บทเรียนแห่งรักแรก

ลำดับตอนที่ #2 : นายซาตานจากป่าช้า

เฮ้อ~ หมดคาบซะที สมองฉันแตกจะอยู่แล้วเนี่ย! ฉันบ่นออกมาทันทีที่อาจารย์ประจำวิชาก้าวออกจากห้อง ฉันล่ะเบื่อกับการเรียนวิทยาศาสตร์จริงๆ

                นี่ เฟรมไปกินข้าวกันเถอะ ไส้ฉันจะขาดอยู่แล้ว และนี่คืออีกเสียงหนึ่งที่เป็นการยืนยันว่าวิชานี้น่าเบื่อมาก!

                อืม ไส้ฉันก็จะขาดเหมือนกัน นี่อุ๋งอิ๋ง เธอรู้ไหม ว่าตอนนี้ฉันระบม บอบช้ำไปหมดทั้งตัวแล้ว เริ่มตั้งแต่สมอง ร่างกาย ยันลำไส้ที่ขาดเร็วขึ้นเพราะเสียงอันไพเราะของอาจารย์ ฉันเดินบ่นระบายอารมณ์กับอุ๋งอิ๋งไปจนถึงบันได อีตาไอริชมารพจญความสุขของฉันก็มาดักรออุ๋งอิ๋งอยู่ที่หน้ากะได อย่างที่เคยเป็น

                ที่รัก ไปกินข้าวกันเถอะน้า~ รอตั้งนานแล้วอ่ะ ดูพูดเข้าสิ หวานจนมดไต่ ฉันล่ะอยากจะอ้วก มาร์กกี้ยังไม่เคยทำกับฉันแบบนี้เลยนะ!

                จ๊ะที่รัก เฟรมฉันไปก่อนนะ อุ๋งอิ๋งหันมายิ้มหน้าบาน อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร หึ อุ๋งอิ๋งยัยเพื่อนทรยศ!

                หลังจากที่ฉันถูกอุ๋งอิ๋งหักหลังให้ไปกินข้าวคนเดียวเป็นรอบที่ล้าน ฉันก็เดินเดินไปเดินมา วนเวียนอยู่หลายรอบ จนเพิ่งนึกได้ว่ามีงานกรรมการนักเรียนแสนสำคัญรอคอยจะฆ่าฉันอยู่ เฮ้อ~ แล้วนี่ยังมีสายตาอีกเป็นร้อยคู่ที่มองมาที่ฉันเป็นเชิงถามว่า ทำไมเธอถึงไม่มากับมาร์กยะ คิดแล้วมันน่าน้อยใจ ทีไอริชเขายังมีมุมโรแมนติกกับอุ๋งอิ๋งเลย แล้วนี่นายมีมุมอะไรล่ะเนี่ย นายไม่เคยมาสนใจฉันเลยนะ

                ว่าแล้วก็เซ็งกับชีวิตตัวเองจริงๆ ที่ฉันต้องสละเวลาคาบบ่ายมาทำงานกรรมการนักเรียน นี่ถ้ามาร์กกี้สนใจชีวิตฉันมากกว่านี้อีกสักหน่อยมันจะดีมากเลยล่ะ

                เฟรม!

                ฮึ มีอะไร? ป๊อปวิ่งหน้าตาตื่นมาทางฉันที่กำลังดูดชาเย็นอยู่กลางโรงเรียน

                ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย คืองี้นะ ฉันอยากขอให้เธอช่วยร้องเพลงงานนิทรรศการให้หน่อยน่ะ ป๊อปพยายามเรียบเรียงคำพูดให้ออกมาดูดีที่สุด แต่ก็ยังไม่เข้าหูฉันอยู่ดีนั่นแหละ

                นี่! นาย แค่นี้งานฉันยังท่วมหัวไม่พอรึไง นายถึงได้หาเรื่องมาให้ฉันไม่หยุดไม่หย่อนแบบนี้น่ะ ฉันเป็นคนนะ เหนื่อยเป็นนะโว้ย! ใครอย่าว่าฉันนิสัยไม่ดีเลยนะที่ไปตวาดคนอื่นแบบนั้นน่ะ ก็มันอดไม่ไหวแล้วนี่หน่า

                หึ เด็กหนอเด็ก แต่แทนที่ป็อปจะโกรธ ตาบ้านั่นกลับเอามือใหญ่ๆ หยาบๆ ของเขามาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู ซึ่งมันก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมากเลยแหละ

                กอดทีดิ playSound(); showPoll();