คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้างห้องมาร์คแบม : บทที่ 2
“อ้าวไอ้แบม ตาดำมาเลยมึง เมื่อคืนห้องใหม่เป็นไงเยี่ยมเลยไหมวะมึง”
“เยี่ยม เยี่ยมมากเลยยองแจ เยี่ยมสุดๆ เยี่ยมกันบนหัวกูเนี่ยแหละ” ผมที่กว่าจะได้หลับก็เกือบเที่ยงคืน แถมยังต้องรีบตื่นตอน 6 โมงเช้าเพื่อมากินข้าวก่อนเข้าเรียนรีบทักตอบไอ้ยองแจคนดีศรีมหาลัยทันทีที่เห็นมันนั่งหัวโด่อยู่ที่โรงอาหารของคณะ
“เยี่ยมอะไรบนหัวมึงครับเพื่อน คนหล่อมกโพไม่เข้าใจ”
“ไอ้เชี่ยข้างห้องแม่งเล่นหนังสดกันว่ะ”
“ห่ะ O_o นี่มึง.......เสียตูดให้พี่มาร์คแล้วเหรอว่ะ ไอ้เพื่อนไม่รักดีกูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่ารักนวลสงวนตูดของมึงให้เหมือนเกลือรักษาความเค็ม ไม่ใช่แรดแบบนี้ กูไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริงๆ ผิดหวังสุดๆ ว่าแต่เจ็บไหมมึง สนุกถึงสวรรค์ขั้น 7 8 9 เลยดิ ใครๆเขาก็ว่าพี่มาร์คนี่...ขั้นเทพ” เดี๋ยวนะยองแจกูว่ามึงยิ่งพูดยิ่งแปลกรึเปล่าว่ะเนี่ย 789 เชี่ยอะไร
“ยองแจกูพูดตอนไหนว่ากูกับไอ้เชี่ยพี่มาร์คมีอะไรกัน กูแค่บอกว่าข้างห้องเล่นหนังสด ไม่ใช่กูไปข้างห้องแล้วเล่นหนังสด กูว่ากูพูดชัดเจน แต่หูมึงมีปัญหามากแล้วแหละ กูว่ามึงควรไปทำบุญช่วยเหลือคนหูหนวกให้เยอะแล้วนะมึง หูชวนมีปัญหาฉิบหาย”
“อ้าว โธ่กูก็คิดว่ามึงนี่ไวไฟไปให้พี่มาร์คถึงห้องซะแล้ว กูว่าอยู่แล้วว่าเพื่อนกูต้องเป็นคนรักนวลสงวนตัว ไม่มีหรอกอะไรแบบนั้นอ่ะ”
“มึงนี่เป็นไอ้ลิ้นสองแฉก ไอ้กิ้งก่าเปลี่ยนสี ไอ้นกสองหัว ไอ้คนสองพวก กูไม่รู้จะหาคำไหนมาด่ามึงแล้วจริงๆเมื่อกี้มึงยังด่ากูแรดอยู่เลยไอ้หมายองแจ”
“แหมมาเป็นชุด กูแค่แซวเล่นแค่นั้นเอง ว่าแต่มึงเล่ามาดิ อะไร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่”
“อะไร คือ อะไรว่ะ คนเอากัน ก็คือคนเอากันมึงจะให้กูแปลหรือพูดว่าอะไร....เขาชูปี้ดูวับกันงี้รึไง”
“แล้วมึงรู้ได้ไง อย่าบอกนะว่ามึง….”
