คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #วซดล : บทที่ 7 100%
หลังจากที่พี่มาร์คขอร้องให้ผมช่วยจีบ ลลิส ให้ผมเลยตัดสินใจที่จะไลน์ชวนลลิสไปกินข้าวตอนเย็นวันนี้ โดยบอกเป็นรายละเอียดคร่าวๆ ว่ามีคนอยากแนะนำให้รู้จัก เขาปลื้มลลิสอะไรประมาณนี้ เพื่อนผมเธอก็โอเคครับ เธอบอกว่าลองเจอดูสักครั้ง ถือซะว่ามีเพื่อน มีพี่ชาย เพิ่มอีกสักคน
ลลิสถามผมว่าใครที่อยากรู้จักเธอ ผมก็บอกว่า “พี่มาร์ค” วงเดียวกับผมเนี่ยแหละ ลลิสดูอึ้งๆ แล้วรีบพิมพ์ไลน์กลับมาว่าใช่พี่ผมแดงๆเท่ๆ ไหม เป็นพี่คนนั้นจริงเหรอที่อยากรู้จักเธอ
ผมก็เลยพิมพ์ “555+ คอยดูแล้วกัน ”
ทั้งที่ผมพิมพ์ “555+” ไปแต่ไม่รู้ทำไมหัวใจผมถึงหนักอึ้ง
ผมกำลังกังวลอะไร ความรู้สึกที่มันหน่วงๆในอกแบบนี้มันคืออะไรกัน
ทั้งที่ ที่ผ่านมาพี่มาร์คจะคุยกับใครสักกี่คนผมอาจจะเคยเจ็บ ผมอาจจะเคยเศร้า
แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมรู้สึกหน่วงๆ ในอกเท่าครั้งนี้
อาจจะเป็นเพราะครั้งนี้ผมมาอยู่ตำแหน่งตรงกลาง
ตรงกลางของคนสองคนที่ผมสนิทด้วย
มาเป็นเหมือนสะพานให้พวกเขาข้ามไปเจอกัน
ลลิสเป็นคนดี พี่มาร์คผมก็พูดได้ว่าเขาเป็นพี่ชายที่ดี
คนที่ดีสองคนที่ผมรักถ้าเขาจะมารักกัน ผมก็ควรยินดีใช่ไหม
ถึงแม้สุดท้ายคนกลางคนนี้จะถูกทิ้งให้อยู่ข้างหลัง
มองคนสองคนที่เขารักมีความสุขกัน
ผมก็ไม่ควรเสียใจใช่ไหม
เพราะผมกำลังทำเพื่อความสุขของผู้ชายที่ผมรัก
เพื่อพี่ชายที่รักผม
เพื่อพี่ชายที่ผมรัก
ผมไม่ควรเจ็บใช่ไหม
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
วันนี้ในช่วงเช้าพวกเรามีไปถ่ายรายการ ของ GOT7 โดยตอนนี้เป็นเกมส์ทดสอบความสามัคคีภายในกลุ่มมีทั้งทำท่าตามที่บอก ทำท่าให้เหมือนในรูป และ ส่งไพ่โดยใช้ริมฝีปาก เกมส์อื่นก็ไม่มีปัญหาหรอกนะครับ แต่ไอ้เกมส์สุดท้ายเนี่ยสิ
พี่ๆ ทีมงานมีการสาธิตและให้พวกเราลองซ้อมกันดูก่อนในเกมส์นี้ เพราะอยากจะให้พลาดน้อยที่สุด เนื่องจากถ้าพลาดแล้วริมฝีปากของพวกเราจะชนกันทันที มันก็ดูฮา ดูสนุกดีสำหรับคนดูนะครับ แต่สำหรับคนที่ต้องมาเล่นเนี่ยสิโคตรจะลำบากใจ
คนที่จุ๊บด้วยถึงจะเป็นเพื่อน พี่ ในวงแต่พวกเราก็เป็นผู้ชายไอ้การที่ปากต้องมาแตะโดนกันนี่มันดูประหลาดมากๆ ถึงผมจะแอบชอบพี่มาร์คแต่ผมไม่เคยนึกภาพตัวเองอาจหาญจูบพี่มาร์คสักที ผมรู้สึกแปลกเวลาที่นึกถึงภาพนี้เพราะยังไงพวกเราก็เป็นผู้ชาย ถึงโลกใบนี้จะเปิดกว้างแต่สำหรับเด็กแบบผม ผมก็ยังไม่ค่อยกล้าพอที่จะโจ้งครึ่มแบบพี่มาร์คได้หรอกครับ ไม่ไว้จริงๆ ขนาดหอมแก้มผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวผมยังไม่เคยเลย นับประสาอะไรกับจูบติดเรทแบบนี้ฟ่ะ
