คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11 : Complete
CH11
ลอเวลาที่ผ่านมา อฮยอนเื่อมาโยลอว่าสวรร์ส่ให้เธอมาเิ้วยเหุผลบาอย่า
ือเพื่อ้อารทสอบอะไรบาอย่า ทสอบว่าีวิอมนุษย์ผู้หิธรรมาๆ นหนึ่
ว่าะสามารถอทนับสิ่เลวร้ายที่เิึ้นในีวิไ้มาน้อยเพียใ
เรื่อราวในหนหลัทำให้เธอถูหล่อหลอม้วยวามเลวร้าย รุนแร
ทุอย่าในีวิออฮยอนือวามมืมน โลือวามอยุิธรรม
วามี วามรั ารให้และารไ้มา เป็นเพียโลในมายาิ ไม่มีทาเิึ้นไ้ริบนโล
เพราะเธอไม่เยไ้รับ ไม่เยสัมผัสวามมีัวนอมันลอมา
นระทั่วันหนึ่ วันที่สวรร์เหนื่อยับารเล่นลับีวิเธอ
หรือไม่็เบื่อที่เธอไม่าโลที่แสนโสมมใบนี้ไปเสียที
หรือไม่็สสาร เห็นใในวามอทนอเธอลอมา ึส่ผู้ายนหนึ่เ้ามาเปลี่ยนีวิเธอ
เาไม่ใ่นพิเศษ แ่็ไม่ใ่นธรรมา
เามีหัวใพิเศษ และวามิพิเศษที่สามารถมอโลใบนี้ให้สวยามไ้อย่าน่าประหลา
นอานั้นเายัสามารถทำให้นที่อยู่รอบ้าเามีวามิประหลาๆ แบบนั้น้วย
ทุวันนี้ ท้อถนน สอ้าทา ท้อฟ้า ้นไม้ ลายเป็นสิ่ที่อฮยอนสามารถมีวามสุับมันไ้
่าาเมื่อ่อนที่ทุอย่ารอบาย เป็นสีเทา โหร้าย ไร้ึ่วามสวยาม
วันนี้เธอรัารเินเล่นไปเรื่อยๆ มอสีสันอสิ่่าๆ รอบาย
ยิ่เมื่อไหร่ที่ไ้เิน้าๆ เา ทุอย่ามัน็ูสนุึ้น สวยามึ้นอย่าน่าประหลา
เธอไม่อยายอมรับ ว่านับวันเธอยิ่ประหลาเหมือนเาเ้าไปเรื่อยๆ
แ่เธอ็ปิเสธวามริ้อนี้ไม่ไ้
ีวิอเธอเปลี่ยนไปเพราะเา
“ยืมหนัสือ่ะ”
เสียใสอนัเรียนมัธยมัึ้นแทรวามิออฮยอนที่ำลัะลอยไปไล
เธอวาหนัสืออโที่หอบมาลบนเาน์เอร์หน้าอฮยอน ร่าบายิ้มบาๆ
พลายหยิบหนัสือึ้นมาแสนบาร์โ้
“พี่สาว อ่านเรื่ออะไรอยู่หรอะ”
สาวน้อย่าถาม ถามึ้นหลัาเหลือบเห็นหนัสือที่อฮยอนถือ้าอยู่
่อนหน้าที่ะวาว่ำลเพื่อัารยืมหนัสือให้เธอ
“อะ... อ๋อ เรื่อ เออ... ‘เหุใวามรั...”
“’เหุใวามรัึบัเิ’ ใ่มั้ยะ!? เรื่อนี้สนุนะะ นอานิยายะสนุแล้ว
ยัไ้้อิเรื่อวามรัีๆ เยอะเลย่ะ หนูสมหวัาวามรั ็เพราะหนัสือเล่มนี้แหละ่ะ”
สายาเพ้อฝันพร้อมับน้ำเสียยินีอเ็สาวทำให้อฮยอนเ้อเิน
ร่าบาัหนัสือเพื่อส่ืนให้สาวน้อยรหน้าเียบๆ โยไม่ไ้โ้อบอะไรออไป
“ถ้าพี่สาวำลัลัเลับวามรัอยู่ล่ะ็ หนัสือเล่มนี้มีำอบีๆ ให้พี่สาวนะะ”
“...”
“พี่สาวำลััสินใะบอรันที่อบหรอะ”
“...”
“...”
“หนัสือไ้แล้ว้ะ”
เ็สาวรับถุระาษที่บรรุหนัสือมาอไว้ในอ้อมแน แ่ยัไม่ผละออไปาเาน์เอร์
สายาที่มุ่มั่นมอรมายัอฮยอนที่ำลัมออบลับมาอย่า้อใ
“วันเวลาืนหนัสืออยู่ในถุแล้ว่ะ อบุที่ใ้บริารนะะ”
อฮยอน้มหัวอบุลู้าอย่าที่ทำเป็นประำ
่อนะเยหน้าึ้นมาพบว่ายัมีสายาอันมุ่มั่นอหิสาวมอสบมาอยู่ไม่า
“อย่าลัวที่ะทำามใัวเอนะะพี่สาว โี่ะ”
รอยยิ้มสใสพร้อมับำพูที่มั่นใทำให้อฮยอนะลึ้า
มอามแผ่นหลับอบบาที่วิ่ออไปาห้อสมุไม่วาา
ให้ายเถอะ
‘อย่าลัวที่ะทำามหัวใัวเอ’
บททีสี่อหนัสือไ้ล่าวไว้
อฮยอนมาทำานที่ห้อสมุเอนแห่นี้ไ้เือบๆ สอเือนแล้ว
ห้อสมุที่นี่ไม่ไลาบ้านเท่าในั บรรยาาศอบอุ่น และบรรารัษ์นอื่นๆ ็เป็นันเอ
อฮยอนเยเื่อว่าัวเอมีปัหาับารสื่อสารับนอื่น
่วแรเป็น่วที่เธอลำบาใมา ารพูุยทัทายับนอื่นเป็นเรื่อที่แสนยา
แ่เป็นโีอเธอที่มีเพื่อนร่วมานที่น่ารั พลอยทำให้บรรยาาศารทำานไม่ไ้น่าหนัใอะไร
“เฮ้ออออออ”
ยูริถอนหายใออมาเสียั เธอเป็นบรรารัษ์สาวสวยที่ทำานะเียวับเธอ
ยูริเป็นนร่าเริ ยิ้มสวย หัวเราะ่ายและมัมีเรื่อราวลๆ มาเล่าให้เธอฟัเสมอ
ยูริเป็นนที่น่าอิา เธอใ้ีวิในแบบอัวเอ ามใัวเอทุอย่า
แ่มีวามรับผิอบอย่าน่าทึ่ อฮยอนมัรบเร้าให้ยูริเล่าเรื่อราวเี่ยวับ
ารเินทาท่อเที่ยวไปในสถานที่่าๆ อเธอให้ฟั แล้วยูริ็ใีและเอ็นูอฮยอนมาทีเียว
“พี่ยูริเป็นอะไระ”
ยูริเยหน้าที่บลับแนึ้นมามออฮยอน้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
่อนะส่ายหัวอย่าัะาย
“บอไปเธอ็่วยอะไรพี่ไม่ไ้หรอ”
“โธ่ อย่าน้อย็น่าะ่วยให้พี่สบายใึ้นไะ”
ยูริเปลี่ยนมาเท้าา ส่ยิ้มหวานให้อฮยอน เธอถูะาับเ็นนี้ั้แ่รั้แรที่พบหน้า
อฮยอนเป็นนพูน้อยมา เป็นนที่เหมือนะมีเรื่อราวอะไรในใ
เธอรู้ัอฮยอนไ้ไม่นาน และอฮยอนเอ็แทบไม่เล่าเรื่อราวอัวเอให้เธอฟัเลย
แ่สิ่ที่เธอสัมผัสไ้ ืออฮยอนเป็นนอ่อนโยน
แม้บารั้ะยัูเ้าับบรรยาาศอสัมไ้ไม่ีนั แ่เธอ็สัมผัสไ้
“ร้านอาหารอพี่สาวพี่ำลัหานันรีอยู่น่ะสิ แล้ว็มาลำบาพี่ ให้พี่เป็นนหา
นี่แทบะพลิเาหลีหาอยู่แล้ว นัเปียโนที่รับานลาวัน็มีน้อยเหลือเิน
แล้วยัยพี่บ้า็ไม่เป็นเือเป็นร้อน โยนหน้าที่มาให้พี่ บอว่าถ้าพี่หานัเปียโนให้ไม่ไ้
ภายในอาทิย์นี้ ยัยป้านั่นะับไปทัวร์ยุโรปอพี่ปีหน้า พี่น่ะเรียะบ้าแล้ว”
บประโยยืยาว ยูริ็หันไปยี้ผมัวเออย่าหัวเสีย
แ่เรื่อที่ไ้ยินาปาอยูริลับุไฟบาอย่าึ้นในหัวใออฮยอน
“นัเปียโนหรอะ...”
