คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 19th : Fin 100%
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ตอนสุดท้าย
เป็นเวลามากกว่า 3 เดือนแล้วที่พี่มาร์คเขาตามติดชีวิตผมเหมือนสตอกเกอร์ โอเคผมอาจจะพูดเวอร์ไปสักนิด เขาก็แค่มาคอยผมอยู่หน้าคอนโดเดินตามไปส่งผมจนถึงห้องเรียน แล้ว พอตอนเที่ยงก็มาหาที่ห้องแล้วก็เดินไปส่งผมที่โต๊ะอาหาร แล้วตอนเย็นเขาก็เดินตามไปส่งผมที่คอนโดเขาจะรออยู่หน้าคอนโดจนกว่าผมจะปิดไฟเขาถึงได้กลับบ้าน
คนรวยแบบเขา มีรถขับจนเป็นนิสัย จนพอต้องมาขึ้นรถเมล์กลับรถเมล์ ลำบากเพราะรถเมล์ หน้าเขามักจะเสียอย่างแรงในตอนแรกผมแอบสะใจลึกๆ แต่พอหลายอาทิตย์ผ่านไปดูเขาจะเริ่มชินกับการขึ้นรถเมล์เป็นเพื่อนผมไปซะแล้วหลายครั้งที่เขากั้นคนที่เข้ามาเบียดให้ผม หลายครั้งที่เขาไปเขม่นไอ้เด็กผู้ชายที่แม่งไม่ยอมลุก จนมันยอมลุก ทั้งที่ผมไม่ได้อยากจะนั่ง แต่ก็ยอมนั่ง จริงๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมไม่ยอมนั่งสุดท้ายพี่มาร์คแม่งก็ฉุดผมมานั่งอยู่ดี
3 เดือนที่ผ่านมาผมคุยกับเขาเป็นแบบถามคำตอบคำ ไม่เคยเป็นประโยคสักที แค่ใช่ ไม่ใช่ อืม อย่ายุ่ง ไปไกลๆ ประมาณนี้ทั้งนั้น ทั้งที่ผมใจร้าย ทั้งที่ผมออกไปไล่เขานับครั้งไม่ถ้วน อยากให้เขาไปไกลๆ แต่เขากลับยิ่งขยับเข้ามาใกล้ๆ ผู้ชายอะไรหน้าด้าน !!!
วันที่ผมกลับมาแรกๆ เขาให้พี่จินยองเข้ามาคุยกับผม พี่จินยองขอโทษที่ด่าผม แต่ผมรีบปฎิเสธคำขอโทษนั้น เพราะผมสมควรโดนจริงๆ ไม่ว่าพี่จินยองจะทำอะไรผิดต่อพี่มาร์ค แต่ความจริงที่ยังคงไม่เปลี่ยนก็คือผมก็ยังเป็นคนที่ทำผิดต่อพี่จินยองอยู่ดี
พี่จินยองบอกว่ามาร์คเขารักแบมจริงๆ นะ ให้โอกาสเขาเถอะ คือ ตอนนี้มันไม่ได้เกี่ยวแล้วว่าเขารักผมหรือเปล่า แต่มันเกี่ยวที่ว่าตอนนั้นเขาหลอกผม เราจะรักกันได้ยังไงในเมื่อเราเริ่มต้นจากความหลอกลวงทั้งหมด ผมไม่รู้ว่าจะทำใจเชื่อพี่มาร์คได้อีกเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าผมจะต้องทำยังไง ไม่ใช่ว่าผมไม่ใจอ่อนนะครับ แต่บางครั้งเมื่อเราเสียความรู้สึกไปแล้วมันยากที่เราจะทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม
15%
เปิดเพลงฟังแล้วอ่านที่เหลือไปพร้อมๆกันนะคะ
CLiCKKKKK
จากที่ใครๆ รอบๆตัวผมโทษพี่มาร์ค ปัจจุบันทุกคนต่างช่วยกันจับผมถวายพานให้พี่มาร์คเหลือเกินไม่เว้นแม้แต่ไอ้ยูคที่ล่าสุดมันก็แปรพรรคไปไอ้เพื่อนเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
“แบมเมื่อไหร่มึงจะคืนดีกับพี่มาร์คว่ะ”
.
