คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #วซดล : บทที่ 2
TWO
เมื่อรู้ว่าตัวเองเกิดความรู้สึกบ้าๆ แบบนี้กับพี่มาร์ค ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่พยายามหลบหน้าพี่มาร์ค เนื่องจากเวลาชั่วโมงเรียนพวกเราต่างกันอยู่แล้ว ผมก็เลยมักจะรีบออกไปก่อนเสมอ และ ก็จะกลับเร็วกว่าพี่มาร์คหรือไม่ก็ช้ากว่าไปเลย ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมพยายามทำให้ตัวเองดูวุ่น ดูยุ่ง ไม่มีเวลาตลอด เวลาเจอพี่มาร์คทีผมก็แค่ยิ้มๆ แล้วรีบหาข้ออ้างนู่นนี้นั่น เพื่อที่ไม่อยากจะสบตาพี่มาร์ค หรือ คุยกับพี่มาร์ค
ผมกลัว กลัวที่พี่มาร์คจะรู้ความจริง ความจริงที่มันแอบอยู่ข้างใน
แต่คาบที่หลบยังไงก็หลบไม่พ้นก็มาถึงก็คือคาบเรียนภาษาเกาหลี ปกติผมจะต้องนั่งกับพวกพี่มาร์คเสมอๆ แต่เนื่องจากช่วงหลังมีเด็กเทรนนีจากญี่ปุ่นชื่อ ริโฮ เข้ามาใหม่แล้วบังเอิญว่าเราอยู่ในกลุ่มเทรนนีเดียวกัน ผมเลยอาศัยริโฮเป็นโล่กำบัง ผมบอกพี่มาร์คกับพี่แจ็คสันว่า อยากนั่งเป็นเพื่อนริโฮและมันสะดวกกว่าเพราะเราเทรนกลุ่มเดียวกัน พี่แจ็คสันคนกล้าก็ปากหมาขึ้นมาทันทีที่ผมพูดจบ
“อะไรเดี๋ยวนี้เห็นไอ้ริโฮดีกว่าพวกพี่แล้วรึไง ใช่ซี้ได้ใหม่แล้วลืมเก่า”
“ลืมอะไรพี่ก็นั่งห่างกันไปแค่ 3 โต๊ะเท่านั้นแหละน่า ไอ้ริโฮมันยังไม่มีคนนั่งข้างๆ สงสารมันออก ผมไปละนะอาจารย์มาแหละ” ตลอดการสนทนาผมรับรู้ถึงสายตาของพี่มาร์คที่มองผมอย่างจับผิดและแปลกๆ ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตากับพี่มาร์คเลยสักนิด ผมกลัว กลัวหัวใจตัวเองว่ามันจะสั่งให้แสดงออกไปว่าผมรู้สึกยังไง
ผมกลัว
กลัวพี่จะเกลียดผม
กลัวจริงๆ
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
ตลอดการเรียนคาบเกาหลีผมรู้ตัวเลยว่าประสิทธิภาพการเรียนของผมมันย่ำแย่มาก เรียนไม่รู้อะไรเลยเข้าหูซ้ายทะลุออกหัวขวา ก็เพราะสายตาของพี่มาร์คที่มองมาที่ผมอย่างไม่หยุดละไปไหน มันทำให้ผมเกร็งและรู้สึกร้อนตัวว่าพี่มาร์คจะรู้อะไรรึเปล่า จะรู้ถึงความรู้สึกของผมรึเปล่า ผมกระสับกระส่ายจนไอ้ริโฮทักผมว่า
“แบมมึงปวดขี้เหรอ............? ถ้าปวดไปเลยมึงกูเรียนไม่รู้เรื่อง” สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเหอะริโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ กูดูเหมือนปวดขี้มากเลยรึไงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ผมก็คิดว่าการได้ไปห้องน้ำสักนิดน่าจะทำให้สติและความคิดของผมมันเข้าทีเข้าทางมากกว่านี้ ผมเลยตัดสินใจขออาจารย์ไปห้องน้ำแต่ไม่วายได้ยินเสียงไอ้ริโฮบ่นออกมา “กูว่าแหละว่าทำไมแม่งเหม็นๆ” ริโฮมึงอย่ามนง อย่ามโน อย่าว่าแต่ขี้เลย ตดกูไม่ได้ปล่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย =[]=”
ผมบ่นไอ้เพื่อนญี่ปุ่นตัวดีแม่งตลอดทาง จนไปถึงห้องน้ำล้างหน้าตาให้สติกลับมา พอเงยหน้าจากอ่างล้างหน้าเท่านั้นแหละ คนที่ทำให้ผมนั่งเรียนไม่รู้เรื่องก็มาอยู่ข้างหลังผมพร้อมจ้องมาที่ผม
“พี่มาร์คจะเข้าห้องน้ำเหรอครับ”
“.................................................”
เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ไม่มีสัญญาณใดใดตอบกลับมา
“หรือพี่จะล้างหน้าฮะ งั้นเดี๋ยวแบมออกไปก่อนนะ” ผมกำลังจะก้าวเดินออกไปจากห้องน้ำพี่มาร์คก็คว้าขาผมไว้
“แบมเป็นอะไร”
“แบมโกรธอะไรพี่ ทำไมต้องหลบหน้าพี่ด้วยว่ะ” พี่มาร์ครู้ในสิ่งที่ผมทำ
“พี่คิดมากไปเปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรพี่เลย”
“ถ้างั้นทำไม แบมต้องหลบสายตาพี่ แบมรู้ไหมว่าทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาแบมไม่สบตาพี่เลย ตอนแรกพี่ก็คิดว่าพี่คิดไปเอง แต่วันนี้ แบมถึงขั้นถึงหนีไปนั่งกับไอ้ริโฮแบมจะให้พี่คิดยังไงว่ะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆ พี่มาร์คช่วงนี้พี่มาร์คก็เห็นว่าแบมฝึกหนักแค่ไหน ไหนจะซ้อม ไหนจะการบ้าน มันเยอะไปหมดอ่ะพี่ แบมเลยไม่ค่อยมีเวลาไปหาพี่”
“มันไม่ใช่แค่เพราะเรื่องนั้น แม้แต่ตอนนี้แบมยังไม่กล้าสบตาพี่เลย แบมเป็นอะไรว่ะ” พี่มาร์คเริ่มตะคอกใส่ผม ผมไม่ชอบเลยที่พี่มาร์คใส่อารมณ์แบบนี้ ผมเลยสบตาพี่มาร์คไปตรงๆ
“ผมไม่ได้เป็นอะไรและพี่คิดไปเอง ถ้าพี่ไม่เชื่อ ผมก็ช่วยไม่ได้ ผมขอตัวนะครับผมจะไปเรียน”
“มีใครพูดอะไรกับแบมใช่ไหม มีใครพูดอะไรผิดๆ หรือ พูดให้แบมเข้าใจพี่ผิดๆ ใช่ไหม ไม่ว่าเรื่องที่แบมได้ยินมามันจะเป็นยังไงแต่พี่บอกเลยว่าไม่จริง”
“เรื่องบ้าอะไรพี่ไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น และ ไม่มีใครมาพูดอะไรกับผมทั้งนั้น ปล่อยผมได้รึยัง ไม่งั้นผมจะโกรธพี่จริงๆแล้วนะ” พี่มาร์คไม่ปล่อยแต่กลับบีบมือผมแน่นขึ้น จนผมรู้สึกเหมือนมือผมจะหัก ผมหันไปสบตาพี่มาร์คอีกครั้ง ในสายตาพี่มาร์คมันมีอะไรบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออก
“ไหนแบมเคยสัญญากับพี่ไงว่า แบมจะไม่ทิ้งพี่ไป แบมจะเป็นน้องชายของพี่ แล้วทำไมวันนี้แบมทำแบบนี้ว่ะ แบมรู้ไหมว่าพี่เจ็บ เจ็บที่แบมเหมือนมองไม่เห็นพี่แบบนี้ ใครจะมองข้ามพี่ยังไงพี่ไม่สน แต่แค่แบมเท่านั้นที่พี่อยากให้แบมเห็นพี่ในสายตา พี่ขอโทษนะแบม ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าแบมโกรธอะไร แต่พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ พี่ยอมทุกอย่างแบมอยากได้อะไรแบมแค่บอกพี่พร้อมจะทำให้ แต่อย่าทำแบบนี้กับพี่ พี่ไม่ชอบ ไม่ชอบที่พี่ไม่มีความสำคัญแบบนี้พี่ไม่ชอบเลย” พี่มาร์คกอดผมอีกครั้ง
ผมทำร้ายผู้ชายคนนี้ได้ยังไง
แค่เพราะผมรักเขา ผมเลยพยายามอยากจะหลีกหนีเขา
แค่เพราะผมรักเขา ผมเลยเลือกที่จะปกป้องตัวเองจากความผิดหวัง
แค่เพราะผมรักเขา ผมเลยเลือกที่จะพยายามไม่ให้ตัวเองเจ็บปวด
