บทเรียนแห่งรักแรก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

เฮ้ย! ป๊อป ริช พวกแกช่วยฉันคิดเรื่องการจัดงานทีสิ พ่อฉันบอกว่าอยากให้พวกเราจัดงานแสดงอะไรสักกะอย่าง ในระหว่างที่ท่านไปดูงานที่ต่างประเทศกับนักเรียนห้องหก” มาร์กกี้เดินถือถ้วยกาแฟเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนสิ่งที่พูดมาเมื่อครู่ไม่สลักสำคัญอะไร

                “เฮ้อ~ พ่อแกนี่จริงๆเลย ใช้งานลูกหนัก ไอ้ลูกมันก็ช่างหาเรื่องปวดหัวมาให้เพื่อนอีก” ป๊อปเพื่อนผู้มีไอคิวร้อยยี่สิบ กล่าวออกมาอย่างเบื่อหน่าย

                “เออน่า ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันให้แกเข้ามานอนพักในห้องห้องนี้ก่อนคาบบ่ายก็แล้วกัน” มาร์กกี้พูดทวงบุญคุณ และมันก็เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ป๊อปสงบปากสงบคำลงได้บ้าง เพราะการนอนกลางวันถือเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตเลยก็ว่าได้

                “แล้วแกจะเอาไง จัดงานปาร์ตี้ รื่นเริง เปิดเพลงดังๆ ให้นักเรียนออกมาแดนซ์กระจาย?” แต่ก็ยังไม่วายจะพูดประชดประชันเพื่อนเล่นๆ เป็นการแก้เซ็งอยู่ดี

                “เฮ้ย!!! ใช่เลย” จู่ๆ คนที่เงียบมานานเริ่มปริปากพูดบ้าง และคำพูดที่เปล่งออกมานั้นทำให้เพื่อนทั้งสองร้องเสียงหลง เมื่อคิดว่าไอริชเริ่มบ้าตามคำประชดของป๊อป ทำให้ไอริชต้องรีบพูดต่อ ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะซักถามอะไรขึ้นมา

                “ไม่เห็นยาก ก็ให้ป๊อปมันไปปรึกษากับอาจารย์ชมรมขับร้องสิ ให้หานักร้องเสียงดีๆ มาสักคน อืม...จะว่าไปแฟนแกก็ใช้ได้นะมาร์ก และก็ให้เฟรมร้องร่วมกับชมรมดนตรีของไอ้ป๊อปมัน แล้วถ้าแกไม่อยากให้มันซ้ำซากละก็...มาร์ก!!!” มาร์กกี้ที่ตั้งใจฟังถึงกับสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ เพื่อนเจ้ากรรมก็โพล่งขึ้นมา

                “อะไรของแกเล่า!!!” มาร์กกี้ตะคอกกลับบ้าง

                “มาร์กกี้! แกเนี่ยตัวปัญหา! เพราะฉะนั้นแกต้องจัดการเรื่องงานวิชาการ ทำให้ท่านอาจารย์สุดที่รักทุกท่านเนี่ย จัดการแข่งขันขึ้นมา เปิดรับสมัครผู้เข้าแข่งขัน ทำให้งานนี้ออกมาดีที่สุด!!!”

                “อืม...ใช่ๆ จะว่าไปนายนี่ก็มีความคิดสร้างสรรค์ดีเหมือนกันนะเนี่ย เพราะฉะนั้น งานนี้ฉันยินดีช่วยนายเต็มที่เลยว่ะเพื่อน”  ป๊อปพูดพลางเดินเข้ามาตบบ่าไอริชเบาๆ เพื่อเป็นการบอกว่าเขาก็รอโอกาสที่จะใช้มาร์กกี้มานานแล้วเหมือนกัน

                “ไอ้ป๊อป แกไม่ต้องมาพูดแบบนี้เลยนะโว้ย” มาร์กกี้ยืนชี้หน้าป๊อปอยู่ตรงนั้นด้วยความหัวเสีย ที่เขาต้องรับหน้าที่ไปคุยกับครูประจำวิชาของนักเรียนทั้งโรงเรียน จะเรียกประชุมก็ไม่ได้เพราะพ่อไม่ได้ให้สิทธิ์เขาขนาดนั้นซะด้วยสิ ซึ่งป๊อปก็ได้แต่ยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ แกอยากทำอะไรทำไป ไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย ก็อย่างป๊อปน่ะ พูดแค่คำเดียวอาจารย์ชมรมขับร้อง กับชมรมดนตรีก็พร้อมใจกันเออออตามมันได้ทุกเมื่อแล้วล่ะ มาร์กกี้ชักเริ่มอิจฉาในความสามารถทั้งการร้อง เล่น เต้น พูดของป๊อปซะแล้วสิ!!!!

                “อย่าให้ถึงตาฉันเอาคืนพวกแกบ้างแล้วกัน!”

                มาร์กกี้ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะกระแทกลงกับโต๊ะแรงๆ เพื่อบอกถึงความไม่พอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความฉุนเฉียว ทำให้เพื่อนทั้งสองได้แต่หัวเราะไปกับท่าทีของชายหนุ่ม ผู้ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคาสโนว่าของโรงเรียนเลยสักนิด