ตอนที่ 39 : Act III : ตอนที่ 19 ความรู้สึกนี้...

     ผมขับหุ่นรบเวทประจำตัวออกนำทัพ  เพราะสายสืบในดินแดนลังค์รายงานถึงการปรากฏตัวของคู่ปรับฟ้าประทานคนนั้น

     แต่ก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะมีชะตาดราม่าขนาดนี้  ถ้าผมไม่ฆ่าญาติๆ ชายของเขาจนเหลือแค่ลูกพี่ลูกน้องคนเดียว  คิดว่าคงจะถูกขังอยู่ใต้คฤหาสน์ตระกูลลังค์จนตาย

     ถ้าถามว่าสิ่งที่ เลอองซ์ ลังค์ เป็นคือปีศาจหรือ?  ตอบเลยว่าไม่

     สำหรับโลกฟากนี้มีตำนานเล่าถึงปีศาจผมแดงหูแหลมที่เข้าปกครองโลกอย่างเอาแต่ใจเมื่อ 1,000 ปีก่อนอยู่  เพราะว่าสิ่งมีชีวิตทรงปัญญามีแค่มนุษย์ยังไงล่ะ  แต่ในโลกอีกฟาก  มีเผ่าพันธุ์ที่ทรงปัญญาและมีวัฒนธรรมของตัวเองอยู่มากมาย  รูปลักษณ์แบบนี้แสดงออกถึงคุณลักษณ์ของเผ่าลักกี้  เป็นเผ่าที่จัดอยู่ในอันดับผู้แข็งแกร่งต้นๆ ของฝั่งนั้น  อันที่จริง  พวกเขาก็ไม่ได้แข็งแกร่งมาก  แต่ดวงดีฉิบหายวายวอด  และ...พลังฟื้นฟูสุดยอดชนิดที่ไอ้เด็กหัวดำหัวหน้าหน่วยแพทย์ทหารของผมอาจต้องก้มกราบ

     แค่คิดถึงช่วงที่วาร์ปไปเจอเผ่าลักกี้คนหนึ่ง  แล้วเกิดความเข้าใจผิดว่าผมเป็นหัวขโมยเด็กที่คิดจะขโมยของในบ้านเขา  ผมก็ปวดหัวขึ้นมาเลยล่ะ

     หวังว่าอาการสายเลือดย้อนกลับไปยังยีนบรรพบุรุษของไอ้คุณคู่ปรับฟ้าประทาน  จะไม่แสดงคุณสมบัติประจำเผ่ามากนะ  ค่า LUCK เผ่านี้น่ากลัวฉิบหาย

     "ระวังเอาไว้!  ไอ้เด็กผมแดงหูแหลมนั่นดวงดีมากๆ  ระหว่างการต่อสู้  พวกเจ้าอาจโดนลูกหลงได้!  หน่วยแพทย์ทหาร  เตรียมตัวให้พร้อม!" ผมออกคำสั่งทหารของตัวเองเสียงดัง

     "รับทราบ!!"

     และเมื่ออีกฝ่ายลากดาบยักษ์เข้ามาในสนามรบด้วยร่างกายเล็กๆ นั่น  โดยมีทหารของฝ่ายไพม์ยืนคุมเชิงพวกเราอยู่อีกฟาก  ผมก็เดินออกไปเพื่อพูดคุยก่อนการรบตามมารยาท

     "ไง  เลอองซ์  ลังค์  ได้ออกมาข้างนอกจนได้นะ" ผมทักทายอีกฝ่าย

     "ต้องขอบใจเจ้า" อีกฝ่ายตอบ  ใบหน้าเรียบเฉย

     ผมหัวเราะเบาๆ "คิดว่าด้วยตัวเจ้าเพียงคนเดียวจะปกป้องดินแดนลังค์ได้งั้นหรือ?"

     "อย่างน้อยๆ ก็ทำให้เจ้าอาละวาดไม่ได้"

     เห... ความมั่นใจเต็ม 100 เลยนะ

     ผมยกปืนในมือหุ่นรบทั้งสองข้างขึ้นมาเล็งไปที่อีกฝ่าย  หัวเราะเสียงดังด้วยความตื่นเต้น "งั้นก็ลองดู!!"

