คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #วซดล : บทที่ 3
หลังจากวันนั้นไม่นานก็มีผู้ใหญ่เรียกผมไปคุย แจ้งข่าวดีที่แทบจะทำให้ผมเก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ผมกำลังจะไดเดบิวต์ ในวง GOT7 ทที่ประกอบด้วยรุ่นพี่อย่างพี่ เจบี พี่จูเนีบร์ ที่อยู่ใน J&J Project มีพี่แจ็คสัน พี่ยองแจที่เพิ่งเข้ามาเทรนไอ้ยูคหนึ่งในรุ่นน้องที่ผมซี้ด้วย และสุดท้ายกับพี่มาร์ค พวกเราได้เดินใกล้เข้าสู่ความฝันของพวกเราไปอีกหนึ่งก้าวแล้ว น้ำตาผมแทบไหลเมื่อได้รับรู้ข่าวดีนี้ มันเหมือนว่าสิ่งที่พวกเราเหนื่อยกันมาทั้งหมดมันกำลังจะสำเร็จไปอีกหนึ่งขั้นแล้ว
พอผมออกจากห้องผมเข้าไปกอดคอร้องไห้กับพี่มาร์คและพี่แจ็คสันทันที พวกเราไม่เถียงว่าการเป็นเด็กเทรนของทุกคนมันเหนื่อย แต่สำหรับชาวต่างชาติอย่างพวกเรา 3 คนที่ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเรามาอยู่ที่ มาเริ่มต้นและทิ้งหลายๆสิ่งที่พวกเราเคยมีเอาไว้ข้างหลัง เราทนกับความเหนื่อยของการฝึก เราทนกับความเหงาที่จะไม่ได้เจอกับครอบครัว เราทนกัแลละพยายามเพื่อจะมุ่งตามความฝันของพวกเรา ตอนนี้มันเข้าใกล้ไปอีกหนึ่งก้าวแล้ว
พวกเรา 3 คนร้องไห้กันหนักมาก แม้แต่คนที่เข้มแข็งอย่างพี่มาร์คกับพี่แจ็คสันก็ยังร้องไห้ออกมา ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง แต่มันคือความรู้สึกที่ดีโคตรๆ เหมือนความฝันที่เป็นจริง พอผมตั้งสติได้ผมก็หันไปเคารพกับพี่เจบีและพี่จูเนียร์ พวกพี่เขายิ้มและรับในการเคารพของผม
ผมกระโดดไปหาไอ้ยูค ที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งน้องของผมมันยิ้มแล้วเราก็กอดกันเราทำมันได้แล้วจริงๆ ผมหันไปเห็นพี่ยองแจที่ดูเขินๆกับพวกเราเพราะเขาเพิ่งเข้ามาเทรนได้ไม่นานเขาคงรู้สึกเก้อ ผมจึงไม่รีรอที่จะไปเคารพพี่ยองแจด้วยอีกคน
“พี่ยองแจฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ผมสัญญาจะเป็นน้องที่ดีของพี่นะ” พี่ยองแจยิ้มออกมาแล้วตบไหล่ผมเหมือนต้องการจะบอกว่าฝากตัวด้วยเช่นกัน
พวกเราต้องย้ายมาอยู่หอด้วยกันเพื่อฝึกและเตรียมความพร้อมในด้านต่างๆ ของการเดบิวต์ครั้งนี้โดยที่จากนี้ไปผมก็คงจะได้เจอเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เป็ฯเด็กเทรนคนอื่นน้อยลง ผมเศร้าที่ริโฮเพื่อนซี้ที่ผ่านอะไรมาด้วยกันไม่ได้เดบิวต์พร้อมกับผม ผมถึงกับร้องไห้อีกครั้งตอนที่เจอมันแล้วมันบอกว่า
“กูจะรีบพยายามให้ได้ไปเจอกับมึงได้บนเวทีกับมึงนะแบบม รอกูนะเว้ย”
