ตอนที่ 2 : บทที่ 2 ลูกจระเข้ [100%]
เรื่อง: อ้ายโขง
เขียน: ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด
tag: #อ้ายโขง
บทที่ 2: ลูกจระเข้
ระหว่างที่เดินไป ปรายมองเห็นบางสิ่ง
เหมือนว่ามีอะไรว่ายอยู่ใต้ธารน้ำ
หรืออาจจะเป็นปลาก็ได้
ทว่าทันทีที่เขาคิด สิ่งที่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำกลับเป็นสิ่งที่เขาไม่คาดฝัน
...จระเข้...
ไม่เคยคิดว่าแถวนี้จะมีจระเข้มาก่อน ใจของชายหนุ่มวูบหล่นลงไป ไม่ทันไรเจ้าตัวต้นเหตุก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำให้เห็น ผิวหนังเข้ม ขรุขระ ดูน่ากลัว ทว่าเพราะการเผยโฉมปรายจึงได้รู้ว่ารูปร่างของมันยังเป็นเพียงแค่ลูกจระเข้ตัวน้อยเท่านั้น
เขาเป่าลมหายใจออกจากริมฝีปาก ก่อนจะยกมือขึ้นยีผมช้าๆ
“ตกใจหมด แถวนี้มีจระเข้ด้วย”
เขาพึมพำอยู่คนเดียวเพื่อคลายความกังวลให้ตัวเอง
ดีนะยังเป็นแค่ตัวเล็กๆ
แต่การที่มีจระเข้ตัวเล็กได้ก็ต้องมีตัวที่โตกว่านี้สิ
คิดได้ดังนั้นปรายก็จ้องเจ้าจระเข้ตัวเปี๊ยกด้านหน้าเขม็ง จากที่กำลังวางใจ ชายหนุ่มกลับมาตื่นกลัวอีกครั้ง
เขามองซ้ายมองขวา ราวกับว่าหวาดระแวงว่าจะเจอ‘ตัวพ่อ’ ‘ตัวแม่’ ของเจ้าจิ้งเหลนแห้งๆนี่เข้า
ตัวเล็กๆก็ดูน่ารักดีอยู่หรอก ถ้าตัวใหญ่ๆมาคงไม่น่ากอดเท่าไร
เขารีบถ่ายรูปเก็บไว้อย่างไม่รีรอ
เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอย่างนี้อีกเมื่อไร
การพบเจออะไรเช่นนี้โดยบังเอิญเป็นเรื่องพรหมลิขิตนั่นแหละ
ต่างจากการตั้งใจไปเพื่อพบเจอ
เป็นเรื่องไม่คาดฝัน เขามีเรื่องให้จดจำหนึ่งเรื่องแล้วหลังจากเที่ยวทริปนี้จบไป
ปรายไม่รู้ เขาเองก็ไม่ใช่คนที่มีรัศมีของการรังแกสัตว์โลก เขาไม่ใช่คนโหดร้ายหรือหยาบคาย เขาค่อนข้างรักสัตว์ด้วยซ้ำจากการที่เลี้ยงหมาสองตัว นอกจากยืนถ่ายรูปเงียบๆ เขาก็กดรัวชัตเตอร์ไม่หยุด เนื่องจากเขากลัวว่าจะพลาดอะไรบางอย่างไป อีกทั้งชายหนุ่มกลัวจริงๆแหละว่าอาจจะไม่ได้มีแค่เจ้าเปี๊ยกนี่ตัวเดียว
ไปๆมาๆจระเข้ก็หน้าตาน่ารักไม่เบา
ตอนเด็กๆอะไรก็ดูน่าชังไปซะหมด
แววตาของมันวาววับ ยิ่งดูให้รู้สึกดื้อรั้น ทว่าเพราะขนาดตัวที่เล็กจ้อย ปรายกลับมองว่านั่นเป็นแววตาคล้ายกับกี้กี้ เจ้าหมาเตี้ยที่บ้านเขามากกว่า
ระหว่างที่จระเข้ตัวน้อยยังคงว่ายเวียนมองมาทางเขาราวกับไม่เคยเห็นมนุษย์มาก่อน ทว่าการว่ายวนของมันกลับดูแฝงไปด้วยความสนอกสนใจและไม่ได้มีความตื่นตระหนกแม้แต่น้อย ผิดแปลกจากสัตว์ทั่วไปที่จะมีความระแวดระวังภัยจากสิ่งมีชีวิตแปลกหน้า
เหมือนมันจะคุ้นชินกับมนุษย์
หรือมนุษย์ไม่ใช่สิ่งที่มันหวาดกลัวต่างหาก...