     ลำแสงเลเซอร์สีแดงสาดกระจายไปยังอีกฝ่าย  เขาพยายามใช้ดาบยักษ์ปัดป้อง  แต่ก็มีบางส่วนเล็ดลอดไปโดนร่างกายเล็กๆ นั่นอยู่ดี  ทว่าเพียงพริบตาเดียวแผลทั้งหมดก็สมานปิดเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น

     เผ่าลักกี้ 100%

     ร่างกายอีกฝ่ายกลิ้งเกลือกกับพื้นดิน  พยายามเอาดาบยักษ์ฟันใส่หุ่นรบของผม  แต่ด้วยประสบการณ์อันมากล้น  เพียงขยับตัวเล็กน้อยผมก็ผ่านพ้นวิถีโจมตีของอีกฝ่าย  และเตะสวนกลับ

     ร่างของ เลอองซ์ ลังค์ ปลิวไปบนฟ้าตามแรงเตะ  แต่ดาบยักษ์กลับหลุดมือ  ลอยวืดไปทางกองทัพของผม  โชคดีที่ทัพหน้าเตรียมพร้อมอยู่แล้ว  โล่ในมือถูกกางอย่างถูกจังหวะ  เป็นกำแพงเวทดีดดาบยักษ์ให้กระเด็นออกไปด้วยแรงระดับเดียวกับที่กระเด็นใส่พวกเขา

     ผมยิงปืนสาดกระสุนใส่ เลอองซ์ ลังค์  แต่ส่วนใหญ่พลาดเป้า  เด็กชายผมแดงตะเกียกตะกายบนฟ้า  แล้วอยู่ๆ ดาบยักษ์ก็ปลิวไปหาเขา  เด็กชายคว้ามันได้อย่างถูกจังหวะ  ใช้มันปัดกระสุนเวทจากหุ่นรบเวทของผม  สะท้อนมันลงมาใส่ผมและทหารของผม

     ผมกดปุ่มเปิดโล่  แล้วยิงกระสุนเวทเลเซอร์พยายามสอยอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง

     การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด  จังหวะและความเร็วของผมและคุณคู่ปรับฟ้าประทานเร็วจนไม่มีใครแทรกมือลงมายุ่งด้วย  เพียงพยายามไม่ถูกลูกหลงเท่านั้น  ไม่ว่าจะฝั่งลาน่าหรือไพม์

     เด็กนี่มีพรสวรรค์การต่อสู้ด้วยนะเนี่ย

     เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง  พลังเวทของผมถูกสูบไปกับการพยายามโจมตีอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่องไม่หยุดมือ  จนตอนนี้เหลือเพียงครึ่งเดียว

     เหนื่อยฉิบหาย

     พื้นนั้นเละเทะจนจำสภาพเดิมไม่ได้  ทั้งยุบและกระเด็นฟุ้งไปทั่ว  หญ้าถูกขุดรากถอนโคนจนเหลือเพียงชั้นดินแข็งๆ เบื้องล่างลึกลงไป  เหมือนที่อยู่ของทหารทั้งสองฝั่งคือหน้าผา  และสถานที่ที่ผมสู้กับ เลอองซ์ ลังค์ คือด้านล่างเหว

     ความรู้สึกนี้...

     ไอ้การพยายามฆ่าตัวอะไรสักอย่าง  จนสภาพโดยรอบเละเทะแต่มันก็ยังไม่ตายแบบนี้...

     เหมือนภาพจะย้อนกลับไปสมัยยังอยู่ในโลกเดิม  ในห้องพักของผมหลังส่งแบบให้อาจารย์  และคิดจะหลับ...

     บางสิ่งสีน้ำตาลแดง  ตัวเล็กๆ  ขยับปีกด้วยความเร็วสูงบินผ่านสายตาของผมไป...

     ผมที่คว้าหนังสือใกล้มือมาม้วน  ไล่ตีมันอย่างบ้าคลั่ง...

     เหงื่อที่ไหล่ทั่วร่างกาย  หายใจหอบ  ปวดชาไปทั่วร่างกาย  และมันยังอยู่ดีเกาะบนฝาผนังนั้น  ในขณะที่ห้องของผมเละเทะไปแล้ว...

     ไอ้แมลงสาบตัวนั้น...

     ความรู้สึกนี้...

     "อ้ากกกกกก!!!!!!!!!!!!"

     แสรดดดดด!!!!!!  ทำไมเมิงยังไม่ตายยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!