คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ข้างห้องมาร์คแบม : บทที่ 4
“เพื่อนแจ” เงียบ
“เพื่อนแจครับ” เงียบต่อ
“ไอ้คุณเพื่อนแจครับ” เสียงกูเริ่มเข้ม แต่มึงก็ยังเงียบอยู่ คือมึงจะเอาใช่ไหม
“ไอ้ยองแจโว้ยยย ตื่น” คราวนี้ไอ้ยองแจตื่นขึ้นแล้วขยี้ตา แหมทำท่าซะแบ๊วเชียว มึงคิดว่ามึงเป็นนางเอกช่องเจ็ดสีทีวีเพื่อคุณ เอ้ยไม่ใช่เดี๋ยวนี้เขาต้องช่องเจ็ด HD ถึงจะไม่รู้ว่าแม่งต่างจากเดิมยังไงก็เหอะ
“ทำไมมึงต้องเสียงดังด้วย ไม่เห็นเหรอว่ากูหลับอยู่ อีกนิดเดียวกูก็ได้จุ๊บพี่แทยอนของกูแล้วเชียว”
“ว่าไงนะมึง พี่แทยอนของใคร มึงช่วยพูดให้กูได้ยินชัดๆดิ ว่าพี่แทยอนของใคร” ไอ้เลวมึงจะแทงข้างหลังกูใช่ไหมไอ้ยองแจ
“เอ่อๆ พี่แทยอนของมึงก็ได้ หวงจริง แค่กูเอาไปฝันแค่เนี่ย ทำเป็นหึงไปได้”
“ถ้ามึงฝันปกติกูก็ไม่ว่าหรอกยองแจ แต่มึงฝันว่ามึงกำลังจะลวนลามพี่แทยอนของกู แบบนี้กูรับไม่ได้”
“พี่แทยอนของมึง กล้าพูดเนอะ นู้นเขาเป็นของไอ้น้องแบคฮยอน เดือนคณะพละนู้น”
“มึงอย่าพูด กูยังช้ำใจไม่หาย ไหนไอ้น้องแบคฮยอนบอกแค่ปลื้มไง ไหนตอนมันแข่งเดือนมหาลัย มันบอกมันเป็นแค่แฟนบอยไง ไหงแค่สี่เดือนผ่านไปวันนี้มันได้เป็นแฟนพี่แทดาวมหาลัยได้ว่ะ แม่งถ้าแฟนบอยทั้งโลกโชคดีได้แบบไอ้แบคฮยอนกูว่าไม่ต้องมีใครเป็นแฟนบอยใครแล้วมึง ชีวิตเต่าถุยจริงๆ กูเนี่ย เป็นแฟนบอยพี่เขามาก่อนเกือบปี แต่ไอ้แบคฮยอนเป็นแฟนบอยพี่เขาแค่ไม่กี่เดือน คาบไปแดกเฉยเลย”
“ว่าแต่นะคุณแบมสรุปมึงปลุกกูทำไม แหกปากซะได้ยินยันนอกมหาลัย”
“กูแค่หมั่นไส้ ในขณะที่มึงหลับได้หลับดี แต่ทำไมกูต้องทนถ่างตานอนไม่หลับมาสองวันแล้วว่ะ มึงเคยได้ยินไหม มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน วันนี้กูไม่ได้นอน มึงผู้เป็นเพื่อนที่ดีก็ไม่ควรได้นอนไปกับกูด้วย”
“กูไม่เคยได้ยินว่ะประโยคนั้น กูเคยได้ยินแต่ มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์กู....ชิ่ง.... หรือไม่ก็ความสุขของมึงก็คือความสุขของกู แต่ความทุกข์ของมึงก็คือความทุกข์ของมึง มึงนอนไม่หลับก็เรื่องของมึงสิ มายุ่งอะไรกับกู การที่มึงไม่ได้นอนไม่ได้หมายความว่ากูต้องไม่ได้นอนไปด้วย กูกับมึงไม่ได้ผูกคอติดกันสักหน่อย”
