"พี่หมีหนีคดี" (บทที่ 5)

 บทที่ 5

ผิดแผน งานงอก

ใบมีดโกนออกแบบเครื่องร่อนเสร็จภายในชั่วโมงเดียว เกือบไม่ทันเสียแล้วในการเตรียมขนเศษไม้ 

"เอ่อ ผู้คุมครับ" ใบมีดโกนกล่าวขึ้น

"จะมาขออะไรฉันอีกล่ะอีหกสามหนึ่ง" ผู้คุมเรียกรหัสของใบมีดโกน "อย่าบอกนะว่าจะขอมีดเหมือนเจ้าแ่ก่นั่น มันคงเอาไปฆ่าตัวตายแหง เขาไม่อนุญาตให้ยืมของมีคมเว้่ย---"

"เปล่าครับ ผมจะยืมค้อน เชือก แล้วก็ไม้พวกนี้ครับ"

"จะเอาไปทำไมเยอะขนาดนั้น" ผู้คุมมองด้วยความสงสัย "ไม่ได้หรอก"

จบกัน เจ้าผู้คุมบ้า...

"เถอะนะครับ ผมจะเอาไว้สร้างเป็นฉากบังส้วม ผมถ่ายไม่ออกเลยเวลาส้วมเปิดโล่ง ตั้งอยู่ข้างๆที่นอนให้ห้องแคบแบบนั้น"

"ไม่ได้ ห้ามมีอะไรบังสายตา"

"มันยกเลื่อนได้ครับ เวลาใช้เสร็จผมจะเอาไว้ชิดผนัง"

"แกนี่ยังไง" ผู้คุมรำคาญใจ "ถึงแกจะเอาไม้ไปได้ แกก็เอาเชือกไปไม่ได้ เคยมีคนเอาไปแล้วผูกคอตาย"

"งั้นตะปูก็ได้ครับ"

"ตะปูก็ไม่ได้ มีคม... เอาล่ะไปได้แล้ว ขนของไปเท่าที่ฉันอนุญาตถ้าแกยังอยากได้อยู่ ไปๆๆๆ..."

งานยากขึ้นไปอีก ในคืนแรกนั้น พวกเขาทำงานกันเต็มที่ ไม้ท่อนยาวผูกติดกันเป็นโครงเครื่องร่อนขนาดใหญ่ เขาต้องหักไม้บางท่อนด้วยเข่าบ้าง(เจ็บน่าดู) แล้วใช้ผ้าปูเตียงแทนเชือก ซึ่งทำให้โครงสร้างคลอนแคลนขึ้นไปอีก แต่ก็ยังพอไหว

กรงของหมูปิ้งกับใบมีดโกน อยู่ห่างจากหมีและวัชหนึ่งล็อกหนึ่งห้อง เขาจึงต้องส่งเสื้อที่แอบเก็บไว้ ผ่านเพื่อนกรงตรงกลางมา ขณะที่เพื่อนกรงระหว่างพวกเขารับเสื้อจะส่งต่อให้ ผู้คุมก็เดินเข้ามา หมูปิ้ง ทำเสียงผิวปากอย่างที่นัดกันไว้เป็นสัญญาณทันที

ตายล่ะ เจ้ากรงนั้นมันทำไมไม่ส่งมาซักที 

นั่น มันยื่นเสื้อมาแล้ว ผู้คุมจะเห็นไหมนะ หมีรีบรับเสื้อสองตัวมาจากเพื่อนกรงข้างทันที 

"เมื่อกี้ทำอะไร" ผู้คุมปรากฏตัวหน้าห้องขังของหมี ถามด้วยเสียงดุ

"เปล่าครับ" 

"ในมือถืออะไรไว้ข้างหลัง" ผู้คุมถาม จ้องไปที่มือไขว้หลังของหมี ตายล่ะ...