“ทำไม เธอรู้ัใรหรอ”
ยูริหันหน้ามา้วยวามรวเร็ว มอมาที่อฮยอน้วยสายาเ็มเปี่ยมไป้วยวามหวั
อฮยอนำมือัวเอแน่น ้วยวามไม่มั่นใ
“ันเอ่ะ แ่ว่า...”
“เธอเล่นเปียโนไ้หรออฮยอน!”
เสียอยูริัเินไป อฮยอน้อเบรน้ำเสียยินีนั้น้วยารยนิ้วึ้นี้ที่ปาอัวเอ
ยูริทำหน้ารี๊แบบไม่มีเสียแล้วับมือออฮยอนมาบีบไว้้วยวามีใ
“แ่ว่าันเพิ่เริ่มเล่นไ้ไม่นาน่ะ แ่ราวๆ สอเือนเท่านั้นเอ”
“...”
“ันไม่แน่ใว่าัวเอะทำไ้ีแ่ไหน แ่ยฮวาบอว่าันมีพรสวรร์
เาบอว่าันเล่นไ้ีมา ถ้าเทียบับนอื่นในระยะเวลาแบบนี้ ถ้าเิว่า...”
อฮยอนพู้วยน้ำเสียที่ไม่มั่นใ แ่็ไม่อยาให้โอาสนี้หลุลอยไป
วามฝันที่เริ่ม่อัวึ้นเป็นรูปร่าหลัาที่เธอไ้เห็นเรื่อนรีมหัศรรย์นั้น
หลัาที่เธอไ้เล่นมัน โยมียฮวาเป็นนอยสอน
อฮยอน้นพบสิ่ที่ทำให้เธอยามีีวิ่อไป นอายฮวาแล้ว ็มีเปียโนนี่แหละ
“เี๋ยวเลย หยุเรื่ออื่นไว้่อนเลย ยฮวานี่ใรัน แฟนเธอหรอ”
“ะ?”
“็เมื่อี้เธอพูถึนที่ื่อยฮวา เาเป็นใร บอพี่มานะ”
“ือว่า...”
เอำถามแบบนี้เ้าไป อย่าว่าแ่ะหาำอบมาอบยูริเลย
ำอบที่ะมีให้ับัวเอ อฮยอนยัไม่สามารถอบไ้
เธอ... ับยฮวา...
นั่นสินะ เาเป็นใร... สำหรับเธอ...
และเธอ... เป็นใรสำหรับเาัน...
“นสอนเปียโน่ะ”
“แน่ในะ ทำไม้อเสียอ่อน แล้ว็หน้าแแบบนั้น้วยล่ะ”
ยูริส่ยิ้มล้อเลียนมาให้ อฮยอนเผลอเอามือับแ้มัวเอ
เรียเสียหัวเราะอบใายูริไ้อย่าี
“เาะเป็นใร็่าเถอะ แ่เาำลัะเป็นผู้มีพระุอพี่
ที่สอนเธอให้เล่นเปียโนเป็น เธอือนาฟ้าอพี่ริๆ นะอฮยอน”
ยูริับแ้มออฮยอนบิไปมาอย่าเอ็นู แ่สีหน้าเป็นัวลออฮยอนลับายออมา
“แ่ันไม่มั่นใว่ามันะออมาีหรือเปล่า...”
“เอาอย่านี้มั้ยล่ะ... วันนี้เธอ็เล่นให้พี่ฟั พี่ะไ้่วยัสินใว่ามันเป็นยัไ”
“วันนี้เลยหรอะ...”