โดยที่ผมไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของผู้ชายคนนี้เลย ทั้งที่เขาดีกับผม คิดถึงผม ดูแลผมทุกอย่างแต่ผมกลับทำเขาเสียใจแค่เพราะความเห็นแก่ตัวของผม ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่มาร์คคงจะโทษตัวเองว่า ตัวเองทำอะไรให้ผมโกรธ เขาคงจะพยายามหาเหตุผลว่าเพราะอะไรผมถึงเปลี่ยนไป เขาคงพยายามอย่างหนักจะเข้าหาผม แต่ผมกลับปัดออกทุกครั้ง ผมทำบ้าอะไรลงไป
“ผมขอโทษครับ” แล้วผมก็ร้องไห้ออกมา ร้องไห้เพราะเสียใจที่ทำให้ผู้ชายที่หวังดีกับผมที่สุดต้องเสียใจ
“พี่ขอโทษหายโกรธพี่นะ” ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของพี่มาร์คเลยแต่เขากลับเป็นคนเอ่ยขอโทษผม ทั้งที่เขาไม่ผิดเลยแต่เขาก็ยังเป็นคนง้อผม ทั้งที่เขาดีกับผมขนาดนี้ แต่ทำไมผมถึงมทำให้เขาเสียใจ
“พี่มาร์คไม่ผิดหรอก แบมผิดเองที่โกรธพี่มาร์ค แบมมันงี่เง่า” แล้วผมก็ร้องไห้หนักขึ้น จนพี่มาร์คหลุดหัวเราะออกมา
“ขำอะไรว่ะพี่” คือตูร้องไห้แต่คุณพี่ขำ มันใช่เวลาป่ะ ตอนนี้มันควรจะซึ้งไม่ใช่รึไง
“ขำเสียงร้องไห้แบมอะแหละ ใครเปิดประตูเข้ามาคงคิดว่าพี่แกล้งแบมแหงเลย ว่าแต่สรุปแบมโกรธพี่เรื่องอะไรบอกพี่มาเลยไอ้ตัวเล็ก”
“พี่มาร์คกลับช้า วันนั้นแบบคิดถึงบ้านกะจะไปหาพี่มาร์คแต่พี่มาร์คแม่งไปไหนก็ไม่รู้ แบมรอตั้งนานจนกลับห้อง” ผมเลือกที่จะพูดความจริงไปครึ่งหนึ่งอีกครึ่งเก็บเอาไว้ในใจตัวเองก็พอ
“พี่ซ้อมดึกรึเปล่าวันนั้น”
“วันนั้นพี่ไม่มีซ้อมไม่รู้พี่หายหัวไปไหนเหมือนกัน”
“............สงสัยออกข้างนอก วันหลังแบมโทรเรียกพี่เลย แค่แบมโทรมาพี่จะรีบไปหาแบมเลยพี่สัญญา ถ้าพี่ไปหาได้พี่จะไปหาน้องชายของพี่เสมอ”
“จริงนะ สัญญาแล้วนะ”
“เอ่ออออ ไอ้ตัวสั้นพี่สัญญา เลิกงอนพี่ได้แล้วนะเว้ยพี่โคตรเครียดเลยอาทิตย์ที่ผ่านมา น้องชายเล่นโกรธกันแบบนี้พี่เป็นพวกพูดไม่เก่งด้วย อย่าให้ต้องง้อบ่อยๆ นะ พี่ไม่ค่อยชอบง้อใคร”
“ครับผม ถ้าไม่โกรธจริงๆ ผมสัญญาเลยว่าจะไม่ให้พี่มาร์คต้องเสียเวลามาง้อเลย”
“ดีมากคุณน้องชาย”
“น้องชาย” เมื่อก่อนผมรู้สึกดีใจทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้จากปากพี่มาร์ค แต่ตั้งแต่นี้ไปทุกครั้งที่ได้ยินคำนี้มันจะเสียดเข้าไปในหัวใจผม เพราะผมคิดไม่ซื่อกับพี่มาร์ค ผมไม่ควรค่าแก่คำว่า “น้องชาย” ของพี่ด้วยซ้ำ
แต่คำนี้ก็จะเป็นคำช่วยให้ผมเตือนตัวเองไม่ให้คิดไกล เป็นคำที่ทำให้ผมจะต้องระวังตัว เป็นคำที่ทำให้ผมตระหนักถึงการแสดงออกของตัวเองว่าอย่าเผลอแสดงอะไรออกไป อย่าทำให้ผู้ชายที่ดีและรักผมต้องเสียใจกับการคิดไม่ซื่อของผม
ถึงแม้มันจะทำให้ผมเจ็บปวด แต่ ผมก็จะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด เพื่อคนที่ผมรักที่สุด
เพื่อพี่ชายที่ผมรักที่สุด
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
“แหมมมมแบม มึงไปขี้ซะนานเลยนะ อาจารย์ออกไปแล้วเนี่ย” ริโฮมึงยังคงไม่หยุดประเด็นี้สินะ
ป้าบบบบบบบบบบ !!!!