“โหหหไอ้เพื่อนเลวทิ้งกูเลยนะ”
“ไอ้พี่มาร์คมันหิ้วสาวมาอีกแล้วเหรอว่ะ เอดส์แม่งจะแด๊กกกไหมว่ะนั่น”
“เปล่าเมื่อคืนพาเพื่อนมาป๊อกกันทั้งคืน กูอุตส่าห์โทรแจ้งตำรวจ ตำรวจก็ไม่รักดีบอกถ้ากูโทรมาแกล้งอีกจะมาจับกู มึงดูตำรวจเกาหลีดิทำงี้ใช้ได้ที่ไหน”
“แค่เขาป๊อกกันมึงถึงขั้นแจ้งตำรวจเลยเหรอว่ะ พี่กันต์คนโหด พี่กันต์คนแมน พี่กันต์คนจริง ใครแม่งจะคิดว่ามึงสายโหดขนาดนี้ กูว่าแทนที่มึงจะโทรไปแจ้งตำรวจนะ สู้ไปเคาะประตูห้องพี่มาร์คแล้วแจมด้วยเลยดีกว่าแทนที่จะต้องนั่งฟังเสียงเขาป๊อกกันอย่างเดียว มึงไปป๊อกกับเขาด้วยเลยเป็นไงแผนกูดีเริ่ดไหม”
“ดี ดีมาก ดีที่สุด ดีจนกูแพ่งกระบานมึงเนี่ยแหละยองแจ คิดมาได้ไง” ผมเกือบจะเอาหนังสือทุบไปที่หัวไอ้ยองแจ แต่ไอ้หมานี่แม่งเร็วหลบไปก่อนที่หนังสือจะโดนหัว
“กูช่วยมึงคิดนะแบม มึงจะทำร้ายกูลงได้ไง ยองแจน้ำตาจะไหล” กระแด๊ะแบบบวกสิบนะเพื่อนกู
“นอกจากกูจะโดนทำร้ายทางเสียงตอนกลางคืนแล้ว ตอนเช้ากูยังโดนทำร้ายทางอากาศ โดนลวนลามทางสายตา และที่แย่ที่สุด แม่งด่ากูด้วย ไอ้ห่าสลัดผักกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว”
“มึงโดนใครลวนลาม ตูดมึงยังอยู่ดีใช่ไหม ปลอดภัยใช่ไหม เดินสบายอยู่ใช่ไหมมึง”
“มึงนี่ห่วงตูดกูมากเนอะยองแจ ตั้งแต่คราวที่แล้วแหละ มึงคิดอะไรกับตูดกูรึเปล่า อย่านะมึงแค่คิดภาพกูกับมึง......ความสยองก็บังเกิด”
“กูจะอ้วกกก ไอ้เชี่ยแบมพูดห่าอะไรออกมากูกับมึงเนี่ยนะ ถึงเหลือมึงเป็นคนสุดท้ายของโลกกูก็ไม่เอา”
“กูก็เหมือนกันแหละ”
“แล้วไงมึงโดนพี่เขาทำอะไร”
“ก็ไม่มีอะไรกูแค่ไม่ใส่เสื้อออกไปเก็บผ้าพี่มันสูบบุหรี่อยู่ แล้วก็บอกกูว่า ผิวกูเนียนกว่าที่มันคิด แล้วก็บอกระวังนะ...เดี๋ยวนี้คนชอบของแปลกเยอะ”
“ฮาฮาฮาฮา ของแปลกไอ้เชี่ย พี่มาร์คแม่งด่าถูกใจ กูชอบ กูชอบ”
“มึงชอบมากไหม ถ้ามึงชอบมากมึงก็มานอนห้องกูแล้วให้กูไปอยู่บ้านมึงแทนดีไหม”