“ทำไม เกี่ยวอะไรกับมึง”
“กูเริ่มสงสารพี่เขาว่ะ ตั้งแต่มึงกลับมากูเห็นพี่เขานี่ถึงไหนถึงกันกับมึงตลอด”
“ถึงไหนถึงกันบ้านพ่อมึงสิ ไม่ได้ถึงไหนทั้งนั้นแหละ”
“พี่เขาจ้างมึงมาเท่าไหร่ว่ะ”
“เปล่าเขาไม่ได้จ้างเงินกูสักบาท แต่กูแค่ไม่อยากให้มึงพลาดคนดีๆไป เขาอาจจะเคยทำให้มึงเจ็บ แต่คนเรามันผิดพลาดกันได้ มึงก็ยังเคยผิดพลาดมาเลย กูก็เห็นใครตั้งหลายคนให้โอกาสมึง เช่นพี่จินยองเป็นต้น แล้วทำไมมึงไม่ให้โอกาสพี่เขาอีกสักครั้ง ไม่ใช่แต่โอกาสพี่เขาฝ่ายเดียวนะเว้ย ให้โอกาสหัวใจตัวมึงเองด้วย”
“โอกาสที่อาจจะทำให้หัวใจกูเจ็บอีกอ่ะนะ”
“แบมมันก็แค่อาจจะ ถ้ามึงไม่เสี่ยงมึงจะรู้ได้ไงจริงไม่จริง ถ้ามึงให้โอกาสพี่มันแล้ว มันยังทำให้มึงเสียใจ กูจะไปจัดการให้มึงเอง กูสัญญา”
อีกสิ่งที่พี่มาร์คทำไม่เคยขาดก็คือการซื้อกับข้าวมาให้ผมทุกเย็น ผมยอมรับครับว่าผมเสียดายมากกกกกกกกกกก เสียดายที่ไม่ได้กินข้าวที่พี่มาร์คซื้อมาให้ เพราะผมจะเอาไปให้คนอื่นทุกครั้ง จนช่วงหลังผมเริ่มแอบแบ่งมากินครับ คือเก็บไว้ส่วนหนึ่งอีกส่วนให้คนอื่น ความเสียดายมันเข้าครอบงำ และ ความหิวก็สั่งให้ผมทำ TT^TT ความหิวมันชนะความดื้อรั้น
วันนี้เป็นวันเสาร์ตั้งแต่กลับมาผมก็ไปเที่ยวห้างบ้างแต่ไม่บ่อยเพราะพอไปทีไร พี่มาร์คก็จะคอยเดินตามผมห่างๆ หรือ ถ้าผมกินข้าวร้านไหนพี่มาร์คก็จะนั่งใกล้ๆกัน พอกินเสร็จก็จะลุกพร้อมกัน แล้วพี่มาร์คก็จะตามไปเรื่อยๆแบบนี้ จนผมรู้สึกแปลกๆ เพราะเหมือนมีคนมองและตามตลอดเวลา
แต่ถ้าเสาร์ไหนไม่ได้ออกไปเหมือนเสาร์นี้ พี่มาร์คก็จะมาจอดรถอยู่หน้าคอนโด ไม่รู้มาได้ไงทุกวันจู่ๆ ไอ้ยูคก็ไลน์บอกว่า มึงเปิดไปดูนอกหน้าต่างเร็วมีคนเขาอยากเซอร์ไพรส์วันเกิดมึงอ่ะ
เอ่อออวันเกิดผมจริงๆ ด้วยผมลืมไปได้ไงว่ะเนี่ย ผมเองก็รู้ว่าใครที่ไอ้ยูคหมายถึงจริงๆ จะไม่ออกมายืนดูก็ได้แต่ความอยากรู้ว่าเขาทำอะไรมาให้มันก็เอาชนะทุกสิ่ง ผมก็เลยเปิดหน้าต่างออกไป
พี่มาร์คยื่นถือลูกโป่ง 3 ใบ ที่เป็นอักษร H B D อยู่เขามองมาข้างบนแล้วก็ยิ้มให้ผม จู่เขาก็ก้มลงไปพูดอะไรสักอย่างกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก แล้วเด็กน้อยก็วิ่งหายไป ผมงงนิดๆว่า พี่มาร์คจะทำอะไรสักพักผมก็ได้ยินคนเคาะประตูพอเปิดออกก็เจอกับน้องผู้หญิงคนเมื่อกี้
“พี่คะ ลงมาข้างล่างหน่อยนะคะ นะคะพี่แบมแบมคนน่ารัก พี่มาร์คคนหล่ออยากให้พี่แบมแบมลงไปหานะคะนะนะนะ”
เล่นเอาเด็กมาเป็นเครื่องมือแบบนี้ถ้าผมไม่ลงไปน้องหนูคนนี้คงไม่ยอมจากไปแหงๆ เอาว่ะลงไปสักตั้ง
