่นี้เราไปเที่ยวเชียงใหม่ดีไหม "

พี่เพรชเอ่ยชวน ไปซะไกลเลยนะนั่นน่ะ! ผมนั่งอ่านการ์ตูนต่อ เพราะเอาจริงๆ ปี่ใหม่ผมมีงานต้องอยู่เคลีย ไปไม่ได้อยู่ดี

" ไปบ้านแม่น่ะหรอ? "

แม่ไหนหว่า?

" ใช่ๆ เอาเพทายไปเปิดตัว.... "

" ฮิฮิ ไปสิ ไปด้วยกันนะเพทาย! "

" ผมมีรายงานต้องเคลีย ไปกันเถอะครับ "

" งานอะไรวะ? "

พี่โยหันมาถามหลังสาระวนอยู่กับการมัดผมให้พี่เอล พี่เอลผมยาวมากไม่ยอมตัดซะที บอกว่าเท่ดีอีกแหนะ!

" งานของอาจารย์วิมลง่ะ เซ็งชิบ! "

" ไม่ต้องห่วงๆ ไปได้...เดี๋ยวพี่เคลียให้! "

พี่เอลพูดอย่างมั่นใจสุดๆอย่างที่ไม่เคยมั่นใจอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย!!!

" ไม่เป็นไรฮะ "

" ไปเถอะน้า.... "

พี่ดาวใชลูกอ้อนเข้าสู้ครับ! ลูกอ้อนพี่อะใช่ได้แค่พี่เพรชเท่านั้นแหละ เชอะ!

" น้าเพทายน้า ไปฉลองปีใหม่ด้วยกันน้า...... "

เริ่มเอาหัวถูแขนผมแล้วครับ ไม่ๆไม่ได้ผลหรอก!!!

" น้าครับเพทาย ไปด้วยกันน้าคร้าบ.... "

" ใช่ไปด้วยกันน้า.... "

สถานการณ์ตอนนี้แย่แล้วครับ!! พี่เพรชพี่ดาวอ้อนผมทั้งคู่เลย!! ไม่ๆ เราต้องไม่ใจอ่อน ไม่ๆไม่ยอมหรอก งานต้องมาก่อนสิ!!!!

" อ่า...ก็ได้ฮะ! "

" เย้!!! "

พี่ดาวพี่เพรชดี๊ด๊าสุดๆ แต่ผมเนี่ย...เซ็ง กลับมางานดองบานเลย โอย...ไม่น่าใจอ่อนเลยเรา!!!

" ถึงแล้ว.... "

ผมมองไปรอบๆหลังใช้เวลาเดินทางกันมานานมาก พี่เพรชและพี่โยกันขับรถจนมาถึงบนดอย ตรงหน้าผมมีบ้านทรงไทยประยุกอยู่หลังหนึ่ง มันสวยมากรูปแบบเป็นแบบผสมผสานกับความเป็นล้านนา เราเดินเข้ามาบริเวณหน้าบ้านซึ่งมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เค้าไม่แก่เท่าไหร่หน้าตาดีมาก แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าไหมสีมุขและผ้าซิ่นสีชมพูเรียบๆไร้ลวดลาย แต่กลับดูสวยงามมากเลย พี่เพรชวิ่งเข้าไปกอดผู้ตรงหน้าซึ่งเธอก็กอดตอบ

" นั่นน่ะแม่เพรช... "

พี่เอลบอกผมให้กระจ่าง หน้าตาดีทั้งแม้ทั้งลูกเลยแหะ! พวกเราเข้าไปสวัสดีแม่เค้า แม่เค้าก็ยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดีเลย

" ไหนที่ว่าจะแนะนำให้แม่รู้จัก "

แม่ถามพี่เพรชที่ยังคงนั่งกอดแม่อยู่ พวกพี่คนอื่นๆพอแม่ถามก็พากันเดินออกไป รู้หน้าที่กันดีจริงๆเลยนะ! ผมทำท่าจะลุกไปบ้างแต่พี่เพรชจับมือเอาไว้

" คนนี้ครับแม่ เค้าชื่อเพทาย.... "

ผมเลยต้องก้มหัวให้แม่เค้าอย่างอายๆ เขินนะเว้ยเนี่ย! แต่แม่เค้าไม่ได้ว่าอะไรแต่ยังคงยิ่มให้อยู่ ยิ้มที่ดูอ่อนโยน...

