โครงการวิจัยละครไทย โครงการ 1

เนื้อเรื่อง

เครียด ครับ เครียด มีข่าวบอกว่า หนังสือการ์ตูนไทย รายปักษ์ นามว่า SEED! จะไม่ทำแล้ว (แง้..แง้ แล้วอย่างนี้หมู่เฮาจะอ่านอะไรง่า~) เริ่มนับถอยหลังแล้วง่ะ อีก 2 เล่ม ก็ปิดตำนานเมล็ดพันธุ์การ์ตูนของไทย T_T

โอเค เข้าเรื่องเลยดีกว่า คือว่า มันถึงขั้นวิกฤตแล้วครับ ละครไทย มีกลิ่นเหม็นเหมือนกระบือตายออกมาทาง ทีวี ของพวกเราครับ ทั้ง ๆ ที่ ทีวี ของเราเนี่ย ไม่ได้มีออฟชั่นเสริมติดระบบส่งกลิ่นผ่านทางใยกงใยแก้วอะไรก็ไม่รู้ เอาเป็นว่า เหม็นมาก ๆ เลยล่ะครับ

จากประสบการณ์ที่ผ่านหู ผ่านตา ผ่านจมูก ผ่านปาก อันแบะ ๆ (มีหมาอาศัยอยู่ด้วย) ช่องที่ครองความเน่า ได้คงเส้นคงวาและนานที่สุดคือ ช่อง 5 กำลัง 2 ลบด้วย 10 หารด้วย 3บวกอีก 2 เท่ากับ ช่องนี้แหละ ณ ตอนนี้ ก็ยังมี เวลาทำการประมาณ 18.30 (คงจะรู้แล้วสิน่ะ ว่าช่องไหน หุหุหุ) วันนี้ก็ขอนำเสนอเกี่ยวกับบทที่เห็นยังไงก็เน่าแน่ ๆ (เอาไปประดับความรู้ซ่ะ)

เทคที่ 1
ฉากที่อยู่ในห้องโถงใหญ่ของบ้าน
“คุณหญิงใหญ่ .... ทำไมคุณหญิงใหญ่ ทำกับ ฉวีผ่องอย่างนี้ล่ะ(มีเสียงสะอื้นเล็กน้อย)”
“ฉันไม่อยากให้ตระกูลพิทักษ์ยมราชขจัดพืชผลตระกูลไทยของฉันเนี่ย ต้องมาป่นเปื้อนความต้อยต่ำของแกไงล่ะ”
“แต่...ฉวีผ่อง.....”
“ไม่ต้องมาเถียง (เสียงตะคอก) แกออกไปจากบ้านชั้นเดี๋ยวนี้เลยน่ะ  ไป๊!!!”

เทคที่ 2
ฉากที่ฉวีผ่องเจอกับโปรเดช (อ่านว่า โป-ระ-เดด) ครั้งแรก แล้วยัยลิซซี่ (นามสกุล ดวงใหญ่) เข้ามาเจอ
“นี่ ยัยฉวีผ่อง แก มายุ่งอะไรกับพี่โปรเดช ของชั้นน่ะ”
“เปล่าน่ะค่ะ ฉวีผ่องไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณคิดเลยน่ะค่ะ”
“กรี้ดดดด นี่แกกล้ามาย้อนชั้นเหรอ มาต้องเจออย่างนี้”
(ฉวีผ่อง โดน ลิซซี่ ตบชุดใหญ่ประมาณ 3 วิ แล้ว ลิซซี่ ก็โดนสวนมา 1 ดอก จัง ๆ )
“เสียงเอะอะโครมครามอะไรเนี่ย”(คุณหญิงใหญ่เดินลงมาพร้อมกับบ่นตลอดทางจนถึงที่)
“ คุณหญิงป้าขา ฉวีผ่องตบ ลิซซี่ ค่ะ (เสียงออกกระแดะนิด ๆ )”
“นี่แก กล้ามาตบอนาคตของลูกชั้นรึ (สีหน้าเคร่งเครียด เหมือนบ้านหลุดจำนอง เสียงมีโทสะนิด ๆ)”
“ก็ ลิซซี่ มาตบชั้นก่อนนี่”
“เดี๋ยวนี้มีขึ้นเสียงรึ แถมยังจะมาเถียงชั้นอีก ยังนี้ต้องสั่งสอน”
(ฉวีผ่อง โดน คุณหญิง ตบ คอแทบหัก...กร๊อบ)
(โดนตบเสร็จ ฉวีผ่องก็วิ่งหนีออกไป พร้อมทั้งน้ำตา)
“ฉวีผ่อง” ( เสียง โปรเดชที่ยืนหัวโด่ ตะโกนออกมาเรียกหาฉวีผ่อง)
“อย่าไปสนใจยัยนั้นเลยค่ะ” (ยัยลิซซี่พูดกับโปรเดชพร้อมทั้งควงแขนแล้วกอด ทั้ง ๆ ที่ในใจของ โปรเดช บอกว่า“ชั้นเจ็บน่ะเฟ้ย ยัยลิซซี่”

