(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 สุราก่อกำเนิดเจ้าหนี้ 100%

ตอนที่ 2 สุราก่อกำเนิดเจ้าหนี้ 100%

คุณพัส เปียโน

เปียโน :

"ไม่ต้องถึงมือทนายหรอกคุณ...แค่นี้ฉันจัดการเองได้ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้คุณ ที่ฉันยอมเพราะฉันไม่อยากมีเรื่องที่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลหรอกนะ"สู้คดีไปก็มีแต่เรื่องให้ปวดหัวจะสร้างปัญหาให้ตัวเองทำไมละจริงไหม ยอมเขาไปจะได้จบๆ พอฉันพูดจบเขาพูดต่อเลยว่า

"โอเค งันผมจะจ่ายค่าเสียหายให้คุณหนึ่งหมื่นหักลบกลบหนี้ คุณจะต้องจ่ายค่าเสียหายผม ทั้งหมดสองหมื่นโอเคตามนี้นะ"ฉันรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยนะที่ยอดเงินมันลดลง จะดีมากถ้าเขาไม่เอาเลย ฉันตอบไปว่า

"ตอนนี้ฉันไม่มีเงินจ่ายคุณหรอกนะ ฉันเป็นเพียงแค่พนักงานขายธรรมดา เงินเดือนก็น้อยแม้แต่ค่ากินค่าเช่าฉันยังไม่ค่อยจะพอจ่ายเลย"เสียงที่แผ่วเบานั้น ฉันหวังว่าคำพูดที่ดูเศร้าหมดแรงจะพูด จะทำให้เขาใจอ่อนไม่เอาเรื่องฉัน แต่เขากับพูดขึ้นว่า

"งัน ผมจะให้เวลาคุณหนึ่งปีหาเงินมาจ่ายผมให้ได้ ไม่ดีกว่าปีหนึ่งมันนานเกินไป สามเดือนพอ ถ้าคุณเอาเงินมาจ่ายผมไม่ได้ภายในสามเดือนคงต้องขึ้นโรงขึ้นศาลละนะ"ฉันคิดว่าเขาจะใจอ่อนที่ไหนได้ฉันต้องเป็นหนี้เขาแบบไม่ตั้งใจ ทำไมถึงได้ซวยอย่างงี่นะ เสียเงินดีกว่าเสียชีวิตเอาว่ะ ไม่ตายก็ต้องสู้ต่อไป ว่าแต่ฉันจะเอาเงินจากไหนมาจ่ายเขา เงินเดือนที่ได้มาแทบไม่พอจ่าย ฉันเลยต่อลองกับเขาอีกครั้ง

"สามเดือนเองเหรอคุณ ปีหนึ่งไม่ได้เหรอสามเดือนมันน้อยเกินฉันใช้หนี้คุณไม่ทันหรอก"ฉันทำตาปริ่บๆเพื่อเขาจะใจอ่อนขยายเวลาออกไปก็ยังดี

"ทำไมเรื่องมากจัง..ผมให้ได้แค่ห้าเดือนขาดตัวห้ามต่อลองอีก" นายนั้นแหละที่เรื่องมากขอปีหนึ่งก็ไม่ได้ใจร้ายเกินคนยิ่งไม่มีเงินอยู่ ฉันตอบกลับไปว่า

"ห้าเดือนก็ยังดีดีกว่าสามเดือน โอเค ภายในห้าเดือนฉันจะหาเงินมาจ่ายคุณให้ได้"พอฉันพูดจบจะเดินไปที่รถ แต่เขากับคว้ามือฉันไว้แล้วพูดออกมาว่า

"คิดจะไปดื้อๆแบบนี้เลยเหรอคุณ"ฉันตกใจกับคำพูดของเขามังฟังดูแปลกๆพิกลแถมยังคว้ามือฉันไว้อีก ฉันออกเสียงไปว่า

"หมายความว่าไง..?"ฉันกลัวเขาจนบอกไม่ถูก รู้สึกไม่ดีเลยแถวนี้ไม่มีคนสะด้วย เขายืนเงียบพักหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า

"ไม่คิดจะทำสัญญาหน่อยเหรอ คุณเป็นลูกหนี้ผมนะต้องมีลายลักษณ์อักษรยืนยันสิ"ฉันถึงกับโล่งอกเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ฉันออกเสียงไปว่า

"อ่า..งันจะให้ทำไงดีละ"ฉันสบตาเขา ฉันคิดว่าเขาจะเป็นคนโรคจิตสะอีก แต่ว่าเขายังคงจับข้อมือฉันอยู่เลยพร้อมกับพูดออกมาว่า

"งันคุณเอาเบอร์ที่ติดต่อได้มาให้ผม แล้วก็ที่อยู่ด้วย"ฉันตกลงตามนั้นเพราะมันดึกมากแล้วจะตีสามได้แล้วมัง ง่วงมากนะตอนนี้

"โอเคคะ"ฉันให้เบอร์เขากับที่อยู่ของฉันไป ก่อนที่ฉันจะกลับห้องเขาโทรเข้าเครื่องฉันแล้วพูดขึ้นว่า

"นี้เบอร์ผมโทรไปรับสายด้วย ถ้าไม่รับคุณคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น"เขาพูดขึ้นเมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าใครโทรเข้ามา ฉันไม่ได้พูดอะไรได้แต่

"คะ"แล้วขับรถออกไป

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y