คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Second : 2nd
หลังจากว่างสายเจ้าปัญหาทิ้งไป ผมก็ยังคงลืมตาตื่นอยู่ในความมืด
ผมรู้สึกว่าตัวเองบ้าบอมากที่ตอบตกลงกับพี่มาร์คไปแบบนั้น
ผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมตอบตกลงไป.....ทั้งที่ควรจะบอกปฏิเสธ
ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเสียงเว้าวอนนั้น หรือเพราะ คำพูดของผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าต้องเป็นผมเท่านั้น
หรืออาจจะเป็นสายตาของเขาที่มันยังคงติดอยู่ในหัวผมจนตอนนี้
ผมได้แต่คิดวกไปวนมา มีหลายครั้งที่อยากจะโทรกลับไปแล้วบอกว่า พี่ ผมไม่เอาแล้ว
แต่พอจะโทรมันก็รู้สึกว่าตัวเองไม่กล้า..........ไม่กล้าที่จะทำเรื่องถูกต้อง
ความผิดมันทำได้ง่าย แต่ความถูกต้องแค่ความกล้าบางครั้งยังไม่มีเลย
ผมไม่ได้ใสซื่อ แต่ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำเรื่องผิดต่อคนอื่นขนาดนี้
แต่ผมก็ทำไปแล้ว.............................................................
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะเอาหน้าไหนไปกล้ามองพี่จินยองฟ่ะเนี่ย
ถึงเราจะไม่รู้จักกันแต่หลังจากนี้ทุกครั้งที่ผมได้เห็นหน้าพี่เขา
ผมคงไม่มีความสุขอีกต่อไป มันจริงอย่างที่หลายคนว่า ไม่ต้องตายหรอกถึงลงนรกได้
เพราะนรกมันอยู่ในใจของเรา...................................
พี่จินยองฮะผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจ ผมจะไม่มีทางจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้........
คนเราแม่งตลกว่ะ ขอแค่อยากจะทำมีเหตุผลมาอ้างได้ร้อยแปดพันเก้า
รู้ว่ามันผิด รู้ว่ามันไม่ดี แต่ใจมันอยากจะทำ มันก็หาเหตุผลได้เป็นร้อยให้เรากล้าทำ
ถึงบอกว่าไม่อยากให้พี่เขาเสียใจ แต่ทำไมผมยังทำแบบนี้.............................
ความต้องการมันอันตรายจริงๆ
แบมแบมนายว่าพี่มาร์คเลว แต่นายคงเลวไม่ต่าง ทำไมน้ำตาของผมมันถึงไหลออกมาไม่หยุดแบบนี้ว่ะ
พี่มาร์คครับพี่รู้สึกเหมือนผมรึเปล่าตอนนี้ ..........................ความรู้สึกราวกับกำลังจะแอบกินแอปเปิ้ลต้องห้ามของพระเจ้าอยู่
เรารู้สึกเหมือนกันไหมฮะ...............?
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
วันนี้ผมมาโรงเรียนแต่เช้าตรูไม่ใช่ว่าเป็นเด็กดีอะไร แต่เนื่องจากเมื่อคืนนอกไม่หลับสักนิด พอตี 5 ผมเลยลุกอาบน้ำกินข้าวแล้วออกมาเลยบรรยากาศยามเช้าตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นนี่มันทำให้ผมรู้สึกดีชะมัด เรื่องอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ใครจะรู้พี่มาร์คอาจจะไม่ได้จริงจังขนาดนั้นก็ได้ มันอาจจะเป็นความสัมพันธ์แบบนานๆ ที หรือ ไม่มันอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่ท่านก็ดูรักแฟนออกขนาดนั้นจะมาจริงจังอะไรกับผม คนที่เพิ่งรู้จักกันจริงๆ แค่วันเดียว