เทคที่ 3
เป็นฉากที่ ฉวีผ่อง ร้องไห้ระงมกับแม่ในห้องคนใช้ เล็ก ๆ
“แม่”
“โอ้...ลูก”
“หนูทนไม่ไหวแล้วน่ะค่ะแม่”
“ทนหน่อยเถอะลูก อีกนิดเดียว ลูกก็จบปริญญาแล้วก็ออกไปหางานทำ เช่าห้องใหม่ หนีจากที่นี่ไง”
“แต่หนูอยากอยู่กับคุณ โปรเดช”(อ้าว ทีเมื่อกี้แกยังอยากจะออกจากบ้านอยู่เลย...)
........
(ก็คุยกันไปเรื่อยเคล้าน้ำตากันไป ผลัดกัน ระหว่างแม่ กับ ลูก)
(แล้วมันก็จบไปอีกฉากนึง ดูตั้งนาน จนน้ำแทบทะลักออกมาจากจอแล้ว)

เทคที่ 4
เป็นฉากที่พระเอกคุยโทรศัพท์กับเพื่อนพระเอกที่ชื่อ ติ๊ก เพื่อที่จะสืบค้นเรื่องราวการหายตัวไปจากบ้านของ ฉวีผ่อง
“เฮ้ย ไอ้หมอ ได้ข่าว ฉวีผ่องบ้างป่าวว่ะ” (ละครทุกเรื่องจะเป็นโรคจิต ชอบให้เพื่อนพระเอกเป็นหมอ เป็นคนขับแท็กซี่ไม่ได้หรือไงฟ่ะ)
“ยังเลยว่ะ แต่ทำไมเหรอว่ะ”
“ฉวีผ่อง หายตัวจากบ้านข้าว่ะ”
“อะไรน่ะ (สีหน้าเคร่งเครียด เหมือนประจำเดือนมาไม่ปกติ) ฉวีผ่องหายตัวไปจากบ้าน”( แล้วแกจะย้ำทำซอกตึกอะไรอีกเนี่ย กลัวคนดูไม่รู้หรือไงว่า หายตัวไป)
“ก็ใช่น่ะสิ”
“แล้ว...ฉวีผ่องหายไปนานหรือยัง”
“2 วันแล้วว่ะ ยังตามหาไม่เจอเลย”
“งั้นเดี๋ยวข้าจะช่วยส่งคนออกตามหาแล้วกัน” (นี่ แกเป็นมาเฟีย ยากูซ่าหรือไง ถึงได้มีคนในปกครอง)
“เออ ขอบใจมาเว้ย”
(แล้วก็จบอีกฉาก)