“ไม่ดี เดี๋ยวป๊าม๊า กูเทใจให้มึงหมด เวลามึงตอแหลต่อหน้าผู้ใหญ่นี่กูทำยังไงก็ก็เลียนแบบมึงไม่ได้สักที แค่นี้ป๊าม๊ากูก็หลงมึงจะแย่ ถ้ามึงไปอยู่แทนกู สมบัติคงไม่เหลือสักวอนเดียว”
“ก็แบบว่า พี่กันต์เด็กดีอ่ะครัชพี่แจ ใครเห็นก็รักใครเห็นก็หลง” ผมว่าตอนนี้ไอ้แจแม่งต้องอยากถีบผมอ่ะพูดจริงๆ
“กูล่ะอยากให้ป๊าม๊ากูมาเห็นตอนปกติของมึงจริงๆ ไอ้ขี้แอ๊บ”
“ไอ้ฮยอนแม่งก็ไม่รับสายกูอีกแล้ว คอยดูนะเจอหน้าแม่งเมื่อไหร่กูจะเอารูปมันตอนมอต้นที่มันจิ้มขี้ตัวเองไปแปะให้ทั่วมหาลัยเลย ไอ้เพื่อนเลว พอได้เมียแล้วก็ถีบหัวส่งกู ถ้าไม่ใช่เพราะมันกูก็ไม่ต้องย้ายห้อง ถ้าไม่ใช่เพราะมันกูก็คงหลับเต็มตื่น ถ้าไม่ใช่เพราะมันกูก็คงไม่ต้องไปอยู่ข้างห้องไอ้พี่มาร์ค โอ๊ยยไอ้ซึงฮยอนมึงหายหัวไปไหน”
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
ตอนเช้านี่แดดใสไร้สิว แต่ทำไมพอตอนเย็นฝนตกว่ะ คือวันหลังถ้าจะตกช่วยแสดงท่าทีบอกก่อนได้ไหมว่าฝนจะตก ร่มก็ไม่มีเพื่อนที่แสนดีทั้งหลายก็หนีหายไปกันหมดเหมือนแม่งจะรู้ว่าฝนจะตกพอเลิกปุ๊บก็กลับกันปั๊บ แต่มันจะดีกว่านี้มาก ถ้าพวกมันสักตัวสะกิดบอกผมให้รีบกลับบ้านด้วย ไม่ใช่ให้ผมนั่งโง่อ่านหนังสือในห้องสมุดต่อคนเดียวจนพอรู้ตัวอีกทีฝนก็ลงเม็ดแล้ว
คิดว่าผมเป็นเด็กดีละสิ มานั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด คุณคิดเกือบถูกแหละ แต่ไม่ใช่ผมอ่านหนังสือ แต่หนังสืออ่านผม ผมเปิดหนังสือบังหน้าไว้แล้วหลับ ก็ใครใช้ให้ผมไม่ได้นอนเต็มตื่นมาสองวันล่ะครับ ไอ้ครั้นจะกลับห้องพักก็กลัวกลับไปเจอไอ้พี่มาร์คทำเสียงดังจนไม่ได้นอนอีก ผมก็เลยมาแอบหลับในห้องสมุด จนได้เรื่อง
จักรยานผมจอดอยู่ที่คณะ แล้วเดินเท้ามาห้องสมุดตอนแรกคิดว่าเดี๋ยวค่อยกลับไปแล้วขับกลับห้องแต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนใจแล้ว เพราะถ้าผมต้องเสียเวลาเดินกลับไปที่คณะผมเปียกเยอะแน่ แต่ถ้าผมวิ่งจากหอสมุดกลับห้องคงจะดีกว่า เพราะมันใกล้กว่าและพอจะมีที่ให้หลบฝนบ้าง
ผมตัดสินใจออกจากห้องสมุดเมื่อเห็นว่าฝนเริ่มเบาลง พยายามเดินไปตามทางที่มีที่บังฝน แต่ถึงยังงั้น ก็ยังโดนฝนอยู่ดี
