[ GOT7 ] MarkBam One-Sided love. Ft BBam

ลำดับตอนที่ #21 : #วซดล : บทที่ 18 (Mark’s Part)

Eighteen (Mark’s Part)

“ชอบเหมือนที่พี่มาร์คชอบลลิส พี่มาร์คเข้าใจไหม ชอบแบบนั้นนะไม่ใช่แค่พี่ชายกับน้องชายแต่ชอบแบบผู้ชายชอบผู้หญิง พี่มาร์คเข้าใจไหม” ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แบมบอกว่าพี่มาร์คแบมอึดอัดนะ

ผมกอดน้อง กอดน้องอย่างที่ในใจคิดเสมอ

“แบมรู้ไหม พี่รอมาตลอดเลยนะ รอคำพูดนี้ของแบมมาตลอด”

“....แบมไม่เข้าใจ....”

“เด็กโง่ โง่ที่สุด พี่คิดว่าพี่จะต้องเสียแบมไปซะแล้วรู้ไหม

“.........”

พวกคุณอาจคิดว่าผมเป็นคนซึนที่สุดในโลก พวกคุณอาจจะคิดว่าผมใจร้าย พวกคุณหลายคนถึงขึ้นยกเด็กน้องของผมให้ไอ้บี ผมเป็นพระเอกของเรื่องนะ แต่พวกคุณกลับจะให้ไอ้บีเป็นพระเอกซะงั้น ถ้าจะให้เล่าคงต้องย้อนไปเมื่อ 4 เดือนก่อนวันที่พวกเราฉลองเดบิวต์สเตจ วันนั้นพวกเรา ผมไอ้เจบี ไอ้จินยอง และไอ้หวัง กับเหล่าเมเนเจอร์ฮยอง ต่างดื่มกันหนักฉลองให้กับวันสำคัญวันนี้

แต่แก๊งเด็กๆ ที่มี ยองแจ แบม และไอ้เด็กโย่งยูคยอม นั่งดูพวกเราดื่ม พวกนั้นดื่มได้แค่ผลไม้ หึหึหึ ยังเล็กอยู่จะไปดื่มเหล้าทำไม ผมที่เหมือนเมาจริงๆไม่เมานะครับ แค่กรึ่มๆ แต่สตินี้ครบร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมเห็นไอ้ยูคเอามือมาพาดเด็กผม ผมเลยเดินเข้าไปแทรกระหว่างทั้งสองคน

“พี่มาร์คเมาแล้วดิเนี่ย”

“เมาอารายยยยยยยยยสติเต็มร้อยเลยแบมแบม”

“นี่ขนาดสติเต็มร้อยยังอารายยยยยยยยยยยยยยเลย เกิดเมาไม่หนักกว่านี้เหรอพี่” ผมเลยตีป้าปไปที่หัวไอ้ไอ้เด็กโย่ง

“เห็นไหมกูอ่ะสติเต็มร้อย” ผมเอามือไปโอบคอเด็กไทยตัวเล็กของผม แบมเอียงคอมองหน้าผม อย่าดิ อย่ามามองด้วยแววตาใสซื่อน่ารักแบบนี้

“พี่มาร์คกี่นิ้ว” แบมชูขึ้นมา 3 นิ้ว กะจะทดสอบผมละสิ

“ไม่ได้ชูสักนิ้ว” แกล้งสักหน่อย

“เมาชัวร์ ยังงี้ต้องหลอกถามสิ่งที่อยากรู้” ไอ้ยูคไอ้เด็กโย่ง เห็นว่ากูเมาหน่อยจะล้วงความลับกูเหรอ เอาดิ กูจะเล่นกับมึงสักตั้ง

“น้องยูนาเด็กใหม่คนนั้นจีบไปยัง ผมเล็งอยู่” ยูนาเด็กเทรนที่เข้ามาขอเบอร์ผมอ่ะนะ จะว่าไงดี น้องเขาขอมาผมก็ต้องจัดให้ไปอ่ะครับ

“กูให้เบอร์เขาไปแล้วเสียใจด้วยนะไอ้เด็กโย่ง”