“ไม่ต้องคิดอะไรแล้วยองแจ ผนังห้องแม่งบางโคตร ไอ้พี่มาร์คอะไรนั่นหิ้วผู้หญิงมานอน เสียงครางยันห้องกูเลยจ้า กูนี่เกือบแล้ว”
“เกือบอะไรว่ะมึง เกือบตั้งเหรอ” ผมตบหัวไอ้ยองแจทันที พาเข้าเรื่องเสื่อมตลอด ทำไมมึงนิสัยแบบนี้ฟ่ะ
“เกือบตั้งอะไร เกือบไปเคาะประตูห้องบอกพี่เขาว่าเบาๆหน่อยตั้งหากโว้ยยยยยย กูไม่ได้เกือบตั้งอะไรทั้งนั้น”
“มึงโกหก กูไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามึงจะไม่รู้สึกอะไรถ้าเสียงดังจนมึงนอนไม่หลับขนาดนี้แสดงว่ามึงต้องได้ยินตั้งแต่เริ่มจนจบ ถ้ามึงไม่ตั้งบ้างกูว่ามึงต้องไปหาหมอเช็คสมรรถภาพแล้วกันต์”
“พี่เขาร้องดังแค่ช่วงแรก หลังจากนั้นก็ค่อยๆเบาลง กูไม่ได้ฟังนานเท่าไหร่หรอก”
“ไม่ได้นานเท่าไหร่นี่กี่นาที”
“ก็เขาดังแค่ยก 1 พอยก 2 เสียงก็เบาลง ยก 3 กับ 4 กูไม่ได้ยินแหละ”
“ถ้ามันเบาแล้วมึงรู้ได้ไงว่าเขามียก 3 กับ 4 ห่ะไอ้แบม”
“ก็ตอนจบ ยก 2 พี่มาร์คเขาพูดว่าขออีก 2 รอบนะครับที่รักอ่ะมึง แสดงว่าก็ต้องมีรอบ 3 กับ 4 ใช่ป่ะละ”
“มึงยกมือสาบานมาดิว่ามึงไม่ตั้งเลย ถ้ามึงกล้าสาบานกูจะเชื่อ แม่งตั้ง 2 ยกเป็นกูยังไม่จบยกแรกก็ตั้งแหละ”
“เออออก็มีอารมณ์นิดหน่อย แต่กูโตแล้วกูรู้จักควบคุม ไม่เหมือนมึงหรอกไอ้เด็กอินโนโซนต์นิดหน่อยก็ตั้ง”
“ด่ากูนะไอ้แบม”
“เอ่อ มึงช่วยกูจัดการหน่อยดิกูไม่อยากฟังเสียงหนังสดทุกคืนนะเว้ย”
“มึงกูเป็นใคร”
“มึงก็ยองแจไง”
“อ้าวมึงกูรู้ว่ากูชื่อ ยองแจ แล้วไอ้ยองแจคนนี้จะช่วยอะไรมึงได้ครับ แทนที่มึงจะถามกูว่าเอาไงมึงไปเคาะห้องพี่มาร์คบอกพี่เขาเบาเสียงยังจะง่ายซะกว่า”
“ใครจะไปกล้าว่ะ หอตรงนั้นมันมีแต่เด็กบริหารนะเว้ยเกิดกูทำแบบนั้นแล้วพี่มาร์คเกิดโมโหสั่งเด็กบริหารมาลากกูไปรุมโทรมกูจะทำไง ยิ่งอยู่คนเดียวด้วย”
“แบมมึงคือใคร”
“กูก็แบมไง”
“เอ่อออมึงคือแบมไง แบมแบมเด็กมนุษย์สังคมธรรมดา พี่มาร์คเขาคงไม่อะไรกับมึงหรอกมั้ง”
“มึงด่ากูป่ะเนี่ย ถึงกูจะหน้าธรรมดาแต่ก็ระดับโอท็อปประเทศไทย แถมได้รับการการันตีจาก ISO นะเว้ย”
“มึงพูดอะไรของมึงเนี่ยโอท็อปโอแท็ปเชี่ยอะไร แล้วมึงเกี่ยวอะไรกับ ISO ISO นี่เขาใช่ องค์กรอนามัยโลกรึเปล่า แล้วมึงไปเกี่ยวอะไรกับองค์กรอนามัยโลก มึงเล่นมุกอะไรกูไม่เข้าใจ วันหลังช่วยเล่นมุกง่ายๆ ด้วยนะมึง สรุปมึงเพ้อเปล่าว่ะแบม” ผมนี่ธนูปักเข่าเลยครับไม่รู้สรุปผมกับไอ้ยองแจใครโง่กว่ากัน ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าเพื่อนผมไม่รู้จัก ISO แล้ว มันก็ไม่รู้จักองค์กรอนามัยโลกหรือ WHO ด้วย รู้สึกวินเบาๆ ที่ตัวเองฉลาดกว่าหน่อยหนึ่ง