“ปริ๊นนนน” เสียงแตรรถยนต์ของใครสักคนดัง แถวนี้ไม่ค่อยมีรถมันยังจะปริ๊นอีก ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเดินอย่างเดียวใครจะปริ๊นไม่ปริ๊นไม่สนใจ
“ปริ๊นนนน ปริ๊นนนน ปริ๊นนนนนนนน” มึงจะปริ๊นหาพ่องงงงงงงงงงมึงเหรอครับปริ๊นจังรถก็ไม่มี มีแต่กูเนี่ยปริ๊นจัง เดี๋ยวนะในเมื่อถนนมีแต่ผมหรือมันจะปริ๊นผมว่ะ เฮ้ยผมเดินบนทางเท้านะไม่ได้เดินลงถนน
แล้วรถ BMW สีดำก็มาจอดข้างผม ผมเลยหันกลับไปมอง อืมไม่ใช่รถเพื่อนกูนี่หว่า เพื่อนกูไม่มีใครขับ BM สักคนแล้วใครว่ะที่กดแตรเรียกผมอยู่นั่น ผมรอไม่นานจู่ๆ กระจกรถก็เปิดลงมา
อ้อ......................ไอ้หมามาร์คนี่เอง...อุ๊ย...แฟนคลับพี่มาร์ครับเมื่อกี้...............แมวพิมพ์นะ (รถที่เกาหลีขับพวงมาลัยซ้าย แต่คนเขียนไม่แน่ใจว่าริมทางเท้าบ้านเขาอยู่ซ้ายเหมือนเรารึเปล่า หากข้อมูลผิดพลาดขออภัย)
“ขึ้นรถดิ เดี๋ยวไปส่งทางเดียวกัน” แม่สอนไว้ให้รักนวลสงวนตัว และแม่ยองแจสอนไว้ให้รักนวลสงวนตูด
“งั้นไม่เกรงใจนะ” แล้วผมก็เปิดประตูข้างหลังขึ้นนั่งเลย ถึงแม่ทั้งสองจะสอนให้รักนวลสงวนตัวและตูด แต่แม่ทั้งสองไม่ได้มาอยู่ดูผมตอนนี้และไม่รู้หรอกว่าผมที่โดนฝนอยากกลับบ้านแค่ไหนเพราะงั้น เรื่องสงวนตัวสงวนตูดค่อยว่ากันทีหลัง ......ตกลงนะครับแม่..... แม่ผมคงน้ำตาไหลเพราะความใจง่ายของผมเอง T___T แม่จ๋าแบมขอโทษ
พอขึ้นมาในรถจึงเห็นว่าในรถมีผู้โดยสารอีกสองคน คนหนึ่งเป็นพี่แจบอมคนเท่ และ....ยูคยอมเดือนบริหารปี 2 รุ่นเดียวกัน พวกเขาส่งยิ้มให้ผมแบบเป็นมิตร แหมยิ้มที่ทำให้กูเก้อเลยจ้า นานแล้วที่ไม่ค่อยมีคนหล่อมาสนใจ....พูดยังกับชีวิตนี้มีคนสนใจเยอะมาก...ที่เห็นสนใจมีแต่หมาหน้าเซเว่นที่เมืองไทย กูเข้าปุ๊บน้องหมานี่มองตามกันเป็นแถวๆนะครับผม
เจดดดดบอกทีสิว่ากูยังแมนอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์..ทำไมกูแอบหวั่นไหวว่ะ ........บ้างทีมันอาจจะเป็นอาการปกติแบบประหม่าที่เจอคนหล่อ....คนดัง.....เหมือนเจอนักร้องดาราอะไรยังงี้........กันต์ยังขอยืนยันคำเดิมกันต์ยังแมนและรักเพียงพี่แทยอนเท่านั้นนะครับผม กันต์ยังไม่พร้อมเข้าชมรมรักพันธุ์ป่าไม้