“แม่งงง เสร็จพี่มาร์คอีกแล้วดิเนี่ย”

“พี่เคยรักใครจริงบ้างป่ะ” คำถามจริงจังและสงสัยอย่างหนักจากแบม ทำเอาผมสะดุดกึกเลย แบมคงคิดว่าผมเลว คบๆ เลิกไปทั่วไม่จริงจังกับใคร แต่แบมไม่เคยรู้เลยว่าที่ผมเป็นทั้งหมดนี้ก็เพราะแบม

ผมรักแบมรักเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว หลงไปแล้ว ไม่ชอบเลยที่เห็นแบมยุ่งกับใคร ไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นแบมเห็นคนอื่นสำคัญกว่าผม ไม่ชอบเลยเวลาที่มองไปแล้วเห็นแบมมองคนอื่นอยู่ อ้อมกอดของแบมคือของผม ที่ข้างๆ แบมก็คือของผม

ผมอยากทำทุกอย่างเพื่อรั้งแบมอยู่ตรงนี้ข้างๆผม

มองแค่ผม .........  สนใจแค่ผม

แต่.......ผมทำไม่ได้เลย ยิ่งนานวันใครๆ ก็เห็นว่าแบมน่ารัก ใครๆ ก็รักแบม ใครๆ ก็ชอบแบม โลกของแบมมีคนอื่นเพิ่มขึ้นมากมาย คนสำคัญของแบมก็เพิ่มขึ้นเยอะแยะ

แต่โลกของผม.......ยังคงมีแค่แบม  

แบมแค่คนเดียวที่เป็นศูนย์กลางโลกของมาร์ค ต้วน

แบมรักผมแบบพี่ชาย เคารพผมแบบพี่ชาย ไม่ต่างกับพี่ชายของเขา ผมไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เพราะแบมมอบให้ผมได้แค่นั้น ผมที่รักตัวเล็กคนนี้เกินคำว่าน้องชายเลยไม่รู้ว่าจะทำยังไง จะเดินหน้าก็กลัว แต่ถ้าจะให้ถอยหลังไปมากกว่านี้มันก็ทำไม่ได้ซะแล้ว เพราะรักไปแล้ว

ผมที่จมอยู่กับความรักที่ไม่มีทางสมหวังเลยหาทางออกไปกับคนอื่น ผู้หญิงที่ผมคบทุกคนต้องมีอะไรที่คล้ายแบม ถ้าไม่ยิ้มน่ารัก ก็ต้องเป็นคนอารมณ์ดี ถ้าไม่ตัวเล็กก็ต้องตาโต ต้องมีอะไรสักอย่างที่ผมเห็นแล้วนึกถึงแบมได้ ผมยอมรับนะว่าผมไม่ใช่คนดี ที่คบผู้หญิงพวกนั้นแค่เพราะอยากจะชดเชยความรู้สึกผมที่รักแบม

แต่ตัวแทนก็คือตัวแทนไม่ใช่แบม ถึงคล้ายยังไงก็ไม่ใช่ และไม่มีวันใช่เพราะแบมแบมของผมมีแค่คนเดียวในโลก ผู้หญิงหลายคนถึงกับเคยเอ่ยปากถามผมว่าคบพวกเธอเพราะอะไร มองใครผ่านพวกเธอ ไม่มีใครชอบหรอก แต่ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องคบ ผมไม่ซีเรียส คุณไม่อยากคบผมก็ไม่ได้ว่า

ส่วนอีกหลายคนบอกว่า รักพวกเธอแทนได้ไหม มองพวกเธอแทนได้ไหม ถ้าทำได้ง่ายๆแบบนั้นผมคงเลิกรักแบมไปได้นานแล้ว ผมไม่แคร์ความรู้สึกของใคร จะเสียใจ จะร้องไห้ก็รั้งผมไว้ไม่ได้ ผมอาจจะเลวจริงๆ อย่างที่ใครหลายคนด่า แต่ผมยอม

“ว่าไงพี่มาร์ค สรุปพี่เคยรักใครจริงบ้างไหม” เสียงยองแจปลุกผมให้เห็นว่าผมกำลังจ้องมองคนตัวเล็กที่อยู่ในความคิดของผมทุกลมหายใจ