“แจแจ องค์กรอนามัยโลก เขาเรียก WHO ไม่ใช่ ISO ISO คือองค์กรมอบมาตรฐานอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”
“สรุปมึงก็ไม่รู้เหมือนกันใช่ไหมละ แหมแล้วทำเป็นอวดภูมิ วันหลังจะอวดช่วยรู้จริงด้วยครับผม”
จ้ะ อีแจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ =[]=”
วันหลังกูจะไปหามาทั้งโคตรเลยว่าอะไรยังไง คุยกับมึงนี่หาสาระไม่ได้เลยจริงๆ ไม่ช่วยกูคิดยังพอว่า มาชวนกูป่วงเปลี่ยนเรื่องออกนอกทะเลตามวันพีชอีกกกกกกกกกกกกกกกนะมึงงงงงงง
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
สุดท้ายก็หาทางออกอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมก็ทำใจเอาว่ะมันอาจจะดีขึ้นก็ได้พี่เขาคงปัมปั้มทุกวันหรอก ขืนทุกวันเอดส์ก็ถามหาพอดี ผมจึงคอตกกลับหออย่างช่วยไม่ได้ ส่วนไอ้ซึงฮยอนมันคงรู้ว่าผมจะหาเรื่องมาให้มันแก้ไขปัญหา โทรไปกี่ครั้งก็เจอผู้หญิงคนเดิมรับแล้วพูดว่า “ขอโทษค่ะเลขหมายปลายทางที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” แล้วก็พ่นภาษาอังกฤษอย่างที่คิดว่าผมฉลาดมากสินะ คิดว่าผมจะฟังออกสินะ
แต่ขอโทษ.....ฟังไม่ออก แต่ผมก็รู้ว่าไอ้ภาษาอังกฤษอะไรนั่นคงพูดเหมือนไอ้ภาษาเกาหลีประโยคหน้า กันต์เก่งเนอะ !!!
ผมตัดสินใจเดินออกมาหาอะไรที่ 7-11 ร้านที่ไม่ว่าจะหาอะไรก็เจอ ตั้งแต่ขนมยันอาหาร บางที่มีขายที่ชาร์ตแบตมือถือด้วย ถึงจะไม่รู้ว่ามีไว้เพื่อขายใครแต่ผมก็ยังคงทึ้งอยู่ดี ที่แม่งมีขายทุกอย่าง
ผมที่เปิดประตู 7-11 เข้าไปก็รู้สึกได้ถึงพลังงานอะไรบางอย่าง ไม่ใช่อะไรนะ ผู้หญิงทุกคนที่ยืนเลือกของอยู่มองกันไปที่จุดเดียวคือจุดกดน้ำที่มีคนยืนกดน้ำอัดลมกันอยู่ พวกคุณคงคิดว่าไอ้กลุ่มนี้ต้องหน้าตาหล่อมากอะไรยังงี้ใช่ไหมครับ มันก็ถูกแต่ผมว่าที่ตรึงสายตาผมเพราะแม่งหนวกหูฉิบหาย ไร้ซึ่งมารยาทจริงๆ ฮิฮิฮิ ปกติเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนเสียงดังยิ่งกว่านี้อีกครับ ตัวเองทำก็คิดว่าคนอื่นรับได้ แต่...พอคนอื่นทำกูด่าอย่างเดียว
โลกมันยุติธรรมเสมอแหละเนอะ ^o^
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเดินเลือกซื้อของ ซื้อขนมไร้สาระ ผมเปิดตู้น้ำแล้วกำลังจะหยิบชาเขียวมะนาวรสโปรด เชรดดดดดด หนังโรแมนติคเมืองไทยมาเองจ้า มีผู้ชายอีกคนจากไหนไม่รู้จะหยิบน้ำขวดเดียวกับผม ผมเลยหันหน้าไปมอง
อืมหน้าแม่งคุ้นๆ....หล่อแบบคุ้นๆ....ทำเอาผมขมวดคิ้วเข้าด้วยกันใครว่ะไอ้หล่อนี้ ไอ้หน้าหล่อตรงหน้าก็ไม่ยอมสบตากลับมา เหมือนเล่นเกมส์แข่งกันใครกระพริบตาก่อนมึงแพ้อะไรแบบนี้
