(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 3 คุณชายพัส (ณภัทรเทวา) 30%

ตอน 3 คุณชายพัส (ณภัทรเทวา) 30%

คุณพัส เปียโน

คุณพัส:

ผมชื่อพัส ชื่อเต็ม นายณภัทรเทวา ตระกูลทองธารา ที่พึ่งทะเลาะกับเปียโนเมื่อสักครู่คุณคงสงสัยสินะ ว่าผมรู้จักเธอได้ยังไง เพราะผมเป็นเจ้าของห้างที่เธอทำอยู่ผมรู้ประวัติพนักงานในห้างแทบทุกคนทำให้ผมรู้จักชื่อเธอ กว่าผมจะนึกชื่อเธอออก ก็อีตอนที่เธอพยายามออดอ้อนเสียงเล็กเสียงน้อยทำตาปริ่มๆ ทำให้ผมสังเกตใบหน้าเธอนานขึ้น เห็นแล้วมันน่าแกล้งจริงๆ ตอนที่เธอยืนมองผมเธอดูคุ้นมากไม่รู้เคยเจอที่ไหน ที่แท้พนักงานผมเอง ผมเคยเจอเธอสองครั้งแล้ว รวมครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ผมบังเอิญเจอเธอทุกครั้งแบบไม่ตั้งใจรวมถึงครั้งนี้ด้วย ซึ่งผมไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอในที่แบบนี้ ทุกครั้งที่ผมเจอเธอ เธอจะยุ่งอยู่ตลอดเวลาในการขายสินค้าของเธอ เธอไม่หันมามองผมเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้เธอมองพร้อมสบตาผม ยืนอยู่เบื่องหน้าผม

ตอนแรกผมไม่เอาเรื่องหรอกเพราะเป็นพนักงานที่ขยันอยู่พอสมควร พอเธอทำเสียงออดอ้อนแล้วในหัวผมกับยิ่งอยากเอาเรื่องเธอ ดูแล้วน่าจะสนุกดี ซึ่งผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องทำแบบนั้นกับเธอ มันดูเหมือนเด็กน้อยยังไงไม่รู้สิแต่ใจผมต้องการแบบนั้นก็จัดตามหัวใจสะเลย

ที่ผมพึ่งออกมาจากซอยเพราะผมไปส่งแฟนสาวของผมที่ห้อง ผมมีแฟนแล้ว หน้าตาดีขนาดนี้ไม่มีแฟนได้ไงละครับ แฟนสาวผมชื่อว่า นีน่า เธอเป็นสาวพริตตี้ ผมคบกับเธอมาได้สามปีแล้วละครับ พักหลังๆมานี้เธอไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลย แถมทะเลาะกันบ่อยด้วยแต่ผมยังรักเธออยู่นะ คิดถึงขั้นแต่งงานเลยละครับแค่รอเวลาเท่านั้น

ณ.บ้านคุณพัส

ตอนนี้ผมถึงบ้านแล้วละ ผมเห็นแม่ยืนอยู่ที่หน้าประตูแบบนี้เสมอเวลาผมกลับบ้านดึกๆแบบนี้ บอกไม่ต้องรอไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้บอกเป็นพันรอบไม่เคยฟังผมเลย เพราะแม่เป็นแบบนี้ไงผมถึงรักผู้หญิงคนนี้มากแคร์เธอมาก ผมเป็นลูกชายคนเดียวต้องห่วงเป็นเรื่องธรรมดาละมัง พอผมจอดรถได้เดินเข้าบ้านโผสวมกอดแม่ทันที มืออันบางเบาโอบกอดลูบแผ่นหลังผมเบาๆ

"ทำไมวันนี้กลับดึกมากเลย"แม่ถามผมด้วยความเป็นห่วงผมตอบไปว่า

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับแม่"แม่ถึงกับดันร่างผมที่สวมกอดอยู่นั้นออกพร้อมถามกลับทันทีว่า

"เป็นอะไรมากไหมบาดเจ็บตรงไหนหรือป่าวลูก"แม่พร้อมกับกวาดสายตาจับลูบคลำตัวผมว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนบาง

"ผมไม่เป็นไรหรอกครับแม่ รถแค่บุบนิดหน่อยครับ"

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ได้เอาเรื่องเขาไหม"

"ผมเคลียกับเขาเรียบร้อยแล้วครับ แม่ไปนอนเถอะครับมันดึกมากแล้วเดียวไม่สบายเอานะครับ"ผมพาแม่เดินเข้าบ้านไป เห็นพ่อนั่งดูทีวีพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"พรุ่งนี้จะไปทำงานไหวไม"

"ไหวครับ ผมเคยเป็นแบบนั้นเหรอครับพ่อ ฝันดีครับ ผมขอตัวนอนก่อน"ผมเดินเข้าห้องนอนทันที

ณ.หอเปียโน

เปียโน:

ตอนนี้เวลา 03.30น.ฉันยังไม่ได้นอนเลยเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เอง ทำให้ฉันเครียดหนักมาก ฉันจะหาเงินจากไหนไปจ่ายเขา เงินที่ได้มาใช้จ่ายในแต่ละวันยังไม่พอเลย ฉันถึงกับต้องกินยาแก้ปวกหัวเลยทีเดียว

08:00น.

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูบนร่างฉันออกมาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที ใครโทรเข้ามาแต่เช้าเลยเนี่ย พอเห็นสายที่โทรเข้ามาเท่านั้นแหละ อีตาบ้าขี้งกโทรมาทวงเงินฉันแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย

"สวัสดีคะ..?"

"นี้คุณจำผมได้ไม..?"

"ได้สิ อีตาบ้าขี้งก"โทรมาทวงเงินแต่เช้าเชียวนะกลัวฉันไม่จ่ายเงินหรือไงกัน อีตาบ้าทำให้ฉันปวดหัวแต่เช้าเลย

"นี้คุณผมมีชื่อนะ เรียกให้มันถูกหน่อย"

"คุณไม่บอกชื่อฉันนิ ฉันจะเรียกชื่อคุณได้ไง"

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y