คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : #วซดล : บทที่ 17 100%
Seventeen
เมื่อรถตู้มาถึงผมรีบขึ้นไปคนแรก เพราะอยากที่จะนั่งข้างในสุดริมหน้าต่าง ผมอยากจะปล่อยความคิดไปกับทิวทัศน์ข้างทาง หรือไม่ก็หลับต่ออีกนิด ส่วนเมมเบอร์คนอื่นก็ค่อยๆ ทะยอยกันมา พี่ยองแจมาถึงเป็นคนถัดมา พี่ยองแจเลือกนั่งข้างหน้าผม เหมือนรู้ว่าผมนินทาอยู่เลยเอาหัวหันมาจ้องผม
“แบมแบมน้อยของพวกเรา หายดีรึยัง”
“ดีขึ้นแล้วครับ” ผมรีบเอามือไปหยิกแก้มพี่ยองแจอย่างหมั่นเขี้ยว พวกเราคุยกันได้ไม่นานพี่แจบอม พี่จินยองแล้ววก็ไอ้ยูคก็ตามขึ้นมา พี่แจบอมมองหน้าผมแล้วรีบเดินเข้ามาข้างในเพื่อนั่งข้างผม พี่จินยองเลือกนั่งข้างพี่ยองแจ ส่วนไอ้ยูคนั่งหน้าสุดตามระเบียบ แน่นอนว่าพี่แจ็คสันกับพี่มาร์คก็คงต้องนั่งข้างไอ้ยูคแน่นอน
“คุยอะไรกันไอ้ตัวเล็กทั้งคู่”
“ผมถามแบมว่าแบมหายดีรึยังหน้าน้องยังดูไม่ค่อยดี”
“เมื่อเช้าก็ดีขึ้นแล้วแหละ แต่เพราะมีไอ้บ้าบ้างตัวแม่งพูดไม่คิด” พี่จินยองพูดสวนกลับขึ้นมา ทำเอาหน้าพี่แจบอมเจื่อนไป
“อะไรพี่แจบอมแกล้งแบมเหรอ แบมไม่เป็นไรนะเดี๋ยวคืนนี้พี่จะเอาหมอนไอ้ลีดเดอร์ไปซ่อนแก้แค้นแทนแบมเอง”
“เปล่าเว้ย แบมพี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจก็ไอ้...”
“ไม่เป็นไรครับแบมเข้าใจ” ผมรู้ว่าพี่แจบอมก็แค่อยากจะปกป้องผมก็เท่านั้น หลังจากนั้นพี่แจ็คสันกับพี่มาร์คก็ขึ้นมาบนรถตู้
“แบมทำไมไปนั่งซะหลังเลยล่ะ”
“แบมอยากนอนอ่ะพี่แจ็คสันก็เลยว่าจะนั่งงีบต่อที่เบาะหลัง”
“พี่ไม่อยากนั่งข้างไอ้เด็กโย่งนี้เลยว่ะ”
“ผมอยากนั่งข้างพี่มากอ่ะไอ้พี่หวัง”
“เดี๋ยวจะโดนใครพี่ใครน้องพูดดีๆหน่อย เดี๋ยวเหอะ” แล้วพี่แจ็คสันกับไอ้ยูคก็ทะเลาะกันตามประสา รถตู้เริ่มเคลื่อนที่ไปยังงานแฟนไซต์ ผมหันหน้าออกไปมองวิวข้างทาง มองรถ มองวิว ปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ แต่ก็สะดุดเมื่อพี่แจบอมเอานิ้วสะกิดผม
“พี่ขอโทษนะแบมแบม ไม่โกรธพี่นะ” พี่แจบอมเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ มันทำเอาผมนึกขึ้นมาว่าผมเหมือนหมาส่วนพี่แจบอมเป็นเจ้าของแล้วกำลังขอโทษลูกหมาตัวนี้ยังงั้นแหละ
“ฮาฮาฮา ผมไม่ใช่หมานะพี่แจบอม”
“ขอโทษจริงๆ” เสียงและสีหน้าพี่แจบอมดูจริงจังและรู้สึกผิดต่อผมจนผมรู้สึกได้
“อย่าคิดมากเลยครับ แบมบอกแล้วไงว่าแบมไม่โกรธ”