“เมื่อเช้าเห็นน้องการ์ตูนขับจักรยานออกไปหนิ ทำไมเดินกลับละครับ” โอ๊ยพี่แจบอมอย่าทำมาเป็นยิ้มทั้งปากทั้งตาดิ ถ้าผมเป็นผู้หญิงนี้คง ใจหายละลาย ละลายไปกับเธอแล้วตอนนี้
“พอดีเรียนเสร็จแล้วผมเดินไปห้องสมุดมาอ่ะครับ จอดจักรยานไว้ที่คณะ แล้วพอรู้ตัวอีกทีฝนตก ก็เลยขี้เกียจกลับไปเอาแล้ว ก็เลยตัดสินใจเดินกลับแทน”
“ใฝ่เรียนเนอะ” ถ้าคนอื่นพูดผมยังอาจจะแอบคิดว่าแม่งชม....แต่พอเป็นไอ้พี่มาร์ค....ทำไมผมรู้สึกว่าแม่งกำลังแซะตูอยู่ว่ะ...กูไปเหยียบตาปลามึงรึไง..กูสิทีควรจะเป็นคนแซะไม่ใช่คุณพี่มึงมั้งครับผม...บทเรามันผิดกันรึเปล่า...กูนี่เป็นผู้โดนกระทำตลอดตลอด....แซะกูจริงเห็นกูเป็นขนมครกรึไงถึงชอบโดนแซะ
“โอ๊ยไม่หรอกครับ ผมอ่ะไปแอบหลับ ไม่ได้ไปตั้งใจไปอ่านหนังสืออะไรหรอก ผมว่าไม่มีใครใฝ่ดีได้เท่าพี่มาร์คอีกแหละจริงๆครับ” แซะตูมา ตูก็ขอแซะกลับหน่อยเถอะ พ่อคนใฝ่ดี ใฝ่จังเรื่องใต้สะดือเนี่ย ใฝ่จังเลยเรื่องของตูเนี่ย ใฝ่จังเลย
“ฮาฮาฮา” เสียงของไอ้คนที่ไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ผมขึ้นมาบนรถ
“ผมโคตรชอบเลยที่พี่มาร์คโดนแซะกลับ แบบเนี่ย โดนอ่ะนาย นายไม่ได้ชื่อการ์ตูนไม่ใช่เหรอ เราคุ้นหน้านายอยู่นะ นายชื่ออะไร” โอ้แม่เจ้าน้ำตาแบมแบมจะไหลครับท่านผู้ชมตั้งแต่รู้จักกับไอ้กลุ่มพี่มาร์คมา ไม่มีใครถามผมสักคำว่าชื่ออะไร มีแต่ยัดชื่อมาให้ผมเอง แถมไม่ถามผมสักคำว่าชอบรึเปล่า อยากเรียกอะไรก็จะเรียก นี่ผมกำลังจะได้มีบทเด่นกับคนอื่นเขาบ้างอะไรบ้างแล้วใช่ไหมท่านผู้ชมมมมม
“เราชื่อ.....” ในขณะที่ผมกำลังกะจะตะโกนแหกปากบอกชื่อออกไปด้วยความภาคภูมิใจว่าผมชื่อแบมแบมนะเว้ยไม่ใช่น้องการ์ตูนบ้าบอคอแตกอะไรทั้งสิ้นไอ้ใจง่ายเดือนปีสองนี่ดันทะลึ่งพูดอะไรชวนอนาถออกมา
“เราจำได้แล้วนายชื่อแบมแบมใช่ป่ะ ที่เค้าลือกันว่าเป็นคู่ขาของไอ้ซึงฮยอนเดือนคณะวิทย์” ผมถึงกับนึกภาพตามเดี๋ยวนะกูไปเป็นคู่ขาไอ้ซึงฮยอนตั้งแต่เมื่อไหร่