“ใ่ ไปที่ร้านพี่สาวพี่แล้วเล่นให้เราฟั อย่าน้อยเธอ็ไ้ลอ ไ้ไม่ไ้็่อยว่าันอีที”
สีหน้าัวลออฮยอนยัไม่ลายล เธอไม่มั่นใในฝีมือัวเอ
ถึแม้ว่าะมียฮวาอยยืนยันอยู่ลอว่าเธอเล่นไ้ีมา็าม
“ันอเวลา เป็นอีสอวันไ้มั้ยะ ะรบวนมั้ย”
“ไม่เลย แ่เธอ้อสัาว่าะไปนะ ให้เวลาเธอัวเรียมัว่อน็ไ้
พี่ไม่อยาพลาทริปยุโรปปีหน้าริๆ”
ยูริระับมือออฮยอนแน่น ส่ยิ้มยินีให้เธอาใ
อฮยอนยิ้มบาๆ ลับไป หัวใื่นเ้น้วยวามัวลปนีใ
อให้เธอโี้วยเถอะ...
“ลับแล้วนะะ อบุ่ะ”
อฮยอนล่าวลาับบรรารัษ์นอื่น เวลานี้สี่โมเย็น ถึเวลาเลิานอเธอ
“ลับบ้านีๆ นะอฮยอน อย่าลืมสัาอเราล่ะ”
ยูริโบมือลาพร้อมำับสัาเรื่อารเล่นเปียโนับอฮยอน
อฮยอนโบมือลาลับไปพร้อมับยิ้มบาๆ
“เอันพรุ่นี้่ะ พี่ยูริ”
แม้านะเลิแล้วแ่ยัไม่หมหน้าที่ประำออฮยอน
ือารแวะุปเปอร์มาร์เ็ใล้ๆ เพื่อหาื้อออะไร่ายๆ
ทำเป็นอาหารเย็นไปส่หนุ่มๆ ผู้หิวโหยทั้ 4 นที่ห้อ้อมนรี
เป็นารันอาสาออฮยอนเอ ่วแรถู่อ้าน้วยยฮวา
เพราะเาไม่อยาให้อฮยอน้อเหนื่อย และวามเื่อที่ว่าอฮยอนนั้นร่าายอ่อนแออยู่ลอเวลา
ทั้ๆ ที่เธอเอออโรพยาบาลมาไ้ั้สามเือนเ้าไปแล้ว
าที่ไม่อบให้อฮยอน้อทำอาหารมาส่ทุวันหลัาเลิานที่ห้อสมุ
็ลายเป็นว่าถ้าวันไหนอฮยอน้อทำานเย็น นทำให้ทำอาหารมาส่ให้ไม่ไ้
เป็นเาเอนั่นแหละที่อารม์เสีย แ่็มีเ้าสามแสบอยฮวาะเป็นฝ่ายโวยวายแทน
เพราะ่า็ิใในฝีมือารทำอาหารอแม่รัวประำวันทั้นั้น
อีเหุผลที่อฮยอนอยาทำอาหารไปให้พวเา เพราะพฤิรรมารินอาหารอผู้ายพวนั้น
ที่มัะหนีไม่พ้นอาหารฟาสท์ฟู้อย่าพิ่า ไ่ทอ แฮมเบอร์เอร์ หรือรามยอน
ึ่อฮยอนไม่เห็นประโยน์ใๆ ในอาหารพวนั้น ารเล่นนรีนอาะใ้พลัายเยอะแล้ว
พลัสมอ็เป็นสิ่ำเป็นไม่แพ้ัน ารไ้ทานอาหารที่มีประโยน์ย่อมเป็นสิ่ที่ีสำหรับพวเา
อีอย่าารไ้อยู่ับเสียนรี ็เป็นสิ่ที่น่าหลใหลนอฮยอนถอนัวไม่ึ้น
วันนี้เป็นวัน้อมอ CNBLUE โยปิแล้ว ถ้าเามี้อมนรี เธอะไม่ไ้ฝึเปียโน
เพราะห้อ้อมที่เาใ้มีเพียห้อเียว และว่าะเลิ้อม็ึพอสมวร
แ่เา้อมนรี็เหนื่อยแทบแย่ ะรั้ให้เา่วยสอนเปียโนให้ทุวัน็เป็นเรื่อที่ไม่วร
าราเล่นเปียโนอเธอึมีแ่ 2 วัน่อสัปาห์ ือวันที่พวเาหยุ้อม หรือวันพิเศษ
ที่สมาิบานอาะไม่ว่ามา้อม้วยเหุาร์อะไรบาอย่า
เธอะลออร้อให้เา่วยอยู่ฟัเปียโนอเธอหน่อยะีมั้ยนะ...