“พี่มีขนมมาขอโทษด้วยอ่ะ”
“คราวก่อนชอคโกแล็ตหมี คราวนี้หมีเจลลี่ แล้วคราวหน้าจะเอาอะไรมาขนมหมีให้แบมละเนี่ย” ผมหัวเราะไปกับความน่ารักของพี่ชายที่น่ารักคนนี้ ผมรีบหยิบขนมหมีเจลลี่ที่พี่เขาซื้อมาให้เพื่อแสดงว่าผมไม่โกรธจริงๆ
“เอามาแบ่งพี่กินมั้ง” พี่ยองแจกับพี่จินยองรีบหันกลัมาหาพวกผมสองคน ผมเลยแกะแล้วแบ่งให้พี่ๆ ทานด้วยกัน
“รู้ป่ะเนี่ยขนมโปรดอีกอย่างหนึ่งของแบมเลยนะ ขอบคุณนะพี่แจบอม พี่แจบอมแม่งน่ารักที่สุดในโลกเลย”
ผมหันไปยิ้มให้พี่แจบอม แล้วก็กินขนมหมี ขนมหวานๆมักจะทำให้เราอารมณ์ดีขึ้นเสมอ ผมเผลอหันไปมองข้างหน้าก็เห็นว่าพี่มาร์คมองมาที่ข้างหลังสายตาของเราสบกัน แล้วพี่มาร์คก็พูดคำหนึ่งที่ผมอ่านปากออกทันทีว่า
“อ้วน” แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้าคำพูดคำแรกที่พูดกับผมคืออ้วน โทษทีนะที่อ้วน ผมรีบสะบัดหน้าหนี แล้วเทขนมหมีที่เหลือทั้งหมดใส่มมือแล้วยัดเข้าปากแม่งเลย อ้วนแต่น่ารักเว้ย !!!
สุดท้ายพวกเราก็มาถึงสถานที่แฟนไซต์ แฟนๆมารอพวกเราเต็มไปหมดผมชอบความรู้สึกนี้จริงๆ เพราะผมก็เคยเป็นแฟนคลับที่เคยไปรอศิลปินเลยเข้าใจความรู้สึกของแฟนๆที่ได้เห็นได้เจอพวกเรา ผมรู้สึกขอบคุณพวกเขาจริงที่เป็นแรงบันดาลใจให้กับผมเสมอ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงชอบแฟนเซอร์วิสให้แฟนๆนัก เพราะกว่าที่พวกเขาจะได้เจอพวกเราพวกเขายืนรอพวกเราไม่ต่ำกว่าชั่วโมงเพื่อเวลาแค่ไม่กี่นาทีนั่นจึงทำให้ผมอยากให้ความสำคัญทุกครั้งที่ได้เจอพวกเขา
ผมเดินลงมาเป็นคนสุดท้าย แฟนก็เดินตามผมก็หันไปคุย ไปทักกับแฟนทุกคนเท่าที่ผมจะทำได้ ผมเริ่มมองเห็นว่าผมชักจะช้ากว่าคนอื่นไปมาก พี่ๆเดินกันไปไกลแล้วพี่เมเนเจอร์เดินกันพวกๆพี่อยู่เพราะพวกเขาเกาะกลุ่มกันไป เฮ้อไม่งั้นผมโดนพี่เมเนว่าเอาอีกแน่ๆ ผมพยายามจะขอตัวแฟนๆ แต่แฟนก็ขยับตามผมไปเรื่อยๆ มีแฟนๆหลายๆคนเริ่มดึงผม เอาละซี้ผมจะทำไงดี
“แบมแบม เร็วๆ” เสียงพี่มาร์คตตะโกนอย่างดังแฟนๆที่จับผมอยู่ถึงกับสะดุ้ง ผมเลยได้ที บอกขอตัวแฟนๆที่ล้อมผมอยู่ พี่มาร์คยืนรอผมอยู่ผมเลยรีบเดินไปข้างๆ มีแฟนคลับคนหนึ่งยื่นของมาให้ผม ผมเลยตัดสินใจรับคราวนี้คนอื่นยื่นกันมาอีกเพียบผมก็รับมาทั้งหมด พี่มาร์คที่เห็นว่าผมชักถือเยอะเลยแย่งผมไปถือคราวนี้แฟนๆรอบๆข้างกรี๊ดกันสนั่น บางคนถึงกับเขย่าเพื่อนที่มาด้วยกันแล้วพูดว่า “มาร์คแบม มาร์คแบม”