“เอ่อ..นายหมายถึงเรากับไอ้ซึงฮยอนเนี่ยนะ” มันพยักหน้ารับคำเป็นการยืนยัน
“ไอ้ซึงฮยอนคณะวิทย์ที่เป็นเดือนปีสองเนี่ยนะ”
“ก็ใช่ดิ ใครๆ เขาก็ลือกัน”
“กับไอ้เชี่ย ซึงฮยอนเนี่ยนะ” ผมตะโกนแหกปากลั่นรถเลยที่นี่ ใครๆที่ เขาลือกันมันเป็นใครว่ะ ผมนี่จะไปจัดการเรียงคนเลย แค่คิดก็ชวนอ้วกแล้ว Oh My God ชีวิตกู นอกจากโดนมึงถีบหัวส่งแล้วกูยังต้องมีมลทินเพราะมึงด้วยเหรอซึงฮยอน มึงกลับมาตอบคำถามกูดิ
“อ้าวไม่ใช่เหรอ เห็นๆใครเขาก็ลือกันว่านายกับซึงฮยอนอยู่ห้องเดีวยกัน” เช่าห้องด้วยกันแต่กูแยกห้องนอนกับมันโว้ย
“เหรอ แต่พวกพี่เห็นแบมคนเดียวนะ หรือ ว่าแบมโดนไอ้เด็กซึงฮยอนนั้นทิ้งเลยหนีมาพักคนเดียวข้างห้องไอ้มาร์ค” กูว่ามันออกทะเลไปไกลแล้วพี่แจบอม ช่วยอย่าต่อเติมเรื่องราวอะไรให้มันน่ารันทดไปกว่านี้อีกเลย
“มิน่าโดนทิ้งมานี้เอง ถึงได้ว่าดูไม่ค่อยเต็ม” โอ๊ยไอ้เชี่ยเอ้ย การที่กูพูดไม่ทันพวกมึงนี่ คือพวกมึงเอาใหญ่กันเลยสินะ โดยเฉพาะไอ้หมามาร์ค ด่ากูอีกแล้ว ถ้ามึงแซะขั้นเทพขนาดนี้ ไปเลย มึงไปประเทศไทยเลย ไปแซะขนมครกขายเลยไป
“ทุกคนหยุด หยุดให้ผมได้พูดบ้าง” คราวนี้ผมตะโกนออกมาเต็มเสียง ในรถตอนนี้คือเงียบจริง ผมเพิ่งมารู้สึกตัวว่าพวกเราได้เดินทางมาถึงที่จอดรถบนคอนโดผมเรียบร้อย
“หยุดห้ามทุกคนเปิดประตูรถจนกว่าผมจะพูดจบ” ผมรีบพูดแทรกมาก่อนเพราะเห็นว่าไอ้พี่มาร์คมันกำลังจะดับเครื่อง ก่อนหน้านี่พวกมึงพูดกันจัง ไม่ฟังกูหรอก พูดกันซะสนุกเลย ถึงเวลาที่พวกมึงต้องฟังพี่กันต์คนจริงแล้วครับน้องๆ
“นาย เรากับไอ้ซึงฮยอน เคยพักอยู่ห้องเดียวกันจริง แต่เราแชร์ค่าห้องกัน มีสองห้องนอน เพราะฉะนั้นเราไม่ได้นอนห้องเดียวกับมัน โปรดเข้าใจด้วย” ผมพูดพร้อมชี้หน้าไอ้ยูคยอมที่ยังทำหน้าตาใสซื่อแอ๊บแบ๊ว ซึ่งผมไม่สามารถทนเชื่อได้จริงๆ ว่าไอ้หมอนี้มันซื่อบื้อ เหมือนหน้าตา ผมชี้ไปหาโจทก์ที่สอง นาย อิม แจบอม