“มึงสัญญาแล้วนะโฮ มึงต้องรีบมานะ” มันพยักหน้า ผมเข้าใจความรู้สึกของริโฮดีเพราะเมื่อก่อนผมก็เคยต้องกอดเพื่อนหลายคนที่ทำความฝันของเขาสำเร็จ เราดีใจกับเขาแต่เราก็อดที่จะรู้สึกเศร้าใจลึกๆไม่ได้ว่า เมื่อไหร่จะเป็นเราบ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ตามพวกเราก็จะยังช่วงเวลาความลำบากที่ผ่านมาเด้วยกัน ความเป็นเพื่อนของเรามันจะไม่มีวันจบแค่เพราะเราได้เดบิวต์หรือเปล่า ความเป็นเพื่อนมันอยู่กับพวกเราตลอดไป
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
พวกเราได้มีการแบ่งห้องโดยที่ พี่เจบีกับพี่จินยองอยู่ด้วยกัน พี่มาร์คอยู่กับพี่แจ็คสัน ผมอยู่กับไอ้ยูค และพี่จินยองได้อยู่คนเดียว ผมละอิจฉาพี่จินยองจริงจัง แต่การมีเพื่อนอยู่ด้วยก็ดีไปอีกแบบมันจะไม่เหงามากโดยเฉพาะไอ้เด็กพูดมากแบบผม
การที่พวกเรามาอยู่ด้วยกันช่วงแรกๆ มันดูเขินกันๆแปลก ถึงแม้พวกผม 3 คน พี่มาร์ค พี่หวัง และ ผมจะสนิทกันในระดับหนึ่งแต่กับคนบางคนเราเคยเป็นแค่เพื่อนหรือพี่ที่รู้จักกันห่างๆเท่านั้น พวกเราต้องมีการปรับตัวอะไรหลายๆอย่างร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นนิสัย หรือ ความเคยชินบางอย่าง โชคดีที่ผมเป็นคนเข้ากับคนอื่นง่ายอยู่เลยผมจะแกบ้งตีเนียนซี้กับพี่ๆเขาไปได้
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ผมไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่าว่าพี่เขาดูไม่ค่อยถูกชะตากับผมนั่นก็คือ พี่เจบี เขาดูไม่ค่อยอยากพูดกับผม ดูไว้ตัวแล้วไม่อยากสุงสิงกับผม ไอ้คนอย่างผมมันก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมาไม่ชอบเราโดยไม่รู้เหตุผลซะด้วย ไม่รู้ว่าผมเคยไปล้วงเกินหรือทำอะไรไม่ถูกใจพี่แกรึเปล่า พี่แกเลยดูโหดกับผมจังเลย
ผมไม่กล้าปรึกษาใคร เพราะ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าแล้วอีกอย่างถ้าพูดไปก็ไม่รู้ว่าจะดีรึเปล่าด้วย ผมเลยได้แต่เก็บเอาไว้กะว่าถ้าวันไหนได้มีโอกาสอยู่กับพี่เขา 2 คนผมจะตีเนียนนถามพี่เขาบวกขอโทษไปเลยเพราะเราคงต้องอยู่และรู้จักกันไปอีกนาน
กฎของการเตรียมตัวเป็นนักร้องเข้มมากพวกเราห้ามมีโทรศัพท์ ห้ามมีแฟน ห้ามหลายๆอย่างที่เป็นอุปสรรคต่อการคยใครสักคน แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็ฯอุปสรรคต่อพี่มาร์คสักนิดเดียว