ผมตบหัวมันไปอย่างแรงหมั่นไส้แม่งหลายทีแหละ อะไรฟ่ะ จะยัดให้กูไปขี้ตลอดเลย
“กูไม่ได้ปวดขี้อะไรสักนิด กูแค่ไปล้างหน้า”
“ หรา น่าเชื่อมากอ่ะแบมคือมึงหายไปชาติเศษได้นะ จนอาจารย์ออกไปแล้วเนี่ย”
“เอ่ออออ ช่างกูเหอะ”
“มาร์คคือมึงไปง้อไอ้แบมถึงในห้องน้ำเลยเหรอว่ะ แหมแค่น้องมันงอนทำเป็นเครียด” พี่แจ็คสันพูดซะเสียงดังจนหลายคนที่กำลังเดินออกหันมาฟังกันถ้วนหน้า
“ถ้าพวกมึงจะ Y กันเมื่อไหร่บอกกูนะ กูเข้าใจ” พี่แจ็คสันแม่งงงคงสกิลปากหมาได้คงเส้นคงวา
ป้าบบบบบบบบบบ !!!!
เสียวนี้ผมไม่ได้ทำนะครับ เป็นเสียงพี่มาร์คตีหัวพี่แจ็คสัน พี่แจ็คสันแม่งสมควรโดน
“แบมมันน้องรักกู มันโกรธกูทำไมกูจะไม่เครียดว่ะ ถ้ามึงโกรธกูก็เครียดเหมือนกันแหละหวัง”
“จริงนะฮะ พี่ต้วนนน” พี่แจ็คสันทำท้าได้น่าหมั่นไส้เอาโล่มากอ่ะพี่ คือมีการทำตาปริบๆ ด้วย
“อย่าทำแบบนี้หวังกูจะอ้วกกกกกกก”
“ไอ้ริโฮ ดูแลน้องกูด้วยนะมึง ถ้ากูรู้ว่ามึงดูแลน้องกูไม่ดีมึงโดน”
“โหยยยยยพี่ใครมันจะกล้าแกล้งไอ้แบม มีแต่มันอ่ะไปแกล้งคนอื่นเขาไปทั่วแทนที่พี่จะกังวลว่ามันจะถูกแกล้ง พี่กังวลว่ามันจะไปแกล้งคนอื่นดีกว่า”
“ริโฮ มึงรักกูมากเลยนะพูดแบบนี้”
“โอ๋ๆๆ แบมแบมจ้าอย่าโกรธโฮโฮนะจ้ะ” แล้วไอ้ริโฮมันก็กำลังจะคว้าผมไปหอมแก้มมัน อินี่ชอบแกล้งหอมคนอื่นไปทั่ว
“อย่านะโฮกูกลัววว T^T” แต่ผมก็สู้แรงไอ้โฮไม่ไหวจนเกือบจะเสียแก้มให้มันไปแหละโชคดีที่พี่มาร์คมาช่วยทันโดยการถีบไอ้โฮออกไปให้ห่างๆผม
“ไอ้ริโฮมึงจะเกินเลยกับน้องกูเกินไปแหละ”
“แม่งไอ้ริโฮมึงจะติดเรทกับใครก็ช่วยดูบ้างเหอะ ไอ้แบมเด็กป๋ามาร์คนะเว้ย เดี๋ยวมึงก็โดนหรอก”
แล้วพี่แจ็คสันก็ตบหัวมันไปอีกรอบ โฮคือมึงสมควรโดนแล้วแหละจริงๆ
“ฮา ฮา ฮา”
ผมไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้นี้ผมจะต้องเสียใจเท่าไหร่ แต่วันนี้เวลานี้ขอแค่ได้เป็นน้องชายคนสำคัญของพี่มาร์คแบบนี้ มันก็ควรพอแล้วสำหรับเด็กแบบผม
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
ถามว่า ริโฮ เป็นใคร
คนแต่งก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดาเอาว่าเป็นเด็กที่เทรนมากับแบม
ทำไมต้องริโฮ
เพราะในอัลบั้ม แบมแบม ได้เขียนขอบคุณถึงเพื่อคนนี้เป็นพิเศษ
ริโฮเป็นคนญี่ปุ่นจริงไหม ??
อันนี้ไม่รู้ เดาเอามั่วๆ หากใครทราบเรื่องเกี่ยวกับน้องริโฮโปรดแจ้งแถลงไขข้าพเจ้าด้วย 555+
#วซดล ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ปล.ใครเป็นสาวก BBAm เดี๋ยวเจอช็อต BBam แน่ๆในเรื่องนี้ 55+
ความคิดเห็น