“จะจ้องตาพี่อีกนานไหมครับน้อง” เสียงมึงก็คุ้นๆนะไอ้หล่อ แต่ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านั้นผมก็ปล่อยมือจากไอ้ชาเขียวเจ้าปัญหา ให้ไอ้หล่อข้างๆ อย่าคิดว่าผมยอมเพราะมันหล่อนะครับ ยอมเพราะยังงงอยู่ว่าคุ้นหน้ากับคุ้นเสียงที่มันที่ไหน
“มาร์ค มึงจะเต๊าะน้องเขาอีกนานไหมมึง” เสียงจากคนในกลุ่มเพื่อนทำเอาสมองผมเกิดแสงวูบประหลาดสาดกระจายเข้ามา มาร์ค ที่แท้ไอ้หล่อนี่ก็คือคนที่ส่งเสียงร้องเมื่อคืนนี่เองก็ว่าทำไมเสียงแม่งคุ้นๆ ที่แท้ก็มึงนี่เองที่ทำเอากูนอนเกือบไม่หลับทั้งคืน หอยหลอดจริงๆ ไอ้พี่มาร์ค ผมที่พอรู้ว่ามันเป็นใครเลยส่งสายตาด่ามันออกไป แต่มันคงไม่เข้าใจเพราะเห็นมันตอบกลับเพื่อน
“กูไม่ได้เต๊าะ ไอ้บอมกูก็เลือกครับผม” เชรดดดแม่งงงงงง มึงไม่รับรู้ว่ากูด่าทางสายตายังพอทน แต่ที่ด่าว่ากูอยู่เนี่ย กูรับไม่ได้ คนที่ด่ากูเรื่องหนน้าตาได้มีแค่สองคน คือไอ้ฮยอนกับไอ้แจ ไม่มีชื่อมึงอยู่ในนั้นเพราะฉะนั้นมึงไม่มีสิทธิ์โว้ยไอ้ฟายยยยยย
คุณคิดว่าผมจะทำอะไรพี่เขากลับไปเหรอครับ แมนๆ แบบผม....ไม่ทำห่าอะไรครับยิ้มรับแล้วรีบเดินออกไปจุดอื่นทันที คุณครับอย่าเพิ่งด่าว่าผมป๊อด พวกเขามากันครบแก๊งทั้งพี่แจบอม พี่จินยอง พี่แจ็คสัน รวมไอ้เชี่ยพี่มาร์คด้วยก็สี่คนนะครับ ผมมาคนเดียว ขืนผมทำอะไรก็โดนรุมสิครับ
นี่ยังไม่นับเหล่าแฟนคลับที่อยู่ตามซอกหลืบอีก มีเรื่องปุ๊บผมว่าผมถูกถ่ายภาพโชว์ลงโซเชียลในทุกช่องทาง ฐานทำร้ายพวกพี่เขา แล้วพวกคุณคิดว่าผมจะกล้าเหรอครับ แมนๆแบบผมไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากเลยปล่อยไปดีกว่าไม่ใช่ว่ากลัวนะครับ ไม่ใช่ป๊อดด้วย ก็แค่ไม่อยากเยอะเรื่อง
ที่สำคัญ...ไม่อยากให้ไอ้ฮยอนกับกับแจไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลด้วย...ผมยังอยากมีชีวิตสุขสบายอยู่
แบมแบมไม่ได้กลัวเลยจริงจริ๊งงงงงงงงง ท่านผู้ชม
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
ผมซื้อของเสร็จแล้วก็เดินออกมาหน้าร้านสะดวกซื้อ กดตังห์สักหน่อย ใช้เงินไปหมดกับการซื้อของหมดแล้ว พอกดเสร็จก็เห็นว่าพวกพี่เขาเดินออกมาจากการจับจ่าย มีคนมาขอพี่มาร์คเขาถ่ายรูปด้วยครับแหม ทำตัวประดุจ GOT7 มีถ่ายรูปคู่ ก็แค่เดือนมหาลัยก็เท่านั้น แบมขอพูดเลย
อีพี่มาร์ค มึงกระแด๊ะมาทั้งชีวิตสินะ ดูทำท่าถ่ายรูปดิเนียนขั้นเทพ มีโอบด้วย แหมมมมมเนียนซะ