“รักสิ รักมากด้วย” ผมมองสบตาไปที่แบม หวังอยากให้แบมรับรู้ความรู้สึกของผม อยากให้แบมรู้ถึงสิ่งที่ผมอยากจะบอกแบมเหลือเกิน พี่รักแบม รักมากด้วย แบมพอจะรักพี่บ้างได้ไหม

“เมาหนักแล้วพี่มาร์ค” แบมผลักตัวผมออก หน้าแบมเริ่มขึ้นสีแดง ท่าทางของแบมแบบนี้หลายๆครั้งก็ทำให้ผมแอบหวังว่าน้องอาจจะคิดเหมือนกัน แต่แบมก็ไม่เคยแสดงออกชัดเจนสักที แบมไม่เคยหึงผม ไม่เคยห่วงผม เหมือนที่ผมเป็นเลย ถึงผมจะคั่วไปทั่วก็ไม่เคยเห็นแบมจะเปลี่ยนสีหน้าสักที

“อ้ายยยยยมากกกกกกกกกกกกกกกกก ปายยยยยเล่นเกมมมมมที่ห้องงงงงยองแจจจจจจจกานนนนนนน” ไอ้แจ็คสันถ้ามึงบอกมึงไม่เมานี่กูไม่มีทางเชื่อมึงเลยจ้า

“ทำไมต้องเป็นห้องผมอ่ะ ผมไม่ยอม เฮ้ยยยย พี่แจบอมอย่าเปิดประตูดิ เฮ้ยๆๆๆ ไอ้ยูคยอมช่วนกันออกจากห้องกูที ไม่ๆๆ” ถึงยองแจจะร้องเสียงหลงแค่ไหนแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือไอ้แจ็คสันมันก็ยังพาตัวเองเข้าไปห้องยองแจอยู่ดี โดยมีไอ้แจบอมที่หัวเราะไม่หยุดเปิดประตูเข้าไป ที่นี้คนที่เหลือต่างก็พากันยัดอัดตัวเข้าไปในห้องเล็กๆ ห้องนั้นยกเว้นแบมแบมที่ไปหาของกินที่โต๊ะ

ผมเลยเดินตามน้องไปที่โต๊ะ เห็นแบมมองเดินหาอะไรสักอย่างอยู่ กินอะไรไร้สาระอีกละสิเด็กน้อยจริงๆ แต่เปล่าแบมกินน้ำ แต่เฮ้ยยยยยยย !!!!

“แบม อย่ากินนั่นไม่ใช่น้ำเปล่า” ไม่ทันซะแล้ว แบมเผลอกรอกโซจูเข้าปากไปแล้ว มันเป็นเพราะไอ้แจ็คสันที่คิดอะไรประหลาดๆ คงเพราะมันเมามาก มันเทน้ำเปล่าออกหมดแล้วใส่โซจูเข้าไปแทน พวกเราหัวเราะเฮฮากันใหญ่

แต่เหมือนช่วงที่พวกเราเฮฮากันแบมจะไปเข้าห้องน้ำแบมเลยไม่รู้ว่าไอ้ขวดน้ำนั้นมันมันถูกเปลี่ยนเป็นโซจูเรียบร้อย

แบมไม่เคยกินเหล้าด้วย นี่ซัดโซจูไปเกือบครึ่งขวด ผมรีบหันหน้าไปมองหน้าแบม หน้าแบมแดงแป๊ดเลย เซแล้วไง ผมรีบเดินไปประคองทันที

“แบมเป็นไงบ้าง” ผมที่ตอนแรกกรึ่มๆ ตอนนี้ตื่นเต็มตาเลยครับผม

“แบมมมมคิดว่าแบมโอเคคคคคค คิคิคิ พี่มาร์คตาหลกกกกอ่ะ มี สองหัวได้ไง” พี่ว่าแบมไม่โอเคแล้วแหละถ้าเห็นว่าพี่มีสองหัวแบบนี้ เอาไงดี จะเรียกคนอื่นออกมาดีไหม แต่ว่าคนอื่นก็กำลังจัดการกับไอ้พวกนั้นเหมือนกันเอาฟ่ะเอาไงเอากันพาไปห้องผมก่อน