มันลายเป็นิวัรประำวันที่ยฮวาโปรปรานที่สุไปแล้ว
ับารนอนเหยียยาวอยู่บนโฟาัวให่สีเหลือ
มอแผ่นหลัเล็ๆ ออฮยอนะำลัทำอาหาร
วันนี้อฮยอนเลือทำิมบับเนื้อับหมูผัิมิ่ายๆ
ลิ่นอาหารหอมๆ แะมูนท้อเาเริ่มร้อ
“ทำไมวันนี้เียบั มีอะไรรึเปล่า”
เาและเธอมีิา่อันว่า่าน่า้อเล่าเรื่อราวที่ไปเอมาในแ่ละวันให้ันฟั
แ่วันนี้อฮยอนลับเียบผิปิ ูเหมือนมีอะไรในใั้แ่ลับเ้ามาในบ้านแล้ว
ยฮวาสัเเห็นอฮยอนหยุมือาารหั่นแรอท
“มีอะไร็บอันสิ”
ยฮวาลุึ้น เินเ้าใล้อฮยอน
แ่อฮยอนเอ็หันหลัมาโยระทันหันึนเ้าับออยฮวาอย่าั
ร่าเล็บลไปบนออเา ั่ววินาทีเาไ้ลิ่นหอมประำัวออฮยอน
ยฮวาถอยหลัมา ่อนะหัวเราะแ้เ้อ
“อโทษนะ แหะๆ”
“ยฮวา...”
น้ำเสียัวลออฮยอนทำให้ยฮวา้อเลิิ้ว
ร่าเล็ส่สายาอ้อนวอนมาอย่าที่เาไม่เยเห็น
“วันนี้สอนเปียโนไ้มั้ย...”
น้ำเสียอ่อนโยนิะอ้อนๆ โยที่อฮยอนไม่รู้ัว
แ่นัวสูว่าที่ยืนอยู่ใล้แทบะละลายลไปแล้ว
อฮยอนอเาทำัวหวานนานี้ั้แ่เมื่อไหร่ัน
เธอไปเรียนรู้ลูอ้อนพวนี้มาาไหนนะ
“เอ้อ... อะ เอาสิ”
นถูอเป็นฝ่ายเินเสียเอ ยฮวายมือึ้นเาหัวอย่าไม่รู้ะทำอย่าไร
ในใสสัยว่าทำไม้ออร้อให้สอนเปียโน แ่็ไม่ไ้ถามออไป
“รินะ”
เสียนั้นสใสราวับโน้เปียโนเสียสูสุ ม่านวามัวลใในสายาพลันหายวับ
ประายาสใสยินีายแววออมาอย่าเห็นไ้ั รอยยิ้มว้าุบนใบหน้าออฮยอน
“ว่าแ่ ทำไมล่ะ... มีอะไรรึเปล่า”
“ือว่า...”
ำถามอยฮวาสร้าวามัวลใให้เิึ้นบนใบหน้าออฮยอนอีรั้
ยฮวารอฟัำอบอย่าสสัย อฮยอนไม่เยอให้เาสอนเปียโนในวันที่เามี้อมับวมา่อน
มัน้อมีอะไรพิเศษ...
“พี่ที่ทำานที่ห้อสมุ้วยัน เ้า...”
“ผู้หิหรือผู้าย”
ให้ายเถอะ... ไอ้วามรู้สึไม่พอใที่มันแล่นแว้บึ้นมานี่มันืออะไร
“ผู้หิสิ! พี่ยูริไ ที่เยเล่าให้ฟั”
“อ๋อ...”