ผมพยายามลองจับๆ หยิบๆ ไอ้ไพ่นี้ดู ทำยังไงฟ่ะ ทั้งที่ผมดูเหมือนจะมีปัญหาเหลือเกินกับเกมส์แบบนี้แต่ดูคนอื่นเชี่ยวชาญอย่างแรงโดยเฉพาะพี่มาร์ค พี่แจ็คสันและไอ้ยูคที่ลองส่งดูกันแล้วราวกับมืออาชีพ สรุปมีแค่ผมรึไงที่เป็นปัญหาอยู่ตอนนี้
“แบม มาลองฝึกกับพวกพี่มา” พี่ยองแจเรียกผมให้ไปรวมกับพี่เจบีและพี่จูเนียร์
“แบมๆ คนน่ารักของออมม่า ช่างไร้เดียงสาไม่เป็นสินะลูก” พี่จินยองเอามาลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“พวกพี่ทำกันได้เหรอฮะ แบมไม่ค่อยถนัดเลย”
“แบมเคยจูบกับใครยัง ?” พี่ยองแจคำถามที่ถามกันซื่อๆ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามีหมัดที่มองไม่เห็นชกผมยังไงก็ไม่รู้ แบบน็อกเอาท์สลบคาสนามอะไรแบบนี้ ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ
“ฮิฮิฮิ แบมแบมของพวกเราช่างซื่อในบริสุทธิ์ น่ารักกกกกกกกก” แล้วพี่จินยองก็ดึงแก้มทั้ง 2 ข้างของผม
“หยุดแกล้งแบมได้แล้วน่าจูเนียร์ แบมแบมมันไม่มีอะไรอยากหรอกก็แค่ดึงลมเอาไว้ตอนไพ่แตะปาก พอตอนจะส่งก็พยายามส่งลมไปมันก็จะได้เองดูนะ ไอ้ยองแจ ไอ้จูเนียร์ ทำให้น้องดูดิ”
“ทำไมต้องเป็นผมอ่ะ” พี่ยองแจบ่นออกมา แต่พี่จูเนียร์ดูเต็มใจสุดๆ เพราะรีบไปประกบข้างพร้อมดึงไพ่จากมือจินยองและเอามาแตะปากเตรียมส่งเรียบร้อย พอพี่ยองแจหันหน้าไปหาเท่านั้นแหละพี่จูเนียร์ก็ล็อคคอพี่ยองแจเอาไว้แล้วส่งไพ่ทันที
ทำไมผมรู้สึกว่าสายตาพี่จูเนียร์ดูน่ากลัวแปลกๆยังไงไม่รู้ พอส่งไพ่กันเสร็จ 1 ใบพี่ยองแจก็รีบสะบัดตัวออกมาแล้วหน้าก็กลายเป็นสีชมพูทันที
“ประมาณนี้แหละแบม แบมลองทำกับไอ้พี่จูเนียร์ กับพี่เจบีดูดิ” พี่ยองแจรีบผลักภาระมาให้ผมทันที แหมมม
“เดี๋บวแบมรอรับไพ่จากพี่ละกันเดี๋ยวพี่รับต่อจากไอ้จินยองเอง” พี่จูเนีบร์ส่งไพ่มาให้พี่แจบอม แล้วพอถึงตาผมที่ต้องรับจากพี่แจบอม ผมที่ยังรู้สึกว่าเอ๋อๆ และยังไม่พร้อมก็ต้องรีบไปรอต่อจากพี่เจบีทันทีโดนมีพี่ยองแจผลักผมให้เข้าไปรับชะตากรรมที่ไม่เตรียมใจนี้ พอพี่เจบีหันมาหน้าก้มลงมา ผมก็รอรับไพ่เต็มที แต่ด้วยความทีผมก้าวช้าไปนิด ไพ่มันเลยตกลงพื้น คราวนี้สิ่งที่ชนกันมันไม่ใช่ไพ่อีกต่อไปแต่เป็นริมฝีปากของผมกับพี่เจบีที่ชนกันอย่างจัง
ผมที่ยังคงเอ๋อจากการที่โดนผลักมากับพี่เจบีที่ยังคงงงและไม่รู้ว่าไพ่ตกไปแล้วตาเราประสานกัน ผมเห็นความตกใจในแววตาของพี่แจบอม มันเลยทำให้ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าผมกับพี่แจบอมริมฝีปากของเราได้ชนกันเป็นที่เรียบร้อย
ผมรีบสะดุ้งออกอย่างไวหลังจากที่สติของผมมันกลับมา สัมผัสแผ่วเบาที่ติดอยู่ที่ปากผมทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเฮ้ยนี่มันเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน และนอกจากนั้นเสียงของไอ้ยูคก็ยังย้ำให้ผมรู้ว่าผมได้เสียจูบแรกให้กับพี่เจบีไปซะแล้ว
“ไอ้แบมขนาดยังไม่ถ่ายจริง เอ็งก็เล่นพี่เจบีซะแล้วเหรอว่ะ” ใครเล่นใครฟ่ะเนี่ย
“ปากมึงสมควรโดนว่ะยูค อยากโดนสักทีไหม เห็นไหมว่าไอ้แบมกับไอ้บีมันอายจนหน้าแดงแล้วเนี่ย ถ้าเอ็งอยากโดนหนัก เดี๋ยวอ่อมม่าจัดให้” พี่จูเนียร์รีบวิ่งไปจับไอ้ยูคทันทีไอ้ยูคก็วิ่งหนี ทำให้บรรยากาศที่เมื่อกี้เงียบไปเพราะจูบของผมกับพี่เจบีกลับมามีเสียงดังอีกครั้ง
ผมไม่กล้าสบตาพี่เจบีอีกเลย ถึงจะรู้ว่าพี่เขาไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้คิดอะไร แต่ผมก็ยังรู้สึกเขินทุกครั้งที่นึกถึงสายตาของพี่เขาตอนนั้นและที่แย่ไปกว่านั้นคือสัมผัสแผ่วเบานั้นมันดูไม่หายไปเลย ผมรีบหนีมายืนข้างพี่ยองแจผมไม่รู้ว่าพี่มาร์คกับพี่แจ็คสันเห็นไหม แต่ถ้าเมื่อกี้ไม่เห็น เสียงดังของไอ้ยูคที่ประจานผมก็คงทำให้พวกพี่เขารับรู้เรียบร้อย
พมถึงตอนที่พวกเราจะต้องไปเขาไปถ่ายกันจริงๆ ผมที่กำลังจะเดินไปเข้าฉากก็ถูกพี่เจบีดึงมือเอาไว้ ผมเงยไปสบสายตาพี่เขาเป็นครั้งแรกหลังจากเหตุการณ์แปลกๆเมื่อครู่
“แบมโกรธพี่ไหม พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
“ผมไม่โกรธหรอกครับ มันเป็นอุบัติเหตุผมเข้าใจ” จู่ๆ พี่เจบีก็ลูบหัวผมแล้วก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ รอยยิ้มนั้นมันปัดเป่าความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นให้หายไปหมด มันทำให้ผมยิ้มกว้างๆ กลับไปที่พี่เจบีอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจอีก แล้วเราสองคนก็หัวเราะกันออกมา
50%
“แบมเข้าฉากได้แล้ว” พี่มาร์คที่ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่จู่ๆ ก็มาลากมือผมไปเข้าฉาก พี่มาร์คจะรู้ตัวไหมว่าเขาทำตัวอย่างกับหึงผมกับพี่เจบียังงั้นแหละ ถึงพี่มาร์คจะทำเหมือนว่าหึงผมสักแค่ไหนแต่ผมรู้ว่าเขาแค่ หวงผมเท่านั้น เขาแค่หวงน้องชายมันก็แค่นั้น
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
กว่าจะถ่ายรายการเสร็จก็ปาไปเกือบ 4 โมงครึ่ง ผมนัดกับลลิสไว้ 5 โมงแท้ๆ พี่เจบีกับพี่จูเนีบร์ต้องมีไปอัดรายการต่อ ส่วนพี่ยองแจอยากกลับไปพักผ่อน จึงเหลือแค่พวกผม 4 คน ที่ตกลงกันไว้แล้วว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน ถึงแม้มันจะเป็นเหมือนการนัดเดทของพี่มาร์คกับลลิส แต่พวกเราก็เดบิวต์แล้ว หากเป็นข่าวขึ้นมามันจะดูไม่ดีและต้องเป็นเรื่องแย่ๆ แน่ๆ รวมถึงก็จะทำให้ภาพลักษณ์ของลลิสที่กำลังจะเดบิวต์ต้องมีปัญหาไปด้วย
พวกเราจึงนัดกันหลายๆคน โดยที่ลลิสมีชวนเพื่อนๆ ของเธอมาด้วย พวกผมก็ไปกันเป็นกลุ่มๆ ถ้าหากเป็นข่าวขึ้นมาเราก็จะแก้ข่าวว่า พวกเราแค่บังเอิญเจอกันเท่านั้น และ พวกเราไปกันหลายคนไม่ได้ไปแค่ 2 คน ยังไงกันไว้ก็ดีกว่าต้องมาแก้กันวุ่ยวายภายหลัง แต่เมื่อไปถึงปรากฎว่าพวกลลิสยังมาไม่ถึงผมเลยไลน์ไปถาม ลลิสเลยบอกว่าพอดีวันนี้อาจารย์ปล่อยช้า รอแป๊บหนึ่งใกล้จะถึงแล้ว
“ยูคมึงช่วยเก็บอาการหน่อยเถอะว่ะ”
“เก็บอาการอะไรของพี่ว่ะพี่แจ็คสัน”
“อาการดีใจจนเนื้อเต้นแบบนี้อ่ะดิ ทำยังกับไม่เคยมาเดทไปได้แล้วที่สำคัญตัวเอกมันคือไอ้มาร์คไม่ใช่มึงสักหน่อยมึงจะตื่นเต้นอะไรหนักหนา” พี่มาร์คดูนิ่งแต่โคตรเท่ไปเลยในความรู้สึกของผมทั้งที่เขาไม่ได้แต่งตัวอะไรมากด้วยซ้ำไป
“พี่มาร์คไม่ตื่นเต้นเหรอฮะ” ผมถามเพราะความสงสัย
“ไม่ชิ้วๆ ตื่นเต้นทำไมก็คิดซะว่ามาเจอเพื่อ เจอน้องคนหนึ่ง” คำพูดของพี่มาร์คทำให้ผมนึกถึงคำพูดของลลิสขึ้นมาเลย ขนาดความคิดยังคล้ายกัน บางทีพวกเขาอาจจะเหมาะกันจริงๆ
“พี่มาร์คจริงจังกับเพื่อนแบมจริงๆใช่ไหมเนี่ย”
“จริงจังจริงๆ ถ้าพี่จริงจังกับใครแล้วพี่ทุ่มเต็มที่จะให้พี่ทำอะไรพี่ยอมทั้งนั้นแหละ บรรดากิ๊กของพี่ พี่เลิกไปหมดแหละไม่เหลือแม้กระทั่งคนเดียว บอกแล้วว่าพี่จริงจัง” คำยืนยันหนักแน่นของพี่มาร์คมันควรจะทำให้ผมมดีใจ แต่เปล่าเลย ผมกลับรู้สึกอิจฉาลลิสขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ทำไมพี่มาร์คถึงจริงจังกับลลิสขนาดนี้
ผมยิ้มให้กับความอิจฉาโง่ๆ ของตัวเอง
ก็เพราะลลิสเขามีค่ามากพอให้พี่มาร์คหยุดไง
ไม่เห็นจะยากตรงไหน ไม่เหมือนคนแบบผมหรอก
“แบมแบม” เสียงของผู้หญิงที่ทำให้พวกผมเงยหน้าขึ้นไปมองเป็นลลิสเพื่อนของผมเอง เธอมีพาเพื่อนมาด้วยอีกสองคน พวกเธอเดินมาที่โต๊ะของพวกเราทักทายและนั่งลงโดยที่ลลิสนั่งตรงข้ามพี่มาร์ค
“ลลิสนี่พี่...” ผมยังไม่ทันทีจะแนะนำตัวแทนพี่มาร์ค พี่มาร์คก็พูดแทรกแนะนำตัวเองขึ้นมาก่อน
“พี่ชื่อมาร์คครับ มาร์คต้วน”
“ลลิสค่ะ เรียกว่าลิสก็ได้”
พวกเขาจับมือทักทายกัน
พวกเขานั่งลง
พวกเขาคุยกัน
พวกเขายิ้มให้กัน
พวกเขาสบสายตากัน
พวกเขาหัวเราะให้กัน
พวกเขามีความสุขให้กัน
พวกเขาคงลืมไปแล้วมั้งว่า
ผมอยู่ตรงนี้
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
มันเป็นการกินข้าวที่ฝืดคอที่สุด สำหรับผมทุกคนในโต๊ะคุยกันอย่างสนุกสนาน เหลือเพียงแค่ผมที่เป็นเศษของโต๊ะไม่ว่าจะหันไปทางไหนพวกเขาก็ต่างมีคนคุยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะพี่มาร์คกับลลิสที่ดูจะคุยกันถูกคอ ทั้งที่ลลิสเป็นคนถูกใจคนยาก แต่ขนาดผมที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องยังรับรู้ได้ว่าลลิสดูถูกใจพี่มาร์คมาก ไม่แปลกเพราะใครๆก็หลงเสน่ห์ผู้ชายที่ชื่อมาร์ค ต้วนกันทั้งนั้น ก่อนที่พวกเราจะแยกกันพี่มาร์คก็ได้ไลน์ของลลิสโดยที่ผมไม่ต้องทำอะไรให้ทั้งนั้น
ก่อนที่จะเข้าหอจู่ๆ พี่แจ็คสันก็คิดพิเรนทร์อะไรไม่รู้ ซื้อเหล้าเบียร์กลับหอ แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ถูกห้ามอย่างเด็ดขาด แต่เนื่องจากวันนี้ทูเจเข้าไปอัดรายการและอาจจะทำให้ไม่ได้กลับมาค้างที่หอ ทำให้ต้องมีพี่เมเนเจอร์ไปดูแล ส่วนพี่เมเนเจอร์อีกคนก็ลากลับบ้าน อีกคนป่วย สรุปในหอวันนี้จะมีแค่พวกเรา 5 คน รวมพี่ยองแจที่กลับมาก่อนแล้ว พี่แจ็คสันบอกว่าเขาซื้อมาเพื่อดื่มกับพี่มาร์คสองคนเท่านั้นเด็กๆ อย่างพวกผมห้าม พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดพักผ่อนด้วย จึงเข้าทีคู่จารค์เขาแหละ เหอะๆ
พวกผมเด็กๆ ก็เขาไปกระจุกดูหนังที่ห้องของพี่ยองแจ ดูไป กินขนมกันไป สนุกสนานตามประสาเด็ก ส่วนคนแก่ 2 คนก็ดื่มเมาๆ กันอยู่ข้างนอก ได้ยินเสียงหัวเราะดังๆลอดเข้ามาเป็นพักๆ พอตอนตี 1 ผมกับไอ้ยูคก็คิดว่าถึงกาลเวลาที่พวกเราควรจะกลับห้องและไปนอนได้แล้ว
พอเปิดประตูมาเท่านั้นแหละ 2 แก่หลับคอพับคออ่อนกันอยู่ที่โซฟา กลิ่นเหล้านี่อย่างหึ่งเลย แล้วจู่ๆ 2 คนที่เราคิดว่าหลับไปแล้วก็ ตื่นขึ้นมาหันมามองสมกับที่เป็นเพื่อนกัน
“ครายยยยยยยยยยอ่ะ ยูคกี้กับแบมบี้นั่นเอง มามะ มาดื่มด้วยกานนนนนนน” เสียงพี่แจ็คสันนี่บอกได้เลยว่าคงเมามากพี่แจ็คสันแป็นพวกเมาแล้วเลื้อยยยย เฮฮายิ่งกว่าปกติ ส่วนพี่มาร์คเวลาเมาจะโคตรนิ่ง นิ่งกว่าปกติหลายเท่า วันนี้น่าจะเมาอย่างหนักเลย
“เอาไงดีว่ะแบม ถ้าพรุ่งนี้พี่ผู้จัดการกลับมาแล้วเห็นสองคนนี้แบบนี้ พวกเราตายยกหมู่แน่”
“จะให้ทำไงละก็ต้องแบกไปนอนที่ห้อง 2 คนนี้ดิ มึงแบกพี่แจ็คสันแหละกัน ส่วนกูจะพยุงพี่มาร์คเองปกติเวลาเมาพี่มาร์คไม่ค่อยดื้ยหรอกแค่จะไม่พูดเท่านั้นเดี๋ยวกูลากเข้าห้องเอง”
ผมสองคนเลยทำหน้าที่น้องที่ดีไปพยุงไอ้แก่ 2 คนที่เมาไม่รู้ตัวเข้าห้อง ไอ้ยูคไปพยุงพี่แจ็คสัน ที่เอาแต่พูดว่าพี่ไม่นอน พี่ไม่เมา แต่พอถามว่า พี่ผมชูกี้นิ้ว เสือกตอบมาแบมชูไอเลิฟยูอยู่ เลิฟยูบ้านพ่อพี่ดิ ผมไม่ได้ยกสักนิ้วแล้วจะเลิฟยูได้ไง ผมค่อยๆไปจับมือพี่มาร์คจูงไปที่ห้องนอน ค่อยยังชั่วที่มาร์คแค่นิ่งแต่ให้ทำอะไรมาร์คต้วนก็ทำ ผมเลยจับมือลากไปที่ห้องนอน พอผมกำลังจะเปิดห้องนอนคู่จาร์ค ไอ้พี่แจ็คสันก็เล่นตัวกับไอยูค จู่ๆก็ลากไอ้ยูคไปที่ห้องพี่เจบีกับยองแจ บอกว่าคิดถึงยองแจ พอไอ้ยูคไม่ให้ไปพี่แจ็คสันแม่งเสือกร้องไห้ OH MY GOD ทำไมพี่เรื้อนนนนนนได้ขนาดนี้
ไอ้ยูคเลยจำจำบวกจำทนพาพี่แจ็คสันไปหายองแจก่อน ส่วนผมก็เลยลากพี่มาร์คเข้าห้องกะว่าพอส่งตัวคุณชายต้วนเสร็จก็จะไปช่วยไอ้ยูคกับพี่ยองแจจัดการพี่แจ็คสัน
“พี่มาร์คไปนอนที่เตียงนะ” ผมลากพี่มาร์คมาถึงเตียงนอน พี่มาร์คก็ยังเป็นเด็กดีนั่งที่เตียงเรียบร้อยพอผมกำลังจะเดินออกจากห้องเท่านั้น คนผมแดงกคว้ามือผมไว้ ผมหันกลับไปมอง พี่มาร์คแทนที่จะนั่งอยู่บนเตียงกลับลุดกขึ้นยืนตรงมองมาที่ผม
“จะไปไหน” ยังชมไม่ขาดปากว่าเป็นดี นี่พี่จะเป็นเด็กเลวตามไอ้พี่หวังไปอีกคนใช่ไหม
“ไปหาพี่หวังไง ให้พี่หวังมาอยู่เป็นเพื่อนพี่มาร์คดีไหม”
“ไม่ห้ามไปนะ” พี่มาร์คพูดเสียงดังแล้วกระตุกตัวผมเข้าไปใกล้พี่เขาตอนนี้หน้าผมแทบจะชนอกพี่มาร์คอยู่แล้ว หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงอย่างที่มันไม่ควรจะมาเป็นตอนนี้เลยจริงๆ
ผมเงยหน้าไปมองคนตัวสูงที่ตอนนี้โอบเอวผมไว้ สายตาของเราสบกัน สายตาที่ทำให้ผมไม่กล้าที่จะผลักพี่มาร์คออกหรือแม้แต่หันไปมองที่อื่น มันทำได้แค่จ้องตอบกลับไปเท่านั้น และ ในนาทีที่ผมไม่รู้ตัวจู่ๆ พี่มาร์คก็จับด้านหลังคอผมขึ้น แล้วริมฝีปากพี่มาร์คก็กดลงตรงริมฝีปากผมอย่างแรง !!!!!!!!!
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
สรุปว่า ลงไปเรื่อยๆนะคะ
เพราะฉะนั้นถ้าหลังจากลงตอนหน้า
แล้วเกิดดองก็ห้ามว่าเรานะ
TTwTT
ขอบคุณทุกท่านที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ
SEE U SOOOOON
ความคิดเห็น