“แบมไปห้องพี่ก่อนนะ”

“ไม่อ่ะ พี่มาร์คม้าววววแบบบนี้จะพาแบมไปไหนนนน”

“พี่อ่ะไม่เมา แบบมอ่ะเมา”

“แบมมมมไม่ม้าววววว ดูดิดู แบมเดินตรงเป๊ะเลย” จ้ะตรงเป๊ะเลยจ้ะ เดินเป็นงูแบบนี้บอกเดินตรงเป๊ะ พี่คิดว่าพี่ชัวร์แหละ ชัวร์ว่าแบมเมาชัวร์ โอ๊ยยยอิต้วนมึงจะทำไง

“แบมร้อนนนนนอ่ะพี่มาร์ค” เข้าใจว่าร้อนแต่ทำไมต้องถอดเสื้อด้วย เกิดคนอื่นออกมา ใครๆ เขาก็เห็นนมแบมกันหมดพอดี เป็นคนไทยช่วยรักนวลสงวนตัวหน่อยเถอะแบมมมม

“งั้นไปเปลี่ยนที่ห้องพี่ป่ะ”

“พี่มาร์คจะแต๊ะอั๋งแบมอ่ะดิ ว้ายยยย นิจับไม่ดี” เออะ แบม -*-

“แบมเข้าห้องพี่เดี๋ยวนี้เลยอย่าดื้อ”

“ฮือ ฮืออออออ พี่มาร์คดุแบม” ในขณะที่แบมเริ่มแหกปากผมเลยรีบดันน้องเข้าห้องผมกับแจ็คสันด่วนๆ ก่อนที่คนอื่นจะออกมา

“แบมอย่าร้องดิ” ผมไม่ชอบเวลาเห็นน้ำตาของแบมเลย ไม่ชอบจริงๆ ผมรีบเอามือเช็ดน้ำตาของคนตัวเล็กๆ ที่น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด

“พี่มาร์คกอดปลอบแบมหน่อย” น้องโผเข้ามากอดผมอย่างแรง นานแค่ไหนแล้วที่แบมไม่กอดผมแบบนี้อาจจะตั้งแต่วันที่แบมรู้เรื่องที่ผมคั่วผู้หญิงไปทั่ว หลังจากนั้นแบมก็ไม่เคยกอดผมอีกเลย ไม่ใช่แค่กอด แต่บางครั้งผมรู้สึกเหมือนแบมตั้งใจเว้นช่องว่างบางอย่างที่ผมก็ไม่เข้าใจ

ผมไม่เคยถามว่าเพราะอะไร เพราะผมรู้สึกว่าแบมไม่อยากบอกผม ถึงผมอยากจะรู้ใจจะขาดว่าอะไรทำให้แบมเปลี่ยนไปแต่ผมก็ไม่เคยถาม เพราะผมอาจจะกลัวคำตอบจากแบม

“พี่มาร์ค ทำไมพี่มาร์คถึงมั่วไปทั่วแบบนี้ฟ่ะ” เพิ่งรู้ว่าแบมเมาแล้วจะงองแง โว้ยวายแล้วก็ช่างสงสัยขนาดนี้

“พี่ไม่ได้มั่วสักหน่อย ใครบอกแบม”

“ไม่เห็นต้องบอก แบมก็เห็นได้ด้วยตัวเอง”

“พี่มาร์คไม่มั่วไปทั่วไม่ได้เหรอ รักใครสักคนจริงๆ ไม่ได้เหรอ”

“ทำไมล่ะ”

“แบมไม่ชอบ ไม่ชอบที่พี่มาร์คมั่วกับคนไปทั่วแบบนี้ ไม่ชอบเลย” เป็นครั้งแรกที่น้องกล้าถามผมหรือพูดถึงประเด็นนี้กับผม คงเป็นเพราะเมาเลยกล้าพูดทุกอย่าง

“แสดงว่าแบมอยากให้พี่จริงจังกับใครสักคนเหรอ”

“ก็ไม่เชิง”