พี่ท่านยังมีเวลาไปนุ้งนิ้งกับเด็กๆในสังกัดอยู่โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าเอาเวลาไหน หรือ แอบไปตอนไหน ทั้งที่ซ้อมก็ซ้อมด้วยกัน กินข้าวก็กินด้วยกัน เวลานอนก็ต้องกลับบ้านนอนพร้อมกัน แต่ความฮอตของพี่มาร์คนี้ไม่มีตก ถามว่าผมเจ็บไหม ตอนแรกมันก็เจ็บแต่นานไปมันก็ชินเพราะพี่มาร์คดูไม่เคยจริงจังกับใครสักคน คั่วไปเลย
เดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นคนนั้น เดี๋ยวก็ปลี่ยนเป็นคนนี้ ผู้ใหญ่ก็มีเตือนพี่เจบีก็มีพูดปรามๆ แต่พี่มาร์คก็ยังแอบทำอยู่ดีแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องเสียหายใดใด พอไม่มีเรื่องไม่ดีผู้ใหญ๋ก็ยังเห็นว่าพี่มาร์คก็ยังกลับมานอนหอทุกวันก็เลยปล่อยผ่านไป ผมตั้งแต่เจอพี่มาร์คกับน้องผู้หญิงในห้องน้ำ ผมก็ไม่เคยเจอพี่มาร์คตอนสวีทกับคนไหนอีกเลย แต่ก็แค่ได้ยินไอ้ยูคมันเผือกๆมาให้ฟังก็เท่านั้น
วันนี้ผมมาช้าเพราะผู้ใหญ่เรียกไปคุยเลยเพิ่งมาถึงห้องซ้อมเลยได้ยินพี่เขาคุยกัน ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะครับแต่มันมีชื่อผมอยู่ในนั้นเลยขอแอบฟังสักหน่อย
“แบมมันรู้ไหมว่ามึงมั่วขนาดนี้” พี่หวังถามพี่มาร์ค
“มันเกี่ยวอะไรกับแบม”
“ก็แบมมันอุตส่าห์เทิดทูนพี่มาร์คของมันขนาดนั้น ถ้ามันรู้ว่าพี่ชายที่แสนดีของมันทำตัวเสือมขนาดนี้มันจะรับได้เหรอว่ะ”
“อย่ายุ่งเรื่องของกู แล้วก็อย่าไปพูดเรื่องนี้กับแบม มึงด้วยไอ้ยูคถ้ากูรู้ว่ามึงเอาเรื่องกูไปนินทามึงเสร็จแน่” เอ่ออออไม่ทันแหละพี่มาร์คไอ้ยูคมันเผือกเรื่องพี่แล้วเอาเรื่องพี่มาเมาท์ให้ผมฟังตลอดๆ อ่ะครับ
“แต่กูว่ามึงก็เพลาๆ บ้างเหอะมาร์ค เดี๋ยวผู้ใหญ่จะด่าเอา” พี่เจบีก็ยังเป็นลีดเดอร์ที่น่านับถือ
“กูรู้ลิมิตของกูดี กูรู้หรอกว่าต้องวางตัวยังไง กูสัญญาว่าจะไม่ให้เดือดร้อนพวกมึง”
“ช่างมันเถอะไอ้บี กูก็ไม่เคยเห็นไอ้มาร์คมันทำเสียเรื่องสักทีเรื่องนี้เรื่องส่วนตัวมัน มันยังคุมอยู่มึงก็ปล่อยผ่านไปเหอะ”
“น้องเนียร์น่ารักที่สุดเลยครับบ พี่มาร์คโคตรรักน้องเนียร์”
“ถึงผมไม่พูด ไอ้แบมมันก็ไม่ไดหูหนวก ตาบอดนะพี่ ผมไม่พูดคนเดียวแต่คนอื่นพูด ไอ้แบมมันก็รู้อยู่ดีแหละ”
“เอ่ออ ช่างเหอะ ขอแค่มึงไม่พูดไอ้แบมมันก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ของกูนักหรอก กูไม่อยากให้แบมมันผิดหวังในตัวกู เพราะฉะนั้นอย่าให้กูรู้ว่ามึงไปเล่าอะไรให้มันฟังนะยูค กูขอเตือน แค่ไอ้แบมเท่านั้นที่กูไม่อยากให้มันรู้”
