คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
-อีกมุมหนึ่งข้างล็อกเกอร์-
สายตาคู่หนึ่งที่คอยมองดูสถานการณ์อย่างเงียบๆ
‘อร๊ายยยยย เขินชะมัด -////- นี่ฉันกล้าเขียนจดหมายนั้นไปให้เวนดี้ได้ยังไงนะ’
เห้ย! ตายละๆ ยัยนานะมา แถมยังหยิบจดหมายฉันไปอ่านอีก หึ! แล้วดูทำหน้าเข้าสิ- - จดหมายนั่นฉันเขียนให้เวนดี้อ่านแค่คนเดียวนะ งืออออออออออ TT แต่ช่างเถอะ พวกนั้นไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนเขียนจดหมาย ก็ฉันไม่ได้ลงชื่อไว้ไง ฮ่าฮ่าฮ่า
อ่ะ นั้นแม่เวนดี้มารับแล้วนิ เธอนี่สวยเหมือนแม่ไม่ผิด ^^
“ซึลกิ~~ แม่มารับแล้วน้าลูก” แม่ตะโกนเรียกซึลกิ
“ค่ะแม่ หนูจะไปเดี่ยวนี้แหละค่ะ~” ซึลกิขานรับแม่ด้วยน้ำเสียงร่าเริงสุดๆ และรีบหยิบกระเป๋าวิ่งออกมา
แต่พอออกมาเจอแม่เท่านั้นแหละ ‘โอ๊ยยย! ให้ตายเหอะ -0- นี่แม่จำฉันไม่ได้หรอ’ ไปยืนเรียกใครอยู่ตรงนั้นน่ะ
“แม่คะ หนูอยู่นี่ค่ะแม่” -..-
“อ้าว ซึลกิ ลูกอยู่ตรงนั้นหรอกหรอ” แหะๆ แปลกจังฉันจำลูกตัวเองผิดหรอเนี่ย...
…
“แล้วเด็กคนนั้นใครน่ะ? แม่นึกว่าเป็นลูกซะอีก”
“คนนั้นชื่อดาร่าค่ะ เขาเป็นรุ่นพี่หนูน่ะ มีแต่คนบอกว่าหน้าเราเหมือนกัน จำกันผิดๆถูกๆ แต่ไม่คิดว่าแม่จะเป็นอีกคนนะเนี่ย” น่าน้อยใจชะมัด หนูเป็นลูกแม่นะ -.-
“แม่ขอโทษน้า ><”
“ว่าแต่ตะกี้แม่ได้ยินเสียงลูกดี๊ด๊ามากอ่ะ วันนี้คงเล่นกับเพื่อนๆสนุกหล่ะสิ”
“ค่ะ วันนี้ที่โรงเรียนสนุกมาก” จริงๆฉันมีความสุขเพราะเรื่องอื่นต่างหาก แม่นี่ไม่รู้อะไรเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ^^
‘ถามจริงเหอะ หน้าฉันมันโหลหรอ? ทำไมมีแต่คนทักผิด -3- จริงๆที่ได้ยินมาก็แค่ไม่กี่คน แค่ดาร่า ซิ่วหมิน ชานยอล แค่นั้นเอง(?)’
-บ้านซึลกิ-
“กลับมาแล้วหรอลูกรัก~~ เป็นไงบ้าง ยิ้มซะหูกางเชียว” คนเป็นพ่อเอ่ยทักลูกสาว
“โห่พ่อ หนูอุตส่าห์มีความสุข มาทักเรื่องหูกางซะได้” -.- แต่ไม่โกรธหรอก เพราะวันนี้ฉันมีความสุขมาก อิอิ
“พ่อล้อเล่นน่ะ มาดูอะไรนี่สิ พ่อมีอะไรจะให้ลูก”
“ชุดว่ายน้ำ! พ่อจะให้หนูไปเรียนว่ายน้ำหรอคะ? หนูยังเด็กอยู่เลยนะ”
“คือที่โรงเรียนหนูเขาเพิ่งมาบอกว่าจะเพิ่มวิชาว่ายน้ำน่ะลูก เขาบอกว่าเรียนตั้งแต่เล็กๆเลยสิดี”
“อ่อค่ะ” จริงๆฉันแอบกลัวน้ำนะเนี่ย เพราะปกติฉันก็ไม่ค่อยชอบอาบน้ำเท่าไหร่ -.- แต่อย่ามาคิดว่าฉันสกปรกหล่ะ มีแต่คนสกปกเท่านั้นแหละที่อาบน้ำ ฉันสะอาดเลยไม่ต้องอาบไง อยากให้ทุกคนเข้าใจนะ จุดๆนี้
...
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูลูกมันสิ ยิ้มซะกว้างเชียว นี่คงยังไม่รู้สินะว่าพรุ่งนี้ที่โรงเรียนมีตรวจสุขภาพ” พ่อพูดกับแม่ ซึ่งซึลกิเดินออกไปแล้ว
“ค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันยังไม่ได้บอกลูกเลย กลัวว่าลูกรู้แล้วจะไม่ยอมไปโรงเรียนพรุ่งนี้น่ะสิ”
“อื้ม งั้นค่อยให้ลูกไปรู้พรุ่งนี้ที่โรงเรียนเลยละกัน”
-ห้องนอนซึลกิ-
“ไง เจ้าหนู จดหมายบอกรักเพื่อน เอาไปให้เขารึยัง?” พี่ชายสุดที่รัก(?)ของเธอแง้มประตูเข้ามาถาม
“ให้แล้ว แต่ไม่ได้ให้กับตัวหรอกนะ เขินอ่ะ” -////- ก็จะให้ทำยังไงเล่า แค่ตอนไปถามพี่ว่า ‘ฉันชอบเธอ’ เขียนยังไงก็โดนแซวจนอยากจะแซกแผ่นดินหนีละ
|อ่อลืมบอกไป ฉันเป็นแค่เด็กอนุบาล น่ารักใสๆ ยังสะกดคำไม่เป็นหรอกนะ|
“แล้วเขาจะรู้ไหมล่ะว่าเป็นเธอ”
“ไม่รู้น่ะดีแล้ว เค้าแค่อยากบอกเฉยๆ”
“เห้อออ อุตส่าห์ลงทุนเขียนทั้งที กากอ่ะน้อง”
“กาก?”
“ช่างเหอะๆ ว่าแต่น้องสาวพี่มีแฟนแล้วไม่ใช่หรอคะ? ชื่ออะไรนะ... เซ...(?)”
“เซฮุนอ่ะหรอ?”
“ใช่ๆ เจ้าเซฮุนน่ะ เห็นพูดถึงบ่อยๆ”
“อื้ม เค้าเป็นแฟนเซฮุน ทำไมหรอ?” -.- อะไรของพี่แก แค่ฉันมีแฟนเนี่ยนะ
“อ้าว ยัยเด็กไม่ดี มีแฟนแล้วยังจะไปชอบคนอื่นอีก แก่แดดไปละ” พี่ชายพูดติดตลก
“ก็มีแฟนหลายๆคนมันไม่ดีหรอ”
พี่ชายยิ้มนิดๆแล้วส่งน้องเข้านอน เพราะแม่เพิ่งตะโกนมาบอกว่าทุ่มหนึ่งแล้ว เวลาที่เด็กน้อยควรจะหลับ...
'เอาจริงๆนะ ฉันไม่เข้าใจคำว่าแฟนหรอก แต่มันคงแปลว่าเพื่อนสนิทแหละ เห็นเพื่อนๆเขาก็เป็นแฟนกันเยอะแยะออก'
'แต่คิดย้อนไปเมื่อวานแล้วตลกดี กระดาษบอกรักมันควรจะเป็นสีชมพูสิ แต่ทั้งบ้านฉันหาได้แค่สีเหลืองนี่แหละ มันคงไม่เป็นไรหรอกมัน - - ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ อิอิ'
-บ้านเวนดี้-
“กลับมาแล้วค่ะ~~~~~” เวนดี้วิ่งเข้ามาในบ้านพร้องตะโกนบอกทุกคน เธอยิ้มกว้างจนตาปิด ที่ใครๆเห็นแล้วก็ต้องเอ็นดู
“คิดถึงจังเลย ไม่เจอกันตั้งนานลูกพ่อ^^” พ่อวิ่งมาอุ้มเวนดี้ แล้วหอมแก้ม
“ยังไม่ถึงวันเลยนะค่ะพ่อ ฮ่าฮ่าฮ่า” พ่อฉันนี่ก็เว่อร์ตลอด
“เวนดี้ นี่เพื่อนพ่อ ลุงจงอินทร์ เขาเป็นคนไทยน่ะ และเป็นหุ้นส่วนพ่อด้วย” พ่อแนะนำลุงจงอินทร์ให้เวนดี้รู้จัก ลุงตัวสูง ผิวคล้ำ ดูจากชื่อแล้วคงเป็นคนไทยจริงๆ
“สวัสดีค่ะ” เวนดี้ไหว้ตามมารยาทชาวไทย
“สวัสดีจ่ะ หนูเวนดี้นี่เก่งจริงๆ ไหว้อย่างคนไทยเป็นด้วย”
“แน่นอนสิ เมียฉันสอนลูกมาดี ฮ่าฮ่าฮ่า” พ่อเวนดี้คุยอย่างภาคภูมิใจ
“เวนดี้ คือพ่อจะบอกลูกว่า เราคงไม่ได้เจอกันอีกสักพักนะ พ่อต้องไปดูงานที่ไทยกับลุงจงอินทร์น่ะ แล้วเดี๋ยวยังไงพ่อจะโทรมาหาลูกบ่อยๆนะ” พ่อบอกลูกสาว
“อ่อ ค่ะ” ^^ ยิ้มแล้วรีบเดินเข้าห้องนอน
“แปลกจริง ปกติต้องร้องไห้จะไปกับพ่อ ทำไมวันนี้ถึงยิ้มซะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ก็ดีแล้วนิ ฮ่าฮ่าฮ่า เราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะตกเครื่องเอา” ลุงจงอินทร์เอ่ยทัก
“เดินทางปลอดภัยนะคะคุณ แล้วอย่าลืมโทรมาบ่อยๆหล่อ”
“จ่ะ ผมไปละนะที่รัก”
Wendy’s part
ลั้นลาลั้นลา~~~~
วันนี้มีความสุขจัง ใครก็ไม่รู้มาบอกชอบฉัน -////- เขาน่าจะเอาจดหมายมาให้กับตัวเองนะ จะได้รู้ อิอิ เห้อออออ แต่วันนี้พ่อต้องไปไทย ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่ แต่ไม่เป็นไร ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันมีเรื่องให้มีความสุขมากกว่าเสียใจ รีบนอนดีกว่า อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง
‘อ่อ! ความจริงฉันอ่านตัวหนังสือพวกนี้ไม่ออกหรอกนะ ฉันแค่เดาจากรูปหัวใจนะ แง่มๆ เขาน่าจะบอกชอบฉันแหละ ฉันคิดว่างั้นนะ-.-’
#ช่วยคอมเม้นท์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ ^^พอดีแต่งเรื่องแรกน่ะ มันเลยดูแปลกๆไปหน่อย ฮ่าฮ่า
#ส่วนคนอื่นในเรดเวลเวทไรเตอร์วางบทไว้แล้วค่ะ แต่ยังไม่ลงจอ
ความคิดเห็น