“พี่สาวอพี่ยูริทำร้านอาหาร เาำลั...”
“ไม่”
“เี๋ยวสิ ฟัให้บ่อน”
“ถ้าะอไปเล่นนรีอนลาืนล่ะ็ ลืมไปไ้เลยอฮยอน”
“็บอให้ฟัให้บ่อนไเล่า”
“...”
เาเปลี่ยนท่ายืนเป็นท่าออ สีหน้าหาเรื่อเ็มที่
เวลายฮวาไม่พอใอะไร เามัะทำท่าทาแบบนี้เสมอ
“เาำลัามหานัเปียโน ส่วนร้านอาหารเปิอนลาวัน
เริ่มาน้าว่าที่ห้อสมุอีนะ แ่เลิาน้าว่าห้อสมุแ่ั่วโมเียวเอ”
เสียออฮยอนอ่อนลอย่าที่เธอไม่รู้ัว สายาอ้อนๆ ถูส่ไปหายฮวาอีรั้
นนใแ็้อแสร้หลับา เพื่อทำเป็นไม่เห็นสายาออฮยอน
“แล้วะลับมาทำับ้าวทันหรอ... ไอ้พวนั้นบ่นแย่”
ถึะอ้าว่าเป็นเพราะพวสามนนั้น แ่เป็นเาเอนี่แหละที่เป็นห่ว
แ่ไม่ล้าพูออไปรๆ เท่านั้นเอ
“ไม่้อห่ว ลับมาทันแน่นอน ริๆ นะ”
ราวนี้ไม่พูเปล่า อฮยอนว้า้อมืออยฮวาเอาไว้ พลาเย่าเบาๆ
“นะๆ ันอยาลอู นายบอว่าันเล่นเ่แล้วนี่ นะยฮวานะ”
“รีบไปทำับ้าวให้เสร็เร็วๆ ะไ้ไปเร็วึ้นหน่อย ้อม่อนะไ้เลิ่อนไ้”
เาะไป้านทานอะไรอฮยอนไ้...
ไม่ว่าอะไร็ามที่แลมา้วยรอยยิ้มสใสแบบนั้นอเธอ ยฮวา็ไม่อยาั
“อบุนะ ยฮวาใีที่สุเลย”
“เอันพรุ่นี้นะฮยอ”
มินฮยอล่าวลา โบมือมาเผื่ออฮยอนที่ยืนส่ยิ้มให้สามนที่ำลัเินามออไป
“พรุ่นี้อยาินไ่ม้วน อฮยอนทำมาให้ินหน่อยิ”
อินโผล่หน้าพ้นประูมา ล่าว่อนะโนฮยอนลาไป
“อะไร็ไ้อฮยอน วันนี้อบุมานะ”
“ยินี่ะ”
ฮยอนโบมือให้ยฮวาับอฮยอนอีรั้่อนะลาอเ้าัวแสบอเาลับไป
หลัาที่สมาิทั้สามนอวลับไปหมแล้ว อฮยอน็หันลับมาพบยฮวาที่นั่รออยู่ที่เปียโน
ร่าสูบที่เ้าอี้้าัวเบาๆ ส่สัานให้อฮยอนเินมานั่ล้าๆ
“มาสิ เล่นเพลที่เล่นราวที่แล้ว่อนนะ”
อฮยอนส่ยิ้มมาให้ ่อนะพรมนิ้วลไปบนีย์บอร์ สายาวาโน้นรี
มือเรียวสร้าสรร์บรรเลให้โน้เพลที่หยุนิ่อยู่บนแผ่นระาษ
โลแล่นมีสีสันเป็นทำนอที่แสนไพเราะ
อฮยอนเป็นนมีพรสวรร์ เธอเรียนรู้ไ้เร็วและเิมาเพื่อเล่นเปียโน
ยฮวาไม่เยไ้ยินใรเล่นเปียโนไ้เพราะเท่าอฮยอนมา่อน
ไม่ใ่หัวใเาเอที่เ้า้า เ้าสามแสบที่เยไ้ยินอฮยอนเล่น็ออปาเป็นเสียเียวัน
โน้เพลัวสุท้ายบล แ่ยัทิ้บรรยาาศหวานๆ อเพลเอาไว้ในอาาศ
นี่เป็นเสน่ห์อารเล่นเปียโนออฮยอน พิเศษ ไม่เหมือนใร
“เพราะว่าเิม”
“ริหรอ”
“ริสิ มีเพลไหนอยาเล่นหรือเปล่า”
ยัไม่ทันรอฟัำถามอยฮวานบ ร่าเล็็วิ่ไป้นในระเป๋าใบโที่หยิบมา้วย
หยิบเอาแฟ้มเล็ๆ ออมาาระเป๋า ยื่นให้เาที่นั่รออยู่
“เพลนี้ อยาเล่นเพลนี้”
ยฮวารับมาเปิู เป็นเพลอเิร์ลรุ้ปที่ไ้รับวามนิยมลอาลอเาหลี
แ่ที่เาแปลใือ...