ผมเดินถึงห้องเรียนด้วยอารมณ์สดชื่นนั่งอยู่ริมหน้าต่าง จากที่โรงเรียนไม่ค่อยมีคนจนเด็กนักเรียนคนอื่นเริ่มมา ผมเห็นไอ้ยูค ชี้มือมาทางผมพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อผม ประมาณว่า ตกใจเหลือเกินที่ผมมาเช้าแบบนี้ ผมฮากับความตื่นเต้นของมัน แต่เพราะมันตะโกนซะเสียงดังเลยทำให้คนรอบข้างตรงนั้นหันมามองทางผมหมด ผมอยากด่ามันกลับไปว่าถึงมรึงจะตะโกนดังกว่านี้อีกสักสิบเท่าผมก็ไม่ได้ยินหรอก นี่มันชั้น 4 นะเว้ยยยเฮ้ยยยย ผมเริ่มอายที่หลายคนมองมาทางผม ผมเลยกำลังจะหันหน้ากลับห้องแต่ผมก็ไปสบสายตากับ คู่รักที่เป็นโจทก์ผมอยู่ตอนนี้
คนอื่นพอเขาเห็นว่าที่ไอ้ยูคตะโกนเสียงดังแล้วไม่มีอะไรก็เลิกมอง แต่ไอ้คนหัวแดงนั่นที่กำลังโอบแฟนเขาอยู่กลับมองผมไม่เลิกและที่ทำให้ผมถึงกับรีบสะบัดหน้าหนีกลับเข้าห้องไม่ทันก็เพราะ พี่มาร์คเรียกชื่อผม “แบมแบม” ถึงผมจะไม่รู้ว่าใช่ชื่อผมรึเปล่าที่ออกมาจากริมปากเขา แต่สายตาของเขาจ้องมาที่ผมอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัยแล้วไหนจะมืออีกข้างที่ชู 2 นิ้วให้ผมอีก
พ่อคุณครับไม่กลัวแฟนที่อยู่ข้างๆจะเห็นเลยรึไง ถ้าผมให้คะแนนความกล้าผู้ชายขนาดนี้ เต็ม 10 ผมให้แม่งร้อยเลยดีกว่า
ทันทีที่ไอ้ยูคมาถึงห้องมันก็แหกปากอีกครั้งว่าทำไมผมถึงมาแต่เช้า เห็นมันอยากรู้นัก ตูไม่บอก ดูดิว่าความอยากรู้อยากเห็นมันจะจุกอกมรึงตายไหม พอคิดดูแล้วถ้าเมื่อวานมันไม่หนีกลับก่อนผมก็คงไม่ต้องเจอเหตุการณ์บ้าบอคอแตกแบบนี้ผมเลยตบหัวมันไปรอบ คุณเพื่อนยิ่งงงหนักว่าผมเป็นอะไร
“มรึงเป็นอะไรเนี่ย ประจำเดือนมารึไง”
“เปล่า ความชั่วบอกให้กูทำ เหอะๆๆ”
ความชั่วที่ไม่รู้ว่าผมควรจะบอกมันไหม ใจจริงผมก็อยากให้มันรู้มันจะได้ช่วยเตือนสติผม หรือ ด่าผมให้ผมตื่น แต่อีกใจก็กลัว กลัวว่ามันจะไม่ใช่ความลับของผมกับพี่มาร์คต่อไป
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
“กันต์พิมุกต์ ช่วยไปห้อง 2A บอกอาจารย์เฮอึนหน่อยว่า อาจารย์ใหญ่เรียกประชุมอาจารย์ที่ปรึกษาปี 1 ด่วนในอีก 10 นาที” เอ่อคืออาจารย์ฮะ นักเรียนนั่งกันเป็นร้อย (โอเคมันเกินความจริงไปสักนิด จริงๆมีแค่ 35 คน) ทำไมต้องเป็นผมเนี่ย ห้องเรียนมีก็ตั้งหลายห้องทำไมต้องเป็นห้อง 2A ฟ่ะ ทำไมต้องเป็นห้องของพี่มาร์คกับพี่จินยอง ร้อยวันพันปีปกติผมแทบจะไม่เคยไปห้องชั้นปี 2 เลย พอไม่อยากเจอเท่านั้นแหละ เจอจังเลยยยยยยยยย WTF
“ไอ้ยูคมรึงไปเป็นเป็นเพื่อนกรูหน่อยดิ”
“เมื่อกี้อาจารย์เรียกชื่อกรูรึเปล่า”
“เปล่า”
“งั้นกรูไม่ไป โทษฐานทีมรึงตีหัวกูเมื่อเช้า ไปเลยเร็วๆ เดี๋ยวอาจารย์ฮานาก็เชือดมรึงหรอกแบมแบม”
เพื่อนนนนนเลวทิ้งกรูอีกแล้ววววววววนะเฟ้ย เอาฟ่ะรีบๆไป จะได้รีบๆ กะแค่เรียกอาจารย์เฉยๆเอง เรียกเสร็จก็เผ่นดิ
-J-U-S-T-A-F-F-A-I-R-