อะไรคือมาร์คแบม คู่ผมกับพี่มาร์คเหรอ ? โอ้แฟนคลับของพวกเรา ผมเดินตามพี่มาร์คเข้าไปในตึกก็เห็นว่าพี่ๆและเมเนเจอร์รอพวกเราอยู่
“แบมแบม ยิ่งเพิ่งหายไม่สบายอยู่โดนแฟนจับเจ็บมากรึเปล่า” พี่เมเนเจอร์ถามผมด้วยเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไรครับ”
“ดีนะที่มาร์คสังเกตเห็นว่าแบมยังไม่เดินเข้ามาเลยเดินออกไปอีกรอบ” ผมหันหน้าไปมองพี่มาร์คแล้วกล่าวขอบคุณเบาๆ พี่มาร์คก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตามสไตล์
พวกเรารีบเข้าไปแต่งตัวเพื่อจะได้เตรียมตัวเข้างานแฟนไซต์ผมกับพี่มารื๕เราไม่ได้คุยอะไรกันอีกถึงยังไงผมก็ยังไม่ลืมเหตุการ์ณวันนั้นที่โรงพยาบาลหรือเรื่องเมื่อเช้าที่มาร์คทำกับผม ถึงเมื่อครู่เข้าจะเดินกลับไปหาผมก็ตาม
พวกเราเตรียมตัวไม่นานก็ได้ไปสู่งานแฟนไซต์ที่นั่งของผมได้นั่งข้างแจ็คสัน ผมนั่งเป็นคนแรกของแถวเลยรอบนี้ แฟนๆมากมาย ที่มาวันนี้เอาสารพัดของมาให้ผมได้เล่น เอาสารพัดคำถามมาถามผม มันทั่งสนุกและน่าจดจำหลายคนถึงขั้นถามว่าผมหายดีรึยัง พวกเขารู้ได้ยังกัน ทั้งที่พวกเราไม่ได้บอกใคร แต่ก็ขอขอบททุกคำอวยพรที่ขอให้ผมหายดีนะครับ
พวกคุณไม่รู้หรอกว่าพวกคุณนั่นแหละที่เป็นยาใจของผม
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
50%
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
งานแฟนไซต์จบลงแล้วผมเหนื่อย แต่ก็สนุกมากๆ ผมอยากจะมีงานแบบบนี้อีกสักหลายๆพันครั้งเลยครับ เพราะความน่ารักของแฟนคลับทำเอาผมมีกำลังใจในการทำงานต่อไป พวกเขาทำให้ผมคิดได้ว่าดูสิมีคนรักและชื่นชมพวกเรามากแค่ไหน ผมควรที่จะต้องตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้เพื่อแทนในความรักที่แฟนคลับมอบมาให้ผม
จู่ๆ พี่แจ็คสันก็ชวนผมแวะหาซื้ออะไรกินที่เซเว่นก่อนที่จะเข้าหอพัก ผมก็โอเคครับอยากหาซื้อไอติมอะไรกินด้วยผมกับพี่แจ็คสันเราสองคนก็เลยลงจากรถมาซื้อของอะไรที่เซเว่น ส่วนพี่คนอื่นก็เข้ากันไปก่อน
“พี่มีอะไรอยากคุยกับผมเหรอครับ”
“ทำไมคิดแบบนั้นอ่ะ”
“ก็พี่แจ็คสันดูเงียบแปลกๆจะถามก็ไม่ถาม” ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่แจ็คสันต้องรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับผมและพี่มาร์คก็ในเมื่อพี่แจ็คสันสนิทกับเราทั้งคู่ขนาดนี้ ถ้าไม่รับรู้มันก็คงแปลกมาก
