"พี่หมีหนีคดี" (บทที่ 3)

 บทที่ 3

คุกกากเกย์เดี้ยน กับพี่วัชผู้เจนคุก

หลังเหตุการณ์วุ่นวาย พวกเขาถูกย้ายตัวไปยังคุกสุดโหดที่มีชื่อว่า คุกกากเกย์เดี้ยน คุกที่มีตำนานสุดโหด ว่าใครเข้ามาแล้วจะไม่ได้ออกไป คนที่อยู่ที่นี่มีแต่หัวโหดทั้งนั้น

หมีไม่สามารถทิ้งหมูปิ้งไปได้ ทั้งๆที่เขาไม่มีหลักฐานความผิด และไม่มีใครซัดทอดเขา แต่เขาสารภาพผิดเอง("ซวยกูแท้ๆ" ใบมีดโกนพูดเบาๆ) และมาติดคุกอยู่ด้วย 

กรรไกรถูกขังอยู่แดนหญิง ห้องขังเป็นห้องเดี่ยวเล็กๆ ผนังปูนปิดสามด้าน มีลูกกรงด้านเดียวเรียงกันยาว และชายทั้งสามถูกขังอยู่แดนชาย หมูปิ้งอ้วนกลม แต่ไม่ได้ตัวใหญ่ ต้องกินอาหารเยอะ จึงบ่นบนโต๊ะอาหาร

"อดทนหน่อยหมูปิ้ง เดี๋ยวเราจะพบทางออกไปจากที่นี่" หมีกล่าว 

"นี่นายอย่าหาเรื่องได้ไหม" ใบมีดโกนพูด แต่เขาก็ตระหนักว่า เขาต้องอยู่ในคุกโหดนี่ไปจนตาย ถ้าจะได้ออก ก็เพราะหนีออกอย่างเดียว ทางเลือกมีไม่มาก 

เมื่อถึงช่วงบ่าย พวกเขาต้องทำงานในโรงไม้ และออกเล่นกีฬาที่สนามได้หนึ่งชั่วโมง เนื่องจากที่นี่ตั้งอยู่ติดผาสูง สนามกีฬาจึงเ็ป็นเหมือนสวรรค์ พ้นรั้วซี่ของสนามบอลออกไปเป็นเหวลึก

เมื่อหมดเวลาพวกเขาก็ต้องกลับไปทำงาน สนามถูกเปลี่ยนให้นักโทษแดนหญิงมาใช้แทน นักโทษชายต้องไปอาบน้ำ ทำความสะอาดห้องน้ำ และกลับไปถูกขังในห้องแคบๆเหม็นๆตอนเวลาหกโมงเย็น กว่าจะได้ออกมาอีกทีก็หกโมงเช้า...

เวลาผ่านไปสองวัน พวกเขาเริ่มจะทนไม่ไหว มีการตรวจห้องพักแคบๆทุกสัปดาห์ พวกเขายังไม่เห็นทางออกจากที่นี่เลย

"คิดแผนอะไรออกบ้างหรือยัง" ใบมีดโกนถามหมีขณะเลื่อยไม้

"ยัง" หมีตอบ "นายอะ"

"ถ้าฉันคิดออกจะมาถามนายหรอ" ใบมีดโกนสวนกลับ

"พวกนายก็หาทางหนีเหมือนกันหรือ" ชายตัวเล็กผอมถาม เขาตัวพอๆกับใบมีดโกน "ฉันก็เหมือนกัน แต่---"

แต่แล้วชายตัวผอมก็หยุดพูด เมื่อเห็นชายหัวล้านคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาเป็นชายกล้ามใหญ่ พุงพลุ้ย สูงพอๆกับหมี เขาเดินเข้ามาหาหมี ทุกคนหลบหน้าเขาทันที ไม่มีใครพูดอะไรยกเว้นชายหัวล้านนั้นเองที่พูดขึ้นว่า

"แก ชื่อหมีสินะ ...ขาวดี ฉันหาเด็กใหม่อยู่ วันนี้ที่ห้องอาบน้ำมาหาฉันแล้วเก็บสบู่ให้ฉันด้วย อย่ามีปัญหา แล้วจะไม่เจ็บตัว"

แต่หมีจำที่กรรไกรบอกได้ ว่าอย่าทำสบู่ตก จะทำให้เจ็บก้นมาก(เจ็บด้วยเหตุผลบางอย่างที่กรรไกรไม่ยอมบอกเขา)

