บทเรียนแห่งรักแรก

ลำดับตอนที่ #4 : แก้แค้น

“โค้กไหม?” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองป๊อปที่ตอนนี้ยื่นโค้กกระป๋องมาให้ฉัน

                “อึก แต่...มันมีแค่ กระป๋อง อึก เดียวนะ” ฉันพูดทั้งน้ำตา จะว่าเสียใจเรื่องมาร์กกี้หรอ ก็ใช่ แต่อีกอย่างที่ฉันรู้สึกได้ตอนนี้คือ...ป๊อปเป็นคนที่ดี ดีมากๆเลย

                “นี่ ร้องมาหลายชั่งโมงแล้วนะ ตาบวมหมดแล้วดูสิ” ป๊อปนั่งลงข้างฉัน เขายื่นผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้าเรียบๆมาให้ แต่ฉันก็ปัดมันออก เขาเลยเปลี่ยนมาเช็ดหน้าให้ฉันแทน

                “ทำไมนายดีกับฉันจัง” ฉันถามเขาไปอย่างนั้นแหละ คงเพราะความน้อยใจที่ขนาดแฟนตัวเองยังไม่ยอมทำให้เราขนาดนี้เลยมั๊ง

                “เฟรม...ทุกอย่างเนี่ย มันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเสมอไปหรอกนะ บางทีเราอาจจะดีกับคนนึง เพราะเราถูกชะตาเขา แต่กับบางคน แค่เห็นหน้าครั้งแรกก็รู้สึกไม่ชอบแล้ว อธิบายได้ไหมว่าเพราะอะไร? แล้วการที่เธอรักมาร์กกี้ เพราะอะไร อธิบายได้รึเปล่า? เฟรม...คนเรานะ มันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมาอ้างอิง ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ที่ต้องมีข้อมูลต่างๆมากมาย คนเรามีจินตนาการ เราจินตนาการถึงคนอื่นๆได้แต่เราจะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าสิ่งที่เราได้วาดภาพเอาไว้ มันจริงรึเปล่า?” ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เมื่อได้ฟังสิ่งที่ป๊อปพูดออกมา

                “แต่ถ้า...เป็นแบบนั้น เราก็ไม่รู้อะไรเลยสิ” ฉันเริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้านี้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ส่วนฉันก็เป็นเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง

                “หึ หึ เฟรม...เคยได้ยินไหม ว่าคนเราเนี่ย ใช้แค่สัญชาตญาณก็พอ เหมือนที่ฉันเลือกจะเรียกชื่อเธอเฉยๆ แทนที่จะเรียกว่าน้อง เธอก็ใช้มันอยู่นะ แค่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง” เขายิ้มให้ฉันอย่างใจดี มันให้ความรู้สึกอบอุ่น อย่างบอกไม่ถูก      

                “ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ของคุณพี่มากเลยนะ” ฉันตัดสินใจเรียกผู้ชายตรงหน้านี้ใหม่ว่าพี่ ฉันว่าเขาเหมาะกับคำนี้มากกว่านะ

                “แต่ว่า...ในเมื่อใช้สันชาติญาณ...” ฉันพูดค้างไว้แค่นั้น เพื่อคอยดูว่าพี่ป๊อปจะหันมาฟังฉันรึเปล่า แล้วเขาก็หันมา คงเพราะน้ำเสียงที่ร่าเริงเป็นปกติแล้วของฉันล่ะมั๊ง “พี่ต้องช่วยฉันนะ”

                เช้าวันรุ่งขึ้นฉันเปิดประตูรั้วออกมานอกบ้านเพื่อเตรียมจะไปเรียน ฉันก็ได้พบกับรถออดี้ที่คุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับเจ้าของที่ยืนพิงประตูรั้วบ้านฉันอยู่

                “ขึ้นรถสิ” มาร์กกี้เอ่อปากชวนฉัน แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่ว่าเขาจะมาที่นี่เพราะอะไร แต่มันก็ไม่ทำให้ฉันดีขึ้นได้หรอก เชิญคุณไปหายัยเชอร์รี่เน่านั่นเถอะย่ะ

                “ถ้ายังไม่อยากขึ้นก็ไม่เป็นไร แต่ฉันขอยืนรอเธอตรงนี้นะ” เชอะ! ฉันไม่สนนายหรอก เชิญรอไปเลยย่ะ รอให้ถึงชาติหน้าฉันก็ไม่ขึ้น!

                และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ฉันคิดประชดประชันมาร์กกี้อยู่นั้น รถสปอร์ตของคนที่ฉันอุตส่าห์ยืนอรอยู่ตั้งหนึ่งนาทีก็แล่นเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้าน เจ้าของรถเลื่อนกระจกลง ก่อนจะเอ่อปากชวนฉันไปโดยไม่สนใจเพื่อนซี้ที่ยืนเอ๋อยู่ข้างๆฉันเลยแม้แต่น้อย

                ฉันกับป๊อปมาถึงโรงเรียนเช้ากว้าปกติ เพื่อมาจัดการงานที่ฉันขอร้องพี่เขาตั้งแต่เมื่อคืน ฉันจัดการวางแผนไว้เรียบร้อย ฝากอุ๋งอิ๋งไปสืบเรื่องเวลาที่แน่นอนมาเพื่อแผนการของฉันจะได้ผ่านไปอย่างสวยงาม และเพื่อผลลัพธ์ที่ดีเกินคาด

                “แน่ใจแล้วหรอว่าจะทำแบบนี้น่ะ” ป๊อปหันมาถามฉันเพื่อความชัวร์ แต่คนอย่างเฟรมสู้แล้วไม่ถอยแน่นอน

                “แน่นอน ถ้ามาร์กกี้ยังไม่สำนึกล่ะก็ ฉันจะเล่นให้หนักกว่านี้อีก” ฉันชูคออย่างมั่นใจ ก่อนจะมองหาสมาชิกคนสำคัญอีกคนที่จะมาร่วมแผนการกับฉันด้วย

                “มากันแล้วหรอ ฉันเตรียมของมาแล้วนะ ผู้ช่วยก็พร้อม ทุกอย่างลงตัวเหลือแค่เธอเนี่ยแหละ” อุ๋งอิ๋งเดินออกมาจากมุมมืดของโรงเรียน พร้อมชูอุปกรณ์เพื่อความสะใจออกมาถุงเบ่อเริ่ม ฉันคิดว่าอุ๋งอิ๋งคงจะรอคอยเวลานี้มานานมากแล้ว ถึงได้มาถึงโรงเรียนแต่เช้าแบบนี้

                “นี่ถ้ามาร์กกี้รู้ล่ะก็...ตายแน่” ไอริชเดินตามออกมาอีกคน ท่าทางเขาดูง่วงนอนมากเลยทีเดียว นี่สงสัยว่าอุ๋งอิ๋งจะโทร.ไปสั่งให้ไอริชมารับที่บ้านอีกตามเคยล่ะสิ

                “ไอริช ถ้านายปอดแหกก็เชิญกลับไปฟ้องอีตามาร์กกี้นั่นได้เลยย่ะ” อุ๋งอิ๋งทำท่างอนใส่ จนไอริชต้องรีบง้อก่อนที่พี่ป๊อปจะบอกให้พวกเรารีบไปปฏิบัติการก่อนที่มาร์กกี้จะมาถึง เพราะตอนที่เราออกมาเขาก็อยู่หน้าบ้านฉันแล้ว ถ้าเกิดมาร์กกี้หายเอ๋อเร็วล่ะก็เขาต้องจับได้แน่

                “ที่รักจ๋า แผนสำเร็จจ๊ะ” ไอริชเดินมากวัดมือเรียกอุ๋งอิ๋งพร้อมรายงานผลให้พวกเราฟัง

                “สมน้ำหน้า อยากมาอ่อยแฟนฉัน แถมยังมาวางแผนงาบแฟนเพื่อนฉันไปกินอีกต่างหาก” อุ๋งอิ๋งพูดด้วยน้ำเสียง และสีหน้าที่สะใจสุดๆ ซึ่งก็ไม่ต่างจากฉันหรอก นี่ถ้าฉันไม่พยายามหลอกตัวเองให้เชื่อใจมาร์กกี้ตั้งแต่ครั้งที่อยู่โรงอาหารล่ะก็ รับรองยายเชอร์รี่ตายเร็วกว่านี้แน่

                “ฉันล่ะ อยากเห็นหน้ายัยเชอร์รี่จัง อยากรู้ว่าตอนี้ยัยนั่นจะเป็นยังไงบ้าง ไม่รู้ว่าจะรีบวิ่งไปหามาร์กกี้แล้วบอกว่าโดนแกล้ง เรียกร้องความสงสารรึเปล่าหนอ?” ฉันพูดล้อเลียนจนทุกคนอดไม่ได้หัวเราะตามในสิ่งที่ฉันพูด

                “เฟรมนี่บทจะดีก็ดีใจหาย แต่พอร้ายก็ใช่ย่อยเลยนะเนี่ย” พี่ป๊อปแซวฉันเล่น อย่างเป็นกันเอง

                “ไปกินข้าวกันเถอะ ไส้ฉันจะขาดแล้วอ่ะ” อุ๋งอิ๋งผู้ที่อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าคนวัยทอง และรักการกินเป็นชีวิตจิตใจ เปลี่ยนเรื่องได้อย่างรวดเร็วปาดฟ้าผ่า

                ณ โรงอาหารแสนสุข ภาพที่พวกเราขำกันข้างบนก็มาปรากฏอยู่ ณ เบื้องหน้าเมื่อเชอร์รี่ มาซบอกแฟนฉันร้องไห้อยู่ที่โรงอาหารโดยมีเพื่อนๆของหล่อนคอยสมทบอยู่ด้วย ทำเอาพวกเราสี่คนหลุดขำกันออกมาชุดใหญ่เลยล่ะ

                “เฟรม!”มาร์กกี้เดินมาฉุดข้อมือฉันที่กำลังจับกับป๊อปออก การกระทำแบบนั้นทำให้ฉันโกรธมาก ปกติฉันจะดีใจนะ ที่เขาหึงเวลาฉันอยู่กับผู้ชายคนอื่น แต่เวลานี้ไม่เลย ฉันพยายามจะสะบัดมือเขาออก

                “ฉันเจ็บ!” ฉันตะคอกเขาออกไป พยายามอย่างสุดซึ้งกับการกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล

                “เธอเป็นอะไร ทำไมต้องไปยุ่งกับป๊อปขนาดนั้นด้วย ฉันเป็นแฟนเธอนะเฟรม!” มาร์กกี้เริ่มตะคอกฉันกลับบ้าง และนั่นก็ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป

                “ปล่อยนะ! เชิญนายไปออเซาะกับแม่นั่นได้ตามสบาย อยากทำอะไรก็ทำไปสิ! จะมายุ้งอะไรกับฉันอีก!” ฉันสะบัดมือเขาจนหลุดออกมาแล้ววิ่งหนีไปทางอื่นทันที ไม่ต้องการอีกแล้ว ไม่ต้องการรับความเจ็บปวดจากผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว!!!!!!

                ทันทีที่ฉันวิ่งออกมา อุ๋งอิ๋งก็ตรงเข้าไปตบหน้ามาร์กกี้เสียงดังเพี๊ยะ! ก่อนจะประกาศว่าตบเขาไปโทษฐานที่เขาไม่ใส่ใจความรู้สึกฉัน และอีกเพี๊ยะ! โทษฐานที่เขาทำให้ฉันเสียใจ

                 ฉันควรจะทำยังไงกับชีวิตตัวเองต่อไปดีนะ?