“ทะเลาะอะไรกับไอ้มาร์ค คุยกันดีๆไม่ได้เลยเหรอ ทะเลาะกันแบบนี้พี่ไม่ชอบเลย”
“พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันหรอกฮะแต่ผมแค่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับพี่มาร์คก็เท่านั้น ให้เวลาผมสักพักนะ เดี๋ยวมันก็งคงเหมือนเดิม”
“มันจะเหมือนเดิมจริงๆอ่ะเหรอแบม ยิ่งไม่คุยกันแบบนี้มันก็ยิ่งมีแต่แปลกไปจากเดิมนะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมไม่พร้อมจริงๆ”
“พอจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหม” ผมยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้พี่แจ็คสันฟังจริงๆ ไม่รู้จะพูดยังไง
“ผมยังไม่พร้อมจริงๆครับ”
“เดี๋ยวนี้พี่สำคัญน้อยกว่าไอ้จินยองกับไอ้แจบอมแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่นะ ไม่จริงเลย”
“เฮ้อ พี่ไม่คาดคั้นกับแบมก็ได้ ใครใช้ให้พี่แพ้ทางแบมเสมอล่ะ ยังไงก็อย่าลืมนะว่าแบมยังมีพี่อยู่”
คำพูดแบบนี้อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นพี่จินยอง พี่แจบอมหรือพี่แจ็คสันพวกเขาต่างก็พูดแบบนี้กับผม รวมถึงแฟนๆที่คอยเชียร์คอยให้กำลังใจทำไมผมถึงเป็นคนที่โชคดีขนาดนี้ ที่ได้รับความรักและความห่วงใยจากคนมากมาย ทำไมผมต้องมามัวนั่งเศร้าบ้าบอคอแตกให้คนอื่นเขาเป็นกังวลกันแบบนี้ด้วยฟ่ะ ไม่สมกับเป็นผมเลย
“แบมจะลองเคลียร์กับพี่มาร์คดูนะพี่หวัง แต่ไม่รู้ว่าเคลียร์แล้วมันจะดีขึ้นหรือจะแย่ลงนะ”
“จริงอ่ะ เอาเหอะลองเปิดใจคุยกันดูถ้ามันจะแย่ขึ้นแต่มันชัดเจนมากขึ้นมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ แบมไม่ลองคุยกันแบมจะรู้ได้ไง ถ้าไอ้มาร์คมันงี่เง่าพี่จะต่อยมันให้คว่ำเลย”
“จริงนะ จะต่อยคว่ำเลยใช่ป่ะ”
“ใช่ดิ พี่ไม่ชอบบรรยากาศแบบที่แบมหลบหน้าหลบตาไม่คุยกับไอ้มาร์ค ส่วนไอ้มาร์คก็งี่เง่าหงุดหงิดทั้งวันแบบนี้ ถ้าเคลียร์กันแล้วจบพี่จะดีใจมาก แต่ถ้าไม่จบก็แสดงว่ามันคงเป็นเรื่องที่ใหญ่และเครียดจริงๆ พี่ก็จะเอาใจช่วยทั้งคู่พี่สัญญา พี่จะเป็นกลางไม่เข้าข้างใครเป็นพิเศษ” ดูท่าพี่แจ็คสันจะไม่รู้เรื่องจริงๆ ถึงได้เดาไปมั่วขนาดนี้ แต่มันกลับทำเอาผมหัวเราะกร๊ากก็พี่แจ็คสันน่ารักซะแบบนี้ใครๆก็ชอบ แจ็คสัน หวัง
“แล้วพี่รู้ได้ไง”
“ก็แบมดูหลบหน้าหลบตาไอ้มาร์คขนาดนั้น แถมวันนี้ก็ไม่คุยกันเลยสักนิดไม่ทะเลาะกันแล้วจะเรียกอะไรละ”
“แค่นั้น...?”
