ภารกิจเจาะที่ยืนในหัวใจ...นายขี้เก็ก

ลำดับตอนที่ #1 : ความหลังฝังใจ

                            "กรี้งงงงงงงงงงงงงงงงง"  เสียงระฆังดังขึ้นท่ามกลางความดีใจของนักเรียนหลายคน มันเป็นเสมือนเสียงจากฟ้า ที่นัก

เรียนบางคนต้องการมัน เพราะมันบ่งบอกถึงการเรียนในคาบนั้นเสร็จสิ้น แต่ก็มีใครบางคนไม่ค่อยชอบมัน

 "ฉันนี่เกลียดไอ้เสียงระฆังนี้จริงๆ ได้ยินทีไรตกใจทุกที" เสียงห้าวๆของนักเรียนชั้นมอสี่ห้องเอฟพูดกับเพื่อนข้างๆ

 "เฮอะ ! เจ้านิกนี่แปลกจัง ข้าเนี้ยโค-ตรชอบเลย เสียงสวรรค์อย่างนี้" ชายร่างแห้งพูดกลับไปให้กับนิก

 "อ้าว หมดคาบและ วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกัน คาบหน้าครูขอสอบเรื่องเซตหน่อยล่ะกันนะ" สีหน้าของนักเรียนในห้องเริ่ม
เปลี่ยนไป
 

 "ป็อป ตกอีกแน่เลยหว่ะ คณิตเนี้ยยาก ครูแกก็สอนไม่ค่อยเข้าใจอยู่ด้วย" นิกบ่นให้ป็อปเพื่อนที่นั้งข้างๆฟัง

 "เฮ้ย นิก กินข้าวเสร็จเองไปกับข้าหน่อยสิ "  นิกทำหน้างงงวย แต่เพื่อนสนิทอย่างป็อปขอร้องเขาไม่อยากขัดใจ
 

 ทั้งสองรีบทานข้าวอย่างรวดเร็วที่โรงอาหาร โรงอาหารที่กว้างขวาง เมื่อนักเรียนมอปลายลงมาพักบ้าง ก็แคบไปในพริบ

ตา ทั้งสองเก็บจานแล้ว นิกจึงตามป็อปไปตามสัญญา ป็อปเดินนำหน้านิก มุมฝีปากแฝงด้วยรอยยิ้มอย่างมีเล่ห์ ในที่สุดสองหนุ่มก็
เดินมาถึง

 "ป็อป เองพาข้ามาที่หลังโรงเรียนทำไมว่ะ" นิกถามอย่างสงสัย สายตาทั้งสองข้างของเขามองไปรอบๆ ป็อปไม่ตอบเขา

พาเพื่อนเดินไปต่อที่ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆที่รกรุงรัง

 "เองเข้าไปสิ นิก ข้ามีอะไรให้เองดู" นิกมีสีหน้าที่วิตกอย่างมาก แต่เพื่อนตายอย่างป็อปคงไม่ทำอันตรายเขาหรอก นิ

กจึงทำตามที่เพื่อนบอก นิกเดินเข้าไปในห้องนั้น

 "ปังงงงงงงงง" เสียงปิดประตูอย่างรุนแรง นิกหันกลับไปดูที่ต้นเสียง เขาพบเห็นประตูไม้ปิด ไม่นานนักเขาได้ยินเสียง

ลงกลอน นิกรีบเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว เขาพยายามเปิดมันออก แต่ประตูล็อก เขาจึงเปิดไม่ได้

 "ไอ้ป็อป เล่นอะไรบ้าๆอย่างนี้วะ เปิดออกดิ" นิกตะโกนสุดแรง แต่ไม่ได้ผล ไม่มีอาการตอบสนองอะไรเลย

 "นิก ข้าขอโทษจริงๆ เองอยู่ในนี้ก่อนนะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน " เสียงฝีเท้าของป็อปรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วหลังจาก

เสียงของป็อปไม่นาน นิกนั้งลงไปกองกับพื้น เขาคิดแค้นใจเพื่อนสนิทของเขา แต่ด้วยที่เขาอารมณ์ดี ประกอบกับเคยโดนอะไร

แรงกว่านี้อีกจึงไม่เครียด นิกเห็นกล่องกระดาษกล่องหนึ่ง ข้างบนเขียนไว้ว่า "อาร์เมอร์" ด้วยความสงสัย นิกจึงเปิดมันออกมา

 "อาาาาาาาาาาาา"  นิกอ้าปากกว้างเมื่อพบเห็นรูปๆหนึ่งในกล่อง สายตาของนิกจ้องมองอยู่นานมาก น้ำตาเริ่มไหลออก

จากลูกตาทีละหยด มือซ้ายของเขาปาดน้ำตาที่กำลังไหล นิกวางรูปลงกับพื้น เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินซับน้ำตา รูปที่นิกวางอยู่

นั้นเป็นรูปของเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบเอ็ดปีกับเด็กผู้ชายที่อายุรุ่นราวเดียวกัน ทั้งคู่ดูสวยหล่อ เหมาะสมกันมาก นิกซับน้ำตาจน

หมด เขาหันมาหยิบรูปใบเดิมแต่ขณะที่กำลังหยิบ มีลมพัดเข้ามา รูปภาพจึงปลิวและตกกลับหลัง  นิกรีบหยิบรูปแต่เขาพบตัว

หนังสือเขียนไว้หลังรูป
                                  รูปนี้เป็นรูปแรกค่ะ ที่ถ่ายคู่กับพี่เมอร์ หนูให้ค่ะพี่อาร์เมอร์ 

                                                   จุ๊บจุ๊บ.............รักนะค่ะ 

                                                                                                                  จีน่า 

  นิกเห็นรอยริมฝีปากตรงคำว่าจีน่า เขาถึงกับร้องไห้ออกมาหนักขึ้นกว่าเก่า เขาไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น เพราะเขาเป็น

คนอารมณ์ดี ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข  นิกนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งได้ในหัวของเขา...........

 4 ปีก่อนกลางเดือนกุมภา   !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                
 
 แสงพระอาทิตย์บ่งบอกวันใหม่ได้มาถึง นิกตื่นขึ้นมาพร้อมกับความง่วง คงเป็นเพราะเมื่อคืนเขาอดตาหลับขัดตานอน

ดูฟุตบอลยูฟ่า แชมป์เปี้ยนส์ ลีกส์ รอบรองชนะเลิศ นัดแรก ระหว่าง แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด กับ  ยูเวนตุส  สีหน้านิกตอนเช้าดูไม่

ค่อยสดชื่นเท่าไหร่ เขารีบเก็บที่นอนให้เรียบร้อย ในระหว่างทางที่เขาจะเข้าห้องน้ำ มีโปสเตอร์ผู้เล่นทีมแมนฯยูอยู่

 "แพ้อีกแล้วนะครับ เรด เดวิลล์" นิกเขียนสกอร์ผลฟุตบอลที่เขาดูเมื่อคืนข้างๆโปสเตอร์

 "แมนยู 1 - 2 ยูเวนตุส" เขาเขียนเสร็จจึงหยิบผ้าเช็ดตัวลายโลโก้แมนยูที่อยู่ใกล้ๆ และเดินเข้าห้องน้ำไป เขาทำภารกิจ

ตอนเช้าเสร็จอย่างรวดเร็ว

 "นิก หนูจีน่าเรียกจ้า" เสียงแม่ของนิกดังขึ้นจากด้านล่าง ไม่นานนักเสียงดังจากการรีบลงบันไดก็ดังขึ้น สีหน้าของแม่

บ่งบอกถึงความไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

 "หัดลงแบบผู้ดีบางสิ....."  แม่ตักเตือนนิกเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่นิกก็ไม่ปรับตัว คงเป็นเพราะวัยรุ่นที่มีอากาารรีบ
ร้อน

 
 นิกและจีน่าเดินไปโรงเรียนด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ไม่นานนักทั้งคู่จึงเดินถึงโรงเรียน นิกมีเพื่อน

รออยู่ที่หน้าโรงเรียน ทั้งคู่จึงแยกกันในตอนเข้าโรงเรียน นิกมองตามหลังจีน่าไป นิกมีลางว่าวันนี้เขาจะต้องเสียอะไรบางอย่าง เขา

มองร่างของเด็กผู้หญิงไปด้วยความเป็นห่วง  คงเป็นเพราะว่ายิ่งโตจีน่ายิ่งสวยขึ้น ทำให้มีหนุ่มๆมากมายชอบเธอ

 "เฮ้ย นิกไปเถอะ"  กลุ่มของนิกเดินเข้าไปในโรงเรียน และแล้วลางของนิกก็เหมือนเริ่มเป็นความจริงในวันนั้น

 "นิก รู้เรื่องเด็กใหม่ห้องหนึ่งที่เข้ามาป่ะ" เพื่อนนิกถามขึ้นที่โรงอาหาร

 "ทำไมวะ มันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย" นิกตอบแบบกวนๆ ตามสไตล์ของเขา

 "มันเกี่ยวเต็มประตูเลยหว่ะ" เพื่อนคนเดินพูด นิกยิ้มห่วนๆ

 "ถ้าเกี่ยวเต็มประตู ก็จุดโทษดิ" นิกยังเล่นมุข เพื่อนทั้งกลุ่มหัวเราะ

 "ขำ ขำไปเหอะ ก่อนที่เองจะน้ำตาตก ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องอะไร เองก็ลองเดินไปห้องของจีน่าดิ"  สีหน้านิกเริ่มกังวล เขารีบ

