คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
ตอนนี้เวลา 00:00 นาที
เปียโน:
ฉันถึงหอแล้วละก่อนที่จะเดินเข้าหอ จินนี่เอ่ยปากถามฉันเมื่อเห็นพฤติกรรมการเดินของฉันที่ไปเปลี่ยนไปราวกับลูกแมวพึ่งหัดเดิน
"ไหวไมเปียโน ให้ไปส่งไม" ฉันหันหน้าไปตอบจินนี่กับฉีกยิ้มตาหวานใส่ยัยจินนี่
"ไหว..ไม่ต้องหรอกกลับไปเหอะ" ฉันพูดจบจินนี่มองหน้าฉันกับฉีกยิ้มขำอยู่ในลำคอกับการพูดและพฤติกรรมของฉัน จินนี่แซวกลับมาว่า
"ตอนไปกับตอนกลับนี่คนละคนเลยนะเปียโน" จินนี่พูดจบฉันอมยิ้มที่มุมปากแล้วพูดออกไปว่า
"เออ กลับได้แล้วโชคดี พรุ่งนี้เจอกันที่ทำงาน" จินนี่ยกมือบอกลาแล้วขับรถเก๋งขันโปรดออกไป
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่ามึน พอถึงห้องได้ฉันถึงกับโยนตัวเองลงบนที่นอนทันที ตอนนี้ห้องมันหมุนเหมือนม้าหมุนจนเวียนหัวจะอวกแล้วเนี่ย ฉันลุกนั่งลงบนที่นอนหาโทรศัพท์จะดูเวลาว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว แต่หายังไงก็หาไม่เจอกะว่าจะไปอาบน้ำคงไม่ได้อาบแล้วละ พอนึกไปนึกมาฉันลืมไว้ที่ร้านนาวานี้เอง ฉันคงต้องขับรถออกไปเอาสินะ แย่จังทำไมต้องลืมด้วย ฉันพยายามตั้งสติแล้วขับรถออกไป พอถึงร้านร้านเขาเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว แต่ดีที่ยังมีคนอยู่ร้านอยู่เกือบไม่ทันแล้วไมละเรา ฉันเลยถามเขาไปว่า
"น้องคะ พอดีพี่ลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะนี้ได้เก็บไว้ให้หรือป่าวคะ" น้องเขาเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์แล้วเดินตรงมายื่นตรงอยู่หน้าฉันพร้อมกับ
"ใช้เครื่องนี้หรือป่าวครับ" น้องเขาพร้อมกับส่งโทรศัพท์ให้ ฉันพางฉีกยิ้มเมื่อเห็นโทรศัพท์พร้อมกับพูดออกไปว่า
"ใช่คะนึกว่าจะไม่ได้คืนแล้ว ขอบคุณนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับผม (^ ^) " ฉันพางส่งยิ้มหวานให้น้องเขาก่อนจะเดินออกไปจากร้าน ขับรถตรงไปหอพักทันที ตอนนี้เวลานี้มันดึกมาก มากจนน่ากลัวบนท้องถนนไม่มีแม้แต่เสียงรถวิ่งเลยสักคันนอกจากรถของฉันกับแสงไฟสีส้มจ้างๆบนท้องถนนอันประปรายที่มาพร้อมกับบรรยากาศที่เยือกเย็นกับสายลมที่พัดกระทบใบหน้าอันแดงก่ำของฉันในขณะที่ขับรถกลับหอ
ฉันขับรถอย่างใจเย็นเมื่อใกล้ถึงหอเติมที ก่อนจะถึงหอฉัน จะมีซอยเล็กๆอยู่ในขณะที่ขับรถไปดีๆอยู่นั้น มีรถเก๋งสีขาวโพล่ออกมาอย่างประชันชิดด้วยความตกใจฉันหักรถหลบคิดว่าพ้นแล้วแต่ที่ไหนได้ เข้าเต็มๆตอนนี้เวลานี้หัวใจฉันเต้นรัวราวกับรางฉันตกลงไปในเหวลึกมือไม้สั่นด้วยความตกใจ โชคดีที่ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้ เขาจะเรียกค่าเสียหายเท่าไรเนี่ยยิ่งไม่ค่อยมีกะตังอยู่
ฉันยืนมองคนในรถเพื่อจะพูดคำขอโทษ ที่ฉันขับรถชนเขา เขาเปิดประตูรถลงมาด้วยชุดสูทสีดำท่าทางจะรวยน่าดู เป็นผู้ชายสะด้วยหวังว่าเขาคงจะใจดีไม่เอาเรื่องฉันนะ เขาเดินตรงมายืนอยู่เบื่องหน้าฉัน แล้วหันหน้ากลับไปมองรถเก๋งคันหรูของเขาแล้วหันหน้ามามองฉันด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเอามากๆ ฉันเลยพูดออกไปว่า
"ฉันขอโท.."ฉันไม่ทันได้พูดจบประโยคเลยเขาพูดสวนกับมาด้วยอารมณ์ที่โกรธมากเหมือนกับโดนใครหยีบเท้าอย่างงันแหละ
"นี่คุณไม่มีตาหรือไง รถคันยังใหญ่ขับชนเข้ามาได้ รู้ไหมว่ารถคันนี้มันราคาเท่าไร แล้วรู้หรือป่าวว่าผมไม่เคยให้รถมีรอยขีดข่วนเลย คุณเป็นใครมาจากไหนกล้าดียังไงมาทำรถผมบุบขนาดนี้" ฉันอยากจะถามเขาว่าคุณหายใจทันไมพูดเร็วมาก ที่เขาพูดมาฉันหมดคำพูดเลยได้แต่
ขอโทษค่ะ
อาจจะพิมพ์ผิดบ้างอะไรบ้าง ก็ขอโทษด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณที่กดติดตามกดแชร์ และ คอมเม้นค่ะ
ความคิดเห็น