“ตั้งแต่ไอ้มาร์คไปเยี่ยมแบมวันนั้นมันกลับมาแม่งก็แปลกๆ เอาแต่นอนบนเตียงฟังเพลงหลบอยู่ในผ้าห่มทำยังกับไม่อยากคุยกับใครบนโลก ตอนแรกพี่ว่ามันคงเครียดอะไรบางอย่างแต่พอแบมกลับมามันก็ดูหงุดหงิดผิดกล แล้วยิ่งวันนี้ยิ่งแล้วใหญ่พวกนายไม่คุยกันสักนิดพี่เลยเดาเอา แล้วมันก็ถูกด้วยจริงมะ”
“จ้า เก่งที่สุดจ้าแจ็คสันหวังเนี่ย”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่แจบอมรึเปล่า”
“ทำไม”
“ก็ไอ้มาร์คเมื่อเช้าตอนพี่ออกมากินข้าว จู่ๆไอ้มาร์คก็ไปคว้าคอเสื้อพี่แจบอม โชคดีจินยองมากั้นเอาไว้อ่ะดิแล้วไอ้มาร์คก็สะบัดตูดเขาห้องไปเลย” โอ๊ะ อันนี้ข่าวใหม่ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าหลังจากที่ผมเข้าห้องพี่มาร์คกับพี่แจบอมเกือบทะเลาะกัน
“เหรอ แบมไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไม่เกี่ยวกับแบมหรอกมั้ง” ผมไม่อยากยอมรับว่าบางทีมันอาจจะเกี่ยวกับผมจริงๆ
“งั้นเหรอ”
“อืม”
“ว่าแต่แบมจะเคลียร์กับไอ้มาร์คยังไง”
“พี่แจ็คสันโทรเรียกพี่มาร์คออกมาแล้วกัน บอกพี่ผู้จัดการด้วยว่าแบมกับพี่มาร์คออกมาหาอะไรกิน”
“ได้เดี๋ยวพี่โทรให้” แล้วพี่แจ็คสันก็โทรหาพี่มาร์คบอกว่าผมอยากคุยอะไรด้วยหน่อย พี่แจ็คสันนัดพี่มาร์คออกมาข้างนอกหอพัก
ผมกับพี่แจ็คสันยืนรอพี่มาร์คที่ข้างหน้าหอพัก พี่มาร์คดูรีบร้อนที่จะลงมา สังเกตุได้จากเหงื่อ คงจะรีบออกมาอย่างแรง พี่แจ็คสันหันมาบอกผมว่าคุยกันดีๆนะ แล้วพอพี่แจ็คสันเดินผ่านพี่มาร์ค พี่แจ็คสันก็ตบบ่าพี่มาร์คเบาคงพูดเหมือนที่บอกผม
“เราเดินไปที่สวนสาธารณะได้ไหม แบมไม่อยากคุยตรงนี้” ผมไม่รอพี่มาร์คตอบแต่ผมเดินนำทางมา ผมรู้ว่าพี่มาร์คมองผมและเดินตามผมมาเรื่อยๆ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะที่มีม้านั่งตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว คนจึงไม่เยอะมาก ผมนั่งลงตรงที่ม้านั่งข้างหนึ่ง พี่มาร์คลงนั่งอีกข้างหนึ่งเรายังคงเงียบกันอยู่
“หายป่วยรึยัง”
“ดีขึ้นแล้วครับ”
“......”
“.....” ผมไม่คิดว่าผมจะตื่นเต้นขนาดนี้ทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจ ตัดสินใจไว้แล้วว่ายังไงก็ตามวันนี้ผมต้องพูดในสิ่งที่ผมควรพูสักที แต่พอต้องพูดจริงๆ ปากมันหนักจนพูดไม่ออก
“เห็นไอ้แจ็คสันบอกว่าแบมอยากพูดอะไรกับพี่เหรอ”
“อืม”
“ว่าไง”
“แบม.....”
“แบมจะพูดแค่ครั้งเดียวนะตั้งใจฟังสิ่งที่แบมจะพูดนะ”
“อืม พูดมาดิพี่รออยู่”
“แบมคิดว่า แบม......พี่มาร์ค”
“อะไรนะพี่ไม่ได้ยิน แบมอะไรพี่” ทำไมไอ้คำสำคัญมันถึงเบาลงไปได้ฟ่ะ
“เอาชัดๆนะ แบมชอบพี่มาร์ค”
“.....”
“ชอบบเหมือนที่พี่มาร์คชอบลลิส พี่มาร์คเข้าใจไหม ชอบแบบนั้นนะไม่ใช่แค่พี่ชายกับน้องชายแต่ชอบแบบผู้ชายชอบผู้หญิง พี่มาร์คเข้าใจไหม”
O………….N………….E…………..S……….I………….D…………..E…………D
TALK
หุหุหุหุ ค้างไหม ....?
เราเตือนคุณแล้วนะตั้งแต่ 50 ก่อนว่า 50 หลังจะแอบค้างนิดๆๆ
หากใจไม่แข็งพออย่าเพิ่งอ่าน ....(คนอ่านบอกว่าเอ็งมาพูดอะไรตอนนี้ ไม่ทันแล้ว)
ถือว่าเป็นคำเตือนสำหรับคนที่เลือกมาอ่าทอร์คก่อนแล้วกันเนอะ
รักคนอ่านที่สุดดดยอดวิวเกิน เกิน 8000 ไปแล้ว ปริ่มมากบอกตรงๆๆ :)
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาขอบคุณจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น