ผมเคาะประตูห้อง 2A พอได้ยินเสียงอาจารย์เฮอึนให้เข้ามาได้ ผมก็เดินเข้าห้องตอนนี้ผมรู้ตัวเลยว่าพี่ปี 2 ห้อง A ทั้งหมดกำลังมองผมเป็นจุดเดียว มันเรื่องปกติที่ไหนที่มีเด็กปี 1 ขึ้นมาห้องปี 2 ระหว่างชั่วโมงเรียนแบบนี้ ผมพยายามจะไม่มองหน้าใครนอกจากอาจารย์เฮอึนเท่านั้น
“มีอะไรด่วนจ้ะแบมแบม”
“อาจารย์ฮานาให้มาบอกอาจารย์ฮะว่าอาจารย์ใหญ่เรียกประชุมอาจารย์ที่ปรึกษาปี 1 ด่วน ตอนนี้เลย”
บอกเสร็จแล้วผมกำลังจะหันหลังออกไป แต่...โชคชะตาช่างกลั่นแกล้ง
“แบมแบม รอแป๊บนะจ้ะ อาจารย์จะฝากของไปเก็บ” เฮ้ฮฮฮฮฮฮ วอทซับบบบบบบบบบบบบบบ =[]= พี่ปี 2 นั่งอยู่ตรงนี้เต็มไปหมดมันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องไปเก็บละเนี่ย ผมก็ได้แต่บ่นในใจเท่านั้นละครับ ในความเป็นจริงก็....”ได้ครับอาจารย์”
“เอาละ อาจารย์จะขอเลิกสอนเร็วหน่อย เปิดหนังสือหน้า 110 แล้วทำแบบฝึกหัดส่งพรุ่งนี้ตอนเช้านะจ้ะเด็กๆ”
“ไม่ทำไม่ได้เหรอฮะ อาจารย์เฮอึนคนสวย”
“ไม่ต้องมาคนสวยเลยนายหวัง งานก่อนนายยังไม่ส่งฉันเลย ทำมาเดี๋ยวนี้เลย” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังเต็มห้อง ผมรีบเขาไปช่วยอาจารย์ถือของ แต่มันก็ยังเหลืออีกกล่องที่เป็นกล้องอุปกรณ์การสอน ทำไงละเนี่ย
“มีใครใจดีจะช่วยน้องถือไปส่งไหมจ้ะ” คราวนี้ถึงผมจะพยายามไม่หันหน้าไปมองพวกพี่ปีสองมากแค่ไหนก็คงไม่ได้ เพราะความอยากรู้ว่าจะมีใครใจดีเสนอหน้ามาช่วยผมบ้างเลยหันไปมองปรากฏคนยกมือกันให้พรึ่บ แต่ในจำนวนนั้นไม่มีคนชื่อมาร์คต้วนยกหรอกนะ เขากำลังมองมาที่ผมแล้วยักคิ้วให้ คิดว่าเท่มากรึไงฟ่ะ ผมสังเกตว่าพี่มาร์คนั่งอยู่หลังห้องกับพี่แจ็คสัน ส่วนพี่จินยองนั่งเกือบหน้าสุดแนะ แปลกผมคิดว่าพวกพี่เขาจะนั่งด้วยกันซะอีก
“แหมมม เสน่ห์แรงนะแบมแบม มีคนอยากช่วยเพียบเอางี้ละกันเพื่อช่วยปกป้องแบมแบมผู้น่ารักและใสซื่อจากรุ่นพี่หมาป่าทั้งหลาย อาจารย์เลือกคนที่เขามีเจ้าของแล้วดีกว่านะ หุหุหุ นายมาร์คมาช่วยน้องเขาเร็ว จินยองอาจารย์ขอยืมแฟนเธอหน่อยนะจ้ะ”
“ด้วยความยินดีครับ” เสียงจากพี่มาร์คเล่นเอาทั้งห้องส่งเสียงวี๊ดวิ้วกันระงม อาจารย์จะช่วยหรือแกล้งผมครับเนี่ยถึงเรียกหัวหน้าหมาป่าใจโฉดมาช่วยผมเนี่ยยยยยยยยย
หลังจากที่ผมเดินพ้นประตูห้องมาอาจารย์เฮอึนก็ไม่สนใจผมอีกรีบเดินหน้าตรงขึ้นไปประชุมทันที โดยทิ้งปัญหาใหญ่ไว้กับผม ผมถอนใจแล้วก็รีบเดินไปทางห้องพักครูชั้น 6 โดยพยายามไม่สนใจคนที่เดินอยู่ข้างๆ
จู่ๆ ก็มีมือมาจับมือของผมไว้ ผมหันหน้าไปมองทันทีเห็นว่าพี่ท่านสามรถถือไอ้ลังนั้นได้ด้วยมือเดียวสุดยอดจริงๆ ผมพยายามจะสะบัดมือพี่มาร์คออก แต่ดูไม่ค่อยเป็นผลเท่าไหร่
ยิ่งสะบัดมือของคนตรงหน้ากลับยิ่งจับแน่นขึ้นในที่สุดผมก็ผมแพ้ อยากจับเชิญจับครับ
“พี่ไม่กลัวใครมาเห็นบางรึไง”
“ไม่ ตอนนี้เป็นชั่วโมงเรียนใครๆ ก็อยู่ในห้องทั้งนั้นแหละจะมีใครออกมาเห็น”
“พี่โคตรบ้าเลย”
“เมื่อเช้าทำไมไม่ยิ้มตอบพี่สักนิดละ พี่อุตส่าห์ทักแบมแบม”
“การชู 2 นิ้วนั่นอ่ะนะ”