“แล้วจะเอาไง”

“แบมเปลี่ยนใจแหละ จะยังไงก็ได้ จะรักใครก็ได้ แต่แบมขอนะ ขอตำแหน่งน้องคำสำคัญของพี่มาร์ค อย่าให้ใครได้ไหม ให้แบมคนเดียวได้ไหม” น้องกอดผมแน่น และเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“แบมอยากเป็นแค่น้องของพี่ อยากให้พี่เป็นพี่ชายแบบนี้ตลอดไปอ่ะเหรอ” ทำไมผมต้องรู้สึกเสียใจแบบนี้ว่ะ แค่การที่น้องบอกผมว่าน้องอยากให้ผมเป็นพี่ชายทำไมผมต้องเศร้าขนาดนี้ฟ่ะ

“ใช่แบมอยากเป็นน้องคนสำคัญของพี่มาร์ค อยากเป็นน้องคนเดียวของพี่มาร์ค เพราะถ้าแบมไม่ได้เป็นน้องของพี่มาร์คแล้วพี่มาร์คจะให้แบมเป็นอะไรล่ะ แบมมันก็เป็นได้แค่น้องแบบนี้เท่านั้น” คำพูดของน้องทำเอาผมใจเต้นแรงอย่างที่มันไม่ควรจะเป็น

“แบม.....รักพี่เหรอ” ผมรู้สึกได้เลยว่าเสียงของผมมันสั่น

“แบมรักพี่มาร์คได้เหรอ”

“แล้วทำไมจะรักไม่ได้ล่ะ”

“แบมกลัวพี่มาร์คเกลียดแบม แบมกลัวพี่มาร์คไม่รักแบม แบมกลัวทุกอย่างเลย”

“ทำไมแบมไม่พูดมาก่อนหน้านี้ล่ะ”

“แบมไม่กล้า แบมกลัวพี่มาร์คเกลียดแบม อย่าเกลียดแบมนะ อย่าเกลียดนะ” น้องร้องไห้หนักมากคราวนี้จะเกลียดยังไงไหว ถ้าแบมเห็นหน้าผมตอนนี้ แบมก็จะรู้ว่าผมฉีกยิ้มแทบจะถึงรูหูอยู่แล้ว ที่แท้เราสองคนใจตรงกันเสียเวลาบ้าบอคอแตกไปตั้งนานเพื่ออะไรว่ะเนี่ย

“พี่อยากบอกแบมว่าพี่....” ผมกำลังจะบอกรักน้องออกไปแต่น้องกลับพูดแทรกซะงั้น

“ทำไมวันนี้พี่มาร์คพูดมากจัง นี่ฝันของแบมนะ ห้ามพูดมาก ฟังแบมพูดก็พอ” สั่งผมซะงั้นอ่ะน้องแบมแบม

“ปกติแบมก็ไม่กล้าพูดอะไรอยู่แล้วขอแค่ในฝันให้แบมได้พูดความรู้สึกแบมบ้างเถอะ แบมเก็บความรู้สึกจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไมความจริงแบมไม่กล้าพูดตรงๆกับพี่มาร์คให้ได้เหมือนแบบนี้บ้าง ทำไมแบมไม่กล้าหึงพี่มาร์คบ้าง ทำไมแบมขี้ขลาดได้ขนาดนี้” น้องกอดผมแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าผมจะหายไป มันทำให้ผมคิดได้ว่าแบมคงเจ็บเพราะการที่ผมคั่วไปทั่วแบบนี้ แต่แบมก็ไม่เคยแสดงออกอะไรออกมา แบมคงเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองหมด เด็กโง่ โง่ที่สุด ไม่ใช่แค่แบมที่โง่ แต่ผมก็โง่ที่มองไม่เคยเห็นเช่นกัน

ผมทำร้ายแบมไปเท่าไหร่แล้วว่ะ ไอ้เชี่ยต้วน

“แบมไม่ต้องเก็บเอาไว้หรอก ตอนปกติแบมก็พูดกับพี่ได้ แบมหึงพี่ได้ พี่ให้สิทธิ์ทุกอย่างกับแบมเลย”