ผมทีกำลังจะเดิน กลับหอ จู่ๆ ไอ้ฮยอนก็โทรมา ตอนที่กูอยากให้มึงโทร มึงก็ไม่โทรพอตอนนี้ กลุ่มไอ้พี่มาร์คอยู่ข้างหน้า จะให้กูเล่าได้ไงว่าห้องที่มึงหามามันเป็นยังไงทั้งที่ผมไม่อยากรับ แต่ก็ต้องรับ เพราะไอ้ฮยอนแม่งโทรมาไม่ยอมหยุด
“ว่าไงมึงโทรหากูเหรอ”
“กูไม่โทรหามึงมั้งโทรไปกี่ทีก็ฝากข้อความ โทรจนกูเซ็ง กกแฟนอยู่สิมึงอ่ะ”
“นิดหนึ่งนะน้องแบม แล้วห้องมึงเป็นไงบ้าง”
“ดีมากกกกกกกก เสียงชัดฟังแจ่มเลยมึง”
“เสียงอะไรชัดว่ะ” เสียงคนมีอะไรกันไงไอ้ฟายฮยอน ห้องที่มึงหา มึงต้องรับผิดชอบ
“เอ่อเดี๋ยวกูโทรหาพอดีกูยุ่งอยู่”
“แหมเดี๋ยวนี้ยุ่ง พออยู่คนละห้องกับกูหน่อยยุ่ง มึงซุกใครไว้ใช่ไหมไอ้แบม บอกมา แรดนะมึง”
“มึงนัดกับไอ้ยองแจไว้รึไงพูดเหมือนกันเชียว ถ้าไม่ติดว่ามึงมีแฟนแล้วกูคงคิดว่ามึงกับไอ้แจเป็นคู่กันแล้ว”
“ฮาฮาฮา ก็มึงชอบแอบแรดจริงอ่ะแบมมึงยอมรับเหอะ”
“เอ่อๆ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวโทรกลับ”
ผมเดินตามพวกกลุ่มพี่มาร์คมาเรื่อยๆ ไอ้ครั้นจะแซงก็แปลกๆ ก็เลยเดินตามแบบห่างๆ ผมแอบเห็นว่าพี่แจ็คสันสะกิดพี่มาร์คแล้วพูดอะไรสักอย่าง เหมือนผมแอบเห็นพี่มาร์คมองผมกลับมา แต่ไม่ชัวร์
กูไม่ได้เดินตามมึงนะพี่มาร์ค ก็ห้องกูอยู่ข้างห้องมึงอ่ะ ผมคิดว่าถ้าพวกพี่เขาหยุดเดินผมจะเดินแซงทันที ผมก็จะไม่ใช่คนเดินตามอีกต่อไป แต่เป็นพวกเขาที่ต้องเดินตามผมบ้าง ชิจะได้รู้สึกซะบ้างไอ้พวกขี้เอาตาม แต่พวกพี่เขาก็ไม่ได้หยุดเดินอะไรก็เดินกันต่อแบบชิคๆ สไตล์พวกขี้เก๊ก แบบกูหล่อ กูดังอะไรประมาณนี้
ผมก็ได้แต่เดินตาม ถึงแม้อีกใจจะบอกว่าหาที่แวะซะพี่เขาจจะได้ไม่คิดว่าผมเดินตาม แต่ผมก็แอบคิดในใจว่าแล้วทำไมผมต้องหลบด้วยละในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดก็หอผมมันเดินไปทางเดียวกับพี่เขาอ่ะ
เดินกันมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงคอนโด พวกพี่เขาก็กดลิฟท์ ส่วนผมก็กดมือถือไม่สบตากับใครแบบผมไม่ได้สนใจพวกคุณพี่นะครับ ผมมสนใจมือถือผมมากกว่า พอลิฟท์มาพวกพี่เขาก็เดินเข้าไป ผมก็เดินตามเข้าไปบ้างเหมือนพวกพี่เขาหยุดคุยกันทันที ประมาณว่าตอนนี้มีตัวขี้เผือกอยยู่ อย่าเพิ่งพูดอะไรนะเว้ย
“ชั้นไหนครับน้อง” พี่จินยองที่ผมจำได้หันมายิ้มและถามผม ผมก็ชี้ไปที่ชั้นที่ถูกกดแล้วก็ส่งยิ้มกลับไปให้ แบบว่าชั้นนั้นแหละครับพี่ เข้าใจแล้วใช่ไหมไม่ได้ตาม แต่ห้องมันอยู่ชั้นเดียวกันเฉยๆ พอลิฟท์ถึงชั้นเจ็ด ผมก็แสดงตัวเป็นคนดีกดลิฟท์เปิดค้างให้พวกพี่เขาออกไปก่อน
พี่มาร์คหันมามองผมนิดๆ มองทำไมครับคุณผมเป็นคนดีก็ผิดหรา ?