ปรายถ่ายรูปจนพอใจ เขาหยุดมองสัตว์ตัวเล็กนั่นอยู่สักพักหนึ่ง
อย่างแรกมันค่อยๆว่ายเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
อย่างที่สองปรายเริ่มมีตระหนักกว่าต่อให้เป็นแค่ลูกจระเข้ แต่ทว่ามันก็ยังเป็นสัตว์กินเนื้ออยู่วันยังค่ำ
โซนนี้ไม่ใช่โซนที่คนจะลงไปว่ายน้ำกัน น้ำตรงนั้นดูลึกกว่าที่อื่น ทั้งยังมีรั้วกันไว้ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีจระเข้จริงๆ
ถ้ามันหลุดไปกัดคนจะไม่เป็นอะไรเหรอ
ปรายสงสัยทั้งยังคิดว่าแหล่งท่องเที่ยวแถวนี้ไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไร เขาเดินถอยหลังเมื่อเห็นว่ามันว่ายมาใกล้ๆ เขาชะโงกหน้าลงไปดู ลูกจระเข้ตัวนั้นก็ว่ายวนไปเวียนมาก่อนมันจะผลุบหายลงลงไปใต้น้ำ
ดูเหมือนมันก็ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายมนุษย์ ปรายจึงไม่ได้ตื่นตระหนกจนเกินหน้าเกินตา เหมือนตอนที่หมาของเขากำลังลุกลี้ลุกลนในขณะที่เขาต้องทำตัวนิ่งๆเข้าไว้เพื่อไม่ให้เจ้ากี้กี้คึกคักไปมากกว่านี้
ปรายหวนคิดไปถึงคนรักเก่า
เขาคิดถึงเธอมากมายเหลือเกิน
แต่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ที่จะขอกลับไปอยู่ในจุดเดิม เพราะเป็นเขาเองที่รักษาสิ่งที่ดีที่สุดไว้ไม่ได้เอง
แค่คิดปรายก็เริ่มน้ำตาชื้น เขาเงยหน้าขึ้น มองเห็นต้นไม้ต้นใหญ่หลายต้น ได้กลิ่นดินกับกลิ่นตะไคร้น้ำ เขาสูดเอาเข้าไปเต็มปอด
เขาอยากบอกเธอ ครั้งที่เคยสัญญากันไว้ว่าจะไปที่ต่างๆด้วยกัน สุดท้ายก็เหลือเพียงเขาคนเดียว
บางครั้งเราก็มองข้ามระหว่างทาง เอาแต่จะคิดว่าต้องเห็นผลลัพธ์
ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆถูกทำให้โดดเดี่ยวมานานแค่ไหน
ก็ไม่แปลกถ้าสุดท้ายเขาเองต้องอยู่คนเดียว
ปรายมองว่านี่เป็นผลลัพธ์ที่สมควรแล้ว
เธอไม่ผิด เขาเองที่พลาดมองข้ามรายละเอียดเหล่านี้ไป
เขาผ่อนลมหายใจเสียยาวเหยียด รู้สึกแน่นหน้าอก ลมหายใจเต็มไปด้วยความเศร้า
ปรายยกมือทุบหน้าอก เขากระพริบตาช้าๆ รู้สึกหายใจลำบาก เป็นเพราะความรู้สึกที่สะสมมานาน สุดท้ายเขาก็มาร้องไห้เอาวันนี้
วันที่เลิกกัน ปรายไม่ได้ร้องไห้สักแอะ เขาแค่ยืนยอมรับเงียบๆ ปากที่พยายามยื้อกลับบื้อใบ้
เขารักเธอมาก รักเธอกว่าใครทั้งหมด เป็นรักแรกและรักเดียว สุดท้ายสิ่งที่ทำให้ปรายเสียใจคือการที่เขาทำมันพังเอง
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ไหลย้อนกลับ แม้ว่าเขาพยายามจะเงยหน้าขึ้นเพื่อส่งมันกลับเข้าไปในดวงตาทั้งสองข้าง
เสียงน้ำกระเพื่อมอยู่ใกล้ๆ คล้ายกับมีบางสิ่งว่ายอยู่ เมื่อปรายก้มลงไปดูจึงได้เห็นว่าเป็นจระเข้น้อยตัวเดิม
ทีแรกยังคงกลัว แต่เมื่อจนถึงตอนนี้ปรายกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเท่าตอนแรกอีกแล้ว
เขายกแขนเช็ดน้ำตาเบาๆ
“ว่าไงน้อง”
ปรายเรียก น้ำเสียงของเขาแหบพร่า ชายหนุ่มกลืนน้ำลายก่อนจะพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติที่สุด
เขาถึงขั้นคุยกับจระเข้แล้ว
แต่ก็ไม่แปลก เขาคุยกับหมาแมวอยู่บ่อยๆ พวกนั้นก็ดูจะฟังเขารู้เรื่องดีอยู่เหมือนกัน
“อยู่คนเดียวเหรอเรา พ่อแม่ไปไหน ไม่กลัวคนแปลกหน้าเหรอ”
มันมองหน้าเขา ยิ่งสายตาอย่างนั้นกลับทำให้รู้สึกว่าเขาดูโง่ๆชอบกล
ปรายหัวเราะ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เขากลับมาอารมณ์ดีขึ้น อย่างน้อยน้ำตาก็หยุดไหล
“มีกันกี่ตัวเนี่ย ทางการรู้หรือเปล่า อย่าไปกัดใครซี้ซั้วนะ”
เขาหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามันอยู่ใกล้มากขึ้น
ชัดจนเขารู้สึกว่าภาพนี้จะมีมูลค่าทางใจไม่เบา
อย่างน้อยเขาก็ได้คุยกับจระเข้แล้ว
เขากำลังจะหยิบหมูปิ้งในกระเป๋าให้มัน แต่พอคิดอีกทีนึงก็ไม่ได้หยิบออกมา เป็นเพราะว่านึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเข้าไปให้อาหารสัตว์ป่ามั่วซั่ว จะเป็นอันตรายกลับมันซะเองเปล่าๆ เนื่องจากสัตว์พวกนี้อาจจะละเลิกนิสัยออกล่าแต่กลับรออาหารจากมนุษย์ แทนที่จะพึ่งพาตัวเองได้
สุดท้ายเขาก็ยืนมองเจ้าเปี๊ยกนี่อย่างหนำใจ ก่อนจะโบกมือให้ทีนึงเมื่อคิดว่าควรถึงเวลาจะกลับ
“ไอ้หนู ดูแลตัวเองด้วย โอเคนะ อย่ามาใกล้อย่างนี้บ่อยๆนะ เดี๋ยวเจอคนไม่ดี เข้าใจไหม”
มันมองเขาทำหน้าเหมือนจะเข้าใจ ปรายสรุปเองว่ามันเข้าใจ
มันต้องเข้าใจในความหวังดีของเขาแหละ
“เข้าใจไหมครับ ว่ายน้ำเล่นไปเลย แต่อย่ามาใกล้ๆฝั่ง เดี๋ยวถูกจับกินไม่รู้ด้วย”
ที่ตลาดนัดเขาเคยเห็นเนื้อจระเข้อยู่ คนเขาคิวซื้อกินแถวยาวไม่เบา
เสียงของเขาเหมือนตอนที่คุยกับกี้กี้ สักพักปรายก็เริ่มรู้สึกหมั่นเขี้ยว อยากจะลงไปฟัดกับจระเข้สักรอบ น่าเสียดายที่ไม่มีขนและคงไม่นุ่มเหมือนหมากับแมว
เขาแพ้สัตว์ตัวเล็กๆจริง
ปรายอารมณ์เบิกบานขึ้น เขาปวดตาเล็กน้อยจากการร้องไห้ แต่ท้ายที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็ได้ระบายออกมา
ปรายโบกมือลาให้จระเข้น้อยก่อนจะเดินกลับออกไปตามทางเดิม
มันมองชายหนุ่มเดินจากไปจนลับสายตา ไม่นานเมื่อด้านหลังไม่เหลือใครอีก ในลำน้ำที่ดูลึกกว่าจุดอื่น สีเขียวเข้มจากตะไคร้น้ำและต้นหญ้า เสียงลมพัดพาให้ต้นไม้โบกไหวพร้อมๆกัน ก่อนจะมีเสียงนกร้องลั่นป่าพร้อมกับจิ้งหรีด
จระเข้ตัวน้อยก็ค่อยๆดำหายไป
ใต้น้ำมีฟองอากาศผุดขึ้นมา จากวงเล็กๆกลายเป็นวงใหญ่
เงาดำเล็กๆค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นทีละน้อย
ชิ้นส่วนบางอย่างลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ
หากดูไกลๆคงไม่แน่ใจ เมื่อมองให้ชัดๆจึงได้รู้ว่าเป็น...แขนของมนุษย์ที่ขาด
ก่อนจะผลุบหายไปราวกับมีบางอย่างลากลงน้ำไป
สีแดงอ่อนๆค่อยๆขยายเป็นวงกว้าง
ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความสงบดังเดิม
TBC
1 คอมเม้นต์เท่ากับ 1 กำลังใจ
tag:#อ้ายโขง
อยากให้เรื่องนี้ #อีโรติก หรือ #อีโรติกกกกกกกกกกกกก งับ อิอิ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

เพิ่งเริ่มอ่าน ชอบบรรยากาศแบบนี้มาก ลึกลับ วังเวง มีปริศนา