" ผมรักเค้า...แม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ "

" อะไรทำให้ลูกแม่เลือกเค้าล่ะ "

บทสนทนาชักเหมือนกับเค้าสองคนต้องการคุยกันมากกว่านะ แต่ผมจะเดินหนีก็ไม่ได้ด้วยสิ พี่เพรชแกจับมือผมไว้!

" เค้าเป็นคนดีครับแม่ ถึงเค้าจะเป็นผู้ชาย แต่ผมเชื่อว่าเพศไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับความรัก เพราะความรักมันคืออิสระ ไม่มีผิดไม่มีถูก แล้วผมก็คิดว่าการที่ผมได้รักเค้าไม่ใช่เรื่องเสียหาย แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นคือ ผมอยากให้แม่รับรู้และเข้าใจ เพราะต่อให้บนโลกใบนี้จะไม่มีใครยอมรับเราทั้งคู่ผมก็ไม่สน แต่คนที่ผมสนคือแม่...ผมไม่อยากให้แม่มองคนที่ผมรักไม่ดี..... "

ผมอึ้งอยู่ในคำพูดของพี่เพรช ที่พูดออกมาอย่างเชื่อมั่น จนผมไม่ได้มองเลยว่าแม่จะมีสีหน้าแบบไหน ผมรู้แต่พี่เพรชน่ามองที่สุดเลยในตอนนี้ อยากเข้าไปจุ๊บซักที!

" แม่ดีใจนะลูก ที่ลูกแม่คิดอย่างนี้ แม่ไม่ว่าอะไรและเข้าใจลูกดี เพราะแม่เคยบอกแล้วว่า...ลูกจะรักใครชอบใคร หรือจะเลือกใครซักคน คนๆนั้นควรอยู่บนพื้นฐานของความดี และให้เลือกคนดีมาคู่ครอง "

แม่พูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวผมและพี่เพรชอย่างรักใคร่

" ลูกแม่น่ะ...เค้าจริงจังมากนะลูก "

แม่เค้าพูดกับผม สิ่งนั่นผมรู้แล้วล่ะครับ รู้ดีว่าพี่เพรชรักและจริงจังกับผมมากเพียงไหน

" ผมรู้ครับ รู้ดีเลย...... "

แม่เค้ายิ้มๆกับคำตอบของผม

" เดี๋ยวไปจัดสำรับกับข้าวให้นะจ้ะ "

" คร้าบ... "

พี่เพรชเอ่ยกับแม่หน้าบานเลยล่ะ ผมเองก็โล่งใจมากๆเลยที่แม่เค้ายอมรับเราทั้งคู่ได้ บอกตามตรงผมกลัวมาก กลัวแม่เค้าจะรังเกียจ

" ฟอดดดดดด! "

ผมหอมแก้มพี่เพรชแล้ววิ่งหนีไปอย่างเร็วเลย เขินอ่ะ เขินฝุดๆ เป็นครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ ผมเดินมาหยุดที่ริมลำธาร ครุ่นคิดอยู่ว่า...จะมองหน้าพี่เพรชยังไงดีวะเนี่ย!! 

" ????? "

" หนีเลยนะ! "

" พี่.... "

พี่เพรชนี่เอง เค้าเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ทั้งตกใจทั้งเขินเลยล่ะ

" พี่รักเรานะ และพี่รู้ว่าเราก็รักพี่แต่พี่จะรอคำว่ารักจากเรานะ พี่จะรอ "

พี่เพรชพูดพร้อมยื่นกุหลาบแดงสลับขาวมาตรงหน้าผมตากด้านหลัง กุหลาบ...สื่อแทนใจของเราสองคน ไม่ว่าวันเวลาจะนานเท่าไหร่พี่ก็ไม่เคยลืมที่จะให้กุหลาบที่มาพร้อมความหมายสามอย่างนี้เสมอ

" ใกล้แล้วครับ....พี่รอหน่อยนะ "

 

 

วันนี้เป็นวันที่ผมตื่นเต้นสุดๆเลย เพราะวันนี้คือวันที่ 14 กุมพาพันธ์ ที่ทั้งผมและพี่เพรชต่างก็รอคอยกันอย่างใจจดใจจ่อ รอที่ผมจะได้บอกคำว่ารักแก่เค้าบ้าง รอที่จะได้บอกใครๆว่าเราเป็นแฟนกันและรักกันขนาดไหน 

ผมไม่ได้หลับตั้งแต่เมื่อคืนเพราะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ นอนมองของขวัญที่ผมสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อพี่เพรชคนเดียว แหวนทองคำขาว ประดับด้วยเพทายอย่างสวยงาม ด้านในสลักคำบอกรักของผมเอาไว้ แม้จะดูเรียบๆไปซักหน่อย แต่ผมเชื่อว่านี่แหละแบบที่เพรชชอบ เพราะเค้าชอบอะไรเรียบๆ ส่วนเรื่องขนาดก็ง่ายนิดเดียว...พี่ดาวไง พี่เค้าเคยซื้อแหวนให้พี่เพรชเลยรู้ขนาด

ผมนัดกับพี่เพทายที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งตอนเที่ยงวัน มันเป็นที่ๆเราเลิกเรียนแล้วจะไปนั่งเล่นด้วยกันบ่อยๆ วันนี้คนคงเยอะและคึกครื้นกันน่าดูเลยล่ะ ก็วาเลนไทน์นี่นะ! ผมน่ะเลือกเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อคืนเลยนะ! วันสำคัญทั้งทีเราต้องเตรียมพร้อมสุดๆ! 

ชุดที่ผมเลือกเป็นเสื้อที่พี่เพรชซื้อให้แต่ผมไม่เคยใส่ เพราะมันเป็นสีชมพูหวานแหวน มีปักลากหัวใจสีแดงไว้ตรงอกด้านซ้าย ใต้หัวใจปักว่า 'เพรชรักเพทายที่สุดในโลก' นี่แหละมี่ผมไม่ใส่มัน! แต่วันนี้ผมเลือกที่จะใส่มันเสียที เพราะอยากให้พี่เค้ารู้ว่า...ผมยอมรับพี่แล้วนะ ส่วนกางเกงก็ขาเดฟสีดำธรรมดา

เพียงไม่นานนักผมก็มาถึงจุดนัดหมาย มาถึงตั้งแต่สิบเอ็ดโมงแหนะ! โห..ตื่นเต้นจัดเลยรีบมา ยังไม่ถึงเวลานัดเลยง่ะ เอาเถอะ...รอกันมาตั้งเป็นปี แค่ชั่วโมงเดียวสบายมาก!!! ผมนั่งมองคู่รักที่ต่างก็ให้ดอกไม้และตุ๊กตากันอย่างน่ารัก และก็มีแบบผม...ชายรักชาย มาสารภาพรักและมาเดทกันไม่น้อยเลย

ผมรู้สึกว่ามันช่างสวยงามเหลือเกิน ไม่ว่าจะเพศไหนแต่เค้าก็รักกัน และมองข้ามสิ่งที่เรียกว่าเพศ อำนาจของความรักมันช่างยิ่งใหญ่จริงๆ แม้กระทั้งทำชาติและสัญชาตญาณของมนุษย์ ยังไม่สามารถขัดความรักของคนสองคนได้เลย

ผมนั่งรออยู่นานมาก มองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาบ่ายสองเกือบครึ่ง! พี่เพรชทำไมช้าอย่างนี้ล่ะ พี่เค้าไม่เคยต้องปล่อยให้รอมาก่อนเลยนะ ตอนนี้ผมไม่ได้โกรธแต่กลับรู้สึกใจหายและหวิวๆในใจอย่างไรไม่รู้ รู้สึกไม่ดีเลย พี่เพรชเป็นอะไรหรือเปล่านะ!! ผมลองกดโทรศัพท์โทรไปหา แต่โทรยังไงพี่เพรชก็ไม่รับ...อะไรเนี่ย!!

" เพทาย... "

" พี่เพรช! พี่ไปไหนมารู้มั้ยผมรอพี่นานแล้วนะ!! "

ผมรีบพูดรัวๆ แอบเป็นห่วงพี่เค้า ตาผมก๋มองสำรวจว่าพี่เพรชเป็นอะไรหรือเปล่า จู่ๆพี่เพรชก็เดินเข้ามากอด ผมกะจะดิ้นแต่ดิ้นไม่ออก อบอุ่นมากแต่กลับรู้สึกเศร้า....

" พี่ขอโทษเพทาย พี่ขอโทษ! "

พี่เพรชพูดกับผม ตัวเค้านั่นสั่นน้อยๆเหมือนร้องไห้ 

" พี่ขอโทษเพทายทำไม แค่มาสายผมไม่โกรธมากหรอกหน่า "

ผมลูบหลังพี่เพรชที่กอดผมเอาไว้แนบแน่น

" พี่ไม่มีกุหลาบมาให้เพทาย และตั้งแต่วันนี้ไปพี่คงไม่ได้ให้เราอีก "

คำว่าไม่ได้ให้อีก มันจุกอกน่าดูเลย ทำไมพี่พูดอย่างนี้ หรือพี่ไม่รักผมแล้ว.....

" พี่รักเรามานะเพทาย รักมากเหลือเกิน..... "

" ผมก็รักพี่..... "

พี่เพรชดึงตัวผมออกจากอ้อมกอด ตาเค้าแดงน้อยๆก่อนหยดน้ำตาใสๆจะหยดลง ผมตกใจมากรีบเอสมือไปเช็ดน้ำตาพี่เพรช

" ร้องไห้ทำไม....ไม่ร้องนะพี่เพรช เพทายรีกพี่เพรชนะ "

ผมยื่นแหวนไปให้พี่เค้าตรงหน้า พี่เพรชมองตาโตแล้วคว้าตัวผมเข้าไปกอด

" พี่รอมาตลอด พี่เราเพทายพี่รักเรา.... "

" ครับผมรู้ดี.... "

พี่เพรชคลายกอดแล้วมองหน้าผมนิ่ง เค้าก้มมาจูบหน้าผากผมก่อนที่จะหันหลังวิ่งออกไป!!!!

" พี่เพรช พี่จะไปไหน...! "

' RrrrRrrr!!!!!!!! '

ผมกำลังจะวิ่งตามพี่เพรชแต่มือถือดันมีสายเข้าอีก โอ้ย!!! พี่เพรชเป็นอะไร ผมมองแหวนในมือก่อนจะรับโทรศัพท์

" ครับ! "

( เพทาย...เพทายอยู่ไหน! )

" สวนสาธารณะ....ทำไมหรอพี่? "

พี่ดาวครับ เสียงเค้าดูเศร้าสร้อยและตื่นตระหนก

( ไปทำอะไร...รอเพรชหรอ? )

" ครับพี่.... "

( เพทาย...เพรช เพรช ฮึกๆ..! เพรชตายแล้ว!!! )

" ห้ะ!!!! "

( เพรชตายแล้วเพทาย...เพรชโดนรถชน! )

" ไม่ตลกเลยพี่ดาว!!! พี่เพรชเพิ่งมาหาผมเมื่อกี้นี้!!! "

( พี่อยากให้เป็นเรื่องล้อเล่นนะเพทาย!!! แต่มันไม่ใช่...เพทายไม่เชื่อมาที่ XXX สิ )

" ผมไปเดี๋ยวนี้แหละ!!! "

ผมไม่เชื่อหรอก! พี่เพรชเพิ่งมาหาผมเอง พี่เพรชกับพี่ดาวต้องโกหกแล้วแกล้งอะไรผมแน่ๆ แม้ว่าผมจะคิดอย่างนั้นแต่ผมก็รีบไปที่ๆพี่ดาวบอกอย่างเร็วที่สุด พวกพี่โกหกผม!!!