“มีเนื้อร้อ้วยนี่”
“อื้ม อยาลอู”
อฮยอนไม่เยร้อเพล เาไม่เยฟั นาะให้เธอพูยัใ้เวลาั้นาน
ยฮวาเริ่มื่นเ้นึ้นมาแล้ว นี่ะเป็นรั้แรที่เาะไ้ฟัอฮยอนร้อเพล
“ฟัหน่อยนะ”
“...”
“ันอยาให้นายไ้ฟัเพลนี้”
เสียเปียโนทำนอเบาๆ ัึ้น พร้อมับเสียหวานใสัวาลออฮยอน
봄날 같은 미소에 온 세상이 환해져요 날 다시 또 꿈꾸게 해요
ในรอยยิ้มอเธอ เหมือนับฤูใบไม้ผลิ โลทั้ใบสใสึน มันทำให้ันมีวามฝันอีรั้
햇살이 반짝이는 날 그대 손에 깍지 끼고 발걸음을 맞춰 걸어요
ันับมือเธอและ้าวเป็นัหวะพร้อมับารเินอเธอ
가끔 내가 앞서 걷다가 문득 뒤를 돌아보면
บารั้ที่ันเินรไป้าหน้าและหันลับมา้าหลั
나를 보는 그 얼굴에 나 눈이 부시죠
ใบหน้าอเธอที่มอมาที่ันทำให้ันาพร่า
봄이 오는 소리 들리면 꽃이 핀 길 따라 걸어요
เมื่อันไ้ยินเสียอฤูใบไม้ผลิำลัืบลาน ันเินบนทาที่ปูไป้วยอไม้
비 내리는 여름이 오면 무지개만 보며 걸어요
เมื่อฝนในฤูร้อนโรยัวลมา ันเินไปพร้อมๆ ับสายรุ้
가을 지나 겨울이 와도 손에 전해지는 온기로 따스함으로
เมื่อฤูใบไม้ร่วผ่านไปและฤูหนาวพัมา ้วยวามอบอุ่นาสอมืออเธอ
함께 걸어가요 How great is your love
เราเินไป้วยัน วามรัอเธอ่ายิ่ให่เหลือเิน
하늘을 닮은 사랑이 나에게도 주어지길 난 언제나 기다려왔죠
ันไ้แ่รออยวามรัที่ฟ้าะส่มาให้ัน
별빛이 반짝이는 날 노래하는 저 새들의 멜로디에 맞춰 걸어요
ในวันที่วาวพราวแส ันเินไปับท่วทำนออนร้อ
돌고 도는 네 계절의 반복되는 비밀처럼
ฤูอเธอหมุนไปรอบๆ ้ำแล้ว้ำเล่าราวับวามลับ
변함없는 그 사랑에 나 눈이 부시죠
ในวามรัที่ไม่เยเปลี่ยนแปล วาันมอไม่เห็นอย่าอื่นเลย
봄이 오는 소리 들리면 꽃이 핀 길 따라 걸어요
เมื่อันไ้ยินเสียอฤูใบไม้ผลิำลัืบลาน ันเินบนทาที่ปูไป้วยอไม้
비 내리는 여름이 오면 무지개만 보며 걸어요
เมื่อฝนในฤูร้อนโรยัวลมา ันเินไปพร้อมๆ ับสายรุ้
가을 지나 겨울이 와도 손에 전해지는 온기로 따스함으로
เมื่อฤูใบไม้ร่วผ่านไปและฤูหนาวพัมา ้วยวามอบอุ่นาสอมืออเธอ
함께 걸어가요 How great is your love
เราเินไป้วยัน วามรัอเธอ่ายิ่ให่เหลือเิน
세상에 지쳐있던 내게 밝은 빛이 되어준 그대
เธอลายเป็นแสสว่าสำหรับัน นที่เหนื่อยล้าับโลใบนี้
함께 걷는 좁은 길 끝에 다시 또 겨울이 온대도