“ไม่จริงอ่ะ พี่มาร์คใจร้าย ชอบทำร้ายจิตใจแบม” ยิ่งพูดแบบนี้ผมยิ่งรู้สึกผิดไปกันใหญ่

“แบมจะทำไงดี แบมจะทำไงให้ตัวเองกล้ามากกว่านี้ กล้าที่จะบอกพี่มาร์คสักที”จู่ๆ แบมก็หยุดพูดไป พอผมก้มลงไปมองก็เห็นว่าแบมหลับไปแล้ว ผมเลยค่อยๆ พยุงแบมไปนอนที่เตียงของผม ผมเกลี่ยผมที่หน้าผากแบม ผมยิ้มไปกับคนขี้เมาที่เผลอพูดทุกอย่างออกมาหมดเปลือก

เก็บอาการเก่งจริงๆ พ่อคุณ เก็บจนผมคิดว่าผมคงกินแห้วไปตลอดชาติซะแล้ว ผมคิดไปมาในหัวตอนแบมตื่นแบมจะว่ายังไงจะจำเรื่องคืนนี้ได้รึเปล่า เพราะกินโซจูหมดไปครึ่งขวดขนาดนี้ตื่นมารับรองปวดหัวแหงๆ เผลอๆ แบมคงคิดว่าเป็นฝันชัวร์ๆ

ผมควรจะบอกแบมไปตรงๆเลยดีไหมว่าเราใจตรงกัน แต่ถ้าผมพูดไปแบมก็จะไม่ได้พูดความรู้สึกของแบมออกมาด้วยตัวของแบม ทั้งที่ตัวแบมคงอยากจะพูดหรือบอกผมตรงๆ มากกว่า

ผมจะทำยังไงดี แล้วผมก็เผลอคิอไปคิดมาจนหลับตอนไหนก็ไม่รู้ พอตื่นขึ้นมาก็เพิ่งเห็นว่า ผมนอนกอดแบมทั้งคืน ส่วนแบมยังหลับสนิทอยู่ก็สมควรละครับ

“พี่มาร์ค” ดูสิขนาดหลังหลับก็ยังเผลอเรียกชื่อผม

“ใจร้าย” เอ่อออ สรุปว่าด่าผมสินะ ผมลุกขึ้นมามองหน้าแบม ผมตัดสินใจว่าผมจะรอแบม รอให้แบมกล้าที่จะบอกผม รอจนกว่าแบมจะพร้อมสำหรับเรื่องของเรา

พี่จะรอนะเด็กดื้อ

O………….N……….E…………..S……….I………….D…………..E…………D


พอจะชดเชยกับสิ่งที่พี่มาร์คทำมาทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงตอนที่ 17 ได้ไหม ???

พอจะเข้าใจความรู้สึกพี่มาร์คไหมคะ

ต้องขออภัยกับหลายๆคนที่อ่านมาแล้วจนถึงตอนนี้แล้วอาจจะรู้สึกไม่ชอบที่เป็นแบบนี้

อาจจะเสียความรู้สึก (รึเปล่า ??)

แต่คือเราตั้งใจให้พล็อตเป็นแบบนี้ตั้งแรก

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม #วซดล ถึงไม่ค่อยดำเนินเรื่องโดยพี่มาร์ค (มีแค่ 1 ตอนเท่านั้นในพาร์ทอดีต)

เหมือน #ฟิคแอบมาร์คแบม ที่มีเป็นพาร์ทของพี่มาร์คหลายตอน

แต่บอกเลยว่าฟิคเรื่องนี้เคยบอกแล้วว่าจะไม่ให้ม่าเท่าเรื่องนั้น

หลังจากตอนนี้จนจบจะดำเนินเรื่องโดยพี่มาร์คทั้งหมด

ใครอยากรู้ว่าเพราะอะไร ทำไม ต้องรออ่านกันนะจ้ะ

ขอบคุณทุกท่านที่คลิกอ่าน และ แฮปปี้ไปกับ #วซดล

ปล. #ฟิคแฟนบอยพี่มาร์ค อัพตอน 2 แล้วเน้อออ >> CLICKKK <<