“555 ใช่ดิโค้ดของเรา”
“ทำไมต้อง 2 นิ้วพี่จะไปสู้ตายที่ไหนรึไง”
“เพราะเลขสอง คือเลขของแบม”
ผมถึงกับจุก พูดอะไรไม่ออก ก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าตัวเองอยู่ตรงไหนแต่พอได้ยินจากคนตรงหน้าทำไมถึงรู้สึกเจ็บชาแปลกๆ นายไม่ได้คิดอะไรกับคนตรงหน้าไม่ใช่รึไงกันต์พิมุกต์
////////////////////////////////////////// Uppppp Here //////////////////////////////////////////////
“ถ้างั้นผมว่าพี่ไม่ต้องชูเลยดีกว่า เพราะผมว่าผมคงไม่สำคัญถึงกับติดอันดับ ไอ้ 2 นิ้วนั่นเก็บไว้ให้กิ๊กคนอื่นของพี่เหอะ”
พี่มาร์คบีบมือผมอย่างแรงแล้วเราก็ไม่พูดอะไรกันต่ออีก จนกระทั่งถึงห้องพักอาจารย์ ผมรีบเก็บของแล้วเดินออกจากห้องนั่นอย่างรวดเร็ว ไม่รอคนผมแดงที่กำลังเก็บของอยู่ ผมอยากกลับห้องจะแย่ แต่เหมือนฟ้าจะไม่เป็นใจเพราะพี่มาร์ครีบวิ่งตรงมาที่ผมแล้วฉุดผมเข้าห้องวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีนักเรียนใช้
“แบมอาจจะคิดว่าพี่แค่เล่นๆ กับแบม แต่พี่กล้าพูดเลยว่านอกจากจินยองพี่ไม่มีคนอื่น”พี่มาร์คดึงผมเข้าไปกอด ความอบอุ่นที่ไม่ได้ทำให้อุ่นถึงข้างในหัวใจสักนิก
“แบมอาจจะคิดว่า พี่ไม่จริงใจ แบมมีสิทธิที่จะคิดแบบนั้นได้ แต่ขอร้องอย่าดูถูกความจริงใจของพี่ที่มีต่อแบมได้ไหม”
“พี่อาจจะยังไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าชอบแบม แต่พี่กล้าพูกว่าพี่สนใจแบม ถูกใจแบมมากจริงๆ”
ผมสัมผัสได้ถึงความจริงใจในน้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ ผมสัมผัสมันได้จริงๆ ด้วยหัวใจโง่ๆ ของผม
“แบมรู้ไหม ไม่ใช่แค่แบมหรอกที่แอบมองพี่ พี่ก็แอบมองแบมเหมือนกัน แบมจำได้ไหม เมื่อ 4 เดือนก่อนวันที่ฝนตกหนักมากๆ พี่ขับรถมารอจินยองหน้าโรงเรียน วันนั้นแบมเปียกไปหมด เพราะแบมยื่นร่มให้กับเด็กผู้หญิงผู้ชายตัวเล็กคู่หนึ่ง พี่ยังจำรอยยิ้มของแบมวันนั้นได้ รอยยิ้มที่แบมมอบให้กับเด็กสองคนนั้นทั้งที่ตัวแบมเปียกไปหมด รอยยิ้มของแบมมันติดอยู่ในนี้” แล้วเขาก็เอามือผมไปจับที่หัวใจของเขา ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรง
“เพราะฉะนั้นพี่ขอร้อง อย่าดูถูกความจริงใจของพี่”
ดวงตาของผู้ชายผมแดงตรงหน้ามันเต็มไปด้วยความจริงจัง อย่างที่ผมไม่สามารถพูดได้ว่าเขากำลังโกหกหรือล้อเล่น เรื่องของผมที่ออกจากของเขาปัดเป่าอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดทิ้งหายไปหมด
“ผมขอโทษที่เมื่อกี้ผมทำตัวงี่เง่า” เมื่อผมเอ่ยขอโทษออกไป ผู้ชายตรงหน้าก็อมยิ้มจนทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนีไม่รู้ทำไมห้องมันถึงร้อนขึ้นแบบนี้ฟ่ะ ยังไม่ทันจะหันหน้าหนีดีเลย จู่ๆ ผู้ชายตรงหน้าก็ขโมยหอมแก้มผมซะงั้น
“แบมแบมน่ารักที่สุดเลย รู้ไหม”
ผมรีบเอามือมากุมแก้มที่ถูกผู้ชายตรงหน้ารังแก ผมอยากจะด่าอะไรสักอย่างแต่ก็พูดได้แค่ว่า “พี่มาร์คอย่า......”