ผมจะไม่สนใจได้ไงว่ะพี่มาร์ค ถึงจะบอกว่าไม่อยากให้ผมรู้ แต่ไอ้ยูคมันก็พูดถูกถูก ยูคไม่พูดผมก็ยังรู้อยู่ดี เพราะพี่มาร์คเป็นเด็กเทรนที่เรียกว่า ฮอตในหมู่เด็กเทรนด้วยกันเพราะฉะนั้นเรื่องพี่มาร์คไม่พ้นจะเป็นประเด็นในวงนินทาหรอก
เหอๆๆ ถ้าไม่อยากให้ผมรู้ทำไมพี่ไม่หยุดว่ะ ทั้งที่เรากำลังจะเดบิวต์แต่พี่ก็ยังทำแบบนี้ ถึงปากผมบอกว่าจะไม่เจ็บแต่ข้างในจริงๆ มันก็แอบเจ็บ พี่มาร์คเป็นคนแรกที่ผมรัก เป็นคนแรกที่ยื่นความรู้สึกแบบนี้มาให้ ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเลือกได้ผมไม่อยากมาชอบพี่เลยสักนิด อยากเป็นแค่น้องของพี่ อยากเป็นแค่นั้น
เพราะถ้าเป็นแค่น้องของพี่ผมคงแม่งไม่เจ็บแบบนี้
เพราะถ้าเป็นแค่น้องของพี่ผมคงไม่ต้องอยากรั้งทุกครั้งที่พี่ไปหาใคร
เพราะถ้าเป็นแค่น้องของพี่ผมคงไม่ต้องอิจฉาคนพวกนั้นแบบนี้
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
ผมแกล้งเดินออกไปรอตรงบันได แล้วเดินเข้ามาใหม่ฮัมเพลงดังๆ เป็นการบอกคนในห้องกลายๆ ว่าผมมาแล้วนะ คนอื่นจะได้รู้ เพราะผมว่าพวกเขาคงไม่ชอบนักหรอกที่ผมมาแอบฟังพวกเขาพูดกันแบบนี้
“ไอ้แบมมาช้าจัง ผู้ใหญ่เรียกไปพูดว่าอะไรรึเปล่า” พี่หวังที่แสนดีก็ยังคงเป็นห่วงผมเสมอ
“ก็ทั่วๆ ไปแหละพี่ไม่มีอะไรหรอก ขอโทษนะครับทุกคนที่ผมมาช้า เรามาซ้อมกันเหอะ”
“แบมมีคนฝากนี้มาให้อ่ะ เห็นน้องเด็กเทรนข้างล่างเขาฝากมาให้มึง” ไอ้ยูคยื่นถุงขนมมาให้ ผมงงนิดๆ ว่าใครซื้อขนมมาให้ผม ว้าวววว มีแต่ขนมจากประเทศไทย แฟนคลับผมเหรอเนี่ยยยย
“ใครซื้อมาให้อ่ะแบม” ยูคคือมึงยังคงเผือกได้คงเส้นคงวามาก
“ไม่รู้อ่ะ โอ๊ะมีการ์ดด้วย” แล้วไอ้ยูคไอ้เพื่อนตัวดีแม่งก็แย่งการ์ดของผมไปอ่าน มึงอ่านคนเดียวในใจไม่พอคือมึงต้องอ่านดังๆ ให้กูอายด้วยเหรอว่ะ
“แบมแบมครับ พี่ชอบแบมแบมครับ จะคอยรอวันที่น้องได้เดบิวต์นะ”
“วิ้ววววววววววววววววววว แบมมมมมมมมมมนี่ขนาดมึงยังไม่ได้เดบิวต์นะ มึงยังมีแฟนบอยแล้วเลยเกิดมึงเดบิวต์แล้วแฟนบอยไม่ตรึมเลยเหรอว่ะ ถ้า มึงจะ Y มึงบอกกูก่อนเลยนะ กูขอเสนอชื่อกูคนแรกเลยแบม”
“ถามกูไหมยูคว่ากูอยากได้มึงรึเปล่า”
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก แบมมึงจัดว่าเด็ด” แล้วผมก็ตีมือสะใจกับไอ้แจ็คสัน
“ยองแจฮยองมากินขนมกันไหมครับ” ผมยื่นขนมเบนโต๊ะไปให้ยองแจฮยองกิน
แต่คนที่ไม่ใช่ยองแจฮยองกลับยืนหน้ามากินของแทนซะนะ ไม่ใช่ใครก็ไอ้พี่มาร์คนั่นแหละ
“ทำไมไม่ถามว่าพี่กินไหม ทำไมต้องถามยองแจก่อน พี่นะเป็นพี่ชายแบมนะเว้ย”
“แหมๆๆ มาร์คมึงไม่ค่อยเลยนะ แบมต้องถามพี่แจ็คสันคนนี้ด้วยสิครับพี่ก็รักแบมแบมไม่แพ้ไอ้มาร์คนัก”