ผมใจเต้นอย่างแรงไม่รู้ว่าเพราะอะไรและทำไม
“พี่คุ้นหน้าหนูจังเราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่าคะ” ผมถามเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ ขณะที่เราลงลิฟท์ไปด้วยกัน
“พี่แบมจำเซนาไม่ได้เหรอคะ วันที่ฝนตกนั่นไง วันที่พี่เอาร่มให้เซนากับน้อง”
“อ้อ หนูนั่นเองแล้ว รู้จักกับพี่มาร์คได้ไงครับ”
“พี่มาร์คไปหาเซนาที่บ้านค่ะ ขอร้องพ่อกับแม่ตั้งนานกว่าที่จะยอมให้เซนามากับพี่มาร์ค หุหุหุ พี่มาร์คคนหล่อเซนาชอบพี่มาร์ค” แหม คุณต้วนเขาเสน่ห์แรงนะครับขนาดกับเด็กก็ไม่ละเว้น
“พี่มาร์คจ้า พี่แบมมาแล้ว” เซนาพยายามฉุดลากผมไปหาพี่มาร์ค
พี่มาร์คมองจ้องหน้าผม เขาไม่พูดอะไรสักอย่าง เอาแต่จ้องผมอยู่แบบนั้น ผมไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงดี เซนาก็เอาแต่มองผมสลับกับพี่มาร์คไปมา
“ทำไมไม่คุยกันละคะ”
“พี่แบมเขาโกรธพี่มาร์คค่ะ” พี่มาร์คพูดกับเด็กตัวน้องแต่สายตาก็ยังคงมองมาทีผม
“ทำไมพี่แบมต้องโกรธพี่มาร์คคะ?”
“เพราะพี่ทำให้พี่แบมเสียใจมากๆ ทำให้พี่แบมเจ็บมากๆ ทำให้พี่แบมทุกข์มากๆ”
“หมายถึงทำพี่แบมร้องไห้เหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ พี่แบมร้องไห้ใหญ่เลย” เอ่อ คือผมไม่ได้ร้องไห้หนักขนาดนั้นมั้งงงงงงงคุณต้วน
“งั้นพี่มาร์คก็เป็นคนไม่ดีสิคะ”
“ใช่ค่ะ พี่เป็นคนไม่ดี พี่แบมเลยไม่ยอมหายโกรธพี่สักที” ฟ้องเด็กแล้วคิดว่าจะช่วยอะไรได้ครับคุณต้วน
“ขอโทษพี่แบมสิคะ ถ้าขอโทษต้องหายโกรธแน่ๆเลย เวลาเซนาทำให้คุณแม่โกรธเซนาก็จะขอโทษ แล้วคุณแม่ก็จะหายโกรธ”
“เซนาฝากบอกพี่แบมทีสิค่ะ ว่าพี่มาร์คขอโทษ พี่มาร์คเสียใจ ยกโทษให้พี่มาร์คที”
“พี่แบมพี่มาร์คบอกว่าขอโทษ พี่มาร์คเสียใจ หายโกรธพี่มาร์คนะคะ พี่แบมคนดี”
“พี่.....ไม่ได้โกรธแล้วค่ะ แต่บางครั้งอะไรมันก็ไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกที่เสียไปแล้วมันยากที่จะกลับมา”
“ฟังดูยากจังเลยค่ะ เซนาไม่เข้าใจ สรุปว่าพี่แบมยังโกรธใช่ไหมคะ”
“เซนาค่ะ สมมติว่าเซนาซื้อลูกอมมา 1 แท่ง เซนาอยากกินมากจู่ๆ ก็มีเพื่อนมาแย่งเซนาไป แต่แทนที่เขาจะกินแต่เขากลับเหยียบมันทิ้งเลยเซนาจะทำไง”
“เซนาจะโกรธมากค่ะ จะไม่คุยกับเพื่อนคนนั้นอีกเลย”
“มันก็เหมือนเรื่องของพี่กับพี่มาร์คเซนาเข้าใจรึยังคะ” เด็กหญิงทำหน้าคิดตามอย่างที่ทำให้ผมอดที่จะเอ็นดูไม่ได้ จนทำให้ผมยิ้มออกมา
“แต่ถ้าเพื่อนคนนั้น ขอโทษเซนาแล้วก็ซื้อลูกอมอันนั้นมาให้เซนาก็จะหายโกรธค่ะ เพราะทุกอย่างเริ่มกันใหม่ ได้ ถึงเซนาจะไม่ได้กินลูกอมเม็ดนั้น แต่เซนาก็ได้กินลูกอมเม็ดใหม่ค่ะ” ผมอึ้งกับความคิดของเด็กน้อยไปเลย ความคิดของเด็กมักจะง่ายๆ เสมอ เมื่อคิดอะไรง่ายๆ เราก็จะมีความสุขได้ง่าย ผมอิจฉาความนึกคิดที่ใสสะอาดแบบนี้ของเด็กๆจริงๆ ถ้าทุกอย่างมันง่ายเหมือนที่เด็กน้อยคิดก็คงดี
“พี่ไปก่อนนะค่ะเซนา” แล้วผมก็ปล่อยมือเด็กผู้หญิงลง หันหลังกลับจะเข้าคอนโด
“เดี๋ยวครับ คุณคนนั้น คุณคนที่ใส่เสื้อสีแดง กางเกงดำ” เสียงพี่มาร์คดังขึ้นทำให้ผมก้มลงมองตัวเองว่า ตัวเองใส่ชุดอะไรอยู่ เฮ้ยนี่มันชุดที่คนที่พี่มาร์คกำลังเรียกอยู่ ผมเลยหันกลับไป
“ผมชอบคุณครับ ชอบคุณตั้งแต่แรกพบเลย ชอบคุณที่เมื่อกี้คุณยิ้มกับเซนา ผมตกหลุมรักรอยยิ้มของคุณครับ ผมชื่อมาร์ค ต้วน ปัจจุบันยังโสดครับ เพิ่งเลิกกับแฟนมา แฟนผมเพิ่งนอกใจไปกับเพื่อนสนิทผม” ผมไม่เข้าใจว่าพี่มาร์คต้องการอะไรหน้าผมมันเอ๋อหน้าดูตอนนี้
“ผมชอบทำอาหารดูจากท่าทางคุณแล้วคงทำอาหารไม่เป็นสนใจอยากรับพ่อครัวไปเป็นแฟนคอยทำอาหารให้ทุกมื้อไหมครับ”
“ผมเรียนอยู่โรงเรียน xxxx อยู่ปี 3 ห้อง 1 แล้ว”
“ขอผมรู้จักแค่ชื่อคุณก่อนได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าผมจะตามคุณจนกว่าคุณจะให้ไลน์ผม จะจีบคุณจนกว่าคุณจะตกลงเป็นแฟน จะรักคุณจนกว่าคุณจะตกหลุมรักผม”
“พี่แบมค่ะ พี่มาร์คเขากำลังทำคความรู้จักกับพี่แบมใหม่อยู่นะ บอกชื่อพี่มาร์คเร็วๆๆ นะคะ ใจอ่อนนะคะ” เซนาที่วิ่งเขามาแล้วกุมมือผมไว้
“ให้โอกาสพี่มาร์คอีกสักครั้งนะคะ เริ่มต้นกันใหม่นะคะ” ผมมองหน้าของเซนาอีกครั้งผมตัดสินใจที่จะเดินกลับไปหาพี่มาร์ค กลับไปตรงหน้าผู้ชายคนนี้อีกครั้ง จริงอย่างไอ้ยูคบอกไม่ใช่แค่ให้โอกาสเขา แต่ให้โอกาสหัวใจผมเองด้วย ลองเริ่มต้นใหม่กันดูอีกสักครั้ง เริ่มกันใหม่แบบที่มันควรจะเป็น
“ผมชื่อ แบมแบมครับ ทำอาหารไม่เก่ง เรียนแค่งั้นๆ แต่ผมคิดว่าผมน่ารักอยู่นะ ตอนนี้ยังโสดเพิ่งอกหักมา อยากหาคนมาเป็นพ่อครัวอยู่เหมือนกัน..............แต่พรุ่งนี้ค่อยมาหาใหม่ละกัน วันนี้รู้แค่ชื่อก็พอ ผมไม่ชอบคนไวไฟ”
“พรุ่งนี้ค่อยให้ไลน์ละกันนะครับ พี่ต้วน” ผมยิ้ม พี่มาร์คยิ้มกว้าง ส่วนเซนา หัวเราะเลย
ผมไม่รู้ว่าครั้งนี้ผมจะเจ็บอีกไหม
แต่ผมก็จะลองให้โอกาสกับหัวใจตัวเองอีกสักครั้ง
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
Yuk’s Part
“พี่เขาจ้างมึงมาเท่าไหร่ว่ะ”
“เปล่าเขาไม่ได้จ้างเงินกูสักบาท แต่กูแค่ไม่อยากให้มึงพลาดคนดีๆไป เขาอาจจะเคยทำให้มึงเจ็บ แต่คนเรามันผิดพลาดกันได้ มึงก็ยังเคยผิดพลาดมาเลย กูก็เห็นใครตั้งหลายคนให้โอกาสมึง เช่นพี่จินยองเป็นต้น แล้วทำไมมึงไม่ให้โอกาสพี่เขาอีกสักครั้ง ไม่ใช่แต่โอกาสพี่เขาฝ่ายเดียวนะเว้ย ให้โอกาสหัวใจตัวมึงเองด้วย”
เขาไม่ได้จ้างกูด้วยเงินหรอก แต่เขาจ้างกูด้วยการ........................................เป็นพ่อสื่อให้กูกับน้องนาจิก็เท่านั้นเอง
ไม่ได้ขายเพื่อนนะเว้ยแบม แต่แค่........................ผลพลอยได้เท่านั้น
E-N-D
LAST TALK....
จบแล้วนะคะ จบแล้วจริงๆ
ไม่รู้ว่าตอนจบแบบนี้จะตรงใจคนอ่านไหม แต่ตอนจบแบบนี้คือตรงใจคนแต่งค่ะ
555+ ไม่อยากให้จบแบบคู่กัน HappY ending หวานแวว
แต่อยากให้จบแบบนี้ จบแบบมาเริ่มต้นกันใหม่
เพราะความรักถ้ามันเริ่มกันแบบผิดๆ ความรักนั้นการที่มันจะถูกก็จะเป็นเรื่องยาก
และหลายคนก็คงเป็นเหมือนกันในชีวิตจริง ถ้าเราเสียความรู้สึกกับใครแล้วมันยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม
เหมือนความรู้สึกของแบมแหละค่ะ เพราะฉะนั้นมาเริ่มกันใหม่จะดีที่สุด
ไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆ เพราะถ้าจะให้พูดคงบรรยายออกมาไม่หมด TT___TT
นอกจากคำนี้ คำว่า “ขอบคุณ” พูดหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่าพอสักที
ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองจะแต่งฟิคให้คนอ่านร้องไห้ได้
ไม่เคยคิดคิดว่าวัหนึ่งจะแต่งฟิคแล้วคนอ่านฟินกันขนาดนี้
ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะมีคนแชร์เรื่องนี้บอกเพื่อน บอกพี่ บอกน้องให้มาลองอ่าน #ฟิคแอบมาร์คแบม กันมากขนาดนี้
ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะมีคนคอมเม้นฟิคตัวเองเกิน 600 ไม่เคยคิดจริงๆ
ไม่เคยเลย แต่ที่มาถึงตรงนี้ได้ก็เพราะคนอ่านทุกคน
คอมเม้นสำคัญไหมถ้าไปถามคนแต่งส่วนใหญ่ทุกคนต้องบอกว่าสำคัญกันทั้งนั้น
เพราะมันเป็นเหมือนแรงใจแรงเชียร์แรงฮึดให้คนแต่ง
ตอนนี้ตอนจบแล้วมีอะไรอยากเขียน มีอะไรอยากบอก มีอะไรอยากชม มีอะไรอยากติ พิมพ์กันมานะคะรออ่านทุกคอมเม้น
อย่าลืมไปแท็ก #ฟิคแอบมาร์คแบม กันในทวิตเป็นการส่งท้ายด้วยละ จะรออ่านเช่นกัน 55+
เจอกันใหม่ บางทีสักวันหนึ่งเราอาจจะแต่งตอนพิเศษของมาร์คแบม หรือ คู่อื่น ของเรื่องนี้มาให้อ่านกันอีก รอนะ
SEE U SOON??
ความคิดเห็น