" เพทาย...!!! "

" ไม่จริง.... "

เรี่ยวแรงหายหมดเมื่อเห็นภาพตรงหน้าหลังแหวกฝูงชนออก พี่เพรช...นอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนน มีผ้าสีขาวคลุมเอาไว้แต่ผมคลานไปเปิดมันออก แม้จะโดนห้ามก็ตาม

" พี่.... "

เสียงเหือดแห้ง มีเพียงน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเป็นเหมือนคำพูด

" พี่เพรช...พี่ตื่นขึ้นมาฟังผมสิ ตื่นมาสิมาฟังว่าผมรักพี่ รักมาก พี่ได้ยินมั้ย!!!! ตื่นขึ้นมา พี่รอเวลานี่อยู่ไม่ใช่หรอ ตื่นมาสิ ตื่นมา....ผมรักพี่ผมรักพี่....พี่เพรช.... "

แม้จะบอกรักหรือเขย่าปลุกพี่เพรชขนาดไหน แต่พี่เค้าก็ไม่ตอบสนองผมแล้ว พี่เพรชจากไปแบบนี้ไม่ได้นะไม่ได้!

" เพรชข้ามถนนไปซื้อต้นกุหลาบฝั่งนู้น ครบปีแล้วเค้าตั้งใจจะให้เป็นต้น แต่พอขากลับ มัวแต่ดูต้นไม้ในมือ เลยไม่ทันเห็นรถหกล้มที่ขับมาด้วยความเร็ว เค้าจึงโดนชนจนกระเด็นมาที่ฝุตบาท คนแถวนี้รีบมาช่วยแล้วแต่ไม่ทัน เพรชเสียชีวิตไปแล้ว..... "

พี่ดาวร่ายยาวให้ผมฟัง ผมไม่สนแล้วว่าพี่เพรชจะจากไปยังไง รู้แต่พี่ต้องตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาสิ!!! 

เด็กหนุ่มร้องไห้กอดศพชายที่รักไม่ยอมปล่อยไปไหน แม้เจ้าหน้าที่หลายนานจะพยายสมอย่างมากที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน แต่ก็ทำไมได้ โยถูกตามตัวมาช่วยทุกแยกทั้งคู่อีกคน

" ม่ายยยยย ปล่อยผม!!! ปล่อย..!!!!อย่าเอาพี่เพรชอย่าเอาเค้าไป อย่า.... "

สติเด็กหนุ่มดับวูบ ผู้คนมากมายต่างมองเด็กหนุ่มอย่างสงสาร ดาวเองก็ร้องไห้เสียใจไม่แพ้กัน ความรักที่ทั้งคู่เฝ้ารอกันและกันมาเนิ่นนานต้องจบอย่างนี้ มันเศร้าเกินไปแล้วนะ......

.

.

.

.

.

.

" พี่เพรช...อึก! ผม..ผมรักพี่นะ รักมากฮือ...ผมรู้ว่าพี่ตื่นมาฟังคำนี้ไม่ได้แล้ว ผมขอโทษที่ทำให้พี่ต้องรอเก้อ แต่ผมสัญญา...คำว่ารักคำนี้จะเป็นของพี่ตลอดไป............. "

TheEnd!

 

https://www.facebook.com/NiyaySdSd
เพจเค้าน้า....ไปลองอ่้านกันดูเนาะ มีอีกเยอะ! เค้าเอามาลงที่ไม่ได้...เพราะเอ็นซีมันรุนแรงเกินไป ยังก้ลองเข้าไปดูน้าค้า