“อะไรของพวกพี่ว่ะเนี่ย ผมก็น้องพี่นะทำไมไม่มีใครอยากกินจากผมบ้าง น้อยใจว่ะ”
“หุบปาก” เสียงสองเสียงพูดพร้อมกันหันไปที่ไอ้ยูค
ผมขี้เกียจฟังสามคนนั้นทะเลาะกันผมก็เลยเดินไปหาพี่ยองแจแล้วยื่นขนมแล้วเราก็คุยกันสนุกๆ แล้วผมก็เอาไปแบ่งให้คู่หู J&J Project ด้วย
พี่จูเนยร์ลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“รักแบมจังน่ารักกก” แล้ววพี่ก็กอดผมซะงั้น
“ดูสิเจบีน้องน่ารักมากๆเลยเนอะ แล้วพี่จูเนียร์ก็ผลักผมไปตรงหน้าพี่เจบี เราสบตากันจู่ๆ พี่เจบีก็หันหน้าหนีไปทางอื่น เขาต้องไม่ชอบผมแน่ๆเลย TT^TT แต่ผมก็ยังยิ้มสู้ ยื่นขนมไปให้คนตรงหน้า
“กินไหมฮะ” พี่เจบีส่ายหน้าเบาๆ แล้วก็เดินก้าวถอยไปข้างหลัง
“เจบีนายใจร้ายจังน้องอุตส่าห์แบ่งมาให้รับๆไปเลยอย่าเขินนักเลยเดี๋ยวน้องมันก็เกลียดหรอก”
“อย่ายุ่งนะ”
“แบมแบม อย่าเข้าในใจเจบีผิดนะหมอนี้นะมันขี้อาย ยิ่งกับคนที่ไม่ค่อยคุ้นยิ่งว่างตัวไม่ถูก”
“เหรอฮะ แบมกำลังกังวลอยู่เลยว่าพี่จะไม่ชอบแบม”
“เห็นไหมเจบีน้องยังกังวลเลย นายต้องทำตัวดีๆหน่อย ดีกับน้องเขาหน่อย”
“พี่ไม่เคยไม่ชอบแบมเลยครับ” เสียงที่ฟังดูเบา แต่หน้าพี่เจบีกลับแดงอายๆขึ้นมา ไม่รู้ทำไมมันทำเอาผมยิ้มออกมา
“งั้นกินขนมที่แฟนคลับแบมซื้อมาให้หน่อยนะครับ อ่ะนี่” แล้วผมก็ยื่นขนมไปตรงหน้าผู้ชายที่เป็นลีดเดอร์ของวง เขาหันกลับมามองผมแล้วก็ก้มลงกัดขนมที่ผมยื่นให้
“เมื่อไหร่เราจะซ้อมสักว่ะ ช้ามานานแล้วนะเว้ย” เสียงพี่มาร์คที่ตะโกนมาอย่างดังทำเอาผมกีบพี่เจบีถึงกับสะดุ้งเลย จะตะโกนอะไรดังแบบนั้นพ่อคุณ
“ไอ้มาร์คมึงหนิ ผิดเวลาตลอด เมื่อกี้เป็นช่วงเวลาโคตรละมุนไปทำเขาหมดอารมณ์ละมุนกันหมดพอดี” พี่แจ็คสันไม่เว้นวรรคในการปากหมาเมื่อพี่แจ็คสันเริ่มไอ้ยูคมันก็เอาด้วย
“แบมมึงจะทิ้งกูแล้วเหรอว่ะ ใช่ซี้ได้กูแล้วหนิ พี่เจบีหล่อกว่า เท่หว่า โตกว่า มึงเลยจะทิ้งกูไปหาพี่เขาใช่ไหม มึงแม่ง” ยูคกูได้มึงตั้งแต่เมื่อไหร่
“พอๆ ซ้อมกันเหอะนะไม่เห็นเหรอว่าแบมกับไอ้เจบีหน้าแดงหมดแล้วเว้ย” พี่จูเนียร์ก็ยังแซวผมกับพี่เจบี อะไรฟ่ะเนี่ย ตูไม่ได้อะไรนะเว้ย
พอพี่จูเนียร์บอกให้พวกเราซ้อม พวกเราก็เดินไปประจำทีจู่ๆ พี่เจบีก็มายื่นข้างๆผมแล้วพูดกระซิบบอกผมว่า
“ขอบคุณนะครับแบมแบม”
“ครับเจบีฮยอง” ผมยิ้มให้นิดและก็เดินไปที่ของตัวเอง
O………….N………….E…………..S……….I……….D…………..E…………D
#BBAm มาแล้วนะคะ
ใครเป็นสาวกบีแบมโปรดแสดงตัวววว 55+
#วซดล พี่บีมาแล้ว กรี๊ดๆๆๆ >,,<
ความคิดเห็น