เทคที่ 5
ฉากที่โปรเดช ต่อสู้ กับไอ้ตัวโกงที่ชื่อ จีจี้ (ชื่อ โ-ค-ต-ร โหดง่ะ) แล้วพลาดท่าเสียทีให้จีจี้
“555+ โธ่เอ้ย นึกว่าจะแน่คิดจะมาสู้ จีจี้ ณ บางขวางได้เหรอ”
“........”(ไม่มีอะไรจะพูดเพราะกำลัง จุก ได้ที่)
(ว่าแล้ว จีจี้ก็ขวักปืนออกมา)
“ตายซะเถอะ”
“ม่ายยย”(เสียง ยัยฉวีผ่องโหยหวนมาแต่ไกล)
ปัง!!!   ปัง!!!
พระเอกโดนยิงที่ปลายเล็บนิ้วกลางเลือดออกดั่งเยี่ยวมด ส่วนนังจีจี้ โจรของเราโดนตำรวจยิงแสกหน้า
“คุณโปรเดช คุณโปรเดช”
แล้วไอ้หมอติ๊กก็วิ่งมา
“เฮ้ย ไอ้เปรด (ชื่อเล่นของ โปรเดช ทุเรศจริง ๆ) อย่าเพิ่งตายนะเว้ย”
“คุณโปรเดช..ทำใจดี ๆ ไว้นะค่ะ”(ฉวีผ่องพูดทั้งน้ำตาพร้อมกับกอด คุณเปรดไว้ในอ้อมกอด) “ฉวีผ่อง...รักคุณ”(เวลาตอนที่เขาดี ๆ ก็ไม่พูด ดันมาพูดตอนที่จะตาย ... เซ๊ง)

เทคที่ 6
ฉากหลังจากที่พระเอกของเรา “เปรด” ได้รับการผ่าตัดแงะเอาเศษดินปืนออกนอกเล็บนิ้วกลาง แล้วออกจากโรงพยาบาลมาเรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้ง แม่ของพระเอก ก็ยอมรับฉวีผ่องเป็นสะใภ้ในตระกูลที่ชื่อ......................(เติมเอาเองเพราะจำไม่ได้ ยาวมาก ๆ) แล้วบอกทั้งสองว่า จะจัดงานแต่งงานในวันพรุ่งนี้(เร็วไปเปล่าเนี่ย)

“และแล้วก็ถึงวันของเรานะ ฉวีผ่อง”
“ค่ะ คุณเปรด เอ๊ย คุณโปรเดช”
“ขอให้ท่านผู้มี(คน)เกียรติ ดื่มเพื่อแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวด้วยครับ” โฆษก หน้าตาเห่ย นามว่าติ๊ก ประกาศออกมากลางงาน
“เพื่อเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของ... ขอให้คู่บ่าวสาวหอมแก้มซึ่งกันและกัน”
“จะดีเหรอว่ะ”
“เออน่ะ ไหน ๆ แกก็จะสละโสดแล้วก็ทำไปเหอะน่ะ”
“ก็ได้”
........(บรรยายไม่ถูกเสียงนี้)
“ต่อไป เจ้าสาว หอมแก้ม เจ้าบ่าว”
........(บรรยายไม่ถูกอีกแล้ว)
“แก...นังฉวีผ่อง แกมาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน..อย่าอยู่เลย”
(ว่าแล้วก็ขวักปืนมา)
(เข้าสู่โหมด แมทริกซ์)
ปัง!!!
(ช่วงจังหวะนั้นเอง โปรเดชก็กระโดดเอาตัวบังกระสุนโดนแผลเก่า ใช่แล้ว ปลายเล็บนิ้วกลาง มีเลือดไหลดั่งฉี่มดไหลออกมา)
“โอ้ ไม่น่ะ พี่เปรด..ไม่ ไม่จริง ม่ายยยยยย”(เสียงเพ้อของยัยลิซซี่ช่างโหยหวนเหมือนหมาหอนยังไงก็ไม่รู้)
“ทุกคนจับตัวผู้หญิงคนนั้นส่งตำรวจที”(เสียงโฆษกหน้าเห่ยคนเดิมพูด)
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก แผลแค่เนี่ย”
“แต่ว่า คุณเลือดออกน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผม...ไม่...เป็น...ไร”(โปรเดชสลบลงเพราะเห็นเลือดตัวเอง)

เทคสุดท้าย
ฉากที่ทั้งสองเดินริมทะเลกรุงเทพ????
“กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ มันยากลำบากจริง ๆ เลยน่ะ ฉวีผ่อง”
“ค่ะ”
“รู้หรือเปล่า ว่าผม เฝ้ารอเวลานี้มาแล้ว”
“ค่ะ”
“ผมอยากจะบอกคุณว่า..”
“ค่ะ”(อีกแล้ว)
“ผมรักคุณ”
“ค่ะ”

อวสาน(ซะที)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------