ทานข้าว เพื่อไปพิสูจน์ ตามคำของเพื่อน

 เขาเดินไปที่ชั้นสี่ซึ่งห้องปอห้าทับหนึ่งอันเป็นห้องของจีน่า เขาค่อยๆเดินใกล้ห้องนั้นไปทีละนิด แต่ในห้องว่างเปล่าไม่

มีใครอยู่เลย นิกนึกในใจว่า เพื่อนตัวดีหรอกเขาอีกแน่ เขาละสายตาจากห้องเรียน ไปที่ข้างล่างซึ่งมีนักเรียนนั้งอยู่เต็มไปหมด  สาย

ลมพัดใส่หน้าเขาเบาๆ เส้นผมที่หน้าผากพริ้วไหวตามกระแสลม

 "อ้าว นิกมาหาจีน่าหรอ" เสียงเด็กผู้หญิงที่คุ้นหูดังเข้ามา นิกหันไปมองต้นเสียง

 "สวัสดี มาเรีย เรามาหาจีน่าอ่า ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนหรอ" สิ้นคำของนิก สีหน้าของมาเรียเปลี่ยนแปลงไป เหมือนว่าต้อง
มีอะไรแน่ๆ

 "นิก นายชอบจีน่าหรือเปล่า " มาเรียถามด้วยสีหน้าจริงจัง นิกเห็นสีหน้าที่แปลกไปจากทุกวันของมาเรียจึงรู้ว่ามีเรื่อง
อะไรแน่ๆ แต่นิสัยเสียของนิกคือชอบเก็บความรู้สึกไว้

 "เออ เปล่าหรอก" มาเรียมีสีหน้าดีขึ้น นิกสงสัยจึงได้ถาม

 "จีน่า ให้ฉันมาถามนายอ่า ถ้านายไม่ชอบเขาก็แล้วไป เพราะเขาชอบเพื่อนใหม่คนหนึ่งที่พึ่งเข้ามา เขาลำบากใจถ้าหาก
นายชอบเขา"  

 
 คำตอบที่เสมือนลูกดอก ปักมากลางหัวใจของนิก เขาเดินจากมาเรียไปช้าๆ น้ำตาใกล้ไหลเต็มที่ เขาเดินไปที่ห้องน้ำชาย

มองกระจกและถามตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ตอบตามหัวใจ แต่นิกเป็นคนที่ชื่อคนยาก ต้องมีหลักฐาน แต่หลักฐานก็มีมาเมื่อเขามอง

ไปที่กระจก เห็นจีน่า เดินคู่กับผู้ชายผิวขาวตัวสูง ป้อนขนมให้กัน ดูแล้วสมกันจริงๆ หลักฐานเดินผ่านไป น้ำตาเริ่มไหลลงมาที่ปาก

นิกรีบล้างหน้า ภายในหัวของเขาคิดถึงแต่เรื่องของจีน่า นิกต้องทนกับความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนทั้งคู่นั้งคุยกัน หยอกเล่นกัน

 นิกเก็บรูปไว้ที่เดิม เขาตั้งมั่นไว้ว่า ความเจ็บปวดที่เขาได้รับตอนปอห้า จะไม่มาหลอกหลอนเขาอีก เขามองนาฬิกาดูก็

เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ป็อปคงใกล้มาแล้ว

 "แอ๊ดดดดดดดดดดดดด" เสียงประตูค่อยๆเปิด แสงสว่างส่องเข้าไปในห้อง พร้อมคนร่างแห้งยืนอยู่หน้าประตู นิกมอง

ไปที่ชายคนนั้น

 "อะไรวะ นิก ข้าแค่แกล้งเองหน่อยเดียว ร้องไห้เลยหรอวะ" ป็อปหัวเราะ คงเป็นเพราะเขาไม่เคยเห็นนิกร้องไห้ และนิ

กเป็นคนเข้มแข็ง นิกมองไปที่ป็อป สายตาเขามองไปที่ป็อป

 "อ้ายยยยยยยยยป็อป เองตายยยยยยยยยยยยยยยยย"  นิกรีบวิ่งไปเตะป็อปอย่างรวดเร็ว ความเศร้าของนิก สักวันคงจะ

หายไปจากใจเขา เขาคิดเพียงว่า เขาเจ็บให้กับเรื่องพวกนี้เกินพอแล้ว เขาไม่อยากที่จะเจ็บมากกว่านี้อีกแล้วแต่ถ้ามันไม่เป็นอย่างนั้น

หล่ะ นิกจะทำอย่างไร .................