"เปล่าครับ" หมีตอบ

"เปล่าก็เอามือออกมาไว้ข้างหน้า เดี๋ยวนี้ ฉันจะดู"

"ได้ครับ" หมีตอบ

"ได้ก็ทำสิ"

หมียื่นมือออกมากางไว้ข้างหน้าทั้งสองข้าง ในมือว่างเปล่า

"ผมแค่เมื่อยหลังเท่านั้นเอง" หมีกล่าว

"ขยับไปซิ แกบังไว้ข้างหลังแกหรือเปล่า"

หมีขยับไป ด้านหลังเขาไม่มีอะไร ผู้คุมเลิกจับผิด บอกให้หมีเอามือลงได้แล้วเดินจากไป

เวลาผ่านไป ผู้คุมเดินสวนกลับออกไปแล้ว หมีรู้ว่าปลอดภัยจึงดึงเสื้อสองตัวออกมาจากกางเกงบริเวณก้น เขาอาศัยจังหวะที่คุยกับผู้คุม ซุกมันเอาไว้ได้ทัน คืนนั้น เขาเริ่มทำการฉีกผ้า กะขนาดตามที่นัดหมายกับใบมีดโกนไว้ โดยเผื่อความยาวไว้ไม่ให้ขาดเลย

"ผู้คุมจะกลับมาอีกสามรอบ" วัชกล่าวดังมาจากกรงขังข้างๆ "จะไม่มาอีกหลังตีสาม"

เหตุการณ์คืนแรก ผ่านพ้นไปด้วยดี งานกำลังจะเสร็จแล้ว

วันที่สองของแผนการผ่านไปช้าๆ พวกเขาปรึกษากันตอนกินข้าว ตัดสินใจว่าจะให้วัชเป็นคนขโมยกุญแจจากผู้คุมด้วยวิธีฉก เพราะวัชเคยเป็นมือล้วงกระเป๋ามาก่อน วัชเล่าให้พวกเขาฟังเรื่องความเลวของบิ๊กปอ แต่ละเรื่องยิ่งกระตุ้นให้พวกเขาอยากออกจากที่นี่ พวกเขาไม่ได้นอนทั้งคืน งานที่โรงไม้จึงหนักหนาเป็นพิเศษสำหรับวันนี้

เมื่อถึุงเวลาเย็น พวกเขาก็กลับออกจากสนามบอลที่ทิวทัศน์สวยงามเป็นเชิงผา หันหน้ากลับมาสู่อาคารคุกและเดินกลับไปยังห้องขังของตนเอง 

แล้วเสียงที่ทำให้หมีตกใจกลัวก็ดังขึ้น เขากลัวกว่าครั้งใดในชีวิต

"คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ นอนอยู่ในคุกตรงนั้น... ใช่ ฉันเอง ฉันกลับมาจากห้องขังเดี่ยวแล้ว ผู้คุมลดโทษให้ฉันหนึ่งวัน... พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ"

เมื่อบิ๊กปอที่ถูกผู้คุมคุมตัวมาเดินผ่านห้องขังของเขาไป หมีก็ยังได้ยินเสียงมันก้องอยู่ในหัว

แล้วแผนของเขาจะหนีในคืนพรุ่งนี้ล่ะ หมีคิด คืนนี้เขาไม่รู้จะทำอุปกรณ์พวกนี้ให้เสร็จไปทำไม ในเมื่อในตอนเช้า เขาอาจจะต้องตายอยู่ดี ไม่มีใครกล้าหือกับบิ๊กปอ ลำพังเขาก็คงจะไม่ฟลุกสู้ชนะอีกแล้ว ใบมีดโกนกับวัชชาก็ผอมกระหร่องพอๆกัน

แล้วความคิดบ้าบิ่นก็ผุดขึ้น

"วัชชา" หมีเรียกวัชชาที่ตอบรับมาจากกรงข้างๆ

"มีอะไรหรือหมี"

"นายมีเชือกยาวๆกับตะขอไหม"

"ทำไมหรอ" วัชชาถามด้วยเสียงงงงวย

"ก็ไม่มีอะไรมากอะ" หมีตอบเสียงนิ่ง "แค่เราจะหนีกันคืนนี้..."

.............................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป...