คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : #วซดล : บทที่ 6 100% [MARK PART]
SIX
ผม ชื่อ ต้วน อิเอิ้น หรือ เพื่อนๆจะเรียกผมว่ามาร์ค ผมเป็นเด็กเทรนที่ JYP ได้ 2 ปีกว่าแล้ว นี่คงเรียกได้ว่าเป็นวันที่ตลกที่สุดในชีวิตผม เพื่อนผมที่ไต้หวันส่งรูปบางอย่างมาให้ดู รูปที่ผมอยากพยายามจะหลอกตัวเองว่า คนที่อยู่ในรูปไม่ใช่คนที่ผมรู้จัก ไม่ใช่ แต่ความจริง มันคือใช่ นอกจากมีรูปแล้วยังมีเป็นคลิป คลิปที่ผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่งกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม แล้วพวกเขาก็ผละออกจากกัน แล้วเดินไปขึ้นรถพร้อมกัน ภาพมันชัดเกินไป คลิปมันก็คงโกหกไม่ได้ ถ้าจะมีอะไรสักอย่างที่โกหกก็คงจะเป็นตัวผมเองที่พยายามหลอกตัวเองอยู่
ทั้งที่เพื่อนที่ส่งมาเขียนแนบในเมล์มาด้วยว่า “กูไม่อยากให้มึงโดนหลอก ผู้หญิงดีแม่งมีอีกเยอะมึงเชื่อกูดิ” แต่ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อ ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนที่บอกว่าจะรอผม เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมรักมากขนาดนี้ เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมบอกกับตัวเองว่า ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจ เป็นคนที่ทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมจะไม่นอกใจเธอถึงผมจะมาอยู่ต่างบ้าน ต่างเมืองแบบนี้
แต่นี่คือสิ่งที่เธอทำลับหลังผมงั้นเหรอ แล้วผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นเป็นรุ่นพี่ที่ผมนับถือ รุ่นพี่ที่เป็นคนแนะนำให้ผมรู้จักกับเธอ พวกเขาหักหลังผมแบบนี้ได้ยังไงว่ะแม่ง !!!!
ผมรีบโทรศัพท์สายตรงไปหาเธอ
“มาร์ค คุณมีอะไรรึเปล่าคะ”
“เจนมีอะไรอยากบอกผมรึเปล่า”
“มาร์คอย่ามากวนได้ไหม เจนง่วงมากนะตอนนี้ นี่มันก็ดึกมากแล้ว มาร์คเองก็ควรนอนนะคะ”
“เจนผมถามอีกครั้งว่าคุณมีอะไรจะบอกผมไหม”
“คุณรู้อะไรมาคะ เจนไม่ชอบเลยที่มาร์คมาใส่อารมณ์กับเจนแบบนี้”
“มีคนส่งรูปคุณจูบกับพี่เฉินมาให้ผม คุณจะว่าไง”
“ภาพตัดต่อแน่คะมาร์ค เจนกับพี่เฉินจะทำอะไรแบบนั้นกับมาร์คได้ไง” เสียงเธอดูร้อนรนจนผมเกือบเชื่อว่ามันตัดต่อจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่ามีคลิปมายืนยัน แถมเพื่อนที่ส่งมาก็เป็นเพื่อนรักผม เพื่อนที่ไม่มีทางหลอกผมเด็ดขาด
“เจน อย่าหน้าด้านได้ไหม ถ้ามันมีแค่รูปผมคงไม่เชื่อแต่นี่มีเป็นคลิป และในคลิปนั่นมันก็เป็นรถพี่เฉินจริงๆ ผมจำได้”
“ทำไมคุณด่าเจนแบบนี้คะมาร์ค มาร์คยกโทษให้เจนนะ เจนแค่เหงา แค่เหงาเท่านั้น พี่เฉินเองก็ไม่ได้จริงจังกับเจน เราแค่สนุกๆกันเท่านั้นนะคะมาร์ค มาร์คยกโทษให้เจนนะ เจนสัญญาว่ามันจะไม่มีครั้งถัดไป”
“เจน คุณก็รู้ว่าพี่เฉินมีลูกมีเมียแล้ว ลูกเขาเพิ่งเกิดได้ไม่ถึงเดือนคุณกล้าทำเรื่องแบบนี้กับเมียพี่เฉินได้ไง เมียเขานะคุณก็รู้จักไม่ใช่รึไง”
“ก็บอกแล้วไงว่าเจนแค่สนุกๆ กับพี่เฉินเราไม่ได้อะไรกันมากกว่านั้น เจนเหงาเป็นนะมาร์ค มาร์คไม่ได้กลับมา2 ปีแล้ว เราเจอกันจากโปรแกรมแชต เราคุยกันทางโทรศัพท์ แม้แต่จะจับมือกันเรายังไม่ได้จับเลย เจนก็ต้องเหงาบ้าง มันไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอมาร์ค”
“คุณทำให้ผมรู้สึกว่าเสียเวลาจริงๆ กับการที่มาคบกับคุณ คุณรู้ไหมตั้งแต่ที่ผมมาที่นี่ผมไม่เคยเกินเลยกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้นไม่เหมือคุณ เราเลิกกันเถอะคุณมันไม่มีค่าพอ อ้อ ผมขอเตือนด้วยความหวังดีถ้าคุณไม่รู้สึกผิดต่อผมหรือเมียพี่เฉินก็ควรรู้สึกอายกับลูกเขาบ้างนะเจน สุดท้ายอย่าโผล่ไปหาครอบครัวผมอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน”
ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ไปกับกำแพงห้องพัก จนมันแตกละเอียด ผมมันโง่จริงๆที่รักผู้หญิงคนนี้ ทั้งที่พ่อ แม่และคนรอบข้างก็เตือนผมแล้วว่าเจนไม่ได้รักผมมากเท่าที่ผมรักเขา เจนแค่รักเงินของผมมันก็เท่านั้นแต่ผมก็ยังดื้อรั้นเลือกที่จะปฎิเสธความหวังดีแบบนั้นของทุกคน ผมมันโคตรโง่เลยว่ะ ผมชกไปกำแพงอย่าแรง อย่างที่อยากจะให้มันเจ็บและเตือนตัวเองว่า เลิกโง่เพื่อผู้หญิงคนนี้เถอะ
เสียงคนเคาะประตูที่หน้าห้องทำให้ผมรู้ตัวว่าตัวเองคงทำเสียงดังเกินไปหน่อยจนคงมีใครสักคนเขามาเตือนผม แต่เมื่อเปิดออกไปก็ต้องตกใจไม่ใช่ใครอื่นเป็นแบมแบม เด็กน้องจากเมืองไทย น้องที่ผมเอ็นดู น้องที่ผมชอบที่จะไปลูบหัวเบาๆ เจ้าเด็กนี่ดูหน้าแบบนี้คงคิดถึงบ้านอีกแล้วละสิท่า
“พี่มาร์คเข้าไปได้ไหมครับ”
“เข้ามาสิรกหน่อยนะ” ผมเปิดประตูให้แบมเข้ามาข้างในห้อง แบมแบมมักชอบคิดถึงบ้านและร้องไห้ ผมเข้าใจอารมณ์แบบนั้นเพราะช่วงที่ผมมาอยู่ที่นี่ผมก็รู้สึกเหมือนกัน ผมเลยบอกแบมว่าทุกครั้งที่คิดถึงบ้านให้มาหาผมที่ห้อง อย่างน้อยก็จะได้มีผมเป็นเพื่อนคุยให้เขาได้คลายความคิดถึงบ้านบ้าง
“ทำไมห้องพี่มาร์คเป็นแบบนี้อ่ะ เฮ้ยโทรศัพท์มือถือแตกกระจายเลย” น้องทำหน้าดูตื่นๆ แล้วมองมาที่ผมอย่างตกใจ “มือพี่เป็นอะไร ทำไมมันช้ำแบบนั้นอ่ะ” แล้วแบมก็รีบเดินเข้ามาหาผม จับมือผมขึ้นมา มือที่ผมเพิ่งเอาไปชกกับกำแพงเมื่อครู่มันช้ำไปหมด แล้วแบมก็ลากผมออกจากห้องทันที ผมที่งงๆ จู่ก็เพิ่งรู้ตัว
“เฮ้ยแบมจะพาพี่ไปไหน”
“ไปหาหมออ่ะดิตอนนี้ดึกแล้วด้วยหมอที่ห้องพยายามคงกลับไปแล้ว ป่ะไปโรงพยาบาลกัน”
“ไม่ต้องหรอกไม่เป็นอะไรมากหายาแถวนี้เอาก็ได้”
“ไม่ได้พี่มาร์ค เกิดมันหักจะทำไง รู้ตัวรึเปล่าร่างกายพี่สำคัญมากนะ พี่ต้องเต้นต้องซ้อมอะไรอีกไม่ได้ๆ ยังไงก็ไม่ได้” แล้วแบมก็ฉุดลากผมออกมาแล้วพวกเราก็โบกแท็กซี่ไปคลีนิคหมอที่ใกล้ที่สุด
“หมอยังอยู่ไหมครับ พี่คนนี้บาดเจ็บมา”
“เป็นอะไรคะ”
“มือเขาช้ำอ่ะครับ”
“หักเลยเหรอคะ ?”
“ไม่รู้ครับเนี่ยม่วงเลย” ผมที่ไม่ได้พูดอะไรสักอย่างแต่ไอ้ตัวเล็กข้างๆกลับพูดฉะฉานราวกับเรื่องตัวเอง มันทำเอาผมลืมอารมณ์เศร้า หงุดหงิดเสียใจที่เป็นสาเหตุของมือช้ำๆ ข้างนี้ไปเลย ดูสิทั้งที่ผมกับแบมจริงๆ แล้วพวกเราก็ไม่ได้เป็นญาติกัน ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน เป็นแค่พี่น้องเด็กเทรนเท่านี้ แต่เขากลับเป็นห่วงผมอย่างจริงจังแตกต่างจากผู้หญิงคนนั้นที่ผมรักแต่หักหลังผมอย่างเลือดเย็น อย่างน้อยการโดนหักอกครั้งนี้ก็ทำให้ผมได้พบน้องชายอีกคน น้องชายที่เป็นห่วงผมไม่แพ้ใคร
“ขอบคุณนะแบมแบม” ผมรู้สึกขอบคุณเด็กคนนี้จริงๆ ในวันที่ผมไม่คิดว่าจะมีคนเป็นห่วงผมกลับมีเด็กตัวเล็กคนหนึ่งเป็นห่วงผมจนลืมไปเลยว่าตัวเองใส่เสื้อนอนลายเบ็นเท็นออกมา พร้อมกับรองเท้าแตะ ชุดที่ไม่ควรเดินออกมาจากตึกด้วยซ้ำแต่เพราะความเป็นห่วงของเขาเลยทำให้ลืมทุกอย่างลืมแม้กระทั่งจะพาตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อก่อนออกมา
“ขอบคุณอะไร นอกจากมือช้ำแล้วหัวยังโดนกระแทกอะไรด้วยใช่ไหมพี่มาร์ค นี่พี่ตกเตียงใช่ไหมหมอๆ รีบเช็คด่วนเลยพี่ผมท่าจะอาการหนักแล้วครับ” คำพูดของแบมทำเอาผมอึ้งนี่คิดว่าผมเป็นอะไร แต่ผมก็หลุดขำยกใหญ่ ฮาจริงจัง ไอ้เด็กน้อยตัวเล็กของผม
นางพยาบาลที่เชื่อคำพูดเป็นตุเป็นตะของไอ้เด็กนี้รีบจับมือผมไปพบหมออย่างรวดเร็ว พออยู่ในห้องหมอผมถึงบอกเรื่องราวจริงจังว่าผมแค่ชกกำแพงหัวไม่ได้ชนอะไรทั้งนั้น น้องเขาแค่เข้าใจผิดเท่านั้นเอง
นางพยาบาลจากที่ตอนแรกเป็นห่วงเกินเหตุจากคำพูดของไอ้เด็กตัวสั้นเลยหันหน้ามองผมเหมือนอยากจะด่าออกมา พอผมออกจากห้องตรวจนางพยาบาลคนนั้นเลยเดินไปเคาเตอร์เตรียมยาพอเธอส่งยาคิดเงินให้เรียบร้อยก็มองจิกมาที่ผมอีกครั้ง
“ทำไมพี่พยาบาลเขามองพี่มาร์คแปลกๆอ่ะ เป็นอะไรหนักเหรอ”
“เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร แบมอ่ะแหละตกใจเกินเหตุก็บอกแล้วว่าพี่ไม่เป็นอะไรก็ไม่เชื่อ”
“ก็แบมเป็นห่วงพี่มาร์คนี่ แบมก็ต้องตกใจดิ” แค่คำว่าเป็นห่วงจากเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้ ทำไมมันถึงอุ่นเข้าไปปในหัวใจผมแบบนี้ว่ะ
“ขอบคุณนะ” แล้วแบมก็ส่งยิ้มกว้างๆมาให้ผม รอยยิ้มที่ผมเอ็นดูเหลือเกินผมเลยดึงแก้มแบมแบม ยืดออกไปมา หมั่นเขี้ยวไอ้ตัวสั้นที่ช่างน่าเอ็นดูคนนี้
“แบมทำให้พี่คิดได้ ทำไมเราต้องใส่ใจคนเขาไม่ใส่ใจเรา สู้เอาเวลามาสนใจคนที่เขาแคร์เราดีกว่า”
“งง คืออะไรเหรอ”
“ช่างมันเหอะ รีบกลับหอกันดึกแล้ว” แล้วผมก็จูงมือไอ้ตัวเล็กๆกลับหอพัก สิ่งที่แบมๆ ทำมันอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ของคนอื่นแต่มันเป็นเรื่องใหญ่ของผม ผมสาบานกับตัวเองเลยว่าต่อแต่นี้ไปผมจะเป็นพี่ชายที่ดีของแบม เป็นตัวอย่างที่ดีของแบม จะดูแลแบมอย่างดีที่สุด ให้เหมือนน้องชายแท้ๆอีกคนของผม
70%
O………….N………….E…………..S…..…….I………….D…………..E…………D
ในเมื่อเป็นคนดีไปแล้วมันไม่ช่วยให้ผู้หญิงรัก งั้นผมขอเลวให้เต็มทีละกันจริงๆ เมื่อก่อนผมก็เจ้าชู้อยู่แต่พอมาเจอเจนเธอทำให้ผมหยุด แต่สุดท้ายความดีก็คงไม่ช่วยอะไรมันอาจจะจริงที่ว่าผู้หญิงชอบคนเลวก็ได้ ผมก็เลยกลับมานิสัยเดิมๆ ก็คบกันสนุกๆ ครับผมฟรี ผู้หญิงโอผมก็โอ คือมันเป็นเรื่องของวันไนท์สแตน แต่ถ้าผู้หญิงไม่เรื่องมาก ไม่จุกจิก ไม่ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ก็คบกันได้นานหน่อยนั่นเอง
ผมเองก็รู้นะครับว่าการที่ผมเปลี่ยนไปแบบนี้มันทำให้หลายคนสงสัยผมเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ผมก็ไม่แคร์ครับปากคนห้ามไปก็ช่วยไม่ได้ผมก็เฉยๆ มากกว่านอกจากไอ้แจ็คสันเพื่อนรักที่กล้าถามอย่างตรงไปตรงมาว่าเกิดอะไนขึ้น มันถามตรงผมก็ตอบตรงครับ
เพื่อนกันเข้าใจกันง่ายอยู่แล้ว แล้วจริงๆ มันก็เป็นเรื่องปกติกของผู้ชาย แล้วยิ่งผู้ชายหน้าตาดูดีแบบผม มันน่าจะเป็นเรื่องปกติดด้วยซ้ำกลายเป็นว่าหลายครั้งไอ้แจ็คสันแม่งก็เอาด้วย อย่าเพิ่งคิดไปไกล คือ ผมอาจจะควงน้องคนนี้เสร็จเลิกกันไอ้แจ็คอาจควงต่อก็ไม่เคืองครับ เด็กเก่าไอ้แจ็คแล้วผมควงต่อก็ไม่มีปัญหา มันเป็นเรื่องของคน 2 คนคือถ้าผู้หญิงเขาโอเค ผู้ชายอย่างเราจะมีปัญหาไปทำไม
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมกับน้องเด็กเทรนผู้หญิงเรานัดกันที่ห้องน้ำรวม ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครมาซ้อมเช้าเท่าไหร่นักและที่นี่ก็ไม่กล้องมาคอยจับให้เรื่องมาก ในขณะที่ผมกำลังจูบกับน้องเด็กเทรนคนน่ารัก ก็มีคนพยายามเปิดประตูเข้ามา ซวยแล้วที่นี่ผมกับน้องเขาเราเลยรีบแยกกันทันทีน้องเขารีบใส่เสื้อให้ดีแล้วรีบเดินออกไป
แต่คนที่เข้ามาใหม่เนี่ยสิที่ทำให้ผมหนักใจ เป็นใครก็ได้ทำไมต้องเป็นแบมด้วยว่ะ
“ทำไมแบมมาฝึกเช้า”
“ผมมีทดสอบเต้นอ่ะพี่เลยว่าจะมาเปลี่ยนเสื้อไปซ้อม”
“คือ........พี่.....แบมอย่าไปบอกใครนะ” ถึงผมจะรู้ว่าคงมีข่าวลือผมออกไปทั่วแล้วก็ตามแต่ในสถานการณ์นี้ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นตรงไหนดี คิดได้แต่ประโยคนี้
“ข่าวลือที่ว่าพี่มั่วไปทั่วนี้จริงเหรอ ผมอุตส่าห์ไม่เชื่อ” คำพูดของแบม สายตาของแบมน่าแปลกที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจนจุก มันเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าผมจำเรื่องแบบนี้ ถ้าสายตาแบมด่าได้บางทีแบมอาจจะด่าผมว่า ทำไมพี่เลวแบบนี้ ทั้งที่ผมก็โดนหลายคนมองแบบนี้แต่ผมก็ปล่อยผ่านไปได้ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่อยากให้ผมกลายเป็นคนเลวในสายตาของแบม ไม่อยากเลยจริงๆ
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แบมผิดหวังในตัวพี่เหรอ หน้าแบมดูออกมาก มันเป็นเรื่องปกตินะ” ผมพยายามจะอธิบายให้น้องฟังว่ามันเป็นเรื่องปกตินะ ไม่ใช่เรื่องผิด แต่ดูจากสายตาแบมแล้ววมันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย
“ถ้าบอกว่าไม่ผิดหวังก็โกหก มันเฟลนิดๆ ก็ไม่เห็นพี่เคยพูดอะไรแบบนี้กับผมเลย แล้วเมื่อก่อนพี่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่เดี๋ยวนี้ทำไม เอ่อ..ช่างเหอะ มันไม่ใช่เรื่องแปลกผมไม่อะไรแล้ว” ถ้าเมื่อกี้แบมแค่ชกแบบแย็บ คราวนี้แบมก็ปล่อยหมัดตรงมาที่ผมเลย คำพูดของแบมทำเอาพูดไม่ออก น้องคงผิดหวังในตัวผมจริงๆ ผมไม่ชอบเลยที่กลายเป็นแบบนี้ ที่กลายเป็นเหมือนผมเป็นใครก็ไม่รู้ในสายตาแบม เป็นใครก็ไม่รู้ที่แบมไม่รู้จัก ผมไม่ชอบเลยจริงๆแบบนี้
“แบมอย่าโกรธพี่นะ พี่ไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาแบม”
“เฮ้ยพี่โกรธบ้าอะไร เรื่องแบบนี้ผมเข้าใจอยู่เรื่องปกติ 555+” แต่สายตาของแบมบอกอย่างชัดเจนเลยว่าไม่เข้าใจและดูรับไม่ค่อยได้
“......................” หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี
“เอ่อพี่มาร์คพี่ควรลบรอยลิปสติกหน่อยปากพี่ยังเลอะลิปสติกน้องเขาอยู่เลย”
“ว่าแต่ พี่โคตรไวไฟอ่ะ น้องคนนั้นเพิ่งเข้ามาไม่ใช่เหรอ จริงจังป่ะคนนี้”
“ไม่ว่ะ คนนี้วินวิน พี่ Happy เขา Happy ต่างคนต่างอยู่ในที่ตัวเอง เหงาก็ค่อยเจอกัน” มันเป็นข้อตกลงของผมกับผู้หญิงทุกคนที่ผมยุ่งอยู่
“ดูเห็นแก่ตัวดีเนอะ ผู้หญิงน่าจะจริงจังกับพี่อยู่” อาจจะเพราะแบมยังเด็กเกินไปที่เขาจะเข้าใจอะไรแบบนี้ ผมยอมให้แบมด่า ดีกว่าแบมจะมองเมินผมหรือทำเป็นเหมือนไม่รู้จักผมแบบเมื่อกี้
“เห็นแก่ตัวได้ไงพี่บอกแล้วตั้งแต่แรกว่าพี่ไม่ชอบอะไรยุ่งยาก แค่สนุกๆ แก้เครียดกันก็พอ ถ้าจะจริงจังคงต้องเชิญป้ายหน้า”
“พี่มาร์คเครียดอะไรเหรอ บอกแบมได้ไหม ถ้ามีอะไรที่ผมจะช่วยได้ก็บอกนะ” แบมก็ยังคงเป็นห่วงผมเสมอถึงแม้เขาจะพอใจในพฤติกรรมของผมแต่เขาก็ยังแคร์ผม เด็กน้อยของผม
“แบมแค่อยู่ข้างๆพี่ก็พอ แค่อยู่ข้างๆพี่ไม่ต้องไปไหน เป็นน้องชายของพี่แบบนี้ก็พอนะแบม พี่ขอร้องอย่าทิ้งพี่ไป” ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ถึงจะมีผู้หญิงที่ทิ้งผมไปอีกสักเท่าไหร่ก็ เพราะพวกเธอก็แค่คนที่ผ่านเข้ามาและผ่านไปแต่ขอร้องแค่เด็กน้อยคนนี้เท่านั้นที่ผมไม่อยากให้เขาทิ้งผมไป เพราะเขาเป็นน้องคนสำคัญของผม
“ถ้าพี่ยังไม่พร้อมจะเล่าก็ไม่เป็นไร แต่ผมอยู่ตรงนี้นะพี่อยู่ข้างๆ พี่ แบมสัญญาว่าจะไม่ไปไหน สัญญาว่าจะอยู่ข้างพี่มาร์คแบบนี้ตลอดไป สัญญาว่าจะเป็นน้องชายที่ดีของพี่ ผมสัญญา”
ผมแค่อยากภาวนาให้ผมยังคงมีอ้อมกอดของคนๆ นี้ทุกครั้งที่ผมหันกลับมาตรงนี้ ผมขอแค่นี้จริงๆ
--------------------------------------------------------
#วซดล มาต่แล้วจ้าาาา ครบ 100 เรียบร้อยยยยย
สามารถกลับไปอ่านพาร์ทของน้องแบมในช่วงเวลานี้ได้เช่นกัน 55+
ในตอนที่ผ่านๆมา
อ้ออีกอย่างมีทวิตเตอร์แล้วนะคะ
ใครอยากคุย อยากทัก ก็ฟอลมาได้คะ >> @cru3l_raBBit <<
ความคิดเห็น