“ส่วนขอสันนิฐานเดาซั่วบวกมั่วของพี่ ถึงมันจะใกล้เคียงกับความจริงมากแต่บอกตรงๆ ผมรับไม่ได้ว่ะ ไอ้ซึงฮยอนมันมีแฟน มันเลยย้ายออกจากห้องที่เราแชร์กัน แล้วถีบหัวผมมาเช่าคนเดียวที่นี้ ผมเต็มใจ (และจำใจ) มาอยู่ที่นี่เอง ขืนอยู่ที่เดิมใครจะมีปัญญาจ่าย เพราะฉะนั้นผมกึ่งๆมาพักที่นี่ด้วยตัวเองไม่ใช่โดนไอ้ซึงฮยอนหักอกแล้วหนีมาพักใจบ้าบอคอแตกอะไรทั้งนั้น นี่ไม่ใช่หนังเกาหลี จบนะ” พี่แจบอมพยักหน้าผมแบบอึ้งปนงง เพราะคงไม่คิดว่าผมจะกล้าโหดกับรุ่นพี่ขนาดนี้ ส่วนนายคนสุดท้ายที่สมควรโดนลงโทษมากที่สุด นาย มาร์ค ต้วน
“ส่วนพี่ ผมไม่ได้โดนทิ้ง โดยเฉพาะไอ้ซึงฮยอนตัดแม่งออกไปเลย และขอบอกอีกครั้งว่า ผมไม่เคยคบกับใครสักคนแล้วผมจะโดนทิ้งได้ไงจริงไหม”
“ทุกคนเข้าใจตรงกันนะครับที่นี้จะรออะไรละครับ พี่มาร์คดับเครื่อง แล้วเปิดประตูให้พวกเราได้ลงจากรถสิครับ ขอบคุณครับ” หลังจากที่ผมและทุกคนที่เหลือลงจากรถ เสียงมือถือแม่งก็ดัง ไอ้เพื่อนชั่วที่ผมแสนจะคิดถึงมันมากที่สุดก็โทรมา ไอ้ซึงฮยอน ขีดเส้นตายเอาไว้ ว่ามึงเตรียมตัวตายยยยยยยยยย !!!!
“ไอ้ซึงฮยอน กูให้เวลามึงไม่เกินหนึ่งชั่วโมง มาทีคอนโดกูเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงมาช้า แม้แต่วินาทีเดียวมึงเตรียมตัวลงหน้าหนังสือพิมพ์มหาลัยได้เลย อ้อเอาผักชีมาด้วยนะ”
“มึงจะเอาไปทำอะไร”
“เอามาผูกคอมึง” แล้วก็ผูกคอกูด้วย.....โอ๊ยยยยยเมื่อกี้ผมทำบ้าอะไรลงไป ผมกล้าตะโกนใส่หน้าพี่แจบอมกับพี่มาร์คไปได้ยังไง เมื่อกี้อะไรเข้าสิงกู.....โปรดตอบ....แล้วช่วยมารับผิดชอบผลกรรมแทนด้วยกูด้วย........
โอ๊ยชีวิต.....แค่อยู่ข้างห้องพี่เขาก็ว่าแย่แล้ว เมื่อกี้กูยัง.....ใช้ภาษาไม่สุภาพกับพี่เขาอีก.....เกิดเขาไปเล่าให้แฟนคลับเขาฟัง...ผมจะทำยังไง
ทำไมชีวิตพี่กันต์ต้องอยู่ยากแบบนี้...............ใครก็ได้โปรดตอบผมทีเถอะ !!!!
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
เพิ่งแต่งสดๆ ร้อนๆ เดี๋ยวกลับมาดิทคำผิด (คำผิดน่าจะเยอะอยู่)
เกิน 100 คอมเม้นแล้วค่ะ จุดพลุๆๆ จำนวนคลิกเกิน 1000 ครั้งแล้วด้วยเย้ๆ
ขอบคุณเสมอนะคะ รักคนอ่านทุกคนเลย >////<
#ข้างห้องมาร์คแบม เชิญติดแท็กกันให้สนุกสนาน หุหุหุ
จะแอบไปส่องนะจ้ะที่รัก !!! กระโดดกอดคนอ่าน
ความคิดเห็น