แม้ว่าฤูหนาวะพัมาในเส้นทาที่เราเินไป้วยัน
그대 내 손 잡아준다면 나에게 이 거친 세상도 봄날 같은걸
ถ้าเธอยัับมือัน โลที่รุระใบนี้็ะเป็นั่วันในฤูใบไม้ผลิทุวัน
How great is your love
How great is your love
โน้ัวสุท้ายบล ทิ้เอาไว้้วยบรรยาาศที่รารึ
ยฮวาไม่อาละสายาไปาใบหน้าออฮยอนไ้
เสียหวานใสอเธอยั้ออยู่ในหู หวานนหัวใอเาแทบละลาย
เธอบอว่าอยาให้เาฟัเพลนี้
เาะเ้า้าัวเอไ้มั้ยนะ... ว่าวามหมายอเพลนี้ เธอมอบให้เา
อฮยอนเยหน้าึ้นสบาับยฮวาที่มอมาที่เธออยู่่อนแล้ว
วแ้มอเธอแระเรื่อ เมื่อสบับสายาู่นั้น
“เป็นยัไบ้า”
เสียหวานถามึ้นอย่าเอียอาย
“...”
ไม่มีเสียอบรับายฮวา เาเพียมอมา้วยสายาที่เธอไม่รู้วามหมาย
“อบุนะ”
“...”
อฮยอนส่ยิ้มริใเพื่ออบรับำอบุาเา
เพลนี้เป็นเพลที่เธอไ้ยินมาาห้อสมุ
เธอยาให้เาไ้ยิน... าัวเธอเอ...
“บนโลใบนี้ไม่มีเพลไหนะเพราะไปว่าเพลนี้แล้วล่ะ”
น้ำเสียอเานุ่มนวลนอฮยอนหัวใเ้นรัว
ื้นันที่เารับรู้วามรู้สึอเธอ และอบุที่เามอบวามหวัีให้ับเธอย่ามามาย
อฮยอนไม่รู้ว่าะเล่นเพลนี้ไ้ีเท่าับที่ไ้เล่นไปแล้วหรือไม่
ยฮวาที่นั่อยู่้าๆ มีพลัทำให้เธอเล่นออไปาหัวใอย่าที่อยาให้เาไ้ฟั
สอวาที่สบันท่ามลาบรรยาาศที่อบอวลไป้วยเสียนรีแสนหวาน
ไม่้อมีำพูใๆ...
เสียหัวใอทัู้่่า้อัในหัวใอันและัน
เสียนรีที่เพราะที่สุออมาาหัวใ
ถ่ายทอวามรู้สึสวยามที่เิึ้นท่ามลาหัวใอนสอน
หัวใอยฮวาอบอุ่น
หัวใออฮยอนเิมเ็ม
“อบุนะ ยฮวา”
“อบุนะ อฮยอน”
เสียอทัู้่ัึ้นพร้อมัน ่อนะเรียเสียหัวเราะสใสัึ้น
ในหัวใอนทั้สอ่าภาวนาให้่ำืนนี้ยืยาวออไปไม่มีวันบ
Complete - SNSD
--------------------------------------------------------
บภาริารสอบ ็ไปหาแรบันาลใมาพันึ มา่อให้แล้วนะะ
หายไปะนาน ไม่รู้ว่าะยัมีนรออ่านอยู่มั้ย T_T
ปิเทอมแล้ว ่วนี้ไ้อัพบ่อยึ้น
ิมันไ้เหมือนเิมนะะ
อยาอ่านอมเม้นท์มาๆ เลย่ะ
ิถึรีเอร์ทุนนะ
thebluemink
ความคิดเห็น