พอพี่มาร์คเดินออกไปผมก็เดินออกไปบ้าง เดินกดมือถือคุยกับไอ้ยองแจ ไม่ใช่อะไรก็กำลังรายงานสถานการณ์เรื่องเด่นเย็นนี้ของไอ้พวกพี่มาร์คให้มันฟังนั่นแหละ
ปึก !!!! ผมชนกับหลังไอ้พี่มาร์ค จะหยุดก็ช่วยบอกผมสักคำสิคุณพี่
“จะเดินตามพี่ถึงห้องเลยไหมครับน้อง”
ผมชี้มือกลับมาที่ตัวเอง ประมาณว่าพูดกับกูเหรอ ? พี่มาร์คก็กรอกตาเซ็งๆ แบบถ้ากูไม่ได้พูดกับมึงแล้วจะให้กูพูดกับใคร
“มุกแกล้งเดินตามถึงห้องนี่เก่าแล้วนะน้องมีคนเล่นก่อนน้องหลายคนแล้ว” ไอ้พี่แจ็คสันพูดขึ้นมา
“แล้วอย่างน้องนี่ยังไงก็ไม่ใช่สเป็คไอ้มาร์คด้วย เปลี่ยนเป็นพี่แทนไหม” เสียงพี่จินยองแซวขึ้นมา
ผมได้แต่ยิ้มแล้วไม่ตอบอะไร เดินผ่านหน้าพี่มาร์ค เดินผ่านกลุ่มพี่แจบอม ที่มองตามผม ผมหยิบกุญแจห้อง 706 ของผมออกมา ชูแล้วหันไป ยิ้มกว้างๆ ไปที่กลุ่มพี่เขา ที่กำลังมองผมเป็นตาเดียว แล้วไขกุญแจเปิดประตูห้อง ผมเดินเข้าไปแล้วหันมามองพวกพี่เขาอีกรอบ
“ผมอยู่ห้อง 706 ไม่ได้ตามพวกพี่หรอกครับ ขอโทษทีที่ทำให้เข้าใจผิด”
เงิบแดกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กลุ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ณ จุดนี้ กู ขอสะใจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
จะได้ไหมครับท่านผู้ชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
---------------------------------TALK----------------------------------------
พยายามจะทำให้ฮา .....แต่คิดว่าไม่น่าจะฮาเท่าไหร่
รู้สึกว่า #ข้างห้องมาร์คแบม มันช่างยากกว่าเรื่องอื่นหลายเท่า
ทำให้รู้ว่าฟิคฮาเขียนยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจริง T______T
แต่ก็ไม่เป็นไร เขียนไปตามสไตล์กระต่ายโหด หุหุหุหุ
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะคะ ที่มาให้กำลังใจกันเหมือนเคย
ขอบคุณนักอ่านหลายคนที่ตามอ่านมาตั้งแต่เรื่องก่อนๆ จน ถึงนักอ่านที่เพิ่งหลงผิดเข้ามาอ่าน 555+
ขอบคุณที่คลิกกันเข้ามา รออ่านทุกคอมเม้นในเด็กดี และ ทุกแท็กในทวิต #ข้างห้องมาร์คแบม นะจ้ะ ><b
ความคิดเห็น