“รีบกลับห้องเถอะ มันเลทมาเยอะแหละ”
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่ง” ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกจากห้อง ผู้ชายตรงหน้าก็กอดผมไว้จากด้านหลังแล้วสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อพี่มาร์คดึงคอเสื้อผมลงมาและประทับรอยที่ผมคาดว่าน่าจะทำให้เกิดรอยสีชมพูไว้ที่หลังคอแน่ๆ ผมถึงกับสะดุ้งกับการกระทำแบบนี้ มันเกือบจะป่าเถื่อนแต่ก็มีความรู้สึกหวานซ่อนอยู่ ผู้ชายคนนี้กำลังจะทำให้ผมเป็นบ้า
“ประทับตราเอาไว้ ว่าแบมเป็นของพี่นะครับ”
“พี่มาร์คขี้โกง”
“ใครว่าพี่ขี้โกงพี่กำลังจะปลดกระดุมให้แบมเลยเนี่ย”
“บ้าเหรออออออออออออ” ถึงผมจะใจกล้า แต่ผมก็ยังไม่หน้าด้านเท่าคนตรงหน้าแน่นอน
“อ้าว คิดว่าอยากทำบ้าง”
“ถ้าที่อกหรือหลังพี่ ผมว่ามันเป็นสิทธิของพี่จินยองมั้งครับ เกิดผมทำรอยใหม่ขึ้นมาพี่จินยองคงรู้ชัวร์”
“เขาไม่รู้หรอก”
“พี่มาร์คก้มหน้ามาหน่อยสิครับ”
“ก้มมาอีก”
เมื่อผู้ชายตรงหน้าก้มมาถึงระดับหนึ่งผมก็ใช้ริมฝีปากของผมไปขบเบาๆ ที่ติ่งหูของเขา และไล้ริมฝีปาก จากหูมาที่แก้ม
มาร์คต้วนคงไม่คิดว่าผู้ชายอย่างกันต์พิมุกต์จะกล้าทำอะไรแบบนี้ล่ะสิ เอาคืนที่เมื่อกี้มาขโมยหอมแก้มคนอื่น >//<
“ถ้าที่อื่นมันจะอยู่ข้างในเสื้อ แต่ถ้าตรงนั้นมันเห็นชัดดี ถึงไม่มีรอยแต่รับรองส่องกระจกทีไรนึกถึงผมชัวร์ ฮาฮาฮา”
“เด็กไม่ดี”
“เด็กดีออก”
“วันนี้เลิกกี่โมง”
“4 โมงแต่กะว่าจะทำการบ้านต่อถึง 6 โมง”
“เดี๋ยวพี่มารับ”
“ไม่ต้องไปส่งพี่จินยองเหรอไง”
“ส่งดิ ส่งเสร็จแล้ว พี่ขับค่อยกลับมารับ แบม แบมรอพี่นะ”
“อืม ผมจะรอ” ยังไงที่ของผมมันก็คือที่ 2 อยู่ดี.
------------------------------------
อยากเป็นหลังคอน้องแบม หรือ ติ่งหูพี่มาร์กดีคะเนี่ย ???
#ฟิคแอบมาร์คแบม หุหุหุหุหุ
ความคิดเห็น