"ไม่อะ" หมีพูด "ไม่เอาอะ" 

ทันใดนั้น ชายหัวล้านก็คว้าคอเสื้อหมี แล้วปล่อยหมัดออกมา หมีใช้เท้าถีบชายหัวล้านกระเด็นออกไป อึดใจต่อมา มีเสียงไม้หล่นลง คนรอบข้างเห็นว่าเกิดการต่อสู้ และร้องว่า "อัดมันเลยบิ๊กปอ เอาให้น่วมเลย"

ทว่า หมีกลัวมากว่าบิ๊กปอหัวล้านจะเข้ามาทำร้ายอีก เขาใช้แขนที่เคยขุดดิน กวาดหมัดเข้าไป บิ๊กปอเซล้มไป ก้นของเขาทับไปที่ตะปูบนแผ่นไม้

เสียงโหยหวนของบิ๊กปอดังขึ้นมา พร้อมกับผู้คุมก้าวเข้ามา

"โอ้ย ตูด ตะปูๆๆ"

"ใครเริ่ม" ผู้คุมถาม นักโทษตัดสินใจอยู่พักหนึ่ง แล้วทุกคนก็ชี้ไปที่บิ๊กปอ "ขังเดี่ยว ห้องมีด สามวัน"

แล้วผู้คุมก็ตักเตือนแล้วพาบิ๊กปอออกไปจากห้องนั้น ชายตัวเล็กกลับมาหาใบมีดโกนอีกครั้ง

"หมี กับใบมีดโกน ฟังฉันนะ... ฉันเห็นแล้ว พวกนายมีความสามารถมากเลย เล่นเอาบิ๊กปอหงายเลย ไม่ธรรมดา แต่ฉันจะเตือนให้ หนสุดท้ายที่มีคนต่อยบิ๊กปอน่ะ คนต่อยมันตายในคุกเนี่ยล่ะ เจ้าบิ๊กปอมันเอาซะหงายเหมือนกัน หมอนั่นไม่กลัวอะไรแล้ว มันติดอยู่นี่ตลอดชีวิตแล้วน่ะ..."

ตายเลยหรอ หมีคิดอย่างกังวล อย่างนั้นก็ต้องออกไปจากที่นี่ก่อนจะโดนฆ่า

"คนที่ว่าตายน่ะ บิ๊กปอลงมือหลังเิิกิดเรื่องกี่วันหรอ" หมีถาม หมูปิ้งยังตกใจอยู่ แต่ก็ฟังด้วย

"ก็... พอออกจากห้องขังเดี่ยว มันก็จะเล่นงานเลยน่ะ" 

"เมื่อกี้ผู้คุมบอกว่าจะพามันไปขังกี่วันนะ" ใบมีดโกนถามขึ้น เสียงสั่น ตอนนี้นักโทษคนอื่นกลับไปทำงานของตัวเองกันหมดแล้ว

"สามวัน" หมีกล่าว "ตายแน่เรา"

"ไม่เคยมีใครหนีออกจากที่นี่ได้ ที่นี่มียามเฝ้าตรงเวลา ระบบรักษาความปลอดภัยที่แม้แต่แมลงสาบก็ไม่กล้าหนีออกไป ฉันติดอยู่นี่สองปีแล้ว ยังคิดหาทางออกไม่ได้ แล้วยังต้องติดอีกสิบหกปี ฉันไม่เอาด้วยหรอก... ฟังนะ ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ ฉันอาจจะช่วยพวกนายได้ ถ้าพวกนายจะหนี โดยเฉพาะ... หนีให้ทันสามวัน"

ใบมีดโกนและหมีเห็นว่านั่นเป็นทางเดียวแล้ว เขาถูกขังไว้รอความตายที่นี่ ทางเดียวคือหนีออกไปจากที่ที่ไม่เคยมีใครหนีได้

"ตกลงก็ด๊ะ" หมีพูด "เราจะหาทางกัน ในสามวัน"

"นายชื่ออะไร"

"ฉันหรอ ชื่อวัชชา เรียกสั้นๆว่าวัชเฉยๆก็ได้"

แล้วพวกเขาก็แยกย้ายกลับไปยังห้องขังเดี่